Γκαρίντσα: «Ένα πουλάκι, που έγινε μύθος» (ΦΩΤΟ-ΒΙΝΤΕΟ)

Στις 28 Οκτω­βρί­ου 1933, η Μαρία Καρο­λί­να Ντος Σάντος φέρ­νει στον κόσμο ένα αδύ­να­το αγο­ρά­κι, που λίγα χρό­νια αργό­τε­ρα έβγα­λε στον δρό­μο εκα­τομ­μύ­ρια ανθρώ­πους. Ο μικρός Μανου­έλ Φραν­σί­σκο, γεν­νή­θη­κε με μυο­σκε­λε­τι­κά προ­βλή­μα­τα στα κάτω άκρα και ειδι­κό­τε­ρα στο ύψος των γονά­των. Απο­τέ­λε­σμα αυτής της δυσμορ­φί­ας, ήταν, πως το δεξί του πόδι ήταν στραμ­μέ­νο προς τα μέσα και το αρι­στε­ρό στραμ­μέ­νο προς τα έξω.

Οσο και αν είναι παρά­δο­ξο, η εντυ­πω­σια­κή ικα­νό­τη­τα του στην ντρί­μπλα, οφεί­λε­ται στην συγ­γε­νώς παρα­μορ­φω­μέ­νη σπον­δυ­λι­κή του στή­λη! Εξ΄αιτίας αυτής της «ανω­μα­λί­ας» το δεξί του πόδι ήταν πιό κοντό από το αρι­στε­ρό κατά έξι (!) εκα­το­στά, γεγο­νός που ο Γκα­ρίν­τσα μετέ­τρε­ψε σε πλε­ο­νέ­κτη­μα μέσα από τις ατε­λεί­ω­τες ώρες προπόνησης.

Ακρι­βώς λόγω αυτής της παρα­μόρ­φω­σης, ήταν δύσκο­λο να βρει «ποδο­σφαι­ρι­κή στέ­γη» και τελι­κά ‑σε ηλι­κία 19 ετών- οι διοι­κού­ντες την Μπο­τα­φό­γκο, του έδει­ξαν εμπι­στο­σύ­νη και τον ενά­τα­ξαν στο δυνα­μι­κό της ιστο­ρι­κής ομάδας.

Ο Γκα­ρίν­τσα άρπα­ξε την ευκαι­ρία και σε σύντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα εντυ­πω­σί­α­σε, με απο­τέ­λε­σμα να κλη­θεί στην εθνι­κή ομά­δα της Βραζιλίας.

Χωρίς ποδο­σφαι­ρι­κή κατάρ­τι­ση, κατέ­κτη­σε τα γήπε­δα των Μου­ντιάλ του 1958 και 1962 και ¨τρέ­λα­νε» τους αντι­πά­λους του με τις απί­στευ­τες ντρί­πλες τουή, έκα­νε πράγ­μα­τα απί­στευ­τα με την μπά­λα, υπο­χρε­ώ­νο­ντας τον διε­θνή Τύπο να ανα­ρω­τιέ­ται «από ποιόν πλα­νή­τη κατά­γε­ται ο Γκα­ρίν­τσα»; Ο «βασι­λιάς της ντρί­μπλας», η «χαρά του λαού», » ο άγγε­λος με τα στρα­βά πόδια» έπαι­ξε με τα χρώ­μα­τα της «Σελε­σάο» 50 φορές και σημεί­ω­σε 12 γκολ. Η Βρα­ζι­λία του Γκα­ρίν­τσα και του Πελέ κατέ­κτη­σε δύο Παγκό­σμια Κύπελ­λα και έχα­σε μόλις μία φορά. Το αστέ­ρι της Βρα­ζι­λί­ας, όμως πέθα­νε όπως γεν­νή­θη­κε. Μόνος και πάμφτωχος.…

Παρά το ποδο­σφαι­ρι­κό μεγα­λείο που έζη­σε ‑πολ­λές φορές στην «σκιά» του Πελέ- ο Γκα­ρίν­τσα, δεν κατά­φε­ρε να μεγα­λουρ­γή­σει και στην προ­σω­πι­κή του ζωή. Χαρα­κτή­ρας άστα­τος και σε αρκε­τές περι­πτώ­σεις ερι­στι­κός, ενε­πλά­κη ουκ ολί­γες φορές σε καυ­γά­δες, με απο­τέ­λε­σμα να οδη­γη­θεί συχνά-πυκνά στο αστυ­νο­μι­κό τμήμα.

Αν και έπαι­ξε ποδό­σφαι­ρο μέχρι το 1972, η κατά­χρη­ση αλκο­όλ του προ­κά­λε­σε κίρ­ρω­ση ήπα­τος. Στις 20 Ιανουα­ρί­ου 1983, ο Γκρα­ρίν­τσα βρι­σκό­ταν ξεχα­σμέ­νος και πάμ­πτω­χος στο νοσο­κο­μείο με έναν ορό περα­σμέ­νο στο χέρι του. Με το συκώ­τι δια­λυ­μέ­νο από το ποτό, άφη­σε την τελευ­ταία του πνοή σε ηλι­κία 49 χρόνων.…

Ο Πελέ τον «ευχα­ρί­στη­σε» με τον καλύ­τε­ρο τρό­πο: «Υπήρ­ξε ένας εξαι­ρε­τι­κός παί­χτης, ένας από του καλύ­τε­ρους. Μπο­ρού­σε να κάνει πράγ­μα­τα με την μπά­λα που ήταν αδια­νό­η­τα για τους υπό­λοι­πους. Χωρίς τον Γκα­ρίν­τσα, δεν θα γινό­μουν ποτέ τρεις φορές Παγκό­σμιος Πρωταθλητής».…

Η ζωή του Γκα­ρίν­τσα απο­τέ­λε­σε έμπνευ­ση για δύο ται­νί­ες και αρκε­τά βιβλία. Το 1962 βγή­κε στις αίθου­σα το: «Γκα­ρίν­τσα, η χαρά του λαού» ενώ το 2003 ο Μίλ­τον Αλεν­σάρ βασι­σμέ­νος στο βιβλίο του Ρουί Κάστρο, «Γκα­ρίν­τσα. Ο θρί­αμ­βος και η τρα­γω­δία του ξεχα­σμέ­νου Βρα­ζι­λιά­νου ποδο­σφαι­ρι­κού ήρωα» δημιούρ­γη­σε το «Γκα­ρίν­τσα. Μονα­χι­κό αστέρι».