Δίκη Μπάμπη Αναγνωστόπουλου: Το μόνο που δεν είπε είναι πως βρισκόταν σε άμυνα — Παρουσίασε το εαυτό του ως θύμα

Μετά από πέντε ώρες απο­λο­γί­ας χωρίς διά­λειμ­μα, όπου περιέ­γρα­ψε την Καρο­λάιν ως άτο­μο επι­θε­τι­κό, υπεύ­θυ­νη για τα όσα προ­βλή­μα­τα δημιουρ­γού­νταν στο σπί­τι, και πως η σύζυ­γός του είχε βίαιες εξάρ­σεις θυμού από την εφη­βι­κή της ακό­μα ηλι­κία, ο Μπά­μπης Ανα­γνω­στό­που­λος περιέ­γρα­ψε στο δικα­στή­ριο την στιγ­μή που συνει­δη­το­ποί­η­σε πως η Καρο­λάιν ήταν νεκρή από τα δικά του χέρια που έφρα­ξαν την ανα­πνοή της με ένα μαξι­λά­ρι. Ερι­ξε την ευθύ­νη για ό,τι έγι­νε στην άτυ­χη Καρο­λάιν και μόνο που δεν είπε ότι ήταν αμυνόμενος!!! 

«Κατά­λα­βα ότι είναι νεκρή από τους σφυγ­μούς και από ότι ήταν ανοι­χτά τα μάτια της. Είχε αιμά­τω­μα» είπε ο κατη­γο­ρού­με­νος για τον θάνα­το της συζύ­γου του.

Όπως είπε, μπρο­στά στο απο­τέ­λε­σμα των πρά­ξε­ών του άρχι­σε να κλαί­ει. «Άρχι­σα να κλαίω. Να κινού­μαι πάνω- κάτω στο δωμά­τιο. Ακο­λού­θη­σαν χαο­τι­κές στιγ­μές. Τρα­βάω τα μαλ­λιά μου. Κλαίω, περ­πα­τάω πάνω στο δωμά­τιο. Είμαι σε πλή­ρη σύγ­χυ­ση και διά­λυ­ση».

Ανα­φε­ρό­με­νος στην παρα­μο­νή του εγκλή­μα­τος, ο πιλό­τος είπε πως ήταν μια κανο­νι­κή μέρα, ενώ θέλη­σε να ξεκι­νή­σει την διή­γη­ση του από την 8η Μαΐ­ου που «ήμα­σταν πολύ ευτυ­χι­σμέ­νοι. Η Καρο­λάιν γιόρ­τα­σε για πρώ­τη φορά την γιορ­τή της μητέ­ρας. Της πήρα λουλούδια».

Σύμ­φω­να με τον κατη­γο­ρού­με­νο, το επί­μα­χο βρά­δυ υπήρ­ξε ένα ακό­μη ξέσπα­σμα της 20χρονης, με αφορ­μή ένα ασή­μα­ντο περι­στα­τι­κό με ένα ρού­χο που είχε μεί­νει στην σκά­λα του σπι­τιού, το οποίο πηγαί­νο­ντας ο ίδιος να τακτο­ποι­ή­σει άφη­σε μόνη πάνω στον κανα­πέ την κόρη τους.

Πρό­ε­δρος: Δεν φαί­νε­ται να ήταν κανέ­να μεγά­λο συμβάν…

Κατη­γο­ρού­με­νος: Μετά μου είπε «καλά, τάι­σέ την και κάνε ό,τι θέλεις, εγώ πάω για ύπνο. Και εγώ έμει­να με τη μικρούλα.

Πρό­ε­δρος: Τα πράγ­μα­τα δεν είναι ιδιαί­τε­ρα σοβαρά.

Κατη­γο­ρού­με­νος: Ήταν πρό­δρο­μος ενός ξεσπά­σμα­τος. Ξέρω τι θα έρθει. Αυτή η μία ώρα με τα νεύρα…ξέρω ότι δεν πρέ­πει να ρίξω και εγώ λάδι στη φωτιά. Το συνη­θι­σμέ­νο που θα έκα­να ήταν να περι­μέ­νω και μετά από σαρά­ντα πέντε λεπτά θα μου έστελ­νε ένα μήνυ­μα… Δυστυ­χώς εκεί­νο το βρά­δυ δεν έγι­ναν έτσι τα πράγματα.

Σύμ­φω­να με τον κατη­γο­ρού­με­νο, ανέ­βη­κε στο υπνο­δω­μά­τιο με διά­θε­ση να δοθεί τέλος στην ένταση.

«Πήγα να την πάρω αγκα­λιά για να δεί­ξω ότι τελεί­ω­σε. Πήγε να τινα­χθεί και με τον αρι­στε­ρό αγκώ­να αντέ­δρα­σε, σαν να λέει “ μη με αγκα­λιά­ζεις”. Κατά­λα­βα ότι δεν ήταν θετι­κή. Πίστευα ότι θα της είχε περάσει…σε όλα τα περι­στα­τι­κά βίας που είχαν συμ­βεί μετά από λίγο ηρεμούσε.

Πρό­ε­δρος: Τι ακο­λού­θη­σε; Σας είπε κάτι;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Γύρι­σε με κοί­τα­ξε, είπε «φύγε» και «μη μου φέρεις τη μικρή». Εγώ της είπα «αγά­πη μου…».

Πρό­ε­δρος: Το «αγά­πη μου» δεν δηλώ­νει βρα­σμώ ψυχι­κής οργής, το αγά­πη μου δεν δηλώ­νει κάτι τέτοιο…

Κατη­γο­ρού­με­νος: Αρχι­κά πήγα να την αγκαλιάσω…μετά το πρώ­το χτύ­πη­μα ανέ­βη­κα και στο κρε­βά­τι πάνω της.

Πρό­ε­δρος: Για­τί ανε­βή­κα­τε πάνω της;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Χτυ­πιό­ταν και προ­σπα­θού­σα να την αγκα­λιά­σω. Ήθε­λα να της πως χτύ­πη­σε τη μικρή.

Πρό­ε­δρος: Όμως αυτό μας είπα­τε πως έγι­νε πριν από δυό­μι­σι ώρες. Μετά από αυτό εσείς φύγα­τε με το παι­δί και πήγα­τε κάτω. Είχαν περά­σει δυό­μι­ση ώρες.

Κατη­γο­ρού­με­νος: Εκεί­νη την ώρα είχα ένα κρά­μα θυμού, θλί­ψης και στενοχώριας.

Ο κατη­γο­ρού­με­νος είπε πως η κίνη­ση της Καρο­λάιν να τους απω­θή­σει, τον ίδιο και το μωρό, τον τρό­μα­ξε για­τί φοβή­θη­κε μήπως στον θυμό της ήταν επι­κίν­δυ­νη για το παι­δί. Τόνι­σε πως η 20χρονη ήταν τέλεια μητέ­ρα, όμως εκεί­νο το βρά­δυ ο ίδιος πανικοβλήθηκε.

Πρό­ε­δρος: Υπήρ­χε συμπε­ρι­φο­ρά της μάνας μέχρι εκεί­νη την ημέ­ρα που να σας φόβι­σε για το παιδί;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Όχι ήταν η πρώ­τη φορά, που το ξέσπα­σμα της αυτό επη­ρέ­α­σε και το παι­δί. Ήθε­λα να ηρεμήσει.

Πρό­ε­δρος: Πώς θα ηρε­μού­σε ενώ ήσα­σταν από πάνω της;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Η συγκε­κρι­μέ­νη φορά ήταν η εξαίρεση.

Πρό­ε­δρος: Που αφαι­ρεί τη ζωή…πότε νιώ­σα­τε εκτός ελέγχου;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Όταν με έδιω­χνε ενώ της έλε­γα «κατά­λα­βες τι έκα­νες; Χτύ­πη­σες το παιδί».

Λίγο νωρί­τε­ρα ο πιλό­τος ανέ­φε­ρε πως θεω­ρού­σε ιδα­νι­κή μητέ­ρα την Καρο­λάιν και δέχθη­κε πολ­λές ερω­τή­σεις από την πρό­ε­δρο για το αν ήταν ή όχι επι­κίν­δυ­νη για το παιδί.

Πρό­ε­δρος: Σας ρωτώ ευθέ­ως. Θεω­ρεί­τε πως αν ο Θεός ξημέ­ρω­νε για αυτήν την γυναί­κα θα ήταν επι­κίν­δυ­νη για το παιδί;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Δεν την θεω­ρώ βίαιο άνθρω­πο. Μπο­ρεί να έχει χτυ­πή­σει 50 φορές τον σύντρο­φό της αλλά δεν είναι ο εαυ­τός της.

Πρό­ε­δρος: Ήταν κομ­μά­τι της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας που ζού­σα­τε. Η εικό­να της συζύ­γου σας δεν είναι μόνο η ιδε­α­τή αλλά και η τραυ­μα­τι­κή. Και βλέ­πε­τε ένα κομ­μά­τι που δεν σας άρε­σε κι ας μας την περι­γρά­φε­τε τόσο υπέ­ρο­χη και εκεί­νη μέσα από το ημε­ρο­λό­γιο της φαί­νε­ται ότι έβλε­πε σε εσάς πράγ­μα­τα που δεν της άρεσαν.

Κατη­γο­ρού­με­νος: Δεν απο­κλείω να έχω εξι­δα­νι­κεύ­σει την Καρο­λάιν στα πάντα από την αγά­πη που είχα για αυτήν. Δεν το απο­κλείω να μην έβλε­πα πράγματα.

«Σκέφτηκα να παρουσιάσω σκηνικό ληστείας, για να το πιστέψουν κρέμασα την Ρόξυ»

Εκ των υστέ­ρων σκέ­φτη­κε να εμφα­νί­σει την δολο­φο­νία της Καρο­λάιν ως ληστεία, είπε ανα­φε­ρό­με­νος στο κεφά­λαιο «συγκά­λυ­ψη του εγκλή­μα­τος» ο Μπά­μπης Ανα­γνω­στό­που­λος που έχει συμπλη­ρώ­σει πάνω από εφτά ώρες απο­λο­γί­ας ενώ­πιον του ΜΟΔ.

«Σκέ­φτη­κα να παρου­σιά­σω σκη­νι­κό ληστεί­ας. Δεν υπήρ­χε λογι­κή και καθα­ρό μυα­λό…» είπε ο 34χρονος, για να ακού­σει αμέ­σως την επι­σή­μαν­ση της προέδρου.

Πρό­ε­δρος: Αυτό που παρου­σιά­σα­τε έγι­νε πιστευ­τό. Εγώ προ­σω­πι­κά σας πίστε­ψα. Αυτό το έγκλη­μα το βιώ­σα­με όλοι. Η ελλη­νι­κή αστυ­νο­μία επι­κή­ρυ­ξε τους ληστές. Πότε άρχι­σε το ένστι­κτο της αυτο­συ­ντή­ρη­σης ώστε να αρχί­σε­τε να στή­νε­τε το σκη­νι­κό της ληστείας;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Η πρώ­τη σκέ­ψη είναι ότι δεν υπάρ­χει περί­πτω­ση να πιστέ­ψει κανείς ότι έγι­νε ληστεία χωρίς να πει­ρά­ξουν τίπο­τα. Η μόνη απί­στευ­τη σκέ­ψη που έκα­να για να το πιστέ­ψουν ήταν να κάνω κακό και στο ζωά­κι. Στο απελ­πι­σμέ­νο μου μυα­λό ήταν η πρώ­τη σκέψη…

Με αυτήν την ανα­φο­ρά ο πιλό­τος είπε στους δικα­στές και για την θανά­τω­ση της Ρόξυ, του κου­τα­βιού που αγα­πού­σε πολύ η Καρο­λάιν. «Πήρα το σκυ­λί και έβα­λα στο κολά­ρο το λου­ρί του και το έβα­λα στο κάγκε­λο της σκά­λας. Την ώρα που διήρ­κη­σε ο θάνα­τος της και έκλαι­γε, εγώ έφυ­γα και πήγα στην κου­ζί­να για­τί δεν μπο­ρού­σα να το βλέπω».

Πρό­ε­δρος: Ήταν ακα­ριαί­ος ο θάνατος;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Έφυ­γα, ήταν αδύ­να­τον να κοι­τάω τη Ρόξυ. Πήγα στην κου­ζί­να που όλο αυτό δεν φαίνεται.

Πρό­ε­δρος: Έβγα­λε ήχο;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Έκλα­ψε, όπως κλαί­νε τα σκυ­λιά. Είχε διάρ­κεια λίγα δευτερόλεπτα…

Στην συνέ­χεια ο κατη­γο­ρού­με­νος περιέ­γρα­ψε το σκη­νι­κό που έστη­σε ώστε να φαί­νε­ται ο χώρος ανα­στα­τω­μέ­νος ενώ αμέ­σως μετά σκέ­φτη­κε την κάμε­ρα ασφα­λεί­ας. «Τρά­βη­ξα το καλώ­διο της κάμε­ρας. Δεν υπήρ­χε κανέ­να πλά­νο. Έβγα­λα την κάρ­τα μνήμης…πανικόβλητος έτρε­χα στο σπί­τι και έκα­να ότι είχε τη λογι­κή του παραλόγου».

Πρό­ε­δρος: Για­τί επι­λέ­ξα­τε να βάλ­τε το βρέ­φος πάνω στη μητέ­ρα της;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Θα ήταν καλύ­τε­ρα στην κού­νια της. Στην κατά­στα­ση που φτάσαμε…ήθελα να είναι το παι­δί όσο το δυνα­τόν καλύ­τε­ρα. Τελευ­ταία κίνη­ση ήταν να δεθώ με σπά­γκο. Έδε­σα τα πόδια και τα χέρια μετα­ξύ τους και είχα δέσει τα μάτια και το στό­μα μου.

Πρό­ε­δρος: Για­τί δεν βρέ­θη­καν απο­τυ­πώ­μα­τα στα αντι­κεί­με­να που αγγί­ξα­τε και συν­δέ­ο­νται με την μετέ­πει­τα συγκάλυψη;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Κάποια στιγ­μή όταν έβγα­λα το παρά­θυ­ρο από το υπό­γειο έβα­λα τα γάντια της μηχα­νής. Ενδε­χο­μέ­νως και την κάμε­ρα να την έβγα­λα με τα γάντια. Κάποια στιγ­μή κατέ­βη­κα στο υπό­γειο, πήρα τα γάντια για να κάνω τα υπό­λοι­πα της συγκά­λυ­ψης. Κατά λάθος δεν μπό­ρε­σα να καλέ­σω με την πρώ­τη την αστυ­νο­μία. Χρη­σι­μο­ποί­η­σα τα χέρια μου.

Πρό­ε­δρος: Ακο­λού­θως ανα­φέ­ρε­τε στις αρχές τα περί ληστεί­ας και επί 37 ημέ­ρες απο­κρύ­πτε­τε το έγκλη­μα. Αυτό σας ήταν εύκολο;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Καθό­λου εύκο­λο. Οι 37 αυτές ημέ­ρες για ό,τι αδι­καιο­λό­γη­το έγι­νε δεν ήταν λιγό­τε­ρο βασανιστικές.

Πρό­ε­δρος: Αν σας βασά­νι­ζε αυτό για­τί δεν πήγα­τε στις αρχές να πεί­τε την αλήθεια;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Σκέ­φτο­μαι το μωρό μου που ήταν όλη μου η ζωή, όπως και η μητέ­ρα του. Ημουν στον κανα­πέ στο πατρι­κό μου με αγκα­λιά το μωρό μου και έκλαι­γα όταν γνώ­ρι­σα τους ανθρώ­πους στο Ανθρω­πο­κτο­νιών. Ειλι­κρι­νά πίστευα ότι αργά ή γρή­γο­ρα θα εύρι­σκαν την αλή­θεια… είχα πολ­λές ευκαι­ρί­ες αν ήθε­λα να έχω φύγει αν η βού­λη­ση μου ήταν να παρα­τή­σω τους πιο κοντι­νούς ανθρώπους.

Πρό­ε­δρος: Παρα­μεί­νε­τε εδώ για να αντι­με­τω­πί­σε­τε τις συνέ­πειες των πρά­ξε­ών σας;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Εγώ είναι αδύ­να­τον να συνει­δη­το­ποι­ή­σω ότι δεν θα ξανα­δώ τη γυναί­κα μου. Το μόνο που μπο­ρού­σα να κάνω αυτές τις μέρες ήταν να έχω αγκα­λιά την κόρη μου και ότι δεν θα την αφή­σω ποτέ. Ήλπι­ζα ότι με κάποιο μαγι­κό τρό­πο θα το κατάφερνα.

Πρό­ε­δρος: Είχα­τε το ηθι­κό ανά­στη­μα να μεγα­λώ­σε­τε αυτό το παιδί;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Ήμουν δια­λυ­μέ­νος και το μόνο που μπο­ρού­σα να κάνω ήταν κάθε δευ­τε­ρό­λε­πτο να προ­σπα­θώ για εκεί­νη που δεν θα γνω­ρί­σει τη μητέ­ρα της εξαι­τί­ας μου. Και η Καρο­λάιν θα έπρε­πε να είναι δίπλα μου. Όχι εδώ. Να είμα­στε κάπου αλλού. Στο παι­δί μου αξί­ζουν τα πάντα αλλά τα πάντα δεν θα τα έχει ποτέ για­τί δεν έχει τη μανού­λα της, την οποία της τη στέ­ρη­σα εγώ.

Πρό­ε­δρος: Στε­ρή­σε­τε από την πεθε­ρά σας αυτό για το οποίο θρηνούσε.

Κατη­γο­ρού­με­νος: Θρη­νού­σα­με μαζί. Είστε σε μια δίκη που ο άνθρω­πος που δικά­ζε­ται θρη­νεί κάθε μέρα.

Πρό­ε­δρος: Κερ­δί­σα­τε την ελευ­θε­ρία σας για τριά­ντα επτά ημέ­ρες και μεγα­λώ­να­τε το παι­δί σας;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Η ζωή μου τελεί­ω­σε πέρυ­σι τέτοια μέτρα Όταν έχα­σα την Καρολάιν.

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων