Δεν καταδίκασε το γκεμπελικό παραλήρημα της Αλεξίας Εβερτ ο Μπακογιάννης: «Την σέβομαι και την αγαπώ»

Να παραι­τη­θεί από τη θέση της αντι­δη­μάρ­χου Κοι­νω­νι­κής Αλλη­λεγ­γύ­ης του δήμου Αθη­ναί­ων ζήτη­σε από την Αλε­ξία Έβερτ, υπό το βάρος της κατα­κραυ­γής, ο δήμαρ­χος Κώστας Μπα­κο­γιάν­νης. Ζήτη­σε την παραί­τη­σή της, ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕ

(Η Αλε­ξία Έβερτ όχι μόνο έκα­νε πρά­ξη αυτό που της ζητή­θη­κε αλλά ενη­μέ­ρω­σε τον κ. Μπα­κο­γιάν­νη και για την επι­θυ­μία της να παραι­τη­θεί και από το αξί­ω­μα του δημο­τι­κού συμβούλου).

Ζήτη­σε την παραί­τη­σή της ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΊΚΑΣΕ το γκε­μπε­λι­κό παρα­λή­ρη­μα της αντι­δη­μάρ­χου (κατσα­ρί­δες και τρω­κτι­κά χαρα­κτή­ρι­ζε τους Εβραί­ους ο Γκαί­μπελς). Περιο­ρί­στη­κε σε μια γενι­κού τύπου ανα­φο­ρά «υπάρ­χουν χαρα­κτη­ρι­σμοί που δεν χωρούν στην πολι­τι­κή αντί­λη­ψη αυτής της δημο­τι­κής αρχής», για να προ­στα­τεύ­σει το δήθεν δημο­κρα­τι­κό του προ­φίλ. ΔΗΘΕΝ για­τί κάθε δημο­κρά­της θα πρέ­πει να έχει ξεκά­θα­ρη θέση σε κάθε έκφαν­ση, ανα­βί­ω­ση, έστω και λεκτι­κή φασι­στι­κών αντι­λή­ψε­ων και πρακτικών.

Σε μια πρό­κλη­ση του δημο­κρα­τι­κού φρο­νή­μα­τος δήλώ­νει ότι «Την Αλε­ξία Έβερτ την σέβο­μαι και την αγα­πώ» απο­δει­κνύ­ο­νας ότι δεν έχει πρό­βλη­μα με τις από­ψεις της αντι­δη­μάρ­χου του.

ταυ­τό­χρο­να προ­σπά­θη­σε να βγά­λει λάδι την κυβέρ­νη­ση για το χτε­σι­νό όργιο αυταρ­χι­σμού και καταστολής.

Μνη­μείο δημο­κρα­τι­κής υπο­κρι­σί­ας και κού­φιου καθω­σπρε­πι­σμού η ανα­κοί­νω­σή του δημάρ­χου, Κ. Μπακογιάννη.

Ανα­λυ­τι­κά η δήλω­ση του Κώστα Μπακογιάννη:

«Την Αλε­ξία Έβερτ την σέβο­μαι και την αγα­πώ. Είναι ένας σπου­δαί­ος άνθρω­πος, αξιο­πρε­πής και ηθι­κός. Το θέμα όμως δεν είναι προ­σω­πι­κό αλλά πολι­τι­κό. Με το ΚΚΕ μας χωρί­ζει ιδε­ο­λο­γι­κή άβυσ­σος και η χθε­σι­νή του κινη­το­ποί­η­ση, την ώρα που η παν­δη­μία σαρώ­νει τη χώρα και το σύστη­μα υγεί­ας δοκι­μά­ζε­ται, ήταν απα­ρά­δε­κτη πρά­ξη πολι­τι­κής ανευ­θυ­νό­τη­τας και ως τέτοια αντι­με­τω­πί­στη­κε από την μεγά­λη πλειο­ψη­φία της κοινωνίας.

Σε μια Δημο­κρα­τία ωστό­σο, όσο και αν δια­φω­νού­με οφεί­λου­με να συνυ­πάρ­χου­με. Ιδιαί­τε­ρα όταν καλού­μα­στε όλοι μαζί να ξεπε­ρά­σου­με μια παν­δη­μία. Ασφα­λώς οι αντι­θέ­σεις, ακό­μα και οι πολι­τι­κές συγκρού­σεις, δεν είναι μόνο ανα­γκαί­ες αλλά και θεμι­τές. Διε­ξά­γο­νται όμως, όσο σκλη­ρά κι αν χρεια­στεί, επί προ­γραμ­μά­των, θέσε­ων και ιδε­ών. Στο πλαί­σιο αυτό, υπάρ­χουν χαρα­κτη­ρι­σμοί που δεν χωρούν στην πολι­τι­κή αντί­λη­ψη αυτής της δημο­τι­κής αρχής.

Ζήτη­σα από την Αλε­ξία Έβερτ την παραί­τη­ση της και την ευχα­ρί­στη­σα για τη σημα­ντι­κή της προ­σφο­ρά από την θέση της Αντι­δη­μάρ­χου. Η ίδια μου εξέ­φρα­σε την επι­θυ­μία της να παραι­τη­θεί και από τη θέση της δημο­τι­κής συμβούλου».

«Ο Χικ­μέτ στην Ελλά­δα», του Ηρα­κλή Κακαβάνη