Γνωστά τα (περιορισμένα) φαινόμενα ξενοφοβίας και ρατσισμού για τα προσφυγόπουλα, με αποκορύφωμα ‑το θυμόμαστε όλοι τις αντιδράσεις του Συλλόγου Γονέων του 5ου Δημοτικού Σχολείου Ωραιοκάστρου, «να μην δεχθούν τα παιδιά των προσφύγων στον χώρο του σχολείου καθώς σε αντίθετη περίπτωση οι γονείς πρόκειται να προχωρήσουν σε κατάληψη», στη Χίο ‑εξώδικο γονέων «να μην πηγαίνουν τα προσφυγόπουλα μαζί με τα παιδιά τους στο σχολείο» αλλά «να φτιαχτούν δομές στους καταυλισμούς» κλπ., όλ’ αυτά αποτέλεσμα των ευρωΝΑΤΟϊκών πολιτικών στην περιοχή (βλ εδώ & εδώ)
Στον αντίποδα των παραπάνω «αλιεύσαμε» … μια μικρή ιστορία …από τις χιλιάδες, σημείο γραφής της λαϊκής οικογένειας, -αντίθετα με όσα λέγονται και γράφονται, που στη μεγάλη της πλειοψηφία αγκαλιάζει τα προσφυγόπουλα:
Ήρθε στην Ελλάδα τον Σεπτέμβρη. Πέρασε με βάρκα από την Τουρκία. Βρέθηκε στην τάξη μου. Δεν ήξερε ούτε μια λέξη Ελληνικά. Ήταν φοβισμένος.
Ήθελε μόνο αποδοχή κι αγάπη.
Την πήρε.
Μου την έδωσε τριπλάσια πίσω.
“Εγώ χωρίς εσένα δε θέλω πάω σχολείο” μου είπε κλαίγοντας το βράδυ της γιορτής λήξης του σχολείου , στα Ελληνικά πια.
Αναρτώ τη φωτό, με την άδεια της μητέρας του, για όλους όσους, κατά καιρούς ξεσηκώθηκαν ώστε να μην πάνε τα παιδιά των μεταναστών στο ίδιο σχολείο με τα παιδιά τους.
