Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δες τούς γονείς σου, πέτα τη «ζακέτα» και τράβα μπρος

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Νεο­γέν­νη­το σ’ έχω­σαν στην κολυ­μπή­θρα της ανοη­σί­ας. Αργό­τε­ρα στο σχο­λείο έτρε­χαν και τα ‘βαζαν με τον δάσκα­λο σαν σε παρα­τη­ρού­σε ή σε αξιο­λο­γού­σε αυστη­ρά. Από μικρός άκου­γες το «έχει ο θεός», μα έβλε­πες να μην έχουν οι δικοί σου και να ‘χουν κάποιοι άλλοι. «Ντύ­σου καλά σαν βγεις», έστω κι αν έσκα­γε ο τζί­τζι­κας. Να μην αργή­σεις. Να μην ιδρώ­σεις. Να μην πέσεις. Μην ξενυ­χτή­σεις, μην πιεις. Στις κατα­λή­ψεις καλό θα ήταν να μην πήγαι­νες. «Μη γκα­στρώ­σεις ή μεί­νεις έγκυος». Πολ­λά “μη” για τη μία, μονα­δι­κή και τόσο σύντο­μη ζωή. Όταν σου μίλη­σαν για το σεξ ήταν σαν να περιέ­γρα­φαν… θρί­λερ: Κίν­δυ­νοι, αρρώ­στιες, εγκυ­μο­σύ­νες, ανύ­παρ­κτες παγί­δες και τρό­μος. Ούτε λέξη για το ομορ­φό­τε­ρο πράγ­μα στον κόσμο. «Μακριά απ’ τις δια­δη­λώ­σεις». Κι αν σπου­δά­σεις, όχι τ’ όνει­ρο, αλλά αυτό που θα σου δώσει μια… δεκά­ρα. «Να ‘χει προ­ο­πτι­κές, βρε αδερ­φέ». Μετά σου έβα­λαν “μέσο” για το στρα­τό. Μην και πας μακριά και πάθεις τίπο­τα. “Μέσον” κι αργό­τε­ρα για δου­λειά – έστω στο συνοι­κια­κό μπα­κά­λι­κο. «Απερ­γία; Τι απερ­γία; Και το μερο­κά­μα­το; Τ’ αφε­ντι­κό που έχει προ­γραμ­μα­τί­σει τις δου­λειές του»; Με κάθε τρό­πο σε εκπαί­δευαν πως δεν είσαι εσύ που «θα βγά­λεις το φίδι απ’ την τρύ­πα» και «τα κάστα­να απ’ τη φωτιά». Κι ας μην είχες δει ποτέ φίδι, ίσως και να ανα­ρω­τιό­σουν για­τί είναι τόσο δύσκο­λο αυτό με τα κάστα­να και τέλος πάντων κάποιος πρέ­πει να τα βγάλει.

Αγά­πα τους γονείς σου, αλλά – πρό­σε­ξε μην γίνεις σαν κι αυτούς. Από­φυ­γέ το! Απ’ την άλλη είναι ο δρό­μος σου. Δεί­ξε και σ’ αυτούς με τη στά­ση ζωής του Ανθρώ­που. Δεν ται­ριά­ζει στην ηλι­κία σου η παραί­τη­ση και η μιζέ­ρια, δεν είναι του μέλ­λο­ντός σου η καλό­βου­λη κακο­μοι­ριά. Βγες έξω. Πέτα τη ζακέ­τα, την μπλού­ζα, το μπου­φάν. Τρέ­ξε, ίδρω­σε, κρυο­λό­γη­σε, πέσε και ξανα­ση­κώ­σου. Λερώ­σου κι ύστε­ρα πλύ­σου. Κάνε λάθη. Μάθε απ’ αυτά, διόρ­θω­σέ τα και κάνε κι άλλα. Πόθη­σε, ζήσε τον έρω­τα, πόθη­σε ξανά και ξανά. Γνώ­ρι­σε τους ανθρώ­πους, στά­σου αλλη­λέγ­γυος στα προ­βλή­μα­τά τους, στους αγώ­νες τους. Τρά­βα μαζί τους, στο μέλ­λον που σου αφαι­ρούν. Διά­βα­σε, μελέ­τη­σε αυτά που σου κρύ­βουν, ονει­ρέ­ψου, ταξί­δε­ψε στο μονα­δι­κό και πανέ­μορ­φο ταξί­δι της ζωής. Ερωτεύσου!

Αλλά μην γίνεις σαν τους γονείς σου. Το δικό σου μέλ­λον είναι μπρο­στά και κανείς δεν στο χαρίζει.

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο