Δεν είναι η «Ευρώπη». Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τόσο απλά

Γρά­φει ο Δον Τομα­σί­νο //

Το βρά­δυ της 4/2/2015 η ΕΚΤ ανα­κοί­νω­σε ότι δε θα δέχε­ται από την 11/2/2015 τα ομό­λο­γα του ελλη­νι­κού κρά­τους ως εγγύ­η­ση για τη χρη­μα­το­δό­τη­ση των Τρα­πε­ζών. Η αιτιο­λο­γία είναι ότι απλώς το Ελλη­νι­κό Δημό­σιο δεν πλη­ροί τους κανό­νες που θέτει η ΕΚΤ για να κάνει δεκτά τα ομό­λο­γα του Ελλη­νι­κού Δημοσίου.
Η αντί­δρα­ση από δια­φό­ρους είναι «Μας πολε­μούν οι Γερ­μα­νοί», «Μας μισούν οι Ευρω­παί­οι» κ.τ.λ.

Δεν υπάρ­χει κανέ­να μίσος. Όπως δεν υπάρ­χει και καμία «Ευρώ­πη». Υπάρ­χει μόνο ένας διε­θνής υπερ­κρα­τι­κός χρη­μα­το­οι­κο­νο­μι­κός και πολι­τι­κός οργα­νι­σμός που λέγε­ται Ευρω­παϊ­κή Ένωση.
Ούτε οι 20 εκατ. Γερ­μα­νοί που ζουν κάτω από το όριο της φτώ­χειας, ούτε οι 11 εκατ. Ιτα­λοί, ούτε οι 9 εκατ. Βρε­τα­νοί, ούτε οι 3,5 εκατ. Έλλη­νες, ούτε στην άλλη πλευ­ρά του Ατλα­ντι­κού οι 40 εκατ. Αμε­ρι­κα­νοί, αλλη­λο­μι­σού­νται και θέλουν να αλληλοτιμωρηθούν.

Η Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση φτιά­χτη­κε, ως μοντέ­λο υπε­ρά­σπι­σης και δια­σφά­λι­σης των συμ­φε­ρό­ντων συγκε­κρι­μέ­νης τάξης και εντός της Ελλά­δος και εντός της Γερ­μα­νί­ας και της Ιτα­λί­ας κ.τ.λ.
Δεν είναι ούτε κοι­νω­φε­λής οργα­νι­σμός, ούτε πολι­τι­κό κόμ­μα, που τάζει στους ψηφο­φό­ρους του προ­ε­κλο­γι­κά «λαγούς με πετρα­χή­λια», για να το ψηφί­σουν. Και ειδι­κά τώρα, που το σύστη­μα αντι­με­τω­πί­ζει διε­θνώς τη μεγα­λύ­τε­ρη κρί­ση του από το 1929 και πρέ­πει να δια­σφα­λι­στούν κατά το δυνα­τό­τε­ρον τα συμ­φέ­ρο­ντα της κυρί­αρ­χης τάξης. Έχει συγκε­κρι­μέ­νους κανό­νες, μεθό­δους και προ­σω­πι­κό για την επί­τευ­ξη του σκο­πού της.

Σε αυτό το παι­χνί­δι δεν μπο­ρούν να κερ­δί­ζουν όλοι. Κάποιος πάντα θα κερ­δί­ζει και κάποιος πάντα θα χάνει. Και για να γεμί­σει το ένα «τσου­βά­λι», πρέ­πει εκ των πραγ­μά­των να «αδειά­ζει» το άλλο. Το χρή­μα δεν είναι αυτοφυές.

Πλη­σιά­ζει η ώρα, που οι Λαοί της Ευρώ­πης και ούτε οι Λαοί της ΕΕ, ούτε οι «εταί­ροι» της ΕΕ, θα πρέ­πει να δια­λέ­ξουν, με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν.
Πλη­σιά­ζει η ώρα της πολι­τι­κής και ίσως της «συστη­μι­κής» επιλογής.