Γ. Μαρίνος: Συνεχίζουμε στο δρόμο που χάραξαν ο Λένιν και η Σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση

Η εισηγητική ομιλία του Γιώργου Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην τηλεδιάσκεψη της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας για τα 151 χρόνια από τη γέννηση του Λένιν που διοργανώθηκε την Πέμπτη 22 Απρίλη.

Αγα­πη­τοί σύντροφοι,

Η σημε­ρι­νή δια­δι­κτυα­κή εκδή­λω­ση της Ευρω­παϊ­κής Κομ­μου­νι­στι­κής Πρω­το­βου­λί­ας είναι αφιε­ρω­μέ­νη στα 151 χρό­νια από τη γέν­νη­ση του μεγά­λου επα­να­στά­τη Βλα­ντι­μίρ Ιλιτς Λένιν και στο ανε­κτί­μη­της αξί­ας έργο του.

Ο ηγέ­της του μπολ­σε­βί­κι­κου κόμ­μα­τος είναι ο θεμε­λιω­τής του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, του κόμ­μα­τος Νέου Τύπου, καθο­δη­γη­τής της Μεγά­λης Οκτω­βρια­νής Σοσια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης του 1917 που συγκλό­νι­σε τον κόσμο και των πρώ­των χρό­νων της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης. Είναι ο πρω­τα­γω­νι­στής στην ίδρυ­ση της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς που έδω­σε ώθη­ση στην πάλη των Κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των και στην ενιαία κομ­μου­νι­στι­κή στρατηγική.

Εξο­πλι­σμέ­νοι με τις λενι­νι­στι­κές αρχές μπο­ρού­με να συγκρου­στού­με με τις δυσκο­λί­ες της αντε­πα­νά­στα­σης, να συνε­χί­σου­με επί­μο­να την πάλη για το ξεπέ­ρα­σμα της βαθιάς ιδε­ο­λο­γι­κής, πολι­τι­κής και οργα­νω­τι­κής κρί­σης του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, για την επα­να­στα­τι­κή ανα­συ­γκρό­τη­σή του.

Ο καπι­τα­λι­σμός έχει σαπί­σει. Μεγα­λώ­νει το χάσμα ανά­με­σα στις δυνα­τό­τη­τες που δημιουρ­γεί η ανά­πτυ­ξη της επι­στή­μης και της τεχνο­λο­γί­ας και το βαθ­μό ικα­νο­ποί­η­σης των λαϊ­κών αναγκών.

Αυτό τονί­ζουν η έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης, οι καπι­τα­λι­στι­κές κρί­σεις, η νέα κρί­ση υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης κεφα­λαί­ου, η ανερ­γία και η φτώ­χεια που βιώ­νουν η εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα σε όλη την υδρό­γειο, αντι­με­τω­πί­ζο­ντας την ολο­μέ­τω­πη επί­θε­ση του κεφα­λαί­ου, των αστι­κών φιλε­λεύ­θε­ρων ή σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών κυβερνήσεων.

Τα αδιέ­ξο­δα του συστή­μα­τος τονί­ζουν η παν­δη­μία και οι βαριές συνέ­πειες στους λαούς, η κατάρ­ρευ­ση των εμπο­ρευ­μα­το­ποι­η­μέ­νων δημό­σιων συστη­μά­των Υγεί­ας, τα εκα­τομ­μύ­ρια των νεκρών.

Αυτό ανα­δει­κνύ­ουν οι στρα­τιω­τι­κο-πολι­τι­κοί σχε­δια­σμοί των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί πόλε­μοι, οι αντα­γω­νι­σμοί με τη Ρωσία και την Κίνα, σ’ έναν αγώ­να δρό­μου για τον έλεγ­χο των αγο­ρών, των πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πηγών, των ενερ­γεια­κών αγω­γών, που προει­δο­ποιούν για νέους, ακό­μα και γενι­κευ­μέ­νους πολέμους.

Τα καθήκοντα των Κομμουνιστικών Κομμάτων πολλαπλασιάζονται

Σκο­πός της πάλης του επα­να­στα­τι­κού κόμ­μα­τος της εργα­τι­κής τάξης, τόνι­ζε ο Λένιν, είναι να «καθο­δη­γεί τον αγώ­να της εργα­τι­κής τάξης όχι μόνο για να πετύ­χει πιο ευνοϊ­κούς όρους πώλη­σης της εργα­τι­κής δύνα­μης, αλλά και για την κατάρ­γη­ση του κοι­νω­νι­κού καθε­στώ­τος που ανα­γκά­ζει τους άπο­ρους να που­λιού­νται στους πλούσιους».

Τα καθή­κο­ντα των Κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται. Είναι ώρα να ενι­σχυ­θεί το κρι­τι­κό και αυτο­κρι­τι­κό πνεύ­μα στην εξέ­τα­ση της πεί­ρας που έχει συγκε­ντρω­θεί, να μελε­τη­θούν βαθύ­τε­ρα οι αιτί­ες της αντε­πα­νά­στα­σης, η Ιστο­ρία των ΚΚ, του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, να βγού­νε συμπε­ρά­σμα­τα και να γίνει έλεγ­χος του επι­πέ­δου της επα­να­στα­τι­κής ετοι­μό­τη­τας. Αυτό απαι­τεί η επο­χή μας, επο­χή περά­σμα­τος από τον καπι­τα­λι­σμό στο σοσιαλισμό.

Ορι­σμέ­να Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα κατά­φε­ραν μέσα από πολ­λές δυσκο­λί­ες και πισω­γυ­ρί­σμα­τα να βάλουν τις βάσεις της επα­να­στα­τι­κής στρα­τη­γι­κής κι αυτό είναι σημα­ντι­κή εξέλιξη.

Ομως, η πάλη για την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού, για την εργα­τι­κή εξου­σία, τη «δικτα­το­ρία του προ­λε­τα­ριά­του», απαι­τεί ιδε­ο­λο­γι­κή — πολι­τι­κή ενί­σχυ­ση των ΚΚ, γενί­κευ­ση της επα­να­στα­τι­κής στρα­τη­γι­κής, ισχυ­ρούς δεσμούς με την εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στο εργα­τι­κό κίνη­μα και επί­μο­νη δου­λειά για την κατά­κτη­ση συνει­δή­σε­ων, για την από­σπα­ση δυνά­με­ων από την αστι­κή ιδε­ο­λο­γία, τον οπορτουνισμό.

Απαι­τεί γερά Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα, με Οργα­νώ­σεις στα εργο­στά­σια, στους χώρους δου­λειάς, καθο­δη­γη­τι­κή ικα­νό­τη­τα, ανά­πτυ­ξη της θεω­ρί­ας με βάση τις αρχές του μαρ­ξι­σμού — λενι­νι­σμού για τη συστη­μα­τι­κή μελέ­τη των εξε­λί­ξε­ων, των νέων φαι­νο­μέ­νων που γεν­νιού­νται μέσα στο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστημα.

Οι αντι­κει­με­νι­κές συν­θή­κες θα καθο­ρί­σουν πότε και πού θα σπά­σει «ο αδύ­να­τος κρί­κος», και οι κομ­μου­νι­στές απαι­τεί­ται να προ­ε­τοι­μά­ζο­νται καλά, ώστε να φτά­σει ο υπο­κει­με­νι­κός παρά­γο­ντας, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα, το εργα­τι­κό κίνη­μα και η κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία, στο ύψος των περιστάσεων.

Καθοριστικής σημασίας η συζήτηση για το χαρακτήρα της επανάστασης

Η συζή­τη­ση, η δια­πά­λη μέσα στο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα για το χαρα­κτή­ρα της επα­νά­στα­σης είναι καθο­ρι­στι­κής σημα­σί­ας. Την επο­χή των μονο­πω­λί­ων, του ιμπε­ρια­λι­σμού, έχουν ωρι­μά­σει οι υλι­κοί όροι για τη νέα, σοσια­λι­στι­κή — κομ­μου­νι­στι­κή κοι­νω­νία, αντι­κει­με­νι­κά ο χαρα­κτή­ρας της επα­νά­στα­σης είναι σοσια­λι­στι­κός, δεν καθο­ρί­ζε­ται από το συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων, αλλά από τα συμ­φέ­ρο­ντα της εργα­τι­κής τάξης που είναι στο προ­σκή­νιο της Ιστο­ρί­ας, από τη βασι­κή αντί­θε­ση που επι­βάλ­λε­ται να επι­λυ­θεί, την αντί­θε­ση κεφα­λαί­ου — εργασίας.

Η παλιά στρα­τη­γι­κή των «ενδιά­με­σων μετα­βα­τι­κών στα­δί­ων» έχει στοι­χί­σει ακρι­βά στο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, καθη­λώ­νει την πάλη στο έδα­φος του καπι­τα­λι­σμού. Η εξου­σία θα είναι αστι­κή ή εργα­τι­κή, τρί­τος δρό­μος δεν υπήρ­ξε και δεν υπάρ­χει. Η παραί­τη­ση από την εργα­τι­κή εξου­σία και ο στό­χος σχη­μα­τι­σμού των λεγό­με­νων «αντι­φα­σι­στι­κών και αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων μετώ­πων», «αντι­μο­νο­πω­λια­κών», «αρι­στε­ρών», «προ­ο­δευ­τι­κών» κυβερ­νή­σε­ων, σημαί­νει διαιώ­νι­ση του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος. Αυτό έχει απο­δει­χθεί από την πεί­ρα στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή, τη διε­θνή πείρα.

Οι πολι­τι­κές συνερ­γα­σί­ες με τη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, η στή­ρι­ξη ή συμ­με­το­χή σε σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές κυβερ­νή­σεις κάθε μορ­φής, συνι­στούν πλήγ­μα στην πορεία των ΚΚ, στην οργα­νω­τι­κή, πολι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή τους αυτο­τέ­λεια, οδη­γούν στη χει­ρα­γώ­γη­ση του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, το αφο­πλί­ζουν, είναι στοι­χείο της κρί­σης του κομ­μου­νι­στι­κού κινήματος.

Η σύγκρου­ση του Λένιν με την «προ­σω­ρι­νή κυβέρ­νη­ση» μετά την αστι­κή επα­νά­στα­ση του Φλε­βά­ρη του 1917, η δια­πά­λη στα Σοβιέτ και οι «Θέσεις του Απρί­λη» δεί­χνουν το δρό­μο της διαρ­κούς ανα­μέ­τρη­σης με τις αστι­κές και οπορ­του­νι­στι­κές δυνά­μεις ως όρος προ­ε­τοι­μα­σί­ας της σοσια­λι­στι­κής επανάστασης.

Η διαπάλη για τον ιμπεριαλισμό

Η δια­πά­λη στο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα είναι ανα­γκαία και αφο­ρά όλα τα σημα­ντι­κά ζητήματα.

Υπάρ­χουν από­ψεις που περιο­ρί­ζουν την έννοια του ιμπε­ρια­λι­σμού στην επι­θε­τι­κή εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή των ΗΠΑ, απο­σπούν την πολι­τι­κή από την οικονομία.

Ο Λένιν μελε­τώ­ντας την ανά­πτυ­ξη του καπι­τα­λι­σμού τόνι­σε ότι ο ιμπε­ρια­λι­σμός είναι ο μονο­πω­λια­κός καπι­τα­λι­σμός, το τελευ­ταίο στά­διο του συστή­μα­τος στο οποίο δια­μορ­φώ­νο­νται οι υλι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις και προ­βάλ­λει η ανα­γκαιό­τη­τα της επα­να­στα­τι­κής ανα­τρο­πής, η οικο­δό­μη­ση του κομ­μου­νι­στι­κού τρό­που παραγωγής.

Απέ­δει­ξε ότι η όξυν­ση της βασι­κής αντί­θε­σης ανά­με­σα στον κοι­νω­νι­κό χαρα­κτή­ρα της παρα­γω­γής και στην καπι­τα­λι­στι­κή ιδιο­ποί­η­ση των απο­τε­λε­σμά­των της χαρα­κτη­ρί­ζει όλα τα καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη, ανε­ξάρ­τη­τα από τη θέση τους στο διε­θνές ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα. Προει­δο­ποί­η­σε ότι «αν δεν κατα­νοη­θούν οι οικο­νο­μι­κές ρίζες αυτού του φαι­νο­μέ­νου, αν δεν εκτι­μη­θεί η πολι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή του σημα­σία, δεν μπο­ρεί να γίνει ούτε βήμα στον τομέα της λύσης των πρα­κτι­κών καθη­κό­ντων του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος και της επερ­χό­με­νης κοι­νω­νι­κής επανάστασης».

Με εργα­λείο τη λενι­νι­στι­κή θεω­ρία μπο­ρού­με να ανα­λύ­ου­με τον αντα­γω­νι­σμό που εκδη­λώ­νε­ται σε διε­θνές επί­πε­δο, τον χαρα­κτή­ρα των ιμπε­ρια­λι­στι­κών ενώ­σε­ων, όπως είναι η ΕΕ, οι BRICS και άλλες, που στον πυρή­να τους είναι τα μονοπώλια.

Είναι πολύ επί­και­ρη η πολε­μι­κή του Λένιν στο οπορ­του­νι­στι­κό ρεύ­μα και τα παρα­κλά­δια του, στον «πασι­φι­σμό» και το «σοσιαλ­σο­βι­νι­σμό» που συνερ­γά­στη­κε με τις αστι­κές τάξεις των εμπό­λε­μων κρα­τών κατά τη διάρ­κεια του Α’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου και οδή­γη­σε στη χρε­ο­κο­πία της 2ης Διεθνούς.

Ο πόλε­μος γεν­νιέ­ται στις συν­θή­κες της «ιμπε­ρια­λι­στι­κής ειρή­νης», είναι «συνέ­χεια της πολι­τι­κής με άλλα βίαια μέσα», είναι ιμπε­ρια­λι­στι­κός και από τις δύο πλευ­ρές, ανε­ξάρ­τη­τα ποιο καπι­τα­λι­στι­κό κρά­τος ξεκί­νη­σε πρώ­το την πολε­μι­κή σύγκρου­ση και ο αγώ­νας επι­βάλ­λε­ται να ανα­πτύσ­σε­ται ενά­ντια στην αιτία του πολέ­μου, να έχει κατεύ­θυν­ση και να δημιουρ­γεί τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την ανα­τρο­πή της εξου­σί­ας της αστι­κής τάξης.

Η σοσιαλιστική οικοδόμηση διέπεται από αρχές και νομοτέλειες

Υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε την πρώ­τη προ­σπά­θεια οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού τον 20ό αιώ­να. Η προ­σφο­ρά του είναι ιστο­ρι­κής σημα­σί­ας. Καταρ­γή­θη­κε η εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο. Δημιουρ­γή­θη­καν θεσμοί που εξα­σφά­λι­σαν τη συμ­με­το­χή των εργα­ζο­μέ­νων στο κτί­σι­μο της νέας κοινωνίας.

Παρά τις αδυ­να­μί­ες, τα λάθη και τις παρεκ­κλί­σεις που οδή­γη­σαν στην ανα­τρο­πή του με όχη­μα την οπορ­του­νι­στι­κή διά­βρω­ση των ΚΚ και την αντε­πα­νά­στα­ση, η ανω­τε­ρό­τη­τά του σε σχέ­ση με την καπι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα έχει απο­δει­χθεί στην πρά­ξη. Με τις μεγά­λες λαϊ­κές κατα­κτή­σεις, την εξα­σφά­λι­ση του δικαιώ­μα­τος στη στα­θε­ρή εργα­σία και την εξά­λει­ψη της ανερ­γί­ας, το ανε­πτυγ­μέ­νο κρα­τι­κό, δωρε­άν σύστη­μα Υγεί­ας, το σύστη­μα Παι­δεί­ας, πραγ­μα­τι­κής μόρ­φω­σης, την ισο­τι­μία της γυναί­κας, με τις κατα­κτή­σεις στον πολι­τι­σμό, στον αθλητισμό.

Τη συμ­βο­λή στην κατάρ­γη­ση της αποι­κιο­κρα­τί­ας, τον καθο­ρι­στι­κό ρόλο στην Αντι­φα­σι­στι­κή Νίκη των Λαών, στον Β΄ ιμπε­ρια­λι­στι­κό Παγκό­σμιο Πόλε­μο, τον προ­λε­τα­ρια­κό διε­θνι­σμό, την αλλη­λεγ­γύη και στή­ρι­ξη των λαών κατά της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επιθετικότητας.

Η σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση και οικο­δό­μη­ση διέ­πο­νται από αρχές, από νομοτέλειες.

Η εργα­τι­κή εξου­σία ανοί­γει το δρό­μο για την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των μέσων παρα­γω­γής και τον κεντρι­κό επι­στη­μο­νι­κό σχε­δια­σμό, για την ικα­νο­ποί­η­ση των σύγ­χρο­νων κοι­νω­νι­κών ανα­γκών, σε μια διαρ­κή προ­σπά­θεια ανά­πτυ­ξης των κομ­μου­νι­στι­κών σχέ­σε­ων παραγωγής.

Παρα­βί­α­ση των αρχών της σοσια­λι­στι­κής — κομ­μου­νι­στι­κής οικο­δό­μη­σης και χρη­σι­μο­ποί­η­ση καπι­τα­λι­στι­κών εργα­λεί­ων πλη­ρώ­νο­νται ακρι­βά, όπως έδει­ξε η καπι­τα­λι­στι­κή παλι­νόρ­θω­ση στη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση και τις άλλες χώρες της σοσια­λι­στι­κής οικοδόμησης.

Στο έδα­φος της αντε­πα­νά­στα­σης επα­νέρ­χε­ται το χρε­ο­κο­πη­μέ­νο δόγ­μα του «εθνι­κού δρό­μου προς τον σοσια­λι­σμό». Επι­χει­ρεί­ται υπο­νό­μευ­ση των νομο­τε­λειών οικο­δό­μη­σης της νέας κοι­νω­νί­ας μέσω του λεγό­με­νου «σοσια­λι­σμού της αγο­ράς». Παρου­σιά­ζε­ται ως σοσια­λι­σμός μια καρι­κα­τού­ρα του, η άρνη­σή του, όπως δεί­χνει ο λεγό­με­νος «σοσια­λι­σμός με κινε­ζι­κά χρώματα».

Ομως, στην Κίνα έχουν κυριαρ­χή­σει από χρό­νια οι καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις παρα­γω­γής με ευθύ­νη του ΚΚ. Η οικο­νο­μι­κή βάση στη­ρί­ζε­ται στα μονο­πώ­λια, στους μεγά­λους οικο­νο­μι­κούς ομί­λους, το κρά­τος λει­τουρ­γεί ως «συλ­λο­γι­κός καπι­τα­λι­στής». Η εργα­τι­κή δύνα­μη είναι εμπό­ρευ­μα, η εργα­τι­κή τάξη υφί­στα­ται υψη­λό βαθ­μό εκμε­τάλ­λευ­σης και στη βάση αυτή δημιουρ­γή­θη­καν ήδη 400 και πάνω δισε­κα­τομ­μυ­ριού­χοι. Γίνε­ται τερά­στια εξα­γω­γή κεφα­λαί­ων σε όλες τις ηπεί­ρους και η Κίνα παί­ζει πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό ανταγωνισμό.

Ο απο­κα­λού­με­νος «Σοσια­λι­σμός του 21ου αιώ­να» είναι ψευ­δε­πί­γρα­φος, αμφι­σβη­τεί τον πρω­το­πό­ρο, επα­να­στα­τι­κό ρόλο της εργα­τι­κής τάξης, προ­βλέ­πει τη δια­τή­ρη­ση του αστι­κού κρά­τους που επι­βάλ­λε­ται να τσα­κι­στεί, τη διαιώ­νι­ση της καπι­τα­λι­στι­κής εξου­σί­ας και ιδιοκτησίας.

Ο σοσια­λι­σμός — κομ­μου­νι­σμός δεν έχει καμία σχέ­ση με τις καπι­τα­λι­στι­κές επι­χει­ρή­σεις, την αγο­ρά, το κρι­τή­ριο του κέρ­δους και την εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο που παλεύ­ουν οι κομ­μου­νι­στές να καταργήσουν.

Ο κεντρι­κός επι­στη­μο­νι­κός σχε­δια­σμός των κοι­νω­νι­κο­ποι­η­μέ­νων μέσων παρα­γω­γής είναι η βάση της ανω­τε­ρό­τη­τας του νέου συστή­μα­τος και έχει τη δύνα­μη να ανα­πτύ­ξει παρα­πέ­ρα τις παρα­γω­γι­κές δυνάμεις.

Συνεχίζουμε στο δρόμο που χάραξαν ο Λένιν και η Οκτωβριανή Επανάσταση

Δεν υπάρ­χουν περι­θώ­ρια καθυ­στέ­ρη­σης, η αντε­πα­νά­στα­ση συνε­χί­ζε­ται και συνε­πώς τα ΚΚ, οι κομ­μου­νι­στές, που πιστεύ­ουν στο σοσια­λι­σμό — κομ­μου­νι­σμό επι­βάλ­λε­ται να υπε­ρα­σπι­στούν τις μαρ­ξι­στι­κές — λενι­νι­στι­κές αρχές οικο­δό­μη­σης της νέας κοινωνίας.

Σε δια­φο­ρε­τι­κή περί­πτω­ση οι συνέ­πειες θα είναι πιο οδυ­νη­ρές, η ενσω­μά­τω­ση στο σύστη­μα θα τρέ­ξει με ταχύ­τα­τους ρυθ­μούς, η κρί­ση στο Διε­θνές Κομ­μου­νι­στι­κό Κίνη­μα θα βαθύ­νει και οι ιστο­ρι­κές ευθύ­νες είναι μεγάλες.

Το ΚΚΕ έχει δια­μορ­φώ­σει σύγ­χρο­νη επα­να­στα­τι­κή στρα­τη­γι­κή, μελε­τά­ει την Ιστο­ρία του, βρί­σκε­ται στην πρώ­τη γραμ­μή της ταξι­κής πάλης, αλλά δεν εφη­συ­χά­ζει. Επι­μέ­νει στην προ­σπά­θεια ενί­σχυ­σης των αγω­νι­στι­κών δεσμών με την εργα­τι­κή τάξη, τα λαϊ­κά τμή­μα­τα των μεσαί­ων στρω­μά­των της πόλης, των βιο­πα­λαι­στών αγρο­τών. Παλεύ­ει για την οικο­δό­μη­ση του Κόμ­μα­τος στα εργο­στά­σια, στους τόπους δου­λειάς, σε κλά­δους στρα­τη­γι­κής σημα­σί­ας, για την ανα­σύ­ντα­ξη του εργα­τι­κού κινή­μα­τος και την κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία, σε σύγκρου­ση με τα μονο­πώ­λια και τον καπι­τα­λι­σμό, για την ανα­τρο­πή του. Αυτά τα ζητή­μα­τα θα συζη­τή­σουν οι κομ­μου­νι­στές στην Ελλά­δα στο 21ο Συνέ­δριο του ΚΚΕ, τον Ιούνη.

Συνε­χί­ζου­με στο δρό­μο που χάρα­ξαν ο Λένιν και η Σοσια­λι­στι­κή Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση. Ετσι τιμού­με αυτόν τον μεγά­λο επα­να­στά­τη και την ηρω­ι­κή Ιστο­ρία του κομ­μου­νι­στι­κού κινήματος.

Στην τηλε­διά­σκε­ψη συμ­με­τεί­χαν Κομ­μου­νι­στι­κά και Εργα­τι­κά Κόμ­μα­τα από τις παρα­κά­τω χώρες: Αυστρία, Γαλ­λία, Ελλά­δα, Ισπα­νία, Ιτα­λία, Λευ­κο­ρω­σία, Μολ­δα­βία, Νορ­βη­γία, Ουγ­γα­ρία, Ουκρα­νία, Πολω­νία, Ρωσία, Σου­η­δία, Τουρ­κία, Φινλανδία.

Στην αντι­προ­σω­πεία του ΚΚΕ που πήρε μέρος συμ­με­τεί­χαν οι Γιώρ­γος Μαρί­νος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Ελι­σαί­ος Βαγε­νάς, μέλος της ΚΕ και υπεύ­θυ­νος του Τμή­μα­τος Διε­θνών Σχέ­σε­ων της ΚΕ, Κώστας Παπα­δά­κης, μέλος της ΚΕ και ευρω­βου­λευ­τής, και Αρης Ευαγ­γε­λί­δης, μέλος του Τμή­μα­τος Διε­θνών Σχέ­σε­ων της ΚΕ.

Πηγή: «Ριζο­σπά­στης»