Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα

Σκε­φτό­μουν τις προ­άλ­λες, με αφορ­μή μια επέ­τειο, τι θα έλε­γε άρα­γε ο Ναζίμ Χικ­μέτ, αν η μισή του καρ­διά βρι­σκό­ταν ακό­μα μαζί μας; Τι θα τον ενέ­πνεε από το σημε­ρι­νό προ­ε­κλο­γι­κό σκη­νι­κό στην χώρα μας;

Θα μας έλε­γε ίσως πως τα πιο κού­φια, εκβια­στι­κά διλήμ­μα­τα δε μας έχουν τεθεί. Πως την χει­ρό­τε­ρη τρο­μο­ϋ­στε­ρία (για το νόμι­σμα, την χρε­ο­κο­πία, τους τζι­χα­ντι­στές και τους εγχώ­ριους τρο­μο­κρά­τες) δεν την έχου­με βιώ­σει. Οι πιο γλυ­κε­ρές μας αυτα­πά­τες δε μας έχουν λιγώ­σει, για να τις κόψου­με μαχαί­ρι. Τις πιο φρού­δες ελπί­δες, τα μεγα­λύ­τε­ρα ψέμα­τα μας τα φυλά­νε για το τέλος –που δε θα είναι αίσιο, όπως στα παρα­μύ­θια. Και τις χει­ρό­τε­ρες πασο­κιές δεν τις έχου­με δει ακόμα.

Η χει­ρό­τε­ρη βαρ­βα­ρό­τη­τα μάς περι­μέ­νει μπρο­στά μας. Και τον πιο βαθύ λάκ­κο δε μας τον έχουν σκά­ψει. Αυτόν το σκά­βου­με εμείς οι ίδιοι, ολο­έ­να και πιο βαθιά, όσο δεν κατα­λα­βαί­νου­με πως χρέ­ος μονά­χοι μας να σηκω­θού­με, παίρ­νο­ντας την κατά­στα­ση στα χέρια μας..

Επι­μέ­λεια: Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο