Η Ομο­σπον­δία Γυναι­κών Ελλά­δας (ΟΓΕ) ως ριζο­σπα­στι­κή γυναι­κεία οργά­νω­ση, ασχο­λεί­ται με όλες τις πλευ­ρές που αφο­ρούν την γυναι­κεία ανι­σο­τι­μία και αγω­νί­ζε­ται ενά­ντια στην εκμε­τάλ­λευ­ση και κατα­πί­ε­ση των γυναι­κών ‑από το 1976, με μέλη της εκα­το­ντά­δες Συλ­λό­γους και Ομά­δες Γυναι­κών σ’ όλη την Ελλά­δα, συσπει­ρώ­νει  εργα­ζό­με­νες και άνερ­γες, αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νες, φτω­χές αγρό­τισ­σες, φοι­τή­τριες, συντα­ξιού­χους, νέες μητέ­ρες που τις βλέ­που­με –νέα κορί­τσια και ηλι­κιω­μέ­νες, μπρο­στά­ρη­σες με τα πανό τους σ’ όλες τις κινη­το­ποι­ή­σεις, για να διεκ­δι­κή­σουν όλα αυτά που τους ανή­κουν και τους στε­ρούν Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση, κυβερ­νή­σεις και επι­χει­ρη­μα­τι­κοί όμιλοι.

Η ΟΓΕ στέ­κε­ται αλλη­λέγ­γυα  στους λαούς και τις γυναί­κες που δέχτη­καν και δέχο­νται τις επι­θέ­σεις και τους απο­κλει­σμούς των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, κάθε ιμπε­ρια­λι­στι­κού μηχα­νι­σμού. Έχει κηρύ­ξει τον πόλε­μο ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στές που  σπέρ­νουν πολέ­μους, φτώ­χεια, προ­σφυ­γιά.  Η δρά­ση της στην Παγκό­σμια Δημο­κρα­τι­κή Ομο­σπον­δία Γυναι­κών (ΠΔΟΓ), και ως συντο­νί­στρια του ευρω­παϊ­κού γρα­φεί­ου από το 2007,  υπη­ρε­τεί ακρι­βώς αυτό το στόχο.

Παραμονές γιορτών έστειλε γράμμα με νότες αισιοδοξίας «από τον Αι Βασίλη, στα παιδιά μας»

Αγα­πη­μέ­να μου παιδιά,

Τα γράμ­μα­τα που πήρα φέτος δεν σας κρύ­βω ότι με ανη­σύ­χη­σαν αρκετά.

Κάποιοι από εσάς ρωτά­τε αν το lockdown ισχύ­ει και για μένα: θα κατα­φέ­ρω να φτά­σω έως τα μέρη σας για να φέρω τα δώρα;… Υπάρ­χει άρα­γε κωδι­κός που να επι­τρέ­πει την «κατ’ εξαί­ρε­ση» κυκλο­φο­ρία του Αϊ-Βασί­λη ή όχι;…

Και το κυριό­τε­ρο: έφτα­σε η ασθέ­νεια covid στο δικό μου κόσμο; Κιν­δυ­νεύω να κολ­λή­σω ή να τη μετα­δώ­σω σε κάποιον;… Οι τάραν­δοι αρρω­σταί­νουν, όπως παρα­δείγ­μα­τος χάρη, τα μινκ;…

Τα δώρα θα είναι περα­σμέ­να με αντι­ση­πτι­κό ή πρέ­πει να απο­λυ­μαν­θούν, όπως γίνε­ται με τα πράγ­μα­τα από το σού­περ μάρκετ;…

Σκέ­φτη­κα, λοι­πόν, να σας απα­ντή­σω για να βάλου­με τα πράγ­μα­τα σε μια σειρά…

Πρώ­τα πρώ­τα, κανείς από μας δεν είναι άρρω­στος – χαί­ρου­με όλοι άκρας υγεί­ας (εκτός από τον Ρού­ντολφ, που είναι μονί­μως συνα­χω­μέ­νος)… Αλλά, για να έχου­με το κεφά­λι μας ήσυ­χο, συγκα­λέ­σα­με το συμ­βού­λιο της ΠΕΞ (Παγκό­σμια Ένω­ση Ξωτι­κών), όπου φωνά­ξα­με και τον δόκτο­ρα Βίρους, τον επι­στη­μο­νι­κό μας συνερ­γά­τη. Σύμ­φω­να με την τελευ­ταία του μελέ­τη, η υγειο­νο­μι­κή κρί­ση δεν περ­νά­ει στον κόσμο μας – έχου­με ξωτικοανοσία.

Σε εσάς όμως εκτός από την παν­δη­μία υπάρ­χει και η άλλη κρί­ση –η οικο­νο­μι­κή– που φέρ­νει ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρη φτώ­χεια στις οικο­γέ­νειές σας και ξερι­ζώ­νει πολ­λά παι­διά από τις πατρί­δες τους. Και όλα αυτά για το “κέρ­δος”. Γι’ αυτό ζουν και ανα­σαί­νουν οι μεγά­λες επι­χει­ρή­σεις και οι ιδιο­κτή­τες τους.

Σ’ εμάς –για να ξέρε­τε– η έννοια του «κέρ­δους» δεν λέει τίποτα.

Δεν θεω­ρού­με εμπό­ρευ­μα τα δώρα μας. Σας τα χαρί­ζου­με, χωρίς να περι­μέ­νου­με αντάλ­λαγ­μα, για να ομορ­φύ­νου­με τη ζωή σας και να προ­σφέ­ρου­με χαρά.

Πρό­σφα­τα ήρθε στα χέρια μου και το έγγρα­φο για την κατ’ εξαί­ρε­ση μετα­κί­νη­ση, αλλά δεν ξέρω τι να σημειώ­σω… Λέτε να μας στα­μα­τή­σει κι εμάς η αστυ­νο­μία; Λέτε να μη μετρή­σουν οι τάραν­δοι για κατοι­κί­δια; Και στο παρελ­θόν με έχουν στα­μα­τή­σει περι­πο­λι­κά, πότε για κλέ­φτη, πότε για άστε­γο, πότε για τρε­λό –μέχρι και για τρο­μο­κρά­τη μ’ είχαν κάπο­τε υποψιαστεί.

Μη φοβά­στε, όμως. Και φέτος θα βρε­θεί τρό­πος να πάρε­τε τα δώρα σας. Έστω και με καρα­ντί­να, ο δικός σας Αϊ-Βασί­λης θα σας επι­σκε­φτεί και πάλι.
Να έχε­τε εμπι­στο­σύ­νη σε αυτούς που έχε­τε γύρω σας, σε όσους είναι σαν κι εσάς. Ξέρω ότι και πάλι θα με βοη­θή­σουν να έρθω κοντά σας, όπως το έκα­ναν πάντα και θα εξα­κο­λου­θή­σουν να το κάνουν. Είναι άνθρω­ποι της δου­λειάς –οικο­δό­μοι, ναυ­τερ­γά­τες, τεχνί­τες, εμπο­ρο­ϋ­πάλ­λη­λοι, υφα­ντουρ­γοί, μετα­νά­στες και πρό­σφυ­γες, για­τροί, δάσκα­λοι, συντα­ξιού­χοι, νεο­λαία κι ένα σωρό άλλοι (γυναί­κες και άντρες), που δεν το βάζουν κάτω. Είναι αυτοί που μαζεύ­ο­νται πίσω από τα πολύ­χρω­μα πανό των εργα­τι­κών σωμα­τεί­ων, που ξεδι­πλώ­νο­νται στον άνε­μο, ενώ από τα μεγά­φω­να ακού­γο­νται τρα­γού­δια. Τρα­γού­δια που τα παίρ­νει ο άνε­μος, τα στρι­φο­γυ­ρί­ζει για λίγο και τα ξανα­φέρ­νει, για να τ’ απι­θώ­σει σαν χάδι στα χεί­λη των δια­δη­λω­τών, που τα σιγο­τρα­γου­δούν με συγκίνηση.

Είναι οι άνθρω­ποι που δεν συμ­βι­βά­ζο­νται με το σημε­ρι­νό άδι­κο κόσμο. Παλεύ­ουν για έναν κόσμο όπου όλοι θα δου­λεύ­ουν και όλοιθ’ απο­λαμ­βά­νουν τους καρ­πούς των κόπων τους, χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση και κατα­πί­ε­ση, χωρίς άδι­κους πολέ­μους και προ­σφυ­γιά. Γι’ αυτόν τον κόσμο παλεύ­ουν μαζί καθη­με­ρι­νά. Με πεί­σμα. Με απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα. Με ελπί­δα και αισιο­δο­ξία. Σ’ έναν τέτοιο κόσμο ακό­μα και οι αρρώ­στιες θα μπο­ρούν να για­τρευ­τούν, χωρίς οι άνθρω­ποιν’ ανη­συ­χούν πώς θα πλη­ρώ­σουν. Θα είναι ένας κόσμος όμορ­φος για όλα τα παι­διά και θα έχει πάντα και μια ξεχω­ρι­στή θέση για τον Αϊ-Βασί­λη τους.

Να με περι­μέ­νε­τε, λοι­πόν… Είτε από την καμι­νά­δα είτε από το παρά­θυ­ρο είτε σκαρ­φα­λώ­νο­ντας είτε πετώ­ντας ο δικός σας Αϊ-Βασί­λης θα έρθει ξανά. Στο κάτω κάτω, νομί­ζω ότι μέσα σας ξέρε­τε πως η πραγ­μα­τι­κή πόρ­τα για έναν επι­σκέ­πτη σαν εμέ­να δεν είναιη καμι­νά­δα, αλλά η καρ­διά. Από κει, κανέ­νας ιός, καμιά αστυ­νο­μία, καμιά επι­χεί­ρη­ση και καμιά κερ­δο­φο­ρία δεν μπο­ρεί να με βγά­λει. Να με περι­μέ­νε­τε και δεν θα σας απο­γοη­τεύ­σω. Θα έρθω όπως κάθε χρό­νο, σαν αυτό που πραγ­μα­τι­κά ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα: ένας απλός γέρο­ντας που μοι­ρά­ζει ευχές και δώρα σε όλους…

Ο δικός σας Αϊ-Βασίλης

ΟΓΕ — Γράμμα από τον Αϊ-Βασίλη στα παιδιά