Ήρθαν καιροί,
που οι άνθρωποι
ταυτότητα δεν έχουν,
με mail, ΙΒΑΝ και ΡΙΝ
συστήνονται παντού…
Πρόσωπο με πρόσωπο
έπαψαν να μιλάνε,
οθόνες, τώρα, άψυχες
τους κλέβουν τη ζωή…
Ήρωες κι αγωνιστές
ποτέ δε μνημονεύουν,
είδωλα ‑μιας χρήσης- πλαστικά
με πάθος προσκυνούν…
Δε νοσταλγούν απόντες
ούτε αγαπημένους,
νέα μοντέλα iphones
και likes κυνηγούν…
Βόλτα δε βγάζουν τα παιδιά
κρατώντας τα απ’ το χέρι,
μα… η μοναξιά τούς σέρνει
μ’ αόρατο λουρί…
Κι αυτοί, σκυλάκια πρόθυμα,
πιστά και φοβισμένα,
τη μοίρα τους ακολουθούν…
βουβοί.
Τρίβουν τα χέρια τους
τ’ αφεντικά του κόσμου…
Κι ο Μεγάλος Αδελφός
χαμογελάει αυτάρεσκα!…
(26/4/2020)
Δημήτρης Βαλαής
Δάσκαλος — Νάουσα
