Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δημήτρης Παπαμιχαήλ, κέρδισε την αγάπη του κόσμου

Στις 8 Αυγού­στου 2004, σε ηλι­κία 70 ετών έφυ­γε από τη ζωή ο σπου­δαί­ος ηθο­ποιός Δημή­τρης Παπαμιχαήλ.

Γεν­νή­θη­κε στις 29 Αυγού­στου του 1934 στον Πει­ραιά και μεγά­λω­σε στη φτω­χή συνοι­κία του Χατζη­κυ­ριά­κειου. Εκεί οι γονείς του, Γιάν­νης και Ελέ­νη, δια­τη­ρού­σαν καφε­νείο στο οποίο βοη­θού­σε στον ελεύ­θε­ρο χρό­νο του.… Σε αυτό το καφε­νείο γρά­φτη­κε και το τρα­γού­δι «το Χατζη­κυ­ριά­κειο» του Μπαγιαντέρα.

Ο Δημή­τρης Παπα­μι­χα­ήλ στη μακρό­χρο­νη δημιουρ­γι­κή θητεία του στο θέα­τρο και στον κινη­μα­το­γρά­φο κέρ­δι­σε την αγά­πη του κόσμου. Πολυ­τά­λα­ντος ηθο­ποιός, ανή­συ­χος δημιουρ­γός, ερμη­νευ­τής πλού­σιου ρεπερ­το­ρί­ου,  σπού­δα­σε ηθο­ποιός στη Δρα­μα­τι­κή Σχο­λή του Εθνι­κού Θεά­τρου. Σπου­δα­στής ακό­μα, κάνει την πρώ­τη του θεα­τρι­κή εμφά­νι­ση με ένα μικρό ρόλο στο έργο του Σπύ­ρου Μελά «Ο Βασι­λιάς και ο Σκύ­λος», σε σκη­νο­θε­σία του Δημή­τρη Ροντή­ρη, και το καλο­καί­ρι του ’54 κάνει και την πρώ­τη του εμφά­νι­ση στην Επί­δαυ­ρο, στο χορό του «Ιππό­λυ­του» του Ευρι­πί­δη με πρω­τα­γω­νι­στή τον Αλέ­κο Αλε­ξαν­δρά­κη. Ο πρώ­τος μεγά­λος ρόλος θα έρθει το 1957, στο Εθνι­κό, με το «Γλά­ρο» του Τσέχοφ.

Στο Εθνι­κό Θέα­τρο παρα­μέ­νει μέχρι το 1960, με μια ενδιά­με­ση συνερ­γα­σία με το Θέα­τρο Τέχνης, στον «Θείο Βάνια» του Τσέ­χοφ, σε σκη­νο­θε­σία Κάρο­λου Κουν. Στη συνέ­χεια με τη βοή­θεια της Δέσπως Δια­μα­ντί­δου κάνει το δικό του θία­σο, με τον οποίο θα περιο­δεύ­σει στην Ελλά­δα και στην Κύπρο.

Η συνά­ντη­σή του το 1959 στα κινη­μα­το­γρα­φι­κά πλα­τώ της ται­νί­ας «Αστέ­ρω» με την Αλί­κη Βου­γιου­κλά­κη απο­τέ­λε­σε απαρ­χή της ιστο­ρί­ας του δια­ση­μό­τε­ρου ζευ­γα­ριού στην ιστο­ρία του ελλη­νι­κού κινη­μα­το­γρά­φου και του θεάτρου.

Το 1964 συνερ­γά­ζε­ται με το ΚΘΒΕ και ένα χρό­νο αργό­τε­ρα γίνε­ται συν­θια­σάρ­χης με την Αλί­κη Βου­γιου­κλά­κη. Είχαν προη­γη­θεί οι μεγά­λες κινη­μα­το­γρα­φι­κές επι­τυ­χί­ες «Μαντα­λέ­να» το 1960, «Η Αλί­κη στο Ναυ­τι­κό» το ’61, τα «Χτυ­πο­κάρ­δια στο θρα­νίο» το ’63, με την Αλί­κη Βου­γιου­κλά­κη, ενώ το 1960 συμ­με­τεί­χε στο «Ποτέ την Κυρια­κή» και το ’63 στα «Κόκ­κι­να φανάρια».

Οι δυο τους ως συν­θια­σάρ­χες ανε­βά­ζουν το «Κολόμπ» του Ανού­ιγ, ενώ παντρεύ­ο­νται το 1965, και τρία χρό­νια αργό­τε­ρα απο­κτούν το γιο τους, τον Γιάν­νη. Το 1970 εγκαι­νιά­ζουν το θέα­τρο «Αλί­κη», όπου συνερ­γά­ζο­νται μέχρι το χωρι­σμό τους. Στη συνέ­χεια ο Δημή­τρης Παπα­μι­χα­ήλ χαράσ­σει την προ­σω­πι­κή του πορεία στο θέα­τρο, με σπου­δαί­ους ρόλους και συνερ­γα­σί­ες με την Ελλη Λαμπέ­τη, την Ελέ­νη Χατζηαρ­γύ­ρη, την Κάτια Δαν­δου­λά­κη, τον Σπύ­ρο Ευαγ­γε­λά­το και το «Αμφι-Θέα­τρο», κ.ά. Το 1984 ξανα­συ­να­ντά θεα­τρι­κά τη Βου­γιου­κλά­κη για το «Εκπαι­δεύ­ο­ντας τη Ρίτα» του Ράσελ και τη «Φιλου­μέ­να Μαρ­του­ρά­νο» του Ντε Φιλίπο.

Το 1994 είχε βρα­βευ­τεί από το «Κέντρο Μελέ­της και Ερευ­νας του Ελλη­νι­κού Θεά­τρου» για την ερμη­νεία του στο «Ημε­ρο­λό­γιο της Αννας Φρανκ». Η τελευ­ταία σπου­δαία θεα­τρι­κή εμφά­νι­σή του είναι το 1998 στην Επί­δαυ­ρο, στην τρα­γω­δία του Σοφο­κλή «Οιδί­πους επί Κολω­νώ». Η τελευ­ταία θεα­τρι­κή δου­λιά του ήταν στο θέα­τρο «Μπρό­ντ­γου­εϊ», τη θεα­τρι­κή σεζόν 2000–2001, με το έργο της Για­σμίν Ρεζά «Τρεις φορές ζωή».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο