Δημοσθένης Πάκος, ο «μάγκας» μπάτσος πρόεδρος

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Ο Δημο­σθέ­νης Πάκος είναι ο πρό­ε­δρος της Ένω­σης Αστυ­νο­μι­κών Υπαλ­λή­λων. «Λεβέ­ντης» άνθρω­πος! Βγή­κε στον ΑΝΤ1 (κεντρι­κό δελ­τίο ειδή­σε­ων) και δήλω­σε ευθαρ­σώς: «Σε όποιον αρέ­σει…». Κι όλα αυτά για την κτη­νω­δία των δέκα πιθη­κοει­δών – συνα­δέλ­φων του, που κλω­τσά­νε κι αλυ­σο­δέ­νουν τον αναί­σθη­το, ακί­νη­το και πιθα­νώς ήδη νεκρό Ζακ Κωστόπουλο.

Οι συνά­δελ­φοί του, λέει ο λεβέ­ντης πρό­ε­δρος, «άσκη­σαν, την απο­λύ­τως απα­ραί­τη­τη βία» και δεν έκα­ναν τίπο­τα περισ­σό­τε­ρο «απ’ ότι γρά­φουν τα αστυ­νο­μι­κά εγχειρίδια».

Και υπάρ­χει βίντεο, το οποίο προ­κα­λεί απο­τρο­πια­σμό, που δεί­χνει να κλω­τσιέ­ται το αναί­σθη­το θύμα και να πέφτουν από πάνω του τα δέκα ανθρω­ποει­δή συνά­δελ­φοί του.

Είπε και κάτι άλλο ο πρό­ε­δρος των αστυ­νο­μι­κών: «Δεν μπο­ρεί να κρί­νε­ται η δρά­ση του αστυ­νο­μι­κού, που είναι συγκε­κρι­μέ­νη, με βάση την πολι­τι­κή ιδε­ο­λο­γία του καθε­νός που κυβερνάει».

Έχει θρά­σος ο Πάκος. Προ­βά­λει ως μαγκιά την αρρω­στη­μέ­νη του αντί­λη­ψη για τον ρόλο της αστυ­νο­μί­ας, την άρνη­σή του για το δικαί­ω­μα στη ζωή-υπέρ­τα­το δικαί­ω­μα, την αδια­φο­ρία του απέ­να­ντι στην υπο­χρέ­ω­σή του να προ­στα­τεύ­ει τον αδύ­να­μο και τον πάσχο­ντα. Ο Πάκος μας λέει ανε­ρυ­θρί­α­στα ότι ο μπά­τσος είναι η εξου­σία την οποία επι­βά­λει κλω­τσώ­ντας φασι­στι­κά, δολο­φο­νι­κά τα αναί­σθη­τα, ανή­μπο­ρα ή και νεκρά ήδη θύματα.

Μια όμως που ανα­φέ­ρε­ται σε εγχει­ρί­δια, ο καλός πρό­ε­δρος των αστυ­νο­μι­κών, να του θυμί­σου­με πως με ανά­λο­γα εγχει­ρί­δια βασα­νί­ζο­νταν και δολο­φο­νού­νταν στα Μακρο­νή­σια και στις εξο­ρί­ες χιλιά­δες άνθρω­ποι από τα ένστο­λα κτή­νη. Με τέτοια εγχει­ρί­δια ο φασι­σμός προ­χώ­ρη­σε στις «τελι­κές λύσεις» του εξο­λο­θρεύ­ο­ντας εκα­τομ­μύ­ρια συναν­θρώ­πων μας.

Να του γνω­ρί­σου­με όμως και τα αντί­στοι­χα εγχει­ρί­δια της εξε­λι­κτι­κής βιο­λο­γί­ας, τα οποία ορί­ζουν και περι­γρά­φουν εκτε­νώς τις διά­φο­ρες παρεκ­κλί­σεις της εξε­λι­κτι­κής δια­δι­κα­σί­ας και την δημιουρ­γία εξ’ αυτών υβρι­δί­ων κτη­νών με ανθρώ­πι­νο φαι­νό­τυ­πο. Αυτά τα κτή­νη πρέ­πει να κατα­δι­κά­ζο­νται, να τους αφαι­ρεί­ται η στο­λή και να στέλ­νο­νται σπί­τι τους ή καλύ­τε­ρα σε σχε­τι­κό ίδρυ­μα προς αποθεραπεία.

Κι όχι επει­δή «έτσι μας αρέ­σει», μπά­τσε. Αλλά επει­δή έτσι πρέ­πει να γίνει, βάσει των ψυχια­τρι­κών και κοι­νω­νιο­λο­γι­κών εγχει­ρι­δί­ων και συγγραμμάτων.

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ