Παρουσιάζει ο Ειρηναίος Μαράκης //
Άλλο ένα ρατσιστικό και ιμπεριαλιστικό έγκλημα στα νερά του Αιγαίου, άλλο ένα έγκλημα σε εκείνη τη θάλασσα που στη μήτρα της ανέθρεψε πολιτισμούς και ολόκληρες κοινωνίες από την αρχαιότητα έως σήμερα, θυσία στο βωμό του καπιταλιστικού συμφέροντος, με θύμα ένα παιδί (Αϊλάν Σενού), με θύματα πολλά παιδιά, με θύματα τους απλούς ανθρώπους που αγωνίζονται να ξεφύγουν από τις κατεστραμμένες χώρες τους μόνο και μόνο για να χάσουν τη ζωή τους σε μία ξένη, αφιλόξενη γη. Διηγείται ο πατέρας του Αϊλάν Σενού (κατά άλλους Κουρντίς), μετά που έχασε ολόκληρη την οικογένεια του μέσα σε λίγα λεπτά: «Η μόνη μου επιθυμία τώρα, είναι να επιστρέψω στο Kobane, με τους νεκρούς γιους και τη γυναίκα μου, να τους θάψω στη γη μου και δίπλα τους να θαφτώ κι εγώ. Η ζωή μου τελείωσε. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Θα πω μόνο κάτι για τον κόσμο: Εγώ δεν θέλω τίποτα αλλά ελπίζω ότι ο κόσμος, μπορεί να δει ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν και να τους βοηθήσουν. Ελπίζω ότι τα παιδιά μου θα γίνουν ένα σύμβολο για αυτούς που πρέπει να βοηθήσουν όσους ανθρώπους χρειάζονται βοήθεια. Η πραγματικότητα είναι τόσο τρομακτική και αυτοί που δεν τη ζουν, δεν μπορούν να το αισθανθούν». Αυτή η έκκληση του πατέρα βρήκε αμέσως ανταπόκριση στους ελεύθερους ανθρώπους και καλλιτέχνες. Και με αφορμή την δραματική επικαιρότητα δημοσιεύουμε σήμερα στο Ατέχνως δύο ποιήματα του αγωνιστή-ποιητή Γιώργου Δ. Μπίμη στη μνήμη του μικρού πρόσφυγα από τη Συρία Αϊλάν Σενού που χάθηκε στη θάλασσα… Οπως ο ίδιος μας λέει «Αυτή η τραγωδία είναι μια γροθιά στο στομάχι για τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό και για τις αξίες του… ».
Ποιήματα του Γ. Μπίμη παρουσιάσαμε στο ΑΤΕΧΝΩΣ πριν ένα μήνα.
ΟΛΙΓΩΡΙΑ,…
Η πιο αβάσταχτη αλήθεια κι η πιο φριχτή αίσθηση που μπορεί να φτάσει ως την συντριβή,… μια πανάρχαια αρένα όπου οι δούλοι μετράνε τις πληγές και το αίμα για να κερδίσουν μια ελάχιστη ελευθερία…
Ένας χρόνος κενός ανάμεσα στο πριν και στο μετά, σ’ ένα πεπρωμένο που θ’ αναβλαστήσει στο στοιχειωμένο χώμα, όταν στο τέλος της εποποιίας εξαντληθούν οι ελπίδες και τα δάκρυα…
Μπορεί να ολιγωρούμε από φόβο, μπορεί να υπομένουμε κι από συνήθεια…
Την ώρα όμως που η νοσηρή αμφιβολία θεριεύει και μας εξαπατά, ένας έρωτας αρχάγγελος αναδύεται απ’ τον τόπο της θυσίας κι υψώνεται ως το άπειρο για να φωτίσει την αλογάριαστη θλίψη τ’ ουρανού μας…
Ποιο στόμα θα κραυγάσει τ’ όνομά του στη νύχτα;
Ασυλλόγιστη ζωή μη μου στερήσεις αυτό το εξαγνισμένο φως απ’ την αμαρτία και τη λήθη,… μη μου στερήσεις τα λόγια που θέλησα να σαλπίσω στους σκονισμένους ορίζοντες όταν με κύκλωνε η ομίχλη σου…
Στην αιώρηση και στην εγκατάλειψη δεν θέλω να υπάρξω,… γιατί κάθε πρόσκαιρη στιγμή που δραπετεύει είναι μια χαμένη ευκαιρία για την αιωνιότητα…
Στον καιρό που λοξοδρομεί και δεν κοιτάζει πίσω, μια οδύνη καίει ακούραστα γι’ αυτό που έπρεπε να πράξω και δεν έπραξα…
Γιατί δεν υπήρχε η φωτιά να κάψει, γιατί δεν υπήρχε το μαχαίρι να δικάσει, γιατί δεν υπήρχε το ένστικτο της αστραπής για ν’ αναχαιτίσει και να τιθασεύσει την καθιερωμένη ευδαιμονία τους,… κι ότι άλλο ενεδρεύει και ματώνει την ανθρώπινη υπόσταση,…
Στη διαιώνιση της υποταγής, στην αδημονία των αδικαίωτων αποφάσεων, στη διαψευσμένη ελπίδα της άλλης εκδοχής, στη δόξα των αμείλικτων, αδέσποτων και άσκοπων ανατροπών!…
ΑΪΛΑΝ ΣΕΝΟΥ – ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΑΡΑΛΗΠΤΕΣ
Το κορμί μου είναι ένα σπασμένο καράβι που ταξιδεύει πάνω στο κύμα κι η ψυχή μου ένα λευκό σύννεφο ψηλά στον ουρανό…
Η πατρίδα μου, μια φτιασιδωμένη γριά μάγισσα, που κρύβει στα σεντούκια της αμύθητα πλούτη,… μα δε χαραμίζει στους διαβάτες που την εκλιπαρούν μήτε δυο ψίχουλα χαράς … Αλλόκοτος καιρός, μ’ ερειπωμένα σπίτια και γκρεμισμένα όνειρα…
Να φύγω θέλω, να πατάξω μακριά, να πλανηθώ στις μακρινές πολιτείες με τους πλατιούς δρόμους και τις φανταχτερές βιτρίνες για ν’ αποδιώξω τούτο το κακό όνειρο… Απλές προθέσεις ζωής,… σε μια νύχτα απρόσιτη που δεν προσεγγίζεται απ’ τον ήλιο του μεσημεριού…
Σε ποιον ουρανό να πιστέψω; Σε ποιο θεό να ορκιστώ;
Μια μοίρα σκυθρωπή μ’ εξόρισε στο πουθενά (ένας μικρός Χριστός κείτεται νεκρός στ’ απόκρημνα βράχια κάποιας ερημικής παραλίας) για να βιώσω τον απόλυτο πόνο, το μαρτύριο, τη συντριβή και το θάνατο,…
Για να κερδοσκοπήσουν ακόμα μια φορά οι έμποροι, οι φονιάδες κι οι εκτελεστές…
Πως μπορούν αλήθεια και παραδίδονται στον αρυτίδωτο ύπνο οι μανάδες που μεγαλώνουν τα βρέφη τους δίπλα στο τόπο της θυσίας,… πως η ανία, η πλήξη και τα ναυαγισμένα τους όνειρα δε γίνονται εφιάλτες στη νοσηρή τους αυταπάτη;
Θα ‘ρθουν ξανά να σε πείσουν πως η αγάπη δεν είναι ίδια παντού … Μην τους πιστέψεις…
Θα σου μιλήσουν με παραβολές για να ξεγελάσουν τον πόνο σου κι όταν φτάσει η δίσεκτη ώρα θα σου καρφώσουν πάλι το μαχαίρι πισώπλατα… Γιατί ο φασισμός δεν είναι απερισκεψία, αβλεψία ή αποχτημένη συνήθεια,… ο φασισμός είναι ιδεολογία…
…………………………………………………………..
Κι όταν ξημερώσει και σκουπίσετε τα δάκρυα και τους ίσκιους απ’ το βλέμμα σας, τότε θ’ αντικρίσετε στην άκρη του ορίζοντα το λευκό σύννεφο,… και θα ‘μαι εγώ… Κι όταν ωριμάσει ο καιρός θα γίνω άνεμος και βροχή, γιατί προορισμός μου είναι να επιστρέψω στο αλύτρωτο χώμα,…
Αλλά τότε δε θα ’μαι το πρόβατο, θα ‘μαι ο βοσκός κι εγώ θ’ αποφασίζω,… για τη ζωή και το θάνατο, για την αγνότητα και την αμαρτία, για τη μεταμέλεια και για την εκδίκηση…
Και μέσα στα ματωμένα χέρια μου θα σφίγγω με πείσμα ένα δίκοπο μαχαίρι…
Η στήλη «Νέοι Δημιουργοί» θα φιλοξενεί μία φορά τη βδομάδα ποιήματα ή διηγήματα νέων δημιουργών και όχι μόνο. Προϋπόθεση, να μην έχουν δημοσιευτεί σε έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο και φυσικά σε βιβλίο. Από αυτά που εσείς θα μας στέλνετε ο Λουκάς Σπήλιος (ψευδώνυμο ποιητή) θα επιλέγει και θα σας προτείνει.
Φιλοδοξία μας είναι, στις αρχές του 2016 να εκδοθεί μια συλλογή ποιημάτων (και αντίστοιχη διηγημάτων) που θα ανθολογηθούν από αυτά που θα φιλοξενήσουμε.
Μπορείτε να στέλνετε τη συμμετοχή σας, μαζί με ένα μικρό βιογραφικό, στο e‑mail του περιοδικού: [email protected]