Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δείτε Live την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα από το Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή

Απευ­θεί­ας η μεγά­λη πολι­τι­κή συγκέ­ντρω­ση στο Φεστι­βάλ 100 χρό­νια ΚΚΕ — 50 χρό­νια ΚΝΕ με ομι­λη­τή τον ΓΓ της ΚΕ του Κόμ­μα­τος Δημή­τρη Κουτσούμπα.

Χαι­ρε­τι­σμό θα απευ­θύ­νει ο Γραμ­μα­τέ­ας του ΚΣ της ΚΝΕ, Νίκος Αμπα­τιέ­λος και η Παλαι­στί­νια αγω­νί­στρια Άχεντ Ταμίμι

Ολόκληρη η ομιλία

Φίλες και Φίλοι 

Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι

Είμα­στε εδώ!!! Τα 100 χρό­νια ηρω­ι­κής, μαχη­τι­κής, πρω­το­πό­ρας δρά­σης του Κόμ­μα­τός μας είναι εδώ! 

Όλη η 50χρονη ιστο­ρία της ΚΝΕ είναι εδώ! 

Είμα­στε περή­φα­νοι και δηλώ­νου­με προς κάθε κατεύθυνση:

Ένας δρό­μος υπάρ­χει: μόνο μπρο­στά, μόνο προς την νίκη!

Εγκαι­νιά­ζου­με τον νέο αιώ­να στην Ιστο­ρία του τιμη­μέ­νου Κάπα Κάπα Έψι­λον, βάζο­ντας τον πήχη ακό­μα πιο ψηλά.

Οπλι­σμέ­νοι από την πεί­ρα και τα συμπε­ρά­σμα­τα του χτες. 

Για να κερ­δί­σου­με τη μάχη για έναν κόσμο στο μπόι των ονεί­ρων, στο μπόι των ανθρώπων.

Είμα­στε η σπο­ρά που άφη­σαν οι ζευγάδες. 

Παι­διά, εγγό­νια και δισέγ­γο­να της επα­να­στα­τι­κής δρά­σης του 20ου αιώνα.

Των απερ­γών του Μάη του ‘36, των κρα­του­μέ­νων της Ακρο­ναυ­πλί­ας και της Γυάρου. 

Της Μακρο­νή­σου αλλά και της Λέρου.

Αυτών που έκα­ναν καμ­βά ζωγρα­φι­κής την πέτρα της εξορίας.

Και το δικό τους ΟΧΙ στους δεσμώ­τες έγι­νε τρα­γού­δι, από­φα­ση και πείρα.

Που μπρο­στά στο εκτε­λε­στι­κό από­σπα­σμα έβα­ζαν πάνω απ’ όλα την τιμή του Κόμματος.

Των ανταρ­τών του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, αλλά και των αετό­που­λων της ΕΠΟΝ.

Των μαχη­τών της Αθή­νας και του Πει­ραιά τον Δεκέμ­βρη του ‘44.

Των μαχη­τών και των μαχη­τριών του τιμη­μέ­νου Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλάδας.

Των κομ­μου­νι­στών των επό­με­νων χρό­νων, που φρό­ντι­σαν να συντη­ρή­σουν φωλιές νερού μέσα στις φλόγες.

Που μέσα στα σκο­τά­δια της παρα­νο­μί­ας, απο­φά­σι­σαν όχι μόνο να μην κάνουν πίσω, αλλά να ιδρυ­θεί η Κομ­μου­νι­στι­κή Νεο­λαία Ελλάδας.

Που κρά­τη­σαν ψηλά τη σημαία της ελπί­δας και της ταξι­κής πάλης όταν «η Ιστο­ρία έβγα­ζε βρώ­μα ότι ξοφλήσαμε»!

Όλων αυτών που, μετά από χρό­νια διωγ­μών, όταν τους ρωτού­σαν αν θα διά­λε­γαν τον ίδιο δρό­μο, απα­ντού­σαν καθα­ρά και δυνα­τά: «Ναι, θα το ξανά­κα­να!», χωρίς δεύ­τε­ρες σκέψεις… 

Συνεχίζουμε. 

Κάτω από τις σημαί­ες του μαρ­ξι­σμού-λενι­νι­σμού, του προ­λε­τα­ρια­κού διεθνισμού…

Πιο έμπει­ροι, πιο εξο­πλι­σμέ­νοι, πιο έτοιμοι. 

Τώρα είναι δικός μας αυτός ο δρόμος.

Και θα τον δια­βού­με μέχρι τέλους.

Με τη φιλο­δο­ξία και το δικό μας χέρι να βάλει αυτή τη σεμνή υπο­γρα­φή στις λεω­φό­ρους του μέλλοντος…

Τολ­μη­ρά και ανατρεπτικά!

Για­τί είμα­στε σίγου­ροι ότι όλα θα αλλάξουν! 

Αυτό που σήμε­ρα μοιά­ζει ακί­νη­το θα κινηθεί. 

Αυτοί που σήμε­ρα σιω­πούν θα μιλήσουν! 

Και θα βρο­ντο­φω­νά­ξουν: Αυτός ο σάπιος κόσμος μπο­ρεί, πρέ­πει να αλλά­ξει, και θα αλλάξει! 

Αυτή τη φλό­γα του αγώ­να, την κρα­τά­ει αναμ­μέ­νη και τη μετα­φέ­ρει από χέρι σε χέρι, από γενιά σε γενιά, εδώ και 44 χρό­νια το Φεστι­βάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή!

Σήμε­ρα είναι εδώ η γενιά του Α’ Φεστι­βάλ. Μαζί με τους σημε­ρι­νούς νέους κομ­μου­νι­στές, βρί­σκο­νται οι σύντρο­φοι και οι συντρό­φισ­σες, απλά παι­διά του λαού, που βγή­καν τότε νικη­τές στην πάλη ενά­ντια στη χούντα! 

Είναι εδώ τα στε­λέ­χη της Οργά­νω­σης, που το Σεπτέμ­βρη του ‘91, ένα μήνα μετά την ανα­συ­γκρό­τη­ση της ΚΝΕ, μετρη­μέ­να τότε στα δάχτυ­λα του ενός χεριού, έκα­ναν το αδύ­να­το δυνα­τό: Έστη­σαν το 17ο Φεστι­βάλ, ξανά στο Περι­στέ­ρι, έστει­λαν ελπι­δο­φό­ρο μήνυ­μα, διέ­ψευ­σαν όλους εκεί­νους που προ­φή­τευαν το τέλος της ΚΝΕ.

Το Φεστι­βάλ είναι ξεχω­ρι­στή, λαμπρή σελί­δα της Ιστο­ρί­ας της ΚΝΕ. 

Κατέ­κτη­σε επά­ξια αυτή τη θέση. Έγι­νε θεσμός, πραγ­μα­τι­κός πολι­τι­κός — πολι­τι­στι­κός, για τη νεο­λαία της χώρας. 

Τις σκη­νές του έχουν τιμή­σει με την παρου­σία τους οι πιο σπου­δαί­οι δημιουργοί.

Μπο­ρού­με να πού­με ότι έχου­με πιά­σει το στό­χο που είχε μπει όταν άρχι­ζαν οι εορ­τα­σμοί για τα 100χρονα. 

Να ανα­βαθ­μι­στεί το Φεστι­βάλ, να εντά­ξει ακό­μα περισ­σό­τε­ρα είδη τέχνης, να ακου­μπά­νε και να απα­ντά­νε οι εκδη­λώ­σεις του στις αγω­νί­ες και τα ενδια­φέ­ρο­ντα της νεο­λαί­ας, να είναι το περιε­χό­με­νό του ακό­μα πιο προ­ω­θη­μέ­νο, πιο πρωτοποριακό.

Να κάνει γνω­στό στις νέες γενιές, όλο αυτό το σπου­δαίο καλ­λι­τε­χνι­κό έργο που γέν­νη­σαν οι δημιουργοί. 

Και προ­πα­ντός την πορεία και την εξέ­λι­ξη της ταξι­κής πάλης στη χώρα μας και διε­θνώς, αλλά και την πρω­το­πό­ρα δρά­ση του ΚΚΕ και του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος στη χώρα μας.

Κυρί­ως όμως, το Φεστι­βάλ φέρ­νει τη νεο­λαία σε επα­φή με την ανα­τρε­πτι­κή πολι­τι­κή και και­νο­τό­μα ιδε­ο­λο­γία του ΚΚΕ. 

Φωτί­ζει το μόνο ρεα­λι­στι­κό ελπι­δο­φό­ρο δρό­μο για τη νεολαία.

Το δρό­μο της σύγκρου­σης και της ανα­τρο­πής, το δρό­μο της νίκης.

Φίλες και Φίλοι

Συντρό­φισ­σες και Σύντροφοι

Ξέρου­με καλά πως για να φωτί­σου­με αυτό το δρό­μο, πρέ­πει να βγά­λου­με από τη μέση ένα — ένα τα εμπό­δια που βάζει στη συνεί­δη­ση της νεο­λαί­ας το κυρί­αρ­χο σύστη­μα, με όλα τα επι­τε­λεία του.

Να αχρη­στεύ­σου­με ένα από τα πιο ύπου­λα αστι­κά επι­χει­ρή­μα­τα ότι «ο καπι­τα­λι­σμός στην Ελλά­δα δεν δου­λεύ­ει καλά», χρειά­ζε­ται κάποιες διορ­θώ­σεις, κάποιες μεταρ­ρυθ­μί­σεις τις λένε οι αστοί για να ξεγε­λά­νε τους εργά­τες, για να γίνει η Ελλά­δα δήθεν μία «κανο­νι­κή» χώρα με έναν «κανο­νι­κό» καπιταλισμό.

Θέλουν να κρύ­ψουν ότι αυτό το σάπιο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα, παντού σε όλες τις χώρες, γεν­νά­ει τα ίδια αποτελέσματα. 

Φτώ­χεια, ανερ­γία, κρί­σεις, πολέ­μους για τους πολ­λούς και αμύ­θη­τα κέρ­δη και ευη­με­ρία για μία χού­φτα παράσιτα. 

Και η Ελλά­δα της φτώ­χειας και της αδι­κί­ας δεν είναι ιδιαι­τε­ρό­τη­τα, αλλά μικρο­γρα­φία του σύγ­χρο­νου καπι­τα­λι­στι­κού κόσμου.

Στη μητρό­πο­λη του καπι­τα­λι­σμού, στις ‑αγα­πη­μέ­νες του κ. Τσί­πρα- Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες Αμε­ρι­κής, που ‑υπο­τί­θε­ται- ο καπι­τα­λι­σμός “δου­λεύ­ει ρολόι”, και όπου κατα­γρά­φε­ται το 25% των δισε­κα­τομ­μυ­ριού­χων παγκο­σμί­ως, την ίδια στιγμή, 

— 40 εκα­τομ­μύ­ρια Αμε­ρι­κα­νοί ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, 

— 19 εκα­τομ­μύ­ρια σε συν­θή­κες ακραί­ας φτώχειας, 

— 1 στα 5 παι­διά είναι φτωχά. 

Στις ΗΠΑ, επί­σης, ανα­φέ­ρε­ται μια νέα κατη­γο­ρία εργαζομένων. 

Είναι οι εργα­ζό­με­νοι — φτω­χοί (working poor), που δου­λεύ­ουν με μισθούς πεί­νας και δεν μπο­ρούν να εξα­σφα­λί­σουν ούτε τα στοι­χειώ­δη, τρέ­φο­νται από συσ­σί­τια, μένουν σε ξενώνες. 

Στη Γερ­μα­νία, στην πιο «κανο­νι­κή» υπο­τί­θε­ται χώρα της ΕΕ, 1 εκα­τομ­μύ­ριο μαθη­τές δεν μπο­ρούν να αγο­ρά­σουν τα βασι­κά σχο­λι­κά είδη, λόγω φτώχειας. 

Στα σχο­λεία τους 40.000 θέσεις εκπαι­δευ­τι­κών είναι κενές, αυτές θα καλυ­φτούν από φοι­τη­τές και συνταξιούχους. 

7,7 εκα­τομ­μύ­ρια εργα­ζό­με­νοι δου­λεύ­ουν με άτυ­πες μορ­φές εργασίας.

Στη Βρε­τα­νία, σε μια επί­σης «κανο­νι­κή» χώρα, οι άστε­γοι έχουν διπλα­σια­στεί, ξεπέ­ρα­σαν τις 300.000. Αν χάσεις τη δου­λειά σου κιν­δυ­νεύ­εις να κοι­μη­θείς στα χαρτόκουτα.

Στη Σου­η­δία στη χώρα — μοντέ­λο, όπως έλε­γαν διά­φο­ροι σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες, φοι­τή­τριες εκπορ­νεύ­ο­νται για να καλύ­ψουν τα έξο­δα των σπου­δών τους, ενώ μαί­ες εκπαι­δεύ­ουν έγκυ­ες να γεν­νά­νε στα αμά­ξια τους για­τί υπάρ­χουν ελλεί­ψεις στα μαιευτήρια.

Η φτώ­χεια, η ανερ­γία, η ανέ­χεια, είναι μια κανο­νι­κή κατά­στα­ση στον καπιταλισμό. 

Και η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι ότι δεν υπάρ­χει καμία άλλη κανο­νι­κή κατά­στα­ση, παρά μόνο στα μυα­λά αυτών που που­λά­νε στους λαούς το παρα­μύ­θι του ανθρώ­πι­νου καπι­τα­λι­σμού, που όλο τον προ­σεγ­γί­ζουν και ποτέ δεν τον πιάνουν. 

Σε όλες αυτές τις «κανο­νι­κές» χώρες από τη μια μεριά είναι οι εκμε­ταλ­λευ­τές και από την άλλη οι εκμεταλλευόμενοι. 

Από τη μια, αυτοί που παρά­γουν όλο τον πλού­το, τα πάντα, με το μυα­λό και τα χέρια τους και από την άλλη αυτοί που αρπά­ζουν όλο τον πλού­το χωρίς να εργάζονται.

Οι εκμε­ταλ­λευ­τές είναι ελεύ­θε­ροι να κάνουν ό,τι θέλουν και ανα­γνω­ρί­ζουν ένα μόνο δίκαιο και μια ελευθερία: 

  • Το ιερό και απα­ρα­βί­α­στο της καπι­τα­λι­στι­κής ιδιο­κτη­σί­ας τους. 

  • Την ελευ­θε­ρία να εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται την εργα­τι­κή δύνα­μη χωρίς όρια, να καρ­πώ­νο­νται όλο τον πλούτο. 

  • Να σκο­τώ­νο­νται μετα­ξύ τους για το ποιος θα βάλει χέρι σε νέες αγο­ρές και εδά­φη ακό­μα και με πολέ­μους με θύμα­τα τους λαούς.

Αλή­θεια, τι είναι ελεύ­θε­ρος να κάνει ένας νέος σήμερα; 

  • Μήπως να μορ­φω­θεί ολόπλευρα; 

  • Να ανα­πτύ­ξει όλες του τις κλίσεις; 

  • Να δου­λέ­ψει στο αντι­κεί­με­νο που σπούδασε; 

  • Μήπως να ασχο­λη­θεί, έτσι όπως πρέ­πει και θα ήθε­λε, με τον πολι­τι­σμό, με τον αθλητισμό; 

Πόσο ελεύ­θε­ρος νιώ­θει ένας νέος άνερ­γος, που το σύστη­μα τον συμ­βου­λεύ­ει να ρίξει κι άλλο τις απαι­τή­σεις του, να δεχτεί ακό­μα χει­ρό­τε­ρους όρους δου­λειάς από τους ήδη εργαζόμενους; 

Ποια ελευ­θε­ρία έχει μία νέα κοπέ­λα, που για να προ­σλη­φθεί ανα­γκά­ζε­ται να υπο­γρά­ψει ότι δεν θα μεί­νει έγκυος;

Η όποια ελευ­θε­ρία ανα­γνω­ρί­ζει το σύστη­μα στους νέους της εργα­τι­κής τάξης και του λαού, στα­μα­τά­ει εκεί που αρχί­ζει η ελευ­θε­ρία των καπι­τα­λι­στών να εκμεταλλεύονται. 

Ενώ, κατα­πα­τιέ­ται βίαια όταν τολ­μή­σουν να αμφι­σβη­τή­σουν αυτό το καθε­στώς της εκμετάλλευσης. 

Όμως, η πραγ­μα­τι­κή ελευ­θε­ρία για τους νέους των εργα­τι­κών λαϊ­κών — οικο­γε­νειών, ξεκι­νά­ει από την αμφι­σβή­τη­ση της άθλιας αυτής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας και συνε­χί­ζει με την οργά­νω­ση της πάλης, που στο­χεύ­ει τον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο, το σύστη­μα και την εξου­σία του.

Αυτός ο δρό­μος είναι ρεαλιστικός. 

Για­τί ρεα­λι­σμός είναι ό,τι συμ­φέ­ρει τα νέα παι­διά της εργα­τι­κής τάξης. 

Ενώ, ρεα­λι­σμός για αυτούς που στη­ρί­ζουν το σύστη­μα, είναι η σημε­ρι­νή γενιά να δου­λεύ­ει και να ζει με όρους χει­ρό­τε­ρους από την προηγούμενη. 

Να βαφτί­ζει τα δικαιώ­μα­τα και τις κατα­κτή­σεις των πατε­ρά­δων της, “παθο­γέ­νειες” και “υπερ­βο­λές”, που μάλι­στα μας οδή­γη­σαν και στην κρίση. 

Να μη δια­μαρ­τύ­ρε­ται, να μη διεκ­δι­κεί, μήπως και κάπου, κάπο­τε, κατα­φέ­ρουν να συμ­βι­βα­στούν τα κέρ­δη με τα δικαιώ­μα­τά της! Δηλα­δή, ποτέ και πουθενά! 

Ο δικός τους ρεα­λι­σμός είναι η απο­δο­χή, η υπο­τα­γή τελι­κά στη βάρ­βα­ρη επί­θε­ση του κεφαλαίου. 

Ο δικός τους ρεα­λι­σμός δεν έχει αντι­πυ­ρι­κή – αντι­πλημ­μυ­ρι­κή – αντι­σει­σμι­κή πρό­βλε­ψη και προστασία.

Ο ρεα­λι­σμός τους θυσιά­ζει τις ζωές συναν­θρώ­πων μας στο βωμό του κέρ­δους και της λιτό­τη­τας, της περι­κο­πής κοι­νω­νι­κών δαπανών.

Ο δικός μας ρεα­λι­σμός είναι ο ρεα­λι­σμός των σύγ­χρο­νων ανα­γκών που μπο­ρούν να ικανοποιηθούν. 

Είναι ο ρεα­λι­σμός της συλ­λο­γι­κής δρά­σης, που τσα­λα­κώ­νει τη λογι­κή του “μικρό­τε­ρου κακού”, των μειω­μέ­νων απαιτήσεων. 

Σ΄ αυτό το δρό­μο η νέα γενιά, στο πλευ­ρό του λαού, απο­κτά δύνα­μη, απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και πεί­ρα, δια­μορ­φώ­νε­ται σε γενιά της ανατροπής.

Σ΄ αυτό το δρό­μο μπο­ρεί να συγκρου­στεί με την κυρί­αρ­χη ιδε­ο­λο­γία που παρου­σιά­ζει τους εκμε­ταλ­λευό­με­νους σαν «συνε­ταί­ρους» των εκμεταλλευτών. 

Που θέλει τους νέους των λαϊ­κών στρω­μά­των να μάθουν να σκέ­φτο­νται όπως τα αφε­ντι­κά τους. 

Να απο­δέ­χο­νται την «επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα», ως κινη­τή­ρια δύνα­μη της κοι­νω­νι­κής προόδου. 

Να ενι­σχύ­ουν στη συνεί­δη­σή τους πως η τάξη των αστών είναι όχι απλά χρή­σι­μη, αλλά δήθεν απα­ραί­τη­τη, δήθεν ανα­ντι­κα­τά­στα­τη στην κοινωνία. 

Να μη μάθουν την ταξι­κή αλή­θεια, πως όλος ο παρα­γό­με­νος πλού­τος, είναι απο­τέ­λε­σμα της κοι­νω­νι­κής εργα­σί­ας των εκμε­ταλ­λευο­μέ­νων και το συντρι­πτι­κά μεγά­λο του κομ­μά­τι συσ­σω­ρεύ­ε­ται στα χέρια μιας τελεί­ως παρα­σι­τι­κής, ιστο­ρι­κά άχρη­στης πλέ­ον για την παρα­γω­γή, τάξης.

Αυτή είναι η μεγα­λύ­τε­ρη αδι­κία, από­δει­ξη ότι η καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη δεν μπο­ρεί να είναι “δίκαιη”, όπως κοροϊ­δεύ­ει ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Αυτή είναι η μεγα­λύ­τε­ρη αδι­κία και δεν αλλά­ζει ακό­μα και αν πλού­τος αυξά­νε­ται, ακό­μα και αν η πίτα μεγα­λώ­νει, όπως επί­σης κοροϊ­δεύ­ει η ΝΔ. 

Για­τί η πίτα πολ­λές φορές στο παρελ­θόν μεγά­λω­σε, αλλά οι εργά­τες έπαιρ­ναν τα ψίχουλα. 

Για­τί τα κέρ­δη ποτέ και που­θε­νά δεν μοι­ρά­ζο­νται δίκαια, ανά­με­σα στους καπι­τα­λι­στές και τους εργά­τες, στους μισθω­τούς γενι­κά, ακό­μα και από τους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους τα παίρ­νουν οι καπι­τα­λι­στές, μέσα από διά­φο­ρα κανάλια. 

Η κοι­νω­νι­κή αδι­κία και τα αίτιά της, δια­μορ­φώ­νουν και την πραγ­μα­τι­κή δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή στην κοινωνία. 

Κι αυτήν προ­σπα­θεί να συγκα­λύ­ψει το σύστη­μα με την απο­θέ­ω­ση του ατο­μι­κού δρόμου.

Προ­βά­λει ορι­σμέ­να ατο­μι­κά δικαιώ­μα­τα, σε αντι­πα­ρά­θε­ση με το σύνο­λο των κοι­νω­νι­κών δικαιω­μά­των, για­τί θέλει να απο­κρύ­ψει ότι η πλειο­ψη­φία της νεο­λαί­ας απο­τε­λεί τη νέα βάρ­δια της εργα­τι­κής τάξης. 

Ότι μπο­ρεί να διεκ­δι­κή­σει το μέλ­λον της, τα κοι­νω­νι­κά και τα ατο­μι­κά της δικαιώ­μα­τα, μόνο αν δει ποιοι και για­τί της τα στε­ρούν, πώς και με ποιους μπο­ρεί να τα κατα­κτή­σει, δηλα­δή με κοι­νω­νι­κούς όρους και όχι απλά ως ένα άθροι­σμα ατο­μι­κών προσπαθειών. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις “ίσες ευκαι­ρί­ες” και η ΝΔ με τις “πολ­λές ευκαι­ρί­ες”, έχουν στρε­βλώ­σει το περιε­χό­με­νο της λέξης “δικαί­ω­μα”, έχουν δια­γρά­ψει το «κοι­νω­νι­κό δικαί­ω­μα» από το λεξι­λό­γιό τους. 

Τα δικαιώ­μα­τα τα έκα­ναν «ευκαι­ρί­ες» και όποιος προ­λά­βει, πρό­λα­βε. Οι υπό­λοι­ποι θα βολευ­τούν στην ελε­η­μο­σύ­νη και στα επι­δό­μα­τα φτώχειας. 

Ο θάνα­τος σου η ζωή μου”, “ζήσε εσύ και άσε τους άλλους να πεθά­νουν”, αυτά λένε στη νεολαία. 

Σύσ­σω­μα τα επι­τε­λεία του συστή­μα­τος δου­λεύ­ουν ώστε κάθε νέος και νέα, να στέ­κε­ται μόνος απέ­να­ντι στη ζωή και τα προβλήματα. 

Για να μη δια­λέ­ξει το δρό­μο της ταξι­κής οργά­νω­σης και πάλης, της πραγ­μα­τι­κής σύγκρου­σης, που είναι και ο μόνος που μπο­ρεί να οδη­γή­σει, όλη τη νέα γενιά στο ξέφω­το της νέας κοινωνίας. 

Και για να το κατα­φέ­ρουν αυτό βαφτί­ζουν δήθεν “συγκρού­σεις” ό,τι τους βολεύει. 

Για να υπο­νο­μεύ­σουν την πραγ­μα­τι­κή σύγκρου­ση που διεξάγεται. 

Συκο­φα­ντούν ή λοι­δο­ρούν την ταξι­κή οργά­νω­ση και πάλη, τις λένε ακό­μα και «ξεπε­ρα­σμέ­νες στη σημε­ρι­νή εποχή».

Παρου­σιά­ζουν ως “τομές” και “ρήξη” ακό­μα και επι­μέ­ρους πολι­τι­κές αλλα­γές, που όχι μόνο δε θίγουν, αλλά ευνο­ούν την κυριαρ­χία του κεφα­λαί­ου, ενώ παράλ­λη­λα, προ­βά­λουν ως “αντι­συ­στη­μι­κές” πολι­τι­κές δυνά­μεις, οι οποί­ες με τις θέσεις και τη δρά­ση τους, όχι μόνο δεν ενο­χλούν την βαρ­βα­ρό­τη­τα της αστι­κής εξου­σί­ας, αντί­θε­τα συντε­λούν στην απο­μά­κρυν­ση νέων από τον λαϊ­κό, επα­να­στα­τι­κό αγώνα. 

Αυτοί κάνουν τη δου­λειά τους κι εμείς πρέ­πει να κάνου­με τη δική μας. 

Δίνου­με τη μάχη κόντρα στην πολύ­πλευ­ρη προ­σπά­θεια του αντι­πά­λου να δια­στρε­βλώ­νε­ται η έννοια της σύγκρου­σης, της πάλης, του αγώνα. 

Να προ­βάλ­λου­με πλα­τιά τη γνή­σια δρά­ση κατά του συστήματος. 

Να ακυ­ρώ­σου­με τα εμπό­δια του συστήματος. 

Ώστε κάθε νέος και νέα, με διά­θε­ση να αγω­νι­στεί, να συνα­ντιέ­ται με τις ιδέ­ες και τη δρά­ση της ΚΝΕ και του ΚΚΕ.

Φίλες και Φίλοι 

Συντρό­φισ­σες και Σύντροφοι

Δεν χρειά­ζε­ται να ψάξουν πολύ οι εργά­τες, οι άνερ­γοι, οι άνθρω­ποι του μόχθου για να βρουν τις δια­φο­ρές στα προ­γράμ­μα­τα του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, όπως αυτά παρου­σιά­στη­καν από τον Τσί­πρα και τον Μητσο­τά­κη στη ΔΕΘ. 

Για­τί, πολύ απλά, αυτές είναι πολύ μικρές, μηδαμινές. 

Η «δίκαιη» ανά­πτυ­ξη του ΣΥΡΙΖΑ και η «ανά­πτυ­ξη που δεν αφή­νει κανέ­ναν πίσω» της ΝΔ, είναι η καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη που πατά­ει πάνω στους τσα­κι­σμέ­νους μισθούς, στις απα­ρά­δε­κτες εργα­σια­κές συν­θή­κες, που μαζί ΝΔ- ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ δια­μόρ­φω­σαν στα χρό­νια των μνημονίων. 

Χώρια που και οι δύο κρύ­βουν ότι μια νέα κρί­ση είναι προ των πυλών. 

Το χρέ­ος διε­θνώς συσ­σω­ρεύ­ε­ται, η κερ­δο­φο­ρία είναι χαμη­λή, μεγά­λος νέος τομέ­ας κερ­δο­φο­ρί­ας δεν βρί­σκε­ται, και τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέντρα κατα­φεύ­γουν στα εργα­λεία του ονο­μα­ζό­με­νου προ­στα­τευ­τι­σμού ‑σαν αυτά που παίρ­νει ο Τραμπ- για να θωρα­κί­σουν τα κέρ­δη των μονο­πω­λί­ων τους. Κι έτσι τα προ­βλή­μα­τα διογκώνονται. 

Η εκδή­λω­ση μιας νέας, βαθύ­τε­ρης κρί­σης υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης κεφα­λαί­ου είναι υπαρ­κτή. Και η προ­ο­πτι­κή αυτή, η κρί­ση να αγκα­λιά­σει ακό­μα περισ­σό­τε­ρο τη διε­θνή οικο­νο­μία, είναι σήμε­ρα δεσπόζουσα.

Μάλι­στα, το μεγά­λο άνοιγ­μα της εγχώ­ριας οικο­νο­μί­ας σε τομείς, που μπο­ρεί να δοκι­μα­στούν ιδιαί­τε­ρα από μια νέα διε­θνή κρί­ση, όπως η ναυ­τι­λία και ο του­ρι­σμός, μπο­ρεί να απο­βεί η “αχίλ­λειος πτέρ­να” της καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης της επό­με­νης περιόδου. 

Μια γενι­κευ­μέ­νη διε­θνής κρί­ση ενδέ­χε­ται να επι­δρά­σει δυσα­νά­λο­γα στην ελλη­νι­κή οικονομία.

Ήδη η χώρα είναι εκτε­θει­μέ­νη στο ολο­έ­να και πιο αβέ­βαιο μέλ­λον της Ευρω­ζώ­νης, λόγω των εντει­νό­με­νων αντα­γω­νι­σμών ανά­με­σα στους μεγά­λους της ΕΕ. Με την αντι­πα­ρά­θε­ση Ιτα­λί­ας, Γαλ­λί­ας και Γερ­μα­νί­ας να βρί­σκε­ται στο επίκεντρο. 

Ενώ, η ολο­έ­να και μεγα­λύ­τε­ρη εμπλο­κή της χώρας, στους σχε­δια­σμούς και τις επεμ­βά­σεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιο­χή, αυξά­νουν την πιθα­νό­τη­τα να τινα­χτεί στον αέρα το σχέ­διο μιας ήρε­μης, μακρο­χρό­νιας οικο­νο­μι­κής ανάπτυξης.

Γι’ αυτό και οι κυβερ­νη­τι­κές υπο­σχέ­σεις για μέτρα ανα­κού­φι­σης είναι του­λά­χι­στον έωλες. 

Για­τί και αυτά τα πενι­χρά μέτρα που εξήγ­γει­λε εξαρ­τώ­νται από το: Αν η ανά­πτυ­ξη πάει καλά τα επό­με­να χρό­νια…, αν οι θεσμοί πει­στούν…, αν τα δημό­σια οικο­νο­μι­κά πάνε καλά…, και πολ­λά ακό­μα αν… 

Πρό­κει­ται για γενι­κές υπο­σχέ­σεις, που δεν ξέρου­με ούτε το ακρι­βές, ούτε καν, αν θα έχουν έστω κάποιο πενι­χρό αντίκρυσμα. 

Ξέρου­με πλέ­ον πολύ καλά ότι αν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ χρε­ώ­νο­νται για την ανέ­γερ­ση του αντερ­γα­τι­κού οικο­δο­μή­μα­τος, ο ΣΥΡΙΖΑ χρε­ώ­νε­ται για την απο­πε­ρά­τω­σή του. 

  • Ποιος γενί­κευ­σε τη μερι­κή απασχόληση; 

  • Ποιος νομι­μο­ποί­η­σε τα δου­λε­μπο­ρι­κά γραφεία; 

  • Ποιος απε­λευ­θέ­ρω­σε τις απολύσεις;

  • Ποιος κατάρ­γη­σε την κυρια­κά­τι­κη αργία; 

  • Ποιος τόλ­μη­σε να χτυ­πή­σει το ιερό­τε­ρο δικαί­ω­μα της εργα­τι­κής τάξης, το δικαί­ω­μα της απεργίας; 

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρ­νη­σή του! 

Που τώρα έχει το θρά­σος να κοροϊ­δεύ­ει κι από πάνω, λέγο­ντας πως θα αυξή­σει τον κατώ­τα­το μισθό, ενερ­γο­ποιώ­ντας μάλι­στα έναν από τους πιο αντερ­γα­τι­κούς νόμους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, το “νόμο Βρού­τση”, που φέρ­νει τον κατώ­τα­το μισθό στα μέτρα του κέρ­δους και του αντα­γω­νι­σμού των καπι­τα­λι­στών. Που καταρ­γεί την συλ­λο­γι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση για το ύψος του κατώ­τα­του μισθού, ο οποί­ος θα καθο­ρί­ζε­ται με υπουρ­γι­κή απόφαση!

Έφτα­σε μάλι­στα στο σημείο ο πρώ­ην υπουρ­γός της ΝΔ Βρού­τσης, να δηλώ­νει δικαιω­μέ­νος για τις επι­λο­γές του ΣΥΡΙΖΑ. Τέτοια είναι η σύμπλευ­ση και η σύγκλι­σή τους.

Ακό­μη κι αν δώσουν κάποια ψίχου­λα-πρό­κλη­ση στους εργα­ζό­με­νους για προ­ε­κλο­γι­κή χρή­ση, αυτά θα εξα­νε­μι­στούν και με το παρα­πά­νω από όλα τα αντι­λαϊ­κά μέτρα, όπως η δρα­στι­κή μεί­ω­ση του αφορολόγητου.

Αν ήθε­λε η κυβέρ­νη­ση να αυξή­σει πραγ­μα­τι­κά τον κατώ­τα­το μισθό, θα ψήφι­ζε την τρο­πο­λο­γία που κατέ­θε­σε το ΚΚΕ για την επα­να­φο­ρά του κατώ­τα­του στα 751 ευρώ! Αυτή θα ήταν πραγ­μα­τι­κή αύξηση!

Τώρα θυμή­θη­καν ο Τσί­πρας και ο Μητσο­τά­κης το αίσχος του υπο­κα­τώ­τα­του μισθού, που έδω­σε τη δυνα­τό­τη­τα στην εργο­δο­σία να εκμε­ταλ­λεύ­ε­ται άγρια νέα αγό­ρια και κορίτσια; 

Αλή­θεια, η ΝΔ δεν τον νομο­θέ­τη­σε; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τον υλο­ποιεί ως κυβέρ­νη­ση τα τελευ­ταία περί­που 4 χρόνια;

Και εδώ, όμως, η φάβα έχει λάκκο. 

Δεν τους έπια­σε ο πόνος για τους νέους εργαζόμενους. 

Τα μεγά­λα αφε­ντι­κά έχουν στο νου τους. 

Για­τί το αίσχος της εργα­σια­κής ζού­γκλας για τους νέους έχει πολ­λά ονό­μα­τα: Μερι­κή απα­σχό­λη­ση, ελα­στι­κές σχέ­σεις, «μαθη­τεία».

Είναι ουσια­στι­κά, η απλή­ρω­τη δου­λειά, που ισχύ­ει για χιλιά­δες νέους της κατάρ­τι­σης και όχι μόνο. Όλους δηλα­δή όσους δου­λεύ­ουν τζά­μπα, μόλις για λίγα ευρώ.

Αλή­θεια, ποιους νομί­ζουν ότι κοροϊ­δεύ­ουν ο Τσί­πρας και η υπουρ­γός του, όταν μιλά­νε για επα­να­φο­ρά των Συλ­λο­γι­κών Συμβάσεων; 

Σε ποιους τα λένε; Αυτοί δεν εφαρ­μό­ζουν εδώ και 3μιση χρό­νια τους νόμους που επι­τρέ­πουν στους εργο­δό­τες και με βού­λα του νόμου, να απο­φεύ­γουν την εφαρ­μο­γή των συλ­λο­γι­κών συμβάσεων; 

Δεν γνω­ρί­ζουν ότι εξαι­τί­ας των νόμων τους, μόλις το 10% των εργα­ζο­μέ­νων, καλύ­πτε­ται από συλ­λο­γι­κή σύμβαση;

Δεν γνω­ρί­ζουν για τις απερ­γί­ες, που πάλι εξαι­τί­ας των νόμων τους, κηρύσ­σο­νται παρά­νο­μες και καταχρηστικές;

Για ποιες ελεύ­θε­ρες συλ­λο­γι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις μιλά­ει η ΝΔ; Για αυτές που αχρή­στευ­σε και επι­διώ­κει να παρα­μεί­νουν σε αχρηστία;

Για ποιο ασφα­λι­στι­κό σφά­ζο­νται στην ποδιά των μεγαλοεργοδοτών; 

Γι’ αυτό που προ­ω­θεί την «αντα­πο­δο­τι­κό­τη­τα» και την ιδιω­τι­κή ασφά­λι­ση, έχει τη σφρα­γί­δα της ΕΕ και του ΟΟΣΑ και είναι ο πυρή­νας, τόσο του νόμου Κατρού­γκα­λου όσο και των σχε­δί­ων «αλά Πινο­σέτ» της ΝΔ;

Οι δια­φο­ρές τους αφο­ρούν στο από ποια τσέ­πη θα τα πάρουν από το λαό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη φορο­λη­στεία και τα χαρά­τσια του, θα αδειά­ζει τη μία τσέ­πη των εργα­ζο­μέ­νων και η ΝΔ με το «τσε­κού­ρι» στις κοι­νω­νι­κές δαπά­νες, στην Υγεία και Πρό­νοια, θα αδειά­ζει την άλλη. 

Ενώ και οι δύο, υπό­σχο­νται νέες φορο­α­παλ­λα­γές και απαλ­λα­γές από εισφο­ρές, «διευ­κο­λύν­σεις» και κίνη­τρα σε «επεν­δυ­τές» και κεφά­λαιο. Όλα «στο χέρι» και άμεσα.

Και μιας και μιλά­νε για επεν­δύ­σεις ‑που ο ένας θα τις απο­γειώ­σει και ο άλλος θα τις εκτι­νά­ξει- για­τί δεν λένε στους άνερ­γους τι τους υπό­σχο­νται για να επεν­δύ­σουν τα κεφά­λαια τους στη χώρα μας;

Τους δια­βε­βαιώ­νουν ότι τα μνη­μό­νια θα παρα­μεί­νουν μνη­μό­νια, τα ερεί­πια των εργα­τι­κών δικαιω­μά­των θα μεί­νουν ερείπια… 

Και πάνω σ’ αυτά, δηλαδή 

— στους μνη­μο­νια­κούς νόμους που δεν καταργούνται, 

— στα ματω­μέ­να πλε­ο­νά­σμα­τα που διαιωνίζονται, 

— στην επο­πτεία που γίνε­ται ακό­μα πιο ασφυ­κτι­κή για τους λαούς της Ευρώπης, 

— στην εκμε­τάλ­λευ­ση που θα ενταθεί,

θα εξα­σφα­λί­ζουν τα κέρ­δη τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απο­λαμ­βά­νει τη στή­ρι­ξη του κεφαλαίου. 

Πού θα βρουν καλύτερο; 

Μέσα σε 3 1/2 χρό­νια κατά­φε­ρε να υλο­ποι­ή­σει όλα όσα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ο καθέ­νας μόνος του ή από κοι­νού, δεν τόλ­μη­σαν ή δεν μπό­ρε­σαν να υλο­ποι­ή­σουν σε δεκαετίες. 

Βέβαια το κεφά­λαιο δεν θα είχε πρό­βλη­μα και με μια κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, άλλω­στε πριν πει­νά­σει μαγειρεύει. 

Κι όταν ο ένας χρε­ο­κο­πεί, ετοι­μά­ζει τον επό­με­νο να πάρει τη θέση του, για να κάνει τα ίδια και χει­ρό­τε­ρα στο λαό.

Γι’ αυτό ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ σφά­ζο­νται στην ποδιά των μονο­πω­λια­κών ομίλων. 

Ο ένας δια­φη­μί­ζει στο κεφά­λαιο την ικα­νό­τη­τά του στη χει­ρα­γώ­γη­ση και τον εγκλω­βι­σμό του λαού και ο άλλος την προ­σή­λω­σή του στις μεταρρυθμίσεις.

Για την προ­σή­λω­σή τους στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ δε χρειά­ζε­ται καν να τσα­κω­θούν. Αυτή είναι δεδο­μέ­νη και αδια­πραγ­μά­τευ­τη και για τους δυο. 

Μάλι­στα, στην αμε­ρι­κα­νο­κρα­τού­με­νη ΔΕΘ, κυβέρ­νη­ση αλλά και αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση ‑και επί­ση­μα πια- απο­δέ­χτη­καν για τη χώρα μας τον τίτλο του «γεω­πο­λι­τι­κού μεντε­σέ» στην περιο­χή, από τους φονιά­δες των λαών. 

Βέβαια ο κ. Τσί­πρας καμα­ρώ­νει για τον χαρα­κτη­ρι­σμό του Αμε­ρι­κα­νού πρέσβη. 

Αλλά και η ΝΔ δεν έχει κανέ­να πρό­βλη­μα, για­τί συμπλέ­ει με το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, στο στό­χο της γεω­στρα­τη­γι­κής αναβάθμισης. 

Ανα­βάθ­μι­ση, η οποία δεν αφο­ρά την ανα­βάθ­μι­ση των συμ­φε­ρό­ντων και το δίκιο των λαών. Δεν αφο­ρά ούτε την ειρή­νη ούτε την αλλη­λεγ­γύη και φιλία των λαών. 

Αφο­ρά μόνο κάποια ανα­βάθ­μι­ση της αστι­κής τάξης της Ελλά­δας, τη συμ­με­το­χή της στη μοι­ρα­σιά των αγο­ρών, των πηγών, των δρό­μων μετα­φο­ράς και ενέρ­γειας, που έχει σαν συνέ­πεια την ανα­βάθ­μι­ση όλων των κιν­δύ­νων και μεγα­λύ­τε­ρων εμπλο­κών σε ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους και επεμβάσεις. 

Και οι κίν­δυ­νοι στην περιο­χή, στα Βαλ­κά­νια, στο Αιγαίο, στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή, μεγα­λώ­νουν και δεν απο­τρέ­πο­νται, επει­δή η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ ανέ­λα­βε ρόλο σημαιο­φό­ρου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. 

Και καμα­ρώ­νει που έχει μετα­τρέ­ψει τη χώρα σε ορμη­τή­ριο των Αμε­ρι­κά­νων και για­τί του τάζουν επεν­δύ­σεις made in USA.

Οι ΗΠΑ λίγες φορές ενδια­φέρ­θη­καν να κάνουν επεν­δύ­σεις στην Ελλάδα. 

Η πρώ­τη ήταν μετά το Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο, με το σχέ­διο Μάρ­σαλ και η δεύ­τε­ρη είναι τώρα με τις επεν­δύ­σεις που σχε­διά­ζουν στα ναυ­πη­γεία και σε άλλους κλάδους. 

Την πρώ­τη φορά είχαν στο στό­χα­στρο τη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και την επιρ­ροή της στα Βαλ­κά­νια, τώρα έχουν τη Ρωσία και την Κίνα και τα συμ­φέ­ρο­ντά τους στην ευρύ­τε­ρη περιοχή. 

Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει επι­στή­μη το ξέπλυ­μα του Αμε­ρι­κά­νι­κου ιμπε­ρια­λι­σμού… Κι αν η ΝΔ ζηλεύ­ει για­τί χάνει τα πρω­τεία της…

Ο λαός μας πρέ­πει να ξέρει ότι οι κίν­δυ­νοι, για τον ίδιο και τα παι­διά του μεγα­λώ­νουν, για­τί τον εμπλέ­κουν ακό­μα πιο βαθιά στα επι­κίν­δυ­να σχέ­δια των ιμπεριαλιστών. 

Φίλες και Φίλοι

Συντρό­φισ­σες και Σύντροφοι 

Ούτε τα προ­γράμ­μα­τά τους, ούτε οι ψεύ­τι­κες δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές που στή­νουν ανά­με­σά τους ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, μπο­ρούν να κρύ­ψουν ότι και οι δύο τους υπη­ρε­τούν το σημε­ρι­νό βάρ­βα­ρο καπι­τα­λι­στι­κό δρόμο.

Κι ο λαός μας χόρ­τα­σε σωτή­ρες, χόρ­τα­σε εκβια­σμούς και διλήμματα. 

Τη μια ήταν το Μνη­μό­νιο – Αντι­μνη­μό­νιο που έγι­νε «Μνη­μό­νιο και ξερό ψωμί».

Την άλλη ήταν το ΟΧΙ του ΣΥΡΙΖΑ και το ΝΑΙ της ΝΔ στο δημο­ψή­φι­σμα – μαϊ­μού, που έγι­νε ΝΑΙ σε όλα από όλους.

Κι επει­δή ο ένας πλη­σιά­ζει τον άλλο, γι’ αυτό βλέ­πε­τε, πόσο εύκο­λες είναι οι μετα­γρα­φές από το ένα κόμ­μα στο άλλο, σε αυτή τη δια­δι­κα­σία ανα­μόρ­φω­σης του αστι­κού πολι­τι­κού συστήματος.

Επει­δή συγκλί­νουν στα μεγά­λα και κρί­σι­μα ζητή­μα­τα, πάνε να στή­σουν νέους ψεύ­τι­κους δια­χω­ρι­σμούς, ξεθά­βουν από τη ναφθα­λί­νη νέα ψεύ­τι­κα διλήμματα.

Δεξιά – αντι­δε­ξιά”, “ΣΥΡΙΖΑ – αντι­ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ”, δια­στρε­βλώ­νο­ντας την αντί­θε­ση «πρό­ο­δος – συντήρηση»…

Αλή­θεια, είναι προ­ο­δευ­τι­κό να λες ότι θα κάνεις δικαιό­τε­ρο τον πιο άδι­κο νόμο τον ΕΝΦΙΑ; 

Είναι προ­ο­δευ­τι­κό σήμε­ρα ο Αμε­ρι­κα­νός πρέ­σβης να μπαι­νο­βγαί­νει σε υπουρ­γεία, υπη­ρε­σί­ες, πανε­πι­στή­μια και συ να έχεις κάνει δεύ­τε­ρο σπί­τι σου την Αμε­ρι­κά­νι­κη πρεσβεία;

Είναι προ­ο­δευ­τι­κό να λες ότι το ζήτη­μα της περι­κο­πής των συντά­ξε­ων, αφο­ρά μια συγκε­κρι­μέ­νη μερί­δα συντα­ξιού­χων, άνω των 70 ετών, συνε­πώς θα σβή­σει με το πέρα­σμα του χρό­νου; Δηλα­δή, να περι­μέ­νεις ουσια­στι­κά να πεθάνουν; 

Επει­δή η επό­με­νη ημέ­ρα θα είναι ίδια με την προηγούμενη… 

Επει­δή όποιος από δαύ­τους κι αν είναι στην κυβέρ­νη­ση, θα συνε­χί­σει την ίδια πολι­τι­κή από εκεί που την άφη­σε ο προηγούμενος… 

Γι’ αυτό σας λέμε:

Μην ψάχνε­τε να βρεί­τε τις διαφορές. 

Κάντε εσείς τη δια­φο­ρά – δυνα­μώ­στε το ΚΚΕ. 

Μπο­ρού­με να πάμε μπρο­στά, μπο­ρού­με να κάνου­με πολ­λά, μόνο με ένα πολύ πιο δυνα­τό ΚΚΕ. 

Να μεγα­λώ­σου­με τα εμπό­δια στην αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή που ασκεί η κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ και με την οποία συμ­φω­νεί κι επαυ­ξά­νει η ΝΔ.

Να πλη­θύ­νου­με τις εστί­ες αντί­στα­σης και διεκ­δί­κη­σης σύγ­χρο­νων δικαιω­μά­των της νεο­λαί­ας και των εργαζομένων.

Να νοιώ­σουν πραγ­μα­τι­κά αδύ­να­μοι: Κυβερ­νή­σεις και κόμ­μα­τα, που κάνο­ντας πρά­ξη τις απαι­τή­σεις του ΣΕΒ, των εφο­πλι­στών και των τρα­πε­ζι­τών, τσα­κί­ζουν τα όνει­ρα και τη ζωή μας.

Να δυνα­μώ­σου­με την πάλη ενά­ντια στην εμπλο­κή της χώρας στα πολε­μι­κά σχέ­δια των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ, να δυνα­μώ­σει η ενα­ντί­ω­ση στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους και τις αιτί­ες τους.

Να βάλου­με μπρο­στά, σε πρώ­το πλά­νο, τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες του λαού και της νεολαίας. 

Όλα αυτά μετριού­νται με έναν βασι­κό δεί­κτη: Το πόσο δυνα­τό θα είναι το ΚΚΕ.

Για­τί είναι δύνα­μη απο­φα­σι­σμέ­νη να μην εγκα­τα­λεί­ψει ποτέ τη θέση της στην εμπρο­σθο­φυ­λα­κή των εργα­τι­κών και νεα­νι­κών αγώνων.

Για­τί το ΚΚΕ δεν έχει δεσμεύ­σεις σε επι­χει­ρη­μα­τί­ες, κηφή­νες και εκα­τομ­μυ­ριού­χους, όπως τα άλλα κόμματα. 

Δεν έχει δεσμεύ­σεις, όπως όλοι οι άλλοι, στην ΕΕ, στις ΗΠΑ, στον ΣΕΒ, στο ΝΑΤΟ. 

Είναι η δύνα­μη των εργα­τών, των μισθω­τών, που μπο­ρεί να χαλά­σει τα σχέ­δια των αφεντικών.

Είναι η δύνα­μη των αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων βιο­πα­λαι­στών, για­τί τους υπό­σχε­ται ανθρώ­πι­νες συν­θή­κες εργα­σί­ας, ελεύ­θε­ρο χρό­νο, δια­κο­πές που τώρα δεν μπο­ρούν να πάνε.

Για­τί το ΚΚΕ δεν μασά­ει τα λόγια του, δεν χαϊ­δεύ­ει αυτιά για να κλέ­ψει ψήφους. 

Αντί­θε­τα απο­κα­λύ­πτει τη μεγά­λη εικόνα. 

Δεί­χνει το μόνο ελπι­δο­φό­ρο δρό­μο για τη διέ­ξο­δο υπέρ των εργα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων, την ανα­τρο­πή της καπι­τα­λι­στι­κής ιδιο­κτη­σί­ας και εξουσίας.

Για­τί έχει πρό­γραμ­μα, οργά­νω­ση και σχέ­διο, που οδη­γεί σε έναν ανώ­τε­ρο τύπο οργά­νω­σης της οικο­νο­μί­ας και της κοι­νω­νί­ας, με ατμο­μη­χα­νή την εξα­σφά­λι­ση της λαϊ­κής ευη­με­ρί­ας και όχι τα κέρ­δη και τα προ­νό­μια μίας χού­φτας εκμεταλλευτών.

Για­τί απο­κα­λύ­πτει ότι το «τίπο­τα δε γίνε­ται, τίπο­τα δεν αλλά­ζει», είναι το μεγα­λύ­τε­ρο ψέμα, που βέβαια συμ­φέ­ρει τους εκμε­ταλ­λευ­τές και την εξου­σία τους. 

Όλα αλλά­ζουν, όλα μπο­ρούν να αλλά­ξουν. Όλα γίνο­νται, αρκεί να το απο­φα­σί­σει αυτός που πρέ­πει να το αλλά­ξει, ο λαός.

Για­τί το ΚΚΕ και το εργα­τι­κό κίνη­μα είναι οι μόνοι που μπο­ρούν να στεί­λουν τους πλια­τσι­κο­λό­γους, δολο­φό­νους, ναζι­στές της Χρυ­σής Αυγής εκεί που ανήκουν. 

Στον σκου­πι­δο­τε­νε­κέ της ιστο­ρί­ας, δίπλα στα είδω­λά τους, τον Χίτλερ, το Μου­σο­λί­νι, το Μετα­ξά και τον Παπαδόπουλο.

Για­τί την ώρα που όλοι δασκα­λεύ­ουν τη νεο­λαία να μάθει να ζει με «ευκαι­ρί­ες» το ΚΚΕ, προ­βά­λει τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες των νέων της, παλεύ­ει για να ικα­νο­ποι­η­θούν σήμε­ρα, για να αντι­στοι­χη­θεί το επί­πε­δο ζωής με την τερά­στια ανά­πτυ­ξη της παρα­γω­γής και της επιστήμης.

Για­τί το ΚΚΕ απο­κα­λύ­πτει τον πραγ­μα­τι­κό και μεγά­λο ένο­χο για τα προ­βλή­μα­τα και τα αδιέ­ξο­δα που αντι­με­τω­πί­ζει η νεο­λαία: Το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα. Αυτό που προ­σκυ­νούν όλα τα άλλα κόμματα.

Για­τί το νέο και το σύγ­χρο­νο, η ζωή με σύγ­χρο­να δικαιώ­μα­τα και πραγ­μα­τι­κή ελευ­θε­ρία, σημαί­νει πριν απ’ όλα να ανα­τρα­πεί το σημε­ρι­νό διε­φθαρ­μέ­νο καπι­τα­λι­στι­κό σύστημα.

Σε αυτό το δρό­μο βαδί­ζει ανυ­πο­χώ­ρη­τα το ΚΚΕ. Αυτός ο δρό­μος οδη­γεί σε ξέφω­το υπέρ της λαϊ­κής πλειοψηφίας.

Φίλες και Φίλοι,

Από­ψε, εδώ, στο φεστι­βάλ των 100 χρό­νων του ΚΚΕ και των 50 χρό­νων της ΚΝΕ αντα­μώ­νου­με ξανά με πολ­λούς από σας. 

Με σας που ήσα­σταν ένα από τα παι­διά της ΚΝΕ, όπως σας είπε ο Ρίτσος στο 3o Φεστι­βάλ στο Περιστέρι …

Ακό­μα ηχούν στα αυτιά μας τα λόγια του:

Είναι τα παι­διά της ΚΝΕ
που λένε στη ζωή το μέγα ΝΑΙ.
Ετού­τα τα παι­διά φτά­νουν από πολύ μακριά, τρα­βούν πολύ μακριά”.

Αντα­μώ­νου­με ξανά με εσάς, που όλα αυτά τα χρό­νια κρα­τή­σα­τε στην καρ­διά σας το κόκ­κι­νο μαντή­λι της ΚΝΕ.

Που στα­θή­κα­τε με σεβα­σμό δίπλα στους αγω­νι­στές και τις αγω­νί­στριες του ΕΛΑΣ, του ΕΑΜ, του ΔΣΕ.

Πορευ­τή­κα­τε στα φοι­τη­τι­κά σας χρό­νια με το γαρύ­φαλ­λο της Παν­σπου­δα­στι­κής στο πέτο, με αυτό το κόκ­κι­νο γαρύ­φαλ­λο μπο­ρού­με να ξανα­συ­να­ντη­θού­με στις συγκε­ντρώ­σεις μας. 

Συγκλο­νι­στή­κα­τε από τη δολο­φο­νία της Σωτη­ρί­ας Βασι­λα­κο­πού­λου, έξω από την πύλη της ΕΤΜΑ. Και δεν έφυ­γε ποτέ από το μυα­λό σας πως η καπι­τα­λι­στι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση σκο­τώ­νει ακόμα. 

Με σας, που βάλα­τε το λιθα­ρά­κι σας για την αλλη­λεγ­γύη στους λαούς που αγω­νί­ζο­νταν με το όπλο στο χέρι στο Βιετ­νάμ, στη Νικα­ρά­γουα, το Ελ Σαλ­βα­δόρ, με τη σφε­ντό­να στην Παλαι­στί­νη. Που στη­ρί­ξα­τε και στη­ρί­ζε­τε τον λαό της Κού­βας, όλους τους αγω­νι­ζό­με­νους λαούς του κόσμου.

Αντα­μώ­νου­με ξανά με όλους εσάς, που ακό­μα σιγο­τρα­γου­δά­τε “το δέντρο” του Μάνου Λοΐ­ζου, ιδί­ως το στί­χο που λέει: “μα εκεί­νο δε λυγά­ει κι όλο φυλ­λω­σιές πετάει”. 

Αυτά τα τρα­γού­δια μάθα­τε στα παι­διά σας.

Πολ­λοί από σας μπο­ρεί να σκέ­φτε­στε, όλα αυτά που πριν μερι­κές μέρες είπε ο Θάνος Μικρού­τσι­κος για το Κόμ­μα μας: 

Είχα και εγώ κάποιες φορές τις επι­φυ­λά­ξεις μου ‑όχι για την στρα­τη­γι­κή- αλλά κυρί­ως για το κυνή­γι του εφι­κτού. Όποιος όμως δια­βά­ζει με πάθος Ιστο­ρία θα παρα­τη­ρή­σει τα τελευ­ταία του­λά­χι­στον 40 χρό­νια ότι ακό­μα και αρχι­κά ριζο­σπα­στι­κές αρι­στε­ρές δυνά­μεις, σε ολό­κλη­ρη την Ευρώ­πη, κυνη­γώ­ντας το εφι­κτό, είτε ενσω­μα­τώ­θη­καν απο­λύ­τως στο σύστη­μα, είτε περι­θω­ριο­ποι­ή­θη­καν. Απο­τέ­λε­σμα: Μαύ­ρι­σαν κι άλλο το όνει­ρο και έστρε­ψαν έτσι το μέσο πολί­τη που έχει στον καπι­τα­λι­σμό, λόγω του καθη­με­ρι­νού βομ­βαρ­δι­σμού υπο­προ­ϊ­ό­ντων, μειω­μέ­νη πολι­τι­κή συνεί­δη­ση, στην ακρο­δε­ξιά, με απο­τέ­λε­σμα ο εφιάλ­της να ξανα­γυ­ρί­ζει. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμ­μα ‑το λέω ανε­πι­φύ­λα­κτα- που δεν δημιουρ­γεί ψευ­δαι­σθή­σεις ότι στον βάρ­βα­ρο καπι­τα­λι­σμό, ειδι­κά σήμε­ρα, μπο­ρούν τα πράγ­μα­τα να γίνουν καλύ­τε­ρα. Εγώ ορι­στι­κά είμαι μαζί του”. 

Φίλες και Φίλοι 

Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι

100 χρό­νια ΚΚΕ – 50 χρό­νια ΚΝΕ. 

Ναι, ήταν μακρύς ο δρό­μος ως εδώ. 

Κι αυτό τον δρό­μο μπο­ρού­με να τον βαδί­σου­με πάλι μαζί. 

Με το κόκ­κι­νο μαντή­λι της ΚΝΕ, μπο­ρού­με να κρα­τη­θού­με ξανά στους αγώνες. 

Με το κόκ­κι­νο γαρύ­φαλ­λο να αντα­μώ­σου­με στους τόπους δου­λειάς, στις γειτονιές.

Θα τα πού­με ξανά, στις μεγά­λες μάχες που έχου­με μπρο­στά μας. 

Στις κινη­το­ποι­ή­σεις και τις εκδη­λώ­σεις μας. 

Στις εκλο­γές στα σωμα­τεία και τους συλ­λό­γους του εργα­τι­κού-λαϊ­κού μας κινήματος. 

Στις ερχό­με­νες βου­λευ­τι­κές εκλογές. 

Στις ευρωεκλογές. 

Στις δημο­τι­κές και περι­φε­ρεια­κές εκλογές.

Κάνο­ντας παντού πολύ πιο δυνα­τό το ΚΚΕ.

Θα τα πού­με ξανά, στις μεγά­λες λαϊ­κές συγκεντρώσεις.

Για­τί έχου­με “μπό­λι­κη πέτρα, μπό­λι­κη καρ­διά, για να χτί­σου­με τις αυρια­νές μας φάμπρι­κες, τα λαϊ­κά μέγα­ρα, τα κόκ­κι­να στά­δια και το μεγά­λο Μνη­μείο των Ηρώ­ων της Επανάστασης”

Του σήμε­ρα και του αύριο του ευτυ­χι­σμέ­νου μέλ­λο­ντός μας.

 

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο