Γιώργος Δ. Μπίμης: Αυταπάτη… — Ο Χρόνος και ο Άνεμος… (Ποιήματα)

Αυταπάτη…

Τα πρό­σω­πα αλλά­ζου­νε τις νύχτες, στο άκριτο
σκο­τά­δι που βαθαίνει
κι εκεί που προσπερνάνε
οι ξενύχτες
στης πόλης τα στε­νά κάποιος πεθαίνει…
…………………………………………………..
Παρά­φο­ρα σε είχα αγα­πή­σει, σε χρόνια
σκο­τει­νά κι αποσταμένα
κι αρχαί­ες νυκτωδίες
είχα ζήσει,
μα όλα αυτά φαντά­ζου­νε πια ξένα …

Η μνή­μη μια αλή­θεια που ματώνει
κι εκεί
που χαμη­λώ­νου­νε τα φώτα,
εσύ στην προ­σμο­νή σου πάντα μόνη
κι εγώ μες στ’ αδιέ­ξο­δο σαν πρώτα…

Σε βρή­κα κάποια νύχτα σ’ ένα στίχο
και κύλισε
το δάκρυ μου στο χώμα,
σε είδα στον καθρέ­φτη σ’ έναν τοίχο
στην πόλη που δε γέρα­σε ακόμα…
………………………………
Τα πρό­σω­πα που ψάχνου­νε μια μοίρα
στα ίδια
γεγο­νό­τα πάντα τρέχουν…
Τα γράμ­μα­τα που μου ‘γρα­ψες τα πήρα
μ’ απά­ντη­ση ξεκά­θα­ρη δεν έχουν…

Ο Χρόνος και ο Άνεμος…

Είναι ο άνε­μος που σκόρπισε
τα φύλλα,
είναι μια θλί­ψη που βρα­διά­ζει μοναχή,
είναι του κήπου μας τα κόκκινα
τα μήλα,
που τα σαπί­ζει ο αγέ­ρας κι η βροχή…
………………………………
Στη μονα­ξιά, στο χαλασμό
και στο σκοτάδι,
ψάχνω στη μνή­μη την εικό­να σου να βρω,
να ξαπο­στά­σω στης ανά­σας σου
το χάδι,
να λησμο­νή­σω της θυσί­ας το σταυρό…

Τρα­γού­δι στή­νει ο βοριάς έξω
στη στράτα,
για να μερώ­σουν οι καη­μοί στη έρμη γη,
μα συ απ’ όλα τα τραγούδια
ένα κράτα,
αυτό που ζει και μου ματώ­νει την πληγή…
……………………………
Είναι μια θάλασ­σα που μέσα της
με κλείνει,
είναι ένα κύμα που με πάει στ’ ανοιχτά,
είναι μια αγά­πη που γυρεύει
μα δε δίνει,
που δρα­πε­τεύ­ει στο σκο­τά­δι που αλυχτά…
Γιώρ­γος Δ. Μπίμης