Για το πραγματικό χαμόγελο της ζωής, που το αξίζεις, Γυναίκα!

Γρά­φει ο Δημή­τρης Βαλα­ής //
Δάσκα­λος — Νάουσα

Σε ξέρω εσέ­να, σε ξέρω καλά! Σε συνα­ντάω κάθε μέρα στο καφέ, στο εμπο­ρι­κό, στο σού­περ μάρ­κετ, σε κάθε επι­χεί­ρη­ση… Εγώ πελά­της κι εσύ εργα­ζό­με­νη. Πάντα χαμο­γε­λα­στή, πάντα ευγε­νι­κή και πρόθυμη…

Ξέρω, όμως, πως το χαμό­γε­λο αυτό τις περισ­σό­τε­ρες φορές δεν είναι αλη­θι­νό… Είναι ένα χαμό­γε­λο που στο επι­βάλ­λει η εργο­δο­σία! Για να μένει ικα­νο­ποι­η­μέ­νος ο πελά­της, να ψωνί­ζει, να κερ­δί­ζουν τα αφεντικά!…

Και πώς να είναι αλη­θι­νό το χαμό­γε­λό σου, όταν σκέ­φτε­σαι ότι, με τα 300, 400 ή 500 ευρώ που παίρ­νεις, ο μήνας δε βγαί­νει; Όταν σκέ­φτε­σαι ότι, μετά από τόσες ώρες κού­ρα­ση και ορθο­στα­σία, σε περι­μέ­νουν οι δου­λειές του σπι­τιού, τα παι­διά, οι υπε­ρή­λι­κες γονείς που, ίσως, να φροντίζεις;

Σε ξέρω, γυναί­κα, και σε κατα­λα­βαί­νω… Μπο­ρώ να δια­κρί­νω τη θλί­ψη στο βλέμ­μα σου, να κατα­νο­ή­σω τις αγω­νί­ες σου, τους φόβους σου, το θυμό σου καμιά φορά… Για όλα αυτά που υπο­μέ­νεις και που ανα­γκά­ζε­σαι να κρύ­βεις πίσω απ’ αυτό το χαμό­γε­λο… Για­τί, βλέ­πεις, υπάρ­χει και η απει­λή της από­λυ­σης, ο εφιάλ­της της ανεργίας…

Γυναί­κα, μάνα, κόρη, αδερ­φή, δεν είσαι μόνη! Να είσαι σίγου­ρη πως στο ίδιο μετε­ρί­ζι βρι­σκό­μα­στε! Για μια άλλη κοι­νω­νία, χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο! Όπου η δου­λειά δε θα είναι δου­λεία, και θα έχεις χρό­νο να χαρείς τα παι­διά σου, να χαρείς το σύντρο­φό σου, και να ικα­νο­ποι­ή­σεις και τις δικές σου ανά­γκες, τις δικές σου επιθυμίες…

Γυναί­κα, μην απελ­πί­ζε­σαι! Μην κατα­θέ­τεις τα όπλα! Μην κάνεις τη χάρη στους μεγα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες και τις κυβερ­νή­σεις τους να λυγί­σεις! Πάλε­ψε! Οργα­νώ­σου, τώρα, στο σύλ­λο­γο, στο σωμα­τείο, στο συν­δι­κά­το! Μαζί με τον άντρα σου και το γιο σου, μαζί με τον πατέ­ρα σου και τον αδερ­φό σου!

Γυναί­κες και άντρες, μαζί! Κοι­νός ο αντί­πα­λος, κοι­νός ο αγώ­νας, ίδια η ελπί­δα! Για το πραγ­μα­τι­κό χαμό­γε­λο της ζωής, που το αξί­ζεις, Γυναίκα!…