Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δεκαεπτά στιγμές της άνοιξης

Φλε­βά­ρης 1945. Λίγο πριν ο 2ος Παγκό­σμιος Πόλε­μος τελειώ­σει με την απε­λευ­θέ­ρω­ση της ανθρω­πό­τη­τας από τον κόκ­κι­νο στρα­τό, με την κόκ­κι­νη σημαία να ανε­μί­ζει στο Βερο­λί­νο, στην καρ­διά του ναζι­στι­κού τέρατος.

Η δρα­μα­το­ποι­η­μέ­νη μετα­φο­ρά του ομώ­νυ­μου μυθι­στο­ρή­μα­τος του Σεμιό­νοφ έγι­νε το 1973 και την είδαν εκα­τομ­μύ­ρια Σοβιε­τι­κοί τηλε­θε­α­τές — γνω­στή και σε παγκό­σμιο επίπεδο.

Ήρω­ας ο Σοβιε­τι­κός κατά­σκο­πος Στίρ­λιτς (βλ και “Δια­τάσ­σε­σαι να επι­ζή­σεις”) που δρού­σε στο στρα­τό­πε­δο των Γερ­μα­νών και στα ναζι­στι­κά επι­τε­λεία. Ήταν ανώ­τα­το στέ­λε­χος της αντι­κα­τα­σκο­πί­ας της Γκε­στά­πο, ο οποί­ος δού­λε­ψε για την ΕΣΣΔ με τον κωδι­κό Α‑201 και με το ψευ­δώ­νυ­μο «Μπράι­τεν­μπαχ».

Imdb

Ο Στίρ­λιτς απο­δει­κνύ­ε­ται όχι μόνο ένας επι­δέ­ξιος αγω­νι­στής και έμπει­ρος επαγ­γελ­μα­τί­ας, αλλά και άνθρω­πος με υψη­λές ηθι­κές και ιδε­ο­λο­γι­κές αρχές. Μέσα από τη συνέ­χεια της δρά­σης του, στο αόρα­το μέτω­πο της πάλης των μυστι­κών υπη­ρε­σιών ανά­με­σα στον κομ­μου­νι­σμό και το φασι­σμό, προ­βάλ­λουν ολο­ζώ­ντα­να οι πολι­τι­κές και στρα­τιω­τι­κές πλευ­ρές αυτής της πάλης και το ιδε­ο­λο­γι­κό της περιε­χό­με­νο. Ένα ακό­μα μυθι­στό­ρη­μα του Σεμιό­νοφ που βρί­σκε­ται τόσο κοντά στα πραγ­μα­τι­κά γεγο­νό­τα, ώστε δικαιο­λο­γη­μέ­να χαρα­κτη­ρί­ζε­ται και ως πολι­τι­κό χρονικό.

Γιουλιάν Σεμιόνοφ

Ο Γιου­λιάν Σεμιό­νοφ (1931–1993) υπήρ­ξε ένας από τους πιο γνω­στούς και πιο πολυ­δια­βα­σμέ­νους συγ­γρα­φείς της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης του δεύ­τε­ρου μισού του 20ού αιώνα.

Γεν­νή­θη­κε στη Μόσχα στις 8.12.1931 και πέθα­νε στις 15.9.1993.

Το 1953 απο­φοί­τη­σε από το Ινστι­τού­το Ανα­το­λι­κών Σπου­δών της Μόσχας. Από το 1956 και μέχρι το τέλος της ζωής του συν­δέ­θη­κε στε­νά με τη δημο­σιο­γρα­φία. Επί πολ­λά χρό­νια εργα­ζό­ταν ως αντα­πο­κρι­τής των μεγά­λων σοβιε­τι­κών εφη­με­ρί­δων και περιο­δι­κών στο Αφγα­νι­στάν και στις χώρες της Μέσης Ανα­το­λής και αργό­τε­ρα σε πολ­λές άλλες χώρες –Γαλ­λία, Ισπα­νία, Γερ­μα­νία, Κού­βα, Ιαπω­νία, ΗΠΑ, Λατι­νι­κή Αμερική.

Έγι­νε ευρέ­ως γνω­στός χάρη στα αστυ­νο­μι­κά του έργα Πετρόφ­κα 38 (1963) και Ογκα­ριό­βα 6 (1971). Ιδιαί­τε­ρα επι­τυ­χή υπήρ­ξαν τα πολι­τι­κά του θρί­λερ –Το ΤΑΣΣ εξου­σιο­δο­τεί­ται να δηλώ­σει…, Κέντρο Τύπου, Δημο­πρα­σία κ.ά.

Τα μυθι­στο­ρή­μα­τα του συγ­γρα­φέα έχουν μετα­φρα­στεί σε πολ­λές γλώσ­σες, ενώ εξα­κο­λου­θούν να δημο­σιεύ­ο­νται στην Ευρώ­πη, την Ασία, και την Αμε­ρι­κή. Από τη Σύγ­χρο­νη Επο­χή κυκλο­φο­ρούν επί­σης τα έργα του: 17 στιγ­μές της άνοι­ξης, Το ΤΑΣΣ εξου­σιο­δο­τεί­ται να δηλώ­σει…, ενώ στο παρελ­θόν κυκλο­φό­ρη­σε από τις εκδό­σεις μας και το έργο του Επέκταση.

17 στιγμές της άνοιξης

Μια από τις πιο υπέ­ρο­χες σει­ρές, σε σκη­νο­θε­σία της Τατιά­να Λιόζ­νο­βα, που βασί­ζε­ται στο ομώ­νυ­μο μυθι­στό­ρη­μα του Γιου­λιάν Σεμιό­νοφ, ο οποί­ος έχει γρά­ψει και το σενά­ριο: πρό­κει­ται για τη μετα­φο­ρά στην οθό­νη μίας συναρ­πα­στι­κής αφή­γη­σης, που ανα­δύ­ε­ται από τη φαντα­σία του συγ­γρα­φέα αλλά και από τη φλο­γι­σμέ­νη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του 2ου Παγκό­σμιου. Μπο­ρεί το όνο­μα του κεντρι­κού ήρωα να μην είναι υπαρ­κτό, η δρά­ση του όμως είναι μία ζωντα­νή σύν­θε­ση της δρά­σης τόσων και τόσων επώ­νυ­μων και ανώ­νυ­μων ηρώ­ων του μεγά­λου αντι­φα­σι­στι­κού πολέ­μου. Ήρω­ες που ανα­με­τρή­θη­καν με τον πάνο­πλο φασι­σμό, όχι στα πεδία των επι­κών μαχών του πολέ­μου εκεί­νου, αλλά μέσα στην ίδια τη φωλιά του: Στα πολε­μι­κά και στα πολι­τι­κά του επιτελεία.
Στα 12 επει­σό­δια της σει­ράς, η οποία είναι ασπρό­μαυ­ρη, εμφα­νί­ζο­νται του­λά­χι­στον 200 ηθο­ποιοί. Το ρόλο του Μαξ Οτο φον Στίρ­λιτς ερμη­νεύ­ει ο ηθο­ποιός Βια­τσε­σλάβ Τίχο­νοφ που με τη συμ­με­το­χή του στη σει­ρά έγι­νε δημο­φι­λής. Παί­ζουν επί­σης οι Λεο­νίντ Μπρο­νε­βόι (στο ρόλο του Χάιν­ριχ Μίλερ), Ολεγκ Ταμπα­κόφ και Γιε­βγκέ­νι Γιεβ­στι­γκνιέ­γιεφ. Η μου­σι­κή είναι του Μιχα­ήλ Ταρι­βερ­ντί­γιεφ και η διεύ­θυν­ση φωτο­γρα­φί­ας του Πιοτρ Κατάγιεφ.

Μία σει­ρά από ανα­πά­ντε­χα γεγο­νό­τα θα οδη­γή­σει τους συνα­δέλ­φους του πρά­κτο­ρες στα χέρια των Ναζί, και τον ίδιο αφη­μέ­νο να επι­χει­ρεί μόνος σ’ ένα εχθρι­κό περι­βάλ­λον με λιγο­στές δυνα­τό­τη­τες επι­κοι­νω­νί­ας με τους χει­ρι­στές του στη Μόσχα. Ο Στέρ­λιτζ, απο­μο­νω­μέ­νος και με τις υπο­ψί­ες των Γερ­μα­νών να τον βαραί­νουν, θα οδη­γη­θεί στα άκρα και θα έρθει αντι­μέ­τω­πος με τον χει­ρό­τε­ρο εχθρό του: τον ψυχρό και τρα­γι­κό “κενό” άνθρω­πο που o καθέ­νας κρύ­βει μέσα του. Στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’70, επρό­κει­το να ανα­δει­χθεί σε μονα­δι­κό πολι­τι­στι­κό φαι­νό­με­νο στην ιστο­ρία της ΕΣΣΔ –το ενδια­φέ­ρον ήταν τέτοιο που οι δρό­μοι άδεια­ζαν ενώ φημο­λο­γεί­ται πως και ο Μπρέζ­νιεφ, ΓΓ τότε του Κ.Κ.Σ.Ε. …μετέ­θε­σε την ώρα των συνε­δριά­σε­ων της Κ.Ε. για να τη παρα­κο­λου­θεί. Για κάποιον που έχει παρα­κο­λου­θή­σει τη σει­ρά αυτό είναι απο­λύ­τως κατα­νοη­τό, καθώς έχει τη δυνα­τό­τη­τα να βυθί­ζει ολο­κλη­ρω­τι­κά τον θεα­τή στο σκο­τει­νό κόσμο των κατα­σκό­πων, και να τον “κατα­πί­νει” ολο­κλη­ρω­τι­κά. Σ’ αυτό παί­ζει ρόλο και ο ρεα­λι­σμός της ται­νί­ας που σε κάνει να νοιώ­θεις την αγω­νία και την ανυ­πο­μο­νη­σία που αισθά­νε­ται ο κεντρι­κός ήρω­ας. Ένας άνθρω­πος ανα­γκα­σμέ­νος να παρα­μέ­νει σιω­πη­λός απέ­να­ντι στα τερα­τουρ­γή­μα­τα που εκτυ­λίσ­σο­νται γύρω του ‑μία κατά­στα­ση με την οποία μπο­ρού­σε να ταυ­τι­στεί κάθε Σοβιε­τι­κός της εποχής.

Περι­πέ­τειες τουΡώσου Τζέιμς Μποντ” έγρα­ψαν τα αστι­κά ΜΜΕ, αλλά δεν είναι καθό­λου έτσι: απο­τε­λεί τη ζωντα­νή σύν­θε­ση της δρά­σης τόσων και τόσων επώ­νυ­μων και ανώ­νυ­μων ηρώ­ων, αξιω­μα­τι­κών, πολι­τών, κομι­σά­ριων  του «μεγά­λου πατριω­τι­κού πολέ­μου» της κόκ­κι­νης πατρί­δας, μάλι­στα η “Επι­χεί­ρη­ση Ηλιο­βα­σί­λε­μα” που ανα­φέ­ρε­ται στη σει­ρά είναι πέρα για πέρα πραγματική.

Φυσι­κά, υπό το βλέμ­μα του 21ου αιώ­να, -με τις ανα­τρο­πές και την καπι­τα­λι­στι­κή παλι­νόρ­θω­ση έχει απο­κτή­σει δια­χρο­νι­κή αξία, ως η αφή­γη­ση μιας ιστο­ρί­ας που κρα­τά στη μνή­μη μια αθέ­α­τη όψη της σύγ­χρο­νης Ιστο­ρί­ας, ως μαρ­τυ­ρία της ψυχι­κής δύνα­μης που απαι­τεί­ται στον αγώ­να του ανθρώ­που απέ­να­ντι στο ναζι­στι­κό τέρας και ενά­ντια στο επι­χει­ρού­με­νο ξανα­γρά­ψι­μο της ιστο­ρί­ας –πρω­τί­στως από την ΕΕ, με την εξί­σω­ση του κομμουνισμού

Πρω­τό­τυ­πος Τίτλος: Semnadtsat mgnoveniy vesny / 17 Moments Of Spring Βαθ­μο­λο­γία IMDb: 8,9/10 Σκη­νο­θε­σία: Tatyana Lioznova Πρω­τα­γω­νι­στούν: Vyacheslav Tikhonov, Yefim Kopelyan, Ekaterina Gradova, Leonid Bronevoy, Nikolai Prokopovich, Yuriy Vizbor, Mikhail Zharkovsky, Lyudmila Krasheninnikova

Татьяна Михайловна Лиознова
Τατιάνα Λιόζνοβα |
Tatyana Mikhailovna Lioznova

«Προ­δώ­σα­με την πατρί­δα μας»…

Η Σοβιε­τι­κή σκη­νο­θέ­τι­δα της θρυ­λι­κής σει­ράς, δεν «εξαρ­γυ­ρώ­θη­κε»… αλλά με βαρύ τίμημα

Τριά­ντα χρό­νια μετά και αφού αυτή η τηλε­ο­πτι­κή σει­ρά κατέ­στη θρυ­λι­κή, ψυχα­γώ­γη­σε — με την κυριο­λε­κτι­κή έννοια του όρου — πολ­λές γενιές Σοβιε­τι­κών πολι­τών, ανέ­δει­ξε ακό­μη περισ­σό­τε­ρο τους συντε­λε­στές της και απο­τέ­λε­σε χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα για το τι εννο­εί­ται στο σοσια­λι­σμό με τον όρο «ποιο­τι­κή τηλε­ό­ρα­ση», η επέ­τειος γιορ­τά­στη­κε και «γιορ­τά­στη­κε» σε τελεί­ως δια­φο­ρε­τι­κές συν­θή­κες από τότε.

Σε μια Ρωσία που και η τηλε­ό­ρα­σή της υπάρ­χει με όρους κερ­δο­σκο­πί­ας και ιδε­ο­λο­γι­κής χει­ρα­γώ­γη­σης. Όπου ακό­μη και τα «κρα­τι­κά» κανά­λια της βρί­θουν από την αμε­ρι­κά­νι­κη υποκουλτούρα.

Όπου τα πάλαι ποτέ ζωντα­νά στού­ντιό της, απέ­μει­ναν άδεια ή νοι­κιά­ζο­νται σε ξένες και ντό­πιες εται­ρί­ες παρα­γω­γής για να επι­βιώ­σουν. Ακό­μη όμως και η οργα­νω­μέ­νη επι­χεί­ρη­ση «ξανα­γρα­ψί­μα­τος» της ιστο­ρί­ας που επι­διώ­κε­ται μέσα από προ­πα­γαν­δι­στι­κές εκπο­μπές, δεν μπο­ρούν να «ξερι­ζώ­σουν» από την καρ­διά του ρώσι­κου λαού τη γλυ­κιά ανά­μνη­ση αυτής της σειράς.

Χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα τέτοιας από­πει­ρας απο­τε­λεί η «επε­τεια­κή» εκπο­μπή που μετα­δό­θη­κε από το μεγα­λύ­τε­ρο ιδιω­τι­κό κανά­λι της χώρας, το ΝΤΒ το οποίο, παρε­μπι­πτό­ντως, άλλα­ξε «χέρια» με την άμε­ση επέμ­βα­ση του Κρεμ­λί­νου. Σε αυτή την εκπο­μπή, οι «17 στιγ­μές της Ανοι­ξης» δεν ήταν τίπο­τα περισ­σό­τε­ρο από μια «εντυ­πω­σια­κή προ­πα­γάν­δα», μια «δια­φη­μι­στι­κή πρά­ξη της ΚαΓκε­Μπε». Ο ήρω­ας της σει­ράς, ο γνω­στός, μυθι­στο­ρη­μα­τι­κός(;) Σοβιε­τι­κός κατά­σκο­πος Στίρ­λιτς, που δρού­σε μέσα στην «καρ­διά» του εχθρού, δεν ήταν παρά μια… σοβιε­τι­κή εκδο­χή του Τζέιμς Μποντ! Ολα αυτά βέβαια «πασπα­λί­στη­καν» με τη γνω­στή «καρα­μέ­λα» περί «ολο­κλη­ρω­τι­σμού».

Μύθος & πραγματικότητα

Οι «17 στιγ­μές της Άνοι­ξης» ήταν η μυθι­στο­ρη­μα­τι­κή εκδο­χή του “άλλουτιτά­νιου αγώ­να του Σοβιε­τι­κού λαού ενά­ντια στον φασι­σμό. Του αγώ­να που γινό­ταν μακριά από το μέτω­πο, αλλά που έπαι­ξε απο­φα­σι­στι­κό ρόλο στις πολε­μι­κές επι­χει­ρή­σεις.

Αναί­μα­κτες — αλλά σκλη­ρό­τα­τες — μάχες που δίνο­νταν μέσα στα ναζι­στι­κά επι­τε­λεία, απο­δο­μώ­ντας τη ναζι­στι­κή μηχα­νή εκ των έσω. Ήταν βγαλ­μέ­νο από αυτόν τον πόλε­μο το μυθι­στό­ρη­μα του Σεμιό­νοφ, σε τέτοιο μάλι­στα βαθ­μό, που ο ήρω­άς του, ο Στίρ­λιτς, θεω­ρεί­ται ότι είχε ως «πρω­τό­τυ­πο» τον υπαρ­κτό «γκά­ου­πτστουρμ­φί­ρερ» των SS, Βίλι Λέμαν, ανώ­τα­το στέ­λε­χος της αντι­κα­τα­σκο­πί­ας της γκε­στά­πο, ο οποί­ος δού­λε­ψε για την ΕΣΣΔ με τον κωδι­κό Α — 201 και με το ψευ­δώ­νυ­μο «Μπράι­τεν­μπαχ». Ο Λέμαν ήταν αυτός που ανα­κοί­νω­σε στους σοβιε­τι­κούς κατα­σκό­πους, ότι από την υπη­ρε­σία του πέρα­σαν από­λυ­τα δια­σταυ­ρω­μέ­νες πλη­ρο­φο­ρί­ες για εισβο­λή των γερ­μα­νι­κών στρα­τευ­μά­των στην ΕΣΣΔ, στις 22 Ιού­νη του 1941. Το σίγου­ρο είναι, ότι ο Σεμιό­νοφ δού­λε­ψε συστη­μα­τι­κά πάνω σε πραγ­μα­τι­κά ντο­κου­μέ­ντα για να ανα­πτύ­ξει το μύθο του, από τα ημε­ρο­λό­για του Σέλεν­μπεργκ και του Γκέ­μπελς, μέχρι την παρα­κο­λού­θη­ση «χιλιο­μέ­τρων» φιλμ από χρο­νι­κά της επο­χής και συζη­τή­σεις με βετε­ρά­νους της αντι­κα­τα­σκο­πί­ας. Από μία άπο­ψη λοι­πόν, ο όρος «μυθι­στό­ρη­μα» για τις «17 στιγ­μές της Άνοι­ξης» μπο­ρεί να είναι και συμβατικός.

Το μυθι­στό­ρη­μα δημο­σιεύ­τη­κε καταρ­χήν στο περιο­δι­κό «Ζνά­μια». Εκεί το διά­βα­σε η σκη­νο­θέ­τι­δα Τατιά­να Λιόζ­νο­βα και σύμ­φω­να με όσα σημειώ­νει σε συνέ­ντευ­ξή της στη ρωσι­κή ιστο­σε­λί­δα «rednews.ru», με αφορ­μή την επέ­τειο, αμέ­σως άρχι­σε να σκέ­φτε­ται πώς θα μπο­ρού­σε να μετα­φερ­θεί στην οθό­νη. «Ο Βια­τσε­σλάβ Τίχο­νοφ ταί­ρια­ξε από­λυ­τα με το βασι­κό ρόλο» λέει η σκη­νο­θέ­τι­δα για τον πρω­τα­γω­νι­στή της σει­ράς. Το ίδιο θεώ­ρη­σε και ο Σεμιό­νοφ. Ο Τίχο­νοφ δεν είχε κανέ­ναν ενδοια­σμό. Από εκεί­νη τη στιγ­μή και μετά άρχι­σε να ξεδι­πλώ­νε­ται μια πραγ­μα­τι­κή τηλε­ο­πτι­κή «επο­ποι­ία» για τα δεδο­μέ­να εκεί­νης της επο­χής. Στα 12 επει­σό­δια της σει­ράς εμφα­νί­ζο­νται του­λά­χι­στον 200 ηθο­ποιοί, ενώ τα κοστού­μια ράβο­νταν σε πολ­λές φάμπρι­κες της χώρας.

Μόνο για τον Τίχο­νοφ ράφτη­καν 100 λευ­κά που­κά­μι­σα και 11 δια­φο­ρε­τι­κά κοστού­μια. Αν και το φιλμ ήταν ασπρό­μαυ­ρο, οι συντε­λε­στές του το προ­σέγ­γι­σαν με όρους σχε­δόν από­λυ­της αλη­θο­φά­νειας ακό­μη και στα χρώ­μα­τα. Οι ρυθ­μός της δου­λειάς ήταν ιλιγ­γιώ­δης. Τεχνι­κοί και ηθο­ποιοί είχαν εκλά­βει την ολο­κλή­ρω­ση της σει­ράς σαν «προ­σω­πι­κή» τους υπό­θε­ση. Ήταν κάτι που ξεπερ­νού­σε την υλο­ποί­η­ση μιας κρα­τι­κής παραγ­γε­λί­ας στο στού­ντιο «Γκόρ­κι». Ίσως να ήταν και η υπό­θε­ση του έργου, όπου για πρώ­τη φορά οι ναζί δεν παρου­σιά­ζο­νται σαν «ηλί­θιοι με περι­κε­φα­λαία», αλλά σαν έξυ­πνοι εχθροί. Το πιθα­νό­τε­ρο όμως είναι αυτό που λέει σήμε­ρα ο πρω­τα­γω­νι­στής του, ο Β. Τίχο­νοφ: «Η αγά­πη στη ζωή και στην πατρί­δα, στην ιστο­ρία της. Ολα αυτά για μας ήταν πολύ σημαντικά».

Το τίμημα του ήθους

Η δημο­τι­κό­τη­τα του Τίχο­νοφ εκτι­νά­χτη­κε στα ύψη. Όχι και πολύ περί­ερ­γο αν σκε­φθεί κανείς πως στην τηλε­ο­πτι­κή πρε­μιέ­ρα του 1973, το πρώ­το επει­σό­διο παρα­κο­λου­θή­θη­κε από 200 εκα­τομ­μύ­ρια θεα­τές. «Η Λιόζ­νο­βα, μου άλλα­ξε το όνο­μα και το έκα­νε Στίρ­λιτς» χαρι­το­λο­γεί σήμε­ρα ο ηθο­ποιός, δεί­χνο­ντας όμως το πόσο τον ταύ­τι­σε ο κόσμος με τον Στίρ­λιτς. Η σει­ρά αγο­ρά­στη­κε από όλες τις πρώ­ην σοσια­λι­στι­κές χώρες. Από το 1973 μέχρι σήμε­ρα παρου­σιά­στη­κε στην τηλε­ό­ρα­ση από τρεις — τέσ­σε­ρις φορές ετη­σί­ως. Υπήρ­χαν και περί­ο­δοι που η επα­νά­λη­ψη είχε διψή­φιο νού­με­ρο. Το απο­κο­ρύ­φω­μα είναι το «ρεκόρ» που κρα­τά­ει μέχρι σήμε­ρα παγκο­σμί­ως: προ­βο­λή και των 12 επει­σο­δί­ων σε μια μέρα, από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Αυτή η γενιά της σοβιε­τι­κής δια­νό­η­σης επι­μέ­νει ακό­μη και σήμε­ρα να κρα­τά ψηλά τη σημαία των αρχών της. Με μεγά­λο τίμη­μα όμως. Ο Τίχο­νοφ έμει­νε χωρίς την αγα­πη­μέ­νη του δου­λειά, αρνού­με­νος να δεχτεί ρόλους που του προ­τεί­νουν οι σημε­ρι­νοί παρα­γω­γοί: έγκλη­μα, αίμα, κενό­τη­τα. «Φοβά­μαι πολύ την ισο­πέ­δω­ση που “γεν­νούν” πολ­λές σύγ­χρο­νες ται­νί­ες» λέει ο ηθο­ποιός, ο οποί­ος αρνή­θη­κε πολύ συμ­φέ­ρου­σες οικο­νο­μι­κά προ­τά­σεις ακό­μη και από το Χόλιγουντ.

Όσο για τη Λιόζ­νο­βα, («έφυ­γε» από τη ζωή 29-Σεπ 2011) έζη­σε τα τελευ­ταία της χρό­νια σε συν­θή­κες ακραί­ας φτώ­χειας, αφού συνει­δη­τά αρνή­θη­κε να εξαρ­γυ­ρώ­σει την επαγ­γελ­μα­τι­κή της επι­τυ­χία, τις ιδέ­ες της, την ίδια τη ζωή της. Άρρω­στη με πολ­λούς συνά­δελ­φους να κάνουν έκκλη­ση να μαζευ­τούν χρή­μα­τα για να μπο­ρέ­σει να νοση­λευ­τεί στα ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­να νοσο­κο­μεία της καπι­τα­λι­στι­κής Ρωσί­ας ‑χωρίς όμως να το ξέρει η ίδια, για­τί δε θα το επέ­τρε­πε ποτέ.

«Στον πόλε­μο ήμουν μαθή­τρια» λέει στη συνέ­ντευ­ξη. «Ήταν τρο­μα­κτι­κά. Η αίσθη­ση του πολέ­μου στους ανθρώ­πους που τον έζη­σαν δεν ξεπερ­νιέ­ται ποτέ. Στην οικο­γέ­νειά μας σκο­τώ­θη­καν όλοι οι άντρες. Ο πατέ­ρας και οι τρεις αδερ­φοί της μητέ­ρας. Μεί­να­με μόνο γυναί­κες. Ένιω­σα μεγά­λη πίκρα όταν οι σύμ­μα­χοι καθυ­στε­ρού­σαν να ανοί­ξουν το δεύ­τε­ρο μέτω­πο και προ­σπα­θού­σαν να “ξεφύ­γουν” από μας με κον­σέρ­βες κρέ­α­τος και μετα­χει­ρι­σμέ­να, τριμ­μέ­να ρού­χα (σ.σ. ανα­φέ­ρε­ται στην υπο­τι­θέ­με­νη “βοή­θεια” των “συμ­μά­χων” προς την ΕΣΣΔ σε τρό­φι­μα και ρού­χα, τη στιγ­μή που η ΕΣΣΔ πάλευε μόνη της ενά­ντια στους ναζί). Έτσι, σε αυτή τη σει­ρά εκφρά­στη­καν οι προ­σω­πι­κές μου εντυ­πώ­σεις από τον πόλε­μο, οι δικές μου ανη­συ­χί­ες και στεναχώριες».

«Για μένα», συνε­χί­ζει η Λιόζ­νο­βα, «το σημα­ντι­κό είναι πως η χώρα μας ήταν η μονα­δι­κή που έχτι­ζε το δικό της δρό­μο ανά­πτυ­ξης, δηλα­δή τη φιλία, την ισό­τη­τα, την αδελ­φό­τη­τα. Σε αυτόν το δρό­μο ήταν ακό­μη παι­δί. Άρα­γε είναι μεγά­λη η ηλι­κία των 70 χρό­νων για μια υπερ­δύ­να­μη; Σήμε­ρα πολ­λοί κατη­γο­ρούν τον λαό μας ότι “ξέμει­νε” στη σοβιε­τι­κή επο­χή, φτύ­νουν το παρελ­θόν μας, τους σκο­τω­μέ­νους μας, τις χήρες και τα ορφα­νά. Θεω­ρώ πως όλοι μας είμα­στε προ­δό­τες, κι εγώ μέσα σ’ αυτούς, για­τί προ­δώ­σα­με και που­λή­σα­με την ανε­πα­νά­λη­πτη χώρα μας. Αλλά πολ­λοί πιστεύ­ουν ότι η δόξα της Πατρί­δας μας θα ανα­γεν­νη­θεί. Κι εγώ το πιστεύω αυτό»…

Από 20/05 έως 01/06 στο Studio.
Καθη­με­ρι­νά στις 18:00 ένα αυτο­τε­λές επεισόδιο
Γενι­κή είσο­δος για κάθε προ­βο­λή: 3€
ΕΙΔΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ: εισι­τή­ριο διαρ­κεί­ας και για τις 12 προ­βο­λές μόνο 12€ (η προ­σφο­ρά ισχύ­ει για τους 100 πρώ­τους θεατές)

Μια μονα­δι­κή ευκαι­ρία για τους σινε­φίλ της Αθή­νας να παρα­κο­λου­θή­σουν για πρώ­τη φορά στην Ελλά­δα, την αρι­στουρ­γη­μα­τι­κή αυτή σει­ρά, όπως της αξί­ζει: στη μεγά­λη οθό­νη. Αν και προ­βλή­θη­κε τηλε­ο­πτι­κά, τα γυρί­σμα­τα πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν με κινη­μα­το­γρα­φι­κούς όρους, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας φιλμ 35 mm.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο