Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, απ’ τις σπουδαιότερες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας

Γιό­χαν Βόλφ­γκανγκ φον Γκαί­τε, Γερ­μα­νός ποι­η­τής και συγ­γρα­φέ­ας, απ’ τις σπου­δαιό­τε­ρες μορ­φές της παγκό­σμιας λογο­τε­χνί­ας, επι­στη­μο­νι­κό πνεύ­μα και πολι­τι­κός άνδρας που επί 50 χρό­νια χει­ρι­ζό­ταν τις υπο­θέ­σεις του δου­κά­του της Βαϊμάρης.

«Ο Γκαί­τε γεν­νή­θη­κε στα μέσα του 18ου αιώ­να (28/8/1749) κι έζη­σε ως το 1832. Έτσι η ζωή του δια­σκε­λί­ζει δύο αιώ­νες και η πνευ­μα­τι­κή του δημιουρ­γία συντε­λεί­ται μέσα στις ποι­κί­λες ζυμώ­σεις αυτών των επο­χών. Είναι γνω­στό πως ο 18ος αιώ­νας δια­μόρ­φω­σε κατα­στά­σεις που άλλα­ξαν την πορεία του ευρω­παϊ­κού κόσμου. Στον αιώ­να αυτό οιι­δέ­ες του δια­φω­τι­σμού και των εγκυ­κλο­παι­δι­στών δημιούρ­γη­σαν για τους λαούς της Ευρώ­πης μια νέα συνεί­δη­ση και οι δημο­κρα­τρι­κές ιδέ­ες, ιδί­ως μετά τη μεγά­λη γαλ­λι­κή επα­νά­στα­ση, κατέ­κτη­σαν τα πνεύ­μα­τα των δια­νο­ού­με­νων και των μαζών» (Μάρ­κος Αυγέ­ρης, Αυγή).

Σπού­δα­σε νομι­κά στη Λει­ψία και στο Στρα­σβούρ­γο. Κατό­πιν, στο Βέτσλαρ ένας απελ­πι­σμέ­νος έρω­τας τον ενέ­πνευ­σε να γρά­ψει το περί­φη­μο μυθι­στό­ρη­μά του «Τα πάθη του νεα­ρού Βέρ­θε­ρου» που τον έκα­νε διά­ση­μο. Το 1775, ο μέγας δού­κας Κάρο­λος Αύγου­στος τον κάλε­σε στην αυλή της Βαϊ­μά­ρης, όπου κατέ­λα­βε δια­δο­χι­κά διά­φο­ρες σημα­ντι­κές θέσεις. Πολύ σημα­ντι­κό για την εξέ­λι­ξή του στά­θη­κε το πρώ­το ταξί­δι του στην Ιτα­λία από το 1786 έως το 1788. Εκεί έγρα­ψε τα έργα του: «Ρωμαϊ­κές ελε­γεί­ες», «Ιφι­γέ­νεια εν Ταύ­ροις», «Εγκ­μοντ», «Τουρ­κουά­το Τάσ­σο». Το πιο σημα­ντι­κό έργο του είναι ο «Φάουστ» (το πρώ­το μέρος του τελεί­ω­σε το 1806 και το δεύ­τε­ρο το 1830).

«Σαν ποι­η­τής και συγ­γρα­φέ­ας καλ­λιέρ­γη­σε όλα τα είδη του λόγου, τη λυρι­κή ποί­η­ση, το θέα­τρο, το έπος, το μυθι­στό­ρη­μα, τις κρι­τι­κές, τις αισθη­τι­κές μελέ­τες. Σαν επι­στή­μο­νας επι­δό­θη­κε και πρό­σφε­ρε σε πολ­λές επι­στή­μες, στην ορυ­κτο­λο­γία, στη μεταλ­λειο­λο­γία, στη βοτα­νι­κή, στη μετε­ω­ρο­λο­γία, στη συγκρι­τι­κή ανα­το­μία, στις θεω­ρί­ες για τη σύν­θε­ση του φωτός και των χρω­μά­των, στη μετα­μόρ­φω­ση των φυτών και γενι­κά στη μορ­φο­λο­γία του φυτι­κού και ζωι­κού βασι­λεί­ου. Σαν υπουρ­γός της Βαϊ­μά­ρης συνέ­βα­λε στην ανά­πτυ­ξη των γραμ­μά­των και των τεχνών κι ανα­ζω­πύ­ρω­σε την πνευ­μα­τι­κή ζωή της χώρας (…) Σαν τελευ­ταία εντο­λή που κλη­ρο­νο­μού­με από τον Γκαί­τε είναι η γνώ­μη του πως είναι άξιος για ελευ­θε­ρία και ζωή μόνο αυτός που την κατα­κτά καθη­με­ρι­νά» (ό.π.).

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο