Να τη πάλι.
Προβάλλει σέρνοντας το κουρασμένο σώμα της. Πάνε τώρα τριάντα τόσα χρόνια που μυστικά την παρακολουθώ. Η ίδια διαδρομή κάθε μέρα. Ο ίδιος κύκλος χαράζεται κάθε μέρα και πιο βαθιά στο αυλάκι της ζωής της. Ανάβει το πρώτο τσιγάρο της ημέρας, μαζί με τον καφέ του πρωινού. Σιγά-σιγά θα συνταιριάξει τα αντικείμενα του Κόσμου της… θα στρώσει το κρεβάτι της , θα αερίσει ίσως και να διαβάσει λίγο τώρα το πρωί. Της αρέσει το διάβασμα. Είναι η συντροφιά της. Είναι ο σύζυγος που κάποτε υπήρξε στη ζωή της. Είναι τα παιδιά που δεν έκανε, τα εγγόνια που δε φάνηκαν. Είναι όλα αυτά και τίποτε από αυτά.
Να τη ξανά. Στην κουζίνα η κατσαρολίτσα σφυρίζει. Έτοιμο το γεύμα! Μετά από αυτό.. το δεύτερο τσιγάρο. Το είπε και ο γιατρός: «μέχρι τρία την ημέρα σου κάνουν καλό». Ίσως και να ξαπλώσει τώρα, όχι για να κοιμηθεί. Ο ύπνος έχει πάψει να είναι πολύ καλός της φίλος από χρόνια. Όχι, θα ξαπλώσει έτσι για να πει πως άλλαξε θέση… Επιτέλους, ήρθε το απόγευμα! Τώρα θα σηκωθεί, θα στρώσει το κρεβάτι της ξανά, θα πάρει μια μικρή νουβέλα- ρομαντικό νομίζω το λένε, ένα ποτήρι του κρασιού μικρό , με ένα δακτυλάκι ουίσκι –και αυτό επίσης το είπε ο γιατρός και βέβαια το τρίτο και τελευταίο της μέρας τσιγάρο. Αυτή νομίζω η ώρα είναι η καλύτερή της. Το βλέπω στο πρόσωπό της. Μοιάζει να την περιμένει όλη μέρα σαν ραντεβού…ε ί ν α ι ραντεβού. Γίνεται ηρωίδα και ζει μια τρυφερή ιστορία αγάπης. Πάντα με καλό τέλος.
Όταν την τελειώσει , ανακουφισμένη θα κοιτάξει για λίγο έξω από το παράθυρό της. Άλλη μια μέρα θα έχει τελειώσει.
Ύστερα, θα κοιτάξει εμένα. Θα μου χαμογελάσει.
Νομίζω πως χαίρεται που με έχει.. Χτυπώ κάθε μια ώρα διακριτικά.
Υπάρχω μαζί της τριάντα τόσα χρόνια.
Ποιος ξέρει πότε τον χτύπο μου θα ακούσει για τελευταία φορά…
ποιος ξέρει πού θα υπηρετώ μετά…
Ας συστηθούμε λοιπόν.
Είμαι το ξύλινο εκκρεμές, ο μπάτλερ του Άρχοντα Χρόνου…
Κυρία Σούσα, καληνύχτα…
______________________________________________________________________________________________________