ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ 1999 — ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

Στις 24 Μάρ­τη 1999, λίγα μόλις χιλιό­με­τρα βορεί­ως των ελλη­νι­κών συνό­ρων ξεκι­νού­σε η τελευ­ταία μεγά­λη σφα­γή του 20ου αιώ­να. Ήταν τότε που στη βαλ­κα­νι­κή χερ­σό­νη­σο ξεδι­πλώ­νο­νταν σε όλο της το τρα­γι­κό μεγα­λείο η βαρ­βα­ρό­τη­τα του ιμπε­ρια­λι­σμού των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Μια βαρ­βα­ρό­τη­τα που ο λαός της Γιου­γκο­σλα­βί­ας την έζη­σε κυριο­λε­κτι­κά στο πετσί του επί 78 συνε­χό­με­να μερόνυχτα.

Πάνω από δύο δεκα­ε­τί­ες μετά, το ΝΑΤΟϊ­κό έγκλη­μα στη Γιου­γκο­σλα­βία απο­τε­λεί πηγή χρή­σι­μων συμπε­ρα­σμά­των για τους λαούς των Βαλ­κα­νί­ων και της Ευρώ­πης, ιδιαί­τε­ρα σε μια περί­ο­δο που σε μια άλλη περιο­χή της ηπεί­ρου, στην Ουκρα­νία, μένε­ται ένας άλλος ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος. Οι λαοί οφεί­λουν όχι μόνο να δια­τη­ρή­σουν στην συλ­λο­γι­κή μνή­μη το ιμπε­ρια­λι­στι­κό έγκλη­μα, αλλά πρω­τί­στως να διδα­χθούν απ’ αυτό, να βγά­λουν τα κατάλ­λη­λα συμπε­ρά­σμα­τα που αφο­ρούν το παρόν και το μέλλον.

Σήμε­ρα, εν μέσω της ιμπε­ρια­λι­στι­κής σύγκρου­σης με την καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία, οι ΗΠΑ και η ΕΕ, με περισ­σή υπο­κρι­σία, καμώ­νο­νται τους υπο­στη­ρι­κτές του «διε­θνούς δικαί­ου» και της «εδα­φι­κής ακε­ραιό­τη­τας, της κυριαρ­χί­ας και ανε­ξαρ­τη­σί­ας» των χωρών. Υπερ­θε­μα­τί­ζουν για το «δίκιο του αμυ­νό­με­νου», καταγ­γέ­λο­ντας «εγκλή­μα­τα πολέ­μου» από τα ρωσι­κά στρα­τεύ­μα­τα. Το 1999 οι ρόλοι ήταν αντεστραμμένοι…

Το ΝΑΤΟϊ­κό μακε­λειό στη Γιου­γκο­σλα­βία απο­τέ­λε­σε την κορύ­φω­ση του κατα­κερ­μα­τι­σμού της Γιου­γκο­σλα­βί­ας- ενός κατα­κερ­μα­τι­σμού που ξεκί­νη­σε και μεθο­δεύ­τη­κε στα­δια­κά έπει­τα από τις αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές στην ΕΣΣΔ και την ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’90. Η κυριαρ­χία των καπι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων παρα­γω­γής στη Γιου­γκο­σλα­βία έπει­τα από πολ­λές δεκα­ε­τί­ες έδω­σε το έναυ­σμα για τις προ­σπά­θειες διά­λυ­σης της, με κύριο στρα­τη­γι­κό στό­χο το μοί­ρα­σμα των νέων αγο­ρών που δημιουρ­γή­θη­καν και την αύξη­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας των μονο­πω­λια­κών ομί­λων που θα καρ­πώ­νο­νταν τη «λεία» της κατα­κερ­μα­τι­σμέ­νης πρώ­ην ομο­σπον­δια­κής Γιουγκοσλαβίας.

Στο «παι­χνί­δι» της «οικο­νο­μι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης» της χώρας μπή­καν τόσο το Διε­θνές Νομι­σμα­τι­κό Ταμείο όσο και η Παγκό­σμια Τρά­πε­ζα. Σύμ­φω­να με τον κανα­δό οικο­νο­μο­λό­γο, διευ­θυ­ντή του Κέντρου Ερευ­νών για την Παγκο­σμιο­ποί­η­ση, Μισέλ Χοσου­ντόφ­σκι, ΔΝΤ και Παγκό­σμια Τρά­πε­ζα είχαν ήδη, πριν τη ΝΑΤΟι­κή επέμ­βα­ση, εκπο­νή­σει σχε­τι­κό σχέ­διο οικο­νο­μι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης (Linking NATO, the IMF, and the World Bank- Michel Chossudovsky (http://www.converge.org.nz/pma/apmich.htm).

Η «ανα­συ­γκρό­τη­ση» αυτή ευθυ­γραμ­μί­ζο­νταν πλή­ρως με μια σει­ρά στρα­τη­γι­κών επι­λο­γών και μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων (ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, ξεπού­λη­μα δημό­σιων υπη­ρε­σιών, άνοιγ­μα αγο­ρών, πλή­ρης διά­λυ­ση εργα­τι­κών-κοι­νω­νι­κών κεκτη­μέ­νων κλπ) που θα άνοι­γαν το δρό­μο για τη μελ­λο­ντι­κή έντα­ξη της νέας Σερ­βί­ας στην ΕΕ.

 Ασφα­λώς, προ­κει­μέ­νου να πετύ­χουν τη διά­λυ­ση της Γιου­γκο­σλα­βί­ας και η λεη­λα­σία που ακο­λού­θη­σε από μονο­πώ­λια και μεγά­λους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους, οι ιμπε­ρια­λι­στές φρό­ντι­σαν να βρουν τα κατάλ­λη­λα «προ­σχή­μα­τα». Πατώ­ντας στη δοκι­μα­σμέ­νη- γι΄αυτούς- μέθο­δο του «διαί­ρει και βασί­λευε», υπο­κί­νη­σαν υπαρ­κτά και ανύ­παρ­κτα μειο­νο­τι­κά ζητή­μα­τα (παρι­στά­νο­ντας πως δήθεν «νοιά­ζο­νται» για τις μειο­νο­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες), ενώ δε δίστα­σαν στο πλαί­σιο αυτό να εξο­πλί­σουν εγκλη­μα­τι­κές οργα­νώ­σεις με απο­σχι­στι­κές βλέ­ψεις, όπως για παρά­δειγ­μα ο αλβα­νι­κός «Απε­λευ­θε­ρω­τι­κός Στρα­τός του Κοσ­συ­φο­πε­δί­ου», ο γνω­στός UCK.  Το παρά­δειγ­μα της μετα­γε­νέ­στε­ρης ανε­ξαρ­τη­το­ποί­η­σης του Κοσό­βου, ενός κρά­τους-προ­τε­κτο­ρά­του, είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό του που στό­χευε η τακτι­κή αυτή των αμε­ρι­κα­νών και ευρω­παί­ων ιμπεριαλιστών.

Ο αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κός πόλε­μος στη Γιου­γκο­σλα­βία απο­τέ­λε­σε πεδίο εφαρ­μο­γής της γνω­στής και δοκι­μα­σμέ­νης τακτι­κής του «διαί­ρει και βασί­λευε», που στη συνέ­χεια επα­να­λή­φθη­κε από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στο Αφγα­νι­στάν, στο Ιράκ, τη Λιβύη και την Συρία. Η πραγ­μα­τι­κή αιτία του πολέ­μου ήταν ο έλεγ­χος συνο­λι­κά των Βαλ­κα­νί­ων, που απο­τε­λούν σταυ­ρο­δρό­μι τριών ηπεί­ρων (Ευρώ­πη, Ασία, Αφρι­κή) με τερά­στια γεω­στρα­τη­γι­κή σημα­σία για τους δρό­μους δια­κί­νη­σης εμπο­ρευ­μά­των και των δια­δρο­μών των αγω­γών Ενέρ­γειας. Αυτός ο αντα­γω­νι­σμός συνε­χί­ζε­ται και σήμε­ρα (με ενερ­γό συμ­με­το­χή των αστι­κών τάξε­ων στα κρά­τη που δημιουρ­γή­θη­καν από το δια­με­λι­σμό της ΟΔ Γιου­γκο­σλα­βί­ας), ανά­με­σα σε ΗΠΑ — ΕΕ με τη Ρωσία και την Κίνα, που έχουν τα δικά τους ερεί­σμα­τα και σχε­δια­σμούς στην περιο­χή. Όπως επί­σης και μετα­ξύ των κρα­τών — μελών σε ΝΑΤΟ — ΕΕ, που έχουν αντα­γω­νι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και όχι ενιαία στά­ση απέ­να­ντι στη Ρωσία.

Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

Ο πόλε­μος στη Γιου­γκο­σλα­βία ανέ­δει­ξε τον πραγ­μα­τι­κό ρόλο της ευρω­παϊ­κής σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και των διά­φο­ρων- δήθεν- «αρι­στε­ρών» και «σοσια­λι­στι­κών» κομ­μά­των που έβα­λαν πλά­τη ώστε να επι­τευ­χθεί το αιμα­το­κύλ­λι­σμα του λαού της Γιου­γκο­σλα­βί­ας. Άλλω­στε, από τους πρώ­τους που τάχθη­καν ενερ­γά στο πλευ­ρό της κυβέρ­νη­σης των ΗΠΑ και του προ­έ­δρου Κλί­ντον ήταν οι σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες ηγέ­τες της Γερ­μα­νί­ας (Γκέρ­χαρντ Σρέ­ντερ), της Βρε­τα­νί­ας (Τόνι Μπλερ), της Γαλ­λί­ας (Λιο­νέλ Ζοσπέν) και της Ιτα­λί­ας (Μάσι­μο Ντ’ Αλέ­μα). Στο ίδιο πλαί­σιο κινή­θη­κε και η τότε ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση του ΠΑΣΟΚ, με πρω­θυ­πουρ­γό τον Κ.Σημίτη και υπουρ­γό εξω­τε­ρι­κών το Γ.Παπανδρέου, που, με την στή­ρι­ξη της Νέας Δημο­κρα­τί­ας, έδω­σε «γη και ύδωρ» στα ΝΑΤΟϊ­κά στρα­τεύ­μα­τα μετα­τρέ­πο­ντας την Ελλά­δα σε ορμη­τή­ριο των ιμπεριαλιστών.

Να θυμή­σου­με ότι, σύμ­φω­να με στοι­χεία του ΓΕΕΘΑ, η κυβέρ­νη­ση του ΠΑΣΟΚ έδω­σε άδεια σε: 60.000 στρα­τιώ­τες, περισ­σό­τε­ρα από 40.000 οχή­μα­τα, 420 ΝΑΤΟι­κά πλοία, 1000 αερο­σκά­φη και περισ­σό­τε­ρους από 500 σιδη­ρο­δρο­μι­κούς συρ­μούς να περά­σουν μέσα από την ελλη­νι­κή επικράτεια.

Για την στά­ση της κυβέρ­νη­σης του ΠΑΣΟΚ στον πόλε­μο της Γιου­γκο­σλα­βί­ας σημεί­ω­νε, μετα­ξύ άλλων, η από­φα­ση της ΚΕ του ΚΚΕ στις 10.7.1999:

«Οι ευθύ­νες της ελλη­νι­κής κυβέρ­νη­σης είναι ιστο­ρι­κές. Η κυβέρ­νη­ση του ΠΑΣΟΚ ήρθε σε πλή­ρη αντί­θε­ση με τη μεγά­λη πλειο­ψη­φία του λαού μας, που κατα­δί­κα­σε με διά­φο­ρους τρό­πους, όχι μόνο τον πόλε­μο, αλλά και την ελλη­νι­κή συμ­με­το­χή. Προ­κά­λε­σε βάναυ­σα το αίσθη­μα και τη λογι­κή του ελλη­νι­κού λαού με τη διπλο­πρό­σω­πη στά­ση της, που, ενώ συμ­με­τεί­χε στον πόλε­μο, δια­κή­ρυσ­σε την ειρή­νη. Στην από­φα­ση συμ­με­το­χής της Ελλά­δας στον πόλε­μο, αντα­να­κλά­ται και η επι­θε­τι­κή στά­ση του πιο σκλη­ρού πυρή­να του μεγά­λου κεφα­λαί­ου της χώρας μας, που επι­διώ­κει να δρά­σει στις αγο­ρές της Βαλ­κα­νι­κής και ευρύ­τε­ρα. Από την αρχή της κρί­σης στο Κοσ­συ­φο­πέ­διο, έτσι όπως έκα­νε και προη­γού­με­να με όλα τα μέτρα σε βάρος της Γιου­γκο­σλα­βί­ας, η κυβέρ­νη­ση απο­δέ­χτη­κε τους σχε­δια­σμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ για πόλε­μο στη Γιου­γκο­σλα­βία. Ανέ­λα­βε να παί­ξει το ρόλο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, στην προ­σπά­θειά τους να απο­μο­νώ­σουν την ΟΔ της Γιου­γκο­σλα­βί­ας από τις υπό­λοι­πες χώρες της Βαλ­κα­νι­κής. Υπέ­γρα­ψε το Κοι­νό Ανα­κοι­νω­θέν της Σόφιας, που απέ­δι­δε την ευθύ­νη της έντα­σης στους Γιου­γκο­σλά­βους και ευχό­ταν την επέμ­βα­ση της “διε­θνούς κοι­νό­τη­τας” και αμέ­σως μετά, στην αρχή ο τότε υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών Θ. Πάγκα­λος και σε συνέ­χεια ο υπουρ­γός Αμυ­νας Α. Τσο­χα­τζό­που­λος, έδω­σαν με δηλώ­σεις τους την “ιδε­ο­λο­γι­κή” κάλυ­ψη για τον πόλε­μο, ανε­βά­ζο­ντας τους τόνους για εθνο­κά­θαρ­ση των Σέρ­βων, από­λυ­τα ευθυ­γραμ­μι­σμέ­νοι με τα “επι­χει­ρή­μα­τα” των ΗΠΑ και των ΝΑΤΟικών.

Πέρα απ’ αυτό, η ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση, όχι μόνο στή­ρι­ξε ενερ­γά σε όλες τις φάσεις τους τα σχέ­δια στο Ραμπου­γιέ, αλλά και επι­χεί­ρη­σε να τρα­βή­ξει και τις υπό­λοι­πες βαλ­κα­νι­κές χώρες σε μια θέση ενερ­γού υπο­στή­ρι­ξής του. Συμ­φώ­νη­σε με όλες τις απο­φά­σεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και αντα­πο­κρί­θη­κε πρό­θυ­μα στις απαι­τή­σεις τους για στή­ρι­ξη των στρα­τιω­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων. Πέρα από τις διευ­κο­λύν­σεις, που απο­τε­λούν κατα­πά­τη­ση του Διε­θνούς Δικαί­ου και του ελλη­νι­κού Συντάγ­μα­τος, είναι σοβα­ρή η εμπλο­κή της Ελλά­δας, μέσω της “στρα­τιω­τι­κής συνερ­γα­σί­ας με την Αλβα­νία”, της στρα­τιω­τι­κής παρου­σί­ας στη Βοσ­νία και στην ΠΓΔΜ.

Ολες οι πρω­το­βου­λί­ες της κυβέρ­νη­σης κινή­θη­καν στην κατεύ­θυν­ση πίε­σης στην ΟΔ της Γιου­γκο­σλα­βί­ας για να υιο­θε­τή­σει τις επι­λο­γές του ΝΑΤΟ με τις διά­φο­ρες παραλ­λα­γές που πλα­σά­ρο­νταν κατά και­ρούς. Φιλο­δο­ξεί να παί­ξει έναν ιδιαί­τε­ρο ρόλο στην προ­ώ­θη­ση του συμ­φώ­νου για τη “Στα­θε­ρό­τη­τα στα Βαλ­κά­νια”, εντεί­νο­ντας τον αντα­γω­νι­σμό της με την Ιτα­λία και την Τουρ­κία στην περιο­χή. Ηδη, έχει πάρει σημα­ντι­κές πρω­το­βου­λί­ες προς την κατεύ­θυν­ση της μελέ­της των προ­βλη­μά­των ανοι­κο­δό­μη­σης των Βαλ­κα­νί­ων και μέσα σε αυτά τα πλαί­σια επι­διώ­κει την προ­ώ­θη­ση του ελλη­νι­κού κεφα­λαί­ου στη μοιρασιά».

«Στην κατά­στα­ση που έχει δημιουρ­γη­θεί, είπε, δεν υπάρ­χει άλλη απά­ντη­ση από την έντα­ση της πάλης ενά­ντια στη ΝΑΤΟι­κή επέμ­βα­ση στα Βαλ­κά­νια. Αν απο­τύ­χουν εδώ οι ιμπε­ρια­λι­στές θα είναι μεγά­λο το όφε­λος για τους λαούς. Πάντως σε κάθε περί­πτω­ση αυτοί θα είναι οι ηττη­μέ­νοι. Μπο­ρεί να κάνουν κατα­στρο­φές, μπο­ρεί να βομ­βαρ­δί­ζουν ανε­λέ­η­τα αλλά ο τελι­κός λογα­ρια­σμός θα είναι σε βάρος τους».
-        Χαρί­λα­ος Φλω­ρά­κης, Βελι­γρά­δι, Απρί­λης 1999.

Πέραν της στά­σης των τότε κεντρο­α­ρι­στε­ρών ευρω­παϊ­κών κυβερ­νή­σε­ων (Γερ­μα­νί­ας, Γαλ­λί­ας, Βρε­τα­νί­ας, Ελλά­δας, Ιτα­λί­ας κλπ.), που στή­ρι­ξαν, με άμε­σο ή έμμε­σο τρό­πο, τη ΝΑΤΟϊ­κή θηριω­δία, ενδια­φέ­ρον παρου­σιά­ζει ο ρόλος ευρω­παϊ­κών «αρι­στε­ρών» και οπορ­του­νι­στι­κών δυνά­με­ων. Πρό­κει­ται για πολι­τι­κούς σχη­μα­τι­σμούς τύπου ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που, σε ορι­σμέ­νες περι­πτώ­σεις, έχουν ανα­δει­χθεί σήμε­ρα σε νέα σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία της Ευρώπης.

Για παρά­δειγ­μα, ο τότε Συνα­σπι­σμός (στη νεο­λαία του οποί­ου πρω­το­στα­τού­σε τότε ο Αλέ­ξης Τσί­πρας), φρό­ντι­ζε να είναι και με τον αστυ­φύ­λα­κα και με τον χωρο­φύ­λα­κα: από τη μια κατα­δί­κα­ζε τους βομ­βαρ­δι­σμούς και από την άλλη υιο­θε­τού­σε το πρό­σχη­μα των ιμπε­ρια­λι­στών περί «εθνο­κά­θαρ­σης» στο Κοσ­συ­φο­πέ­διο. Από τη μια ενα­ντιώ­νο­ταν στον πόλε­μο και, από την άλλη, ζητού­σαν «πρω­το­βου­λί­ες» από τις ευρω­παϊ­κές κυβερ­νή­σεις για την… ανα­συ­γκρό­τη­ση των Βαλ­κα­νί­ων. Ταυ­τό­χρο­να δε, ζητού­σαν από την Ε.Ε. (που συμ­με­τεί­χε στο έγκλη­μα) να παρα­μεί­νει «ενω­μέ­νη» και «ισχυ­ρή πολι­τι­κή δύνα­μη, παρά­γο­ντας ειρή­νης και ελευ­θε­ρί­ας στον κόσμο»! 

Με την υιο­θέ­τη­ση του- εξαι­ρε­τι­κά βολι­κού για τους ιμπε­ρια­λι­στές- προ­σχή­μα­τος της «εθνο­κά­θαρ­σης» της αλβα­νι­κής μειο­νό­τη­τας του Κοσό­βου από την κυβέρ­νη­ση Μιλό­σε­βιτς, μια σει­ρά οπορ­του­νι­στι­κών Κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των (όπως το Γαλ­λι­κό και το Ιτα­λι­κό ΚΚ) έδω­σαν άλλο­θι στις κυβερ­νή­σεις τους για την συμ­με­το­χή στον πόλε­μο. Πάνω στην ίδια λογι­κή, ορι­σμέ­νοι «δια­νο­ού­με­νοι» της «αρι­στε­ράς» τάχθη­καν ανοι­χτά υπέρ της ΝΑΤΟϊ­κής φρικαλεότητας.

Όπως ο πολυ­δια­φη­μι­σμέ­νος αμπε­λο­φι­λό­σο­φος Σλά­βοϊ Ζίζεκ που σημεί­ω­νε το 1999: «…η απά­ντη­σή μου στο δίλημ­μα ‘Να βομ­βαρ­δί­σου­με ή όχι;’ είναι: δεν βομ­βαρ­δί­σα­τε ακό­μα ΑΡΚΕΤΑ, και έχε­τε ΑΡΓΗΣΕΙ να το κάνε­τε» (Slavoj Zizek, Against the Double Blackmail). Τέσ­σε­ρα χρό­νια αργό­τε­ρα, το 2003, ο ίδιος αυτός κύριος σε συνέ­ντευ­ξη του συνέ­χι­ζε να δικαιο­λο­γεί το ΝΑΤΟϊ­κό σφα­γείο της Γιου­γκο­σλα­βί­ας: «Προς σφο­δρή απο­γο­ή­τευ­ση πολ­λών αρι­στε­ρι­στών, ακό­μα κι εγώ έδει­ξα κάποια κατα­νό­η­ση για τον βομ­βαρ­δι­σμό της πρώ­ην Γιου­γκο­σλα­βί­ας απ’ το ΝΑΤΟ. Λυπά­μαι, αλλά ο βομ­βαρ­δι­σμός αυτός στα­μά­τη­σε μια φρι­κτή σύρ­ρα­ξη. Μπο­ρού­σες να αντι­λη­φθείς κάποιου είδους ανθρω­πι­στι­κή προ­σπά­θεια, και η πρά­ξη αυτή είχε κάποιου είδους διε­θνή νομιμοποίηση».

Την ίδια ώρα που τα ελλη­νι­κά αστι­κά κόμ­μα­τα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Συνα­σπι­σμός κλπ.) παρί­στα­ναν, με τον έναν ή τον άλλο τρό­πο, τους Πόντιους Πιλά­τους, το ΚΚΕ από την πρώ­τη στιγ­μή ενα­ντιώ­θη­κε στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο. Από την πρώ­τη κιό­λας μέρα των βομ­βαρ­δι­σμών το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ρίχτη­καν στη δρά­ση με κάθε τρό­πο, κινη­το­ποιώ­ντας φορείς του αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού κινή­μα­τος, διορ­γα­νώ­νο­ντας συλ­λα­λη­τή­ρια απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας και στή­νο­ντας ανθρώ­πι­να μπλό­κα στη Βόρεια Ελλά­δα για να εμπο­δί­σουν τη διέ­λευ­ση στο ΝΑΤΟϊ­κό κομ­βόϊ του θανάτου.

Λίγα μόλις λεπτά μετά το δολο­φο­νι­κό χτύ­πη­μα των αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κών δυνά­με­ων στη Γιου­γκο­σλα­βία, σε δηλώ­σεις της, η Γεν. Γραμ­μα­τέ­ας της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέ­κα Παπα­ρή­γα σημεί­ω­νε πως ο μόνος δρό­μος είναι η ενα­ντί­ω­ση στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια και καλού­σε το λαό σε ξεση­κω­μό. Έλε­γε, μετα­ξύ άλλων:

Εμείς πιστεύ­ου­με ότι όταν ένας λαός θέλει μπο­ρεί. Και αξί­ζει κάθε θυσία για να στα­μα­τή­σει ο πόλε­μος στα Βαλ­κά­νια. Ο ελλη­νι­κός λαός πρέ­πει να ξέρει ότι αυτός ο πόλε­μος χτί­στη­κε πάνω στο ψέμα, στη συκο­φα­ντία και στην υπερ­βο­λή, πάνω στην παρα­ποί­η­ση. Και κάθε βρώ­μι­κος, επε­κτα­τι­κός πόλε­μος για τη δια­νο­μή των αγο­ρών στη­ρί­ζε­ται, πάντα, στην υπερ­βο­λή, στο ψέμα και στην παρα­ποί­η­ση, το λέμε για μια άλλη φορά.

Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας καλεί επί­σης τον ελλη­νι­κό λαό να πάρει μέρος σε όποιες θετι­κές πρω­το­βου­λί­ες ανα­λη­φθούν, υπε­ρά­σπι­σης του γιου­γκο­σλα­βι­κού λαού και κατα­δί­κης της δολο­φο­νι­κής επί­θε­σης. Να πάρει μέρος σε ό,τι εκδη­λώ­σεις ανα­πτυ­χθούν — κι εμείς θα συμ­βά­λου­με να ανα­πτυ­χθούν τέτοιες εκδη­λώ­σεις — από συν­δι­κά­τα, από νεο­λαι­ί­στι­κες οργα­νώ­σεις, εδώ και τώρα. Αξί­ζει τον κόπο μέρα — νύχτα να είμα­στε στο πόδι.Αν θέλου­με να στα­μα­τή­σου­με την επέ­κτα­ση του πολέ­μου και στην Ελλά­δα, πρέ­πει να στα­θού­με, πριν απ’ όλα, αλλη­λέγ­γυοι στο γιου­γκο­σλα­βι­κό λαό. Ιδιαί­τε­ρα στο σερ­βι­κό λαό που βρί­σκε­ται αυτή τη στιγ­μή στο μάτι του κυκλώ­να. Μόνο μ’ αυτόν τον τρό­πο μπο­ρού­με να υπε­ρα­σπι­στού­με και την εδα­φι­κή ακε­ραιό­τη­τα της χώρας μας και τα κυριαρ­χι­κά μας δικαιώ­μα­τα. Οχι αδια­φο­ρώ­ντας σ’ αυτό το δρά­μα και με καμία ανο­χή σε όλες τις ευρω­παϊ­κές κυβερ­νή­σεις και το ΝΑΤΟ”.