Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Γιώργος Μαργαρίτης: Γιατί ο Μεταξάς ΗΤΑΝ φασίστας!

Στα πρώ­τα χρό­νια της «μετα­πο­λί­τευ­σης» το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα που δια­δέ­χθη­κε τη χού­ντα είχε μερι­κές «κόκ­κι­νες γραμ­μές», τις οποί­ες και σεβό­ταν υπο­δειγ­μα­τι­κά. Οι πνευ­μα­τι­κές ελίτ του συστή­μα­τος κατα­δί­κα­ζαν μετά βδε­λυγ­μί­ας κάθε «εκτρο­πή» (δικός τους όρος) του αστι­κού συστή­μα­τος στο παρελ­θόν προς κατα­στά­σεις δικτα­το­ρι­κές ή φασι­στι­κές. Ας μην ξεχνά­με ότι η νομι­μο­ποι­η­τι­κή και εξω­ραϊ­στι­κή βάση του νέου συστή­μα­τος ήταν η αντι­δι­κτα­το­ρι­κή αντί­στα­ση των αστι­κών δυνά­με­ων έστω και αν αυτή συνο­ψι­ζό­ταν στην έκρη­ξη βομ­βών ικα­νών να προ­κα­λέ­σουν την επέμ­βα­ση των Ευρω­παί­ων κηδε­μό­νων του Συμ­βου­λί­ου της Ευρώ­πης, απο­φεύ­γο­ντας την «εκτρο­πή» της λαϊ­κής εξέ­γερ­σης. Σε αυτό το πλαί­σιο οι ίδιες αυτές ελίτ δεν παρέ­λει­παν κάθε Αύγου­στο να κατα­δι­κά­ζουν το καθε­στώς της «4ης Αυγού­στου», τη δικτα­το­ρία δηλα­δή του Μετα­ξά — για ειδι­κούς λόγους (ο Μετα­ξάς πέθα­νε το 1941, ο Γεώρ­γιος επέ­στρε­ψε στη χώρα το 1946 για να τη σώσει από τον κομ­μου­νι­σμό…) ξεχνού­σαν τον Γεώρ­γιο Β’ Γλύξ­μπουργκ, καθό­λα συνε­ταί­ρο του Μετα­ξά στη δικτατορία.

Αυτά γίνο­νταν τον παλιό και­ρό, όταν η «μετα­πο­λί­τευ­ση» ήταν στις δόξες της. Σήμε­ρα πυκνώ­νουν οι προ­ερ­χό­με­νες από την ίδια αστι­κή ελίτ από­ψεις περί του αγα­θο­ερ­γούς ρόλου του Ιωάν­νη Μετα­ξά. Μαντεύ­ει κανείς ότι σε λίγο θα γίνει και πρό­τυ­πο ο δικτά­το­ρας. Εξω­ρα­ΐ­ζο­νται σήμε­ρα γύρω μας οι φυλα­κί­σεις, οι εκτο­πί­σεις, οι διωγ­μοί αθώ­ων, τα στρα­τό­πε­δα συγκέ­ντρω­σης, οι «προ­λη­πτι­κές συλ­λή­ψεις», οι επι­θέ­σεις σε απερ­γούς, η κατα­στο­λή… στο Μετα­ξά θα κολ­λή­σου­με τώρα! Σε αυτό το κλί­μα στην πολύ γνω­στή ιστο­σε­λί­δα του Protagon.gr δημο­σιεύ­θη­κε, στις 7 Αυγού­στου, «επε­τεια­κό» σημεί­ω­μα του Γιώρ­γου Λυκο­κά­πη με ενδει­κτι­κό τίτλο «Για­τί ο Μετα­ξάς δεν ήταν φασίστας».

Δεν ήταν για­τί το λέει ο Πάξ­τον! Η επι­στρά­τευ­ση ενός διά­ση­μου ιστο­ρι­κού — γνω­στή τακτι­κή αυτή — προσ­δί­δει επι­στη­μο­νι­κό κύρος σε όποιο ρηχό και ασή­μα­ντο σημεί­ω­μα ή άρθρο! Ο Πάξ­τον λοι­πόν φέρε­ται να λέει (λέει πολ­λά ο Πάξ­τον, αυτό το λίγο όμως άρε­σε στον σημειο­γρά­φο μας…) ότι για να έχου­με φασι­σμό πρέ­πει να έχου­με «μαζι­κό ριζο­σπα­στι­κό κόμ­μα», δηλα­δή φασι­στι­κό κίνη­μα… «Ο Μου­σο­λί­νι είχε τους Μελα­νο­χί­τω­νές του, ο Χίτλερ τα Τάγ­μα­τα εφό­δου», λέει — εννο­εί τα παρα­στρα­τιω­τι­κά σώμα­τα που είχε το φασι­στι­κό και το ναζι­στι­κό κόμ­μα στην Ιτα­λία και τη Γερ­μα­νία αντί­στοι­χα. Ο Μετα­ξάς, δια­πι­στώ­νει, δεν είχε τέτοια, άρα δεν ήταν φασί­στας! Παρε­μπι­πτό­ντως, ο σημειο­γρά­φος δε χάνει την ευκαι­ρία να ψέξει τη μαρ­ξι­στι­κή αρι­στε­ρά που στην περί­πτω­ση αυτή (όπως παντού και πάντα — υπο­νο­εί) δεν κατά­λα­βε τίπο­τα! Δεν κατά­λα­βε δηλα­δή ότι τα φασι­στι­κο-ναζι­στι­κά κόμ­μα­τα έχουν «ισχυ­ρή λαϊ­κή στή­ρι­ξη». Θα μπο­ρού­σε να σημειώ­σει κανείς ότι η «ισχυ­ρή λαϊ­κή στή­ρι­ξη» δε βοή­θη­σε τον Χίτλερ να κερ­δί­σει εκλο­γές στις οποί­ες κανό­νι­σε να κατέ­βει μόνος του απα­γο­ρεύ­ο­ντας καθε­τί που βρι­σκό­ταν αρι­στε­ρά της δεξιάς. Θα βοη­θού­σε εξαι­ρε­τι­κά τον όποιο σημειο­γρά­φο να ρίξει μια ματιά στα κεί­με­να της «μαρ­ξι­στι­κής αρι­στε­ράς» που μελε­τά το φασι­σμό από τη δεκα­ε­τία του 1930 — χωρίς να περι­μέ­νει τον Πάξτον!

Εκτός από τον Πάξ­τον, που φέρε­ται να βεβαιώ­νει ότι ο Μετα­ξάς δεν ήταν φασί­στας, έχου­με και τις ίδιες τις αρε­τές του δικτά­το­ρα που, κατά τον σημειο­γρά­φο, οδη­γούν στο ίδιο συμπέ­ρα­σμα. Ο Μετα­ξάς δεν συμ­με­ρί­στη­κε τον «ακραίο εθνι­κι­σμό» των Μου­σο­λί­νι και Χίτλερ, δεν είχε σχέ­ση με «στρα­τιω­τι­κούς τυχο­διω­κτι­σμούς», δεν ήταν ρατσι­στής και αγα­πού­σε ακό­μα και τους Εβραί­ους!!! Επι­πλέ­ον, δεν ήταν χαρι­σμα­τι­κός (εννο­εί όπως ο Μιχα­λο­λιά­κος; Αυτό ομο­λο­γώ δεν το κατά­λα­βα!). Είχε δε συνερ­γά­τες όπως ο Κορυ­ζής ή ο Σεφέ­ρης (κατώ­τε­ρος διπλω­μα­τι­κός υπάλ­λη­λος ήταν τότε) — για εύλο­γους λόγους παρα­λεί­πε­ται ο Μανια­δά­κης και άλλοι θαυ­μά­σιοι. Τέλος, φέρε­ται να έφε­ρε κάποια τάξη στη χώρα: «Συχνά μιλά­με για τον Μετα­ξά θεω­ρώ­ντας ότι πριν είχα­με έναν δημο­κρα­τι­κό παρά­δει­σο»! Αρα…
Θα μπο­ρού­σα­με να μεί­νου­με στην εύθυ­μη πλευ­ρά του σημειώ­μα­τος η οποία κορυ­φώ­νε­ται από την υπο­λαν­θά­νου­σα παραί­νε­ση του αρθρο­γρά­φου στη σημε­ρι­νή ακρο­δε­ξιά να πάρει παρά­δειγ­μα από τον Μετα­ξά και όχι από τον Μιχα­λο­λιά­κο. Τα ανα­γρα­φό­με­να όμως και το ψάρε­μα σε θολά νερά που υπο­κρύ­πτουν υπο­χρε­ώ­νουν σε κάποιες απαντήσεις.

Πρώ­τον: Ο Μετα­ξάς ήταν φασί­στας. Το πρό­βλη­μά του ήταν ότι στη χώρα που κυβερ­νού­σε δεν ήταν δυνα­τό να εγκα­τα­στα­θεί ένα «κλα­σι­κό» φασι­στι­κό καθε­στώς. Η Ελλά­δα βρι­σκό­ταν κάτω από τη βρε­τα­νι­κή γεω­πο­λι­τι­κή κυριαρ­χία και στο Λον­δί­νο δε θα ήθε­λαν να μοιά­ζει με το μου­σο­λι­νι­κό και το χιτλε­ρι­κό καθε­στώς κανέ­νας από τους προ­στα­τευό­με­νους από τη Βρε­τα­νία τοπι­κούς ηγε­τί­σκους. Ο πόλε­μος πλη­σί­α­ζε και δεν υπήρ­χε και­ρός για παρε­ξη­γή­σεις. Για το λόγο αυτό ολό­κλη­ρα τμή­μα­τα της ελλη­νι­κής πολι­τι­κής — μετα­ξύ τους η εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή και ο στρα­τός — ανα­τέ­θη­καν απευ­θεί­ας στο Παλά­τι, στον Γεώρ­γιο τον Β’ δηλαδή.

Δεύ­τε­ρον: Ο Μετα­ξάς δε συμ­βι­βά­στη­κε ποτέ με την ιστο­ρι­κή συγκυ­ρία που τον εμπό­δι­ζε να εγκα­τα­στή­σει κλα­σι­κό φασι­στι­κό καθε­στώς στη χώρα του. Διέ­λυ­σε τις προη­γού­με­νες ελλη­νι­κές φασι­στι­κές οργα­νώ­σεις (μετα­ξύ τους την «Τρία Εψι­λον» και τα αιμα­το­βαμ­μέ­να τάγ­μα­τα εφό­δου της, τους «Χαλυ­βδό­κρα­νους») μόνο και μόνο για να δημιουρ­γή­σει από την αρχή ένα μαζι­κό φασι­στι­κό κίνη­μα που θα του επέ­τρε­πε να έχει το πάνω χέρι στη «συγκυ­βέρ­νη­ση» με τον Γεώρ­γιο Β’. Πρό­κει­ται για την ΕΟΝ — την Εθνι­κή Οργά­νω­ση Νεο­λαί­ας — η οποία ιδρύ­θη­κε, στε­λε­χώ­θη­κε και οργα­νώ­θη­κε στη βάση των πιο σκλη­ρών φασι­στι­κών νεο­λαι­ί­στι­κων οργα­νώ­σε­ων. Το «όρα­μά» της ήταν ο Τρί­τος Ελλη­νι­κός Πολι­τι­σμός (το Τρί­το Ράιχ σε ελλη­νι­κή εκτέ­λε­ση) που θα ήταν χιλιό­χρο­νος (όπως και το κατά τον Γκαί­μπελς Ράιχ!). Οι στο­λές, η εκπαί­δευ­ση της ΕΟΝ ήταν παρα­στρα­τιω­τι­κές και το πρό­σχη­μα για την κατε­πεί­γου­σα δημιουρ­γία της ήταν η ανά­γκη προ­ά­σπι­σης του ελλη­νι­κού πολι­τι­σμού απέ­να­ντι στην κομ­μου­νι­στι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα που μόλις είχε εκδη­λω­θεί στην Ισπα­νία (τον Ιού­λη του 1936 έγι­νε το πρα­ξι­κό­πη­μα των εθνι­κι­στών στρα­τη­γών ενά­ντια στη δημο­κρα­τι­κή κυβέρ­νη­ση της Ισπα­νί­ας και ξεκί­νη­σε ο ισπα­νι­κός εμφύ­λιος πόλεμος).

Τρί­τον: Το σημεί­ω­μα του κ. Λυκο­κά­πη συνο­δεύ­ε­ται από μία φωτο­γρα­φία που μπο­ρεί να δημιουρ­γή­σει παρε­ξη­γή­σεις. Ο Μετα­ξάς βρί­σκε­ται ανά­με­σα σε στε­λέ­χη του καθε­στώ­τος της 4ης Αυγού­στου — πολι­τι­κά, στρα­τιω­τι­κά, παρα­στρα­τιω­τι­κά — που όλοι τους χαι­ρε­τούν ναζι­στι­κά. Προς Θεού δεν είναι αυτό που φαί­νε­ται! Στον κατά τον κ. Λυκο­κά­πη Μετα­ξά «όποιος Ελλη­νας πιστεύ­ει στον Χίτλερ (…) είναι κακό­πι­στος». Αρα απο­κλεί­ε­ται οι συνέλ­λη­νες του Μετα­ξά στην φωτο­γρα­φία να μιμού­νται Γερ­μα­νούς ναζί. Μάλ­λον υψώ­νουν το χέρι για να κρύ­ψουν τον ήλιο που τους εμπο­δί­ζει να ατε­νί­σουν το χιλιό­χρο­νο μέλ­λον του Τρί­του Ελλη­νι­κού Πολι­τι­σμού.… Αμ πώς!!!

Πηγή: Ριζο­σπά­στης / Του Γιώρ­γου ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο