«(Γ)λυκάνθρωποι»
Η γύμνια τους δεν κρύβεται, μα ό,τι και να κάνουν.
Μάσκες, φιλεύσπλαχνοι αστοί, κερδών ‘’φιλανθρωπίες’’.
Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, στις έξι ξεπροβάλλουν,
Γλυκάνθρωποι1 απ’ το κουτί, ψέλνοντας ουτοπίες.
Με χάρη τις βαφτίζουνε «Ατομική Ευθύνη»!
Κι αφήνουν έρμο τον λαό, να ζει μες στην οδύνη.
Μα ο λαός δεν ειν’ χαζός! Δεν θα σιωπεί για πάντα,
τα καλυμμένα στόματα δεν είναι φιμωμένα!
Και σαν οι μάσκες πέσουνε, τα σπίτια ξεκλειδώσουν,
ποτάμι οργής θα ξεχυθεί, οι δρόμοι θα φουσκώσουν.
Παππούς – πατέρας κι εγγονός. Μάνα – γιαγιά και κόρη,
θα ξανά ανταμώσουνε τον κόσμο να αλλάξουν!
Ποτάμι πίσω δεν γυρνά, το ‘χουνε βάλει πλώρη,
το σάπιο ετούτο σύστημα, να το αποτινάξουν!
*Γλυκάνθρωποι: Λύκοι με «ανθρώπινο πρόσωπο» (παραλληλισμός σχετικά με την καθημερινή ενημέρωση της «πολιτικής προστασίας», την περίοδο της Καραντίνας λόγω Covid19).
«Καραντίνα»
Γίναν τα σπίτια φυλακές,
κι η νύχτα μυρίζει θάνατο.
Εσύ χαμένη σε χέρια ξένα,
κι εγώ περιμένω.
Σε καραντίνα μπήκανε τα όνειρα μας,
μα εγώ περιμένω.
Ξημέρωσε!
Δεν ξέρω τι να περιμένω πια…