Γιώργος Ηρακλέους: Πανδημία

Θάρ­θου­νε χρό­νια δίσε­χτα και μήνες οργισμένοι
να μεγα­λώ­σου­νε το βάρος της καρδιάς.
Τώρα αρχί­ζουν όλα…
Τώρα, καθώς ανε­βαί­νουν στις οθό­νες φκια­σι­δω­μέ­νοι ρήτορες,
υπο­κρι­τές ψυχο­πο­μποί με προ­σω­πεία και αλλό­κο­τα τρα­γού­δια των σειρήνων
για να ξορ­κί­σουν το θανα­τι­κό δια­βά­ζο­ντας ομη­ρι­κές ραψω­δί­ες για τους λοιμούς
και μύθους για το δόλο του ολε­τή­ρα θεού με την κορόνα.

Η παν­δη­μία ταξι­δεύ­ει με ταχύ­τη­τες φωτός,
τετρα­γω­νί­ζει τις άδειες πολι­τεί­ες με φέρε­τρα και πέν­θι­μους φακέλους,
που λέει και ο ποιητής.
Κανείς δεν ψάχνει τον αυτουρ­γό γι’αυτόν το σκο­τει­νό χει­μώ­να του θανάτου
μες την καρ­διά της άνοι­ξης, μόνο ρωτάνε:
«έχε­τε λίγο σαπού­νι να πλύ­νου­με τα χέρια μας;»

Ας ζήσου­με σήμε­ρα λοι­πόν και αύριο βλέπουμε!
Ας ζήσου­με λίγο ακό­μα μες τη σιδε­ρέ­νια απομόνωση
και τα σχι­ζο­φρε­νι­κά κλου­βιά της πάν­δη­μης καραντίνας.
Εκεί κλει­σμέ­νοι μετά φόβου θεού και πίστεως,
ας μυρί­σου­με και εμείς και οι δολο­φό­νοι το αντι­ση­πτι­κό λιβά­νι των νεκρών,
καθώς φεύ­γουν ακή­δευ­τοι και χάνο­νται μες την από­λυ­τη ανω­νυ­μία των αριθμών.

Ας ακου­στεί άγρια, βαριά η μου­σι­κή της φύσης.
Το ρέκ­βιεμ της εκδί­κη­σης μετα­κι­νεί σπί­τια και ανθρώ­πους στο ασά­λευ­το κενό.
Τα τέρα­τα και τα στοι­χειά χαρά­ζουν το μεγά­λο χάρ­τη της γης
με σημά­δια και σημαί­ες για τη μεγά­λη πορεία στο μέλ­λον χωρίς αύριο.
Στα­τι­στι­κο­ποιούν κρού­σμα­τα, αμέ­τρη­τα θύματα,
το κέρ­δος και οι αγο­ρές απαι­τούν μαζι­κή παρα­γω­γή αναπνευστήρων
κι’ άλλων προ­ϊ­ό­ντων για την ολι­γο­ή­με­ρη παρά­τα­ση της ζωής.
Γύρω βουί­ζουν ηφαί­στεια, όμως τα τέρα­τα μες τα απο­λι­θω­μέ­να σώμα­τα μεταγλωττίζουν
τις ανθρω­πο­θυ­σί­ες σε πρό­λη­ψη και ατο­μι­κή ευθύνη.
Το τοπίο γεμί­ζει καπνό και απο­κα­ΐ­δια της ιστορίας,
αντη­χεί το μεγά­λο ουρ­λια­χτό του Αδάμ,
ετού­το το τοπίο χωρίς ανθρώ­πους μέσα του.
Άθι­κτη τώρα, η ιερή εξέ­τα­ση του συστή­μα­τος ψάχνει
ξεπε­σμέ­νους προ­φή­τες να ανα­θέ­σουν το φαύ­λο κύκλο του μαρτυρίου
στο προ­πα­το­ρι­κό ανεύ­θυ­νο των ανθρώπων.
Γυρεύ­ει να μας προ­τρέ­ψουν να αγο­ρά­σου­με λίγο χώμα για το σώμα μας,
αφού σε λίγο φτά­νει η επο­χή των νεκρών λουλουδιών,
όπου η ανθρώ­πι­νη σπο­δός θα ιχνο­γρα­φεί το μηδέν χωρίς το άπειρο.

Μάρ­τιος 2020