Δημ. Κουτσούμπας: Και στα θέματα της Πολιτικής Προστασίας αναδεικνύεται πως μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό (Video-Φωτο)

Η ομιλία του Δ. Κουτσούμπα

«Αγα­πη­τές φίλες και φίλοι,

Αρκεί να ανα­τρέ­ξει κανείς στην ιστο­ρία της τελευ­ταί­ας εικο­σα­ε­τί­ας στην Ελλά­δα, για να δια­πι­στώ­σει ότι πριν από κάθε κατα­στρο­φή που προ­ήλ­θε από φυσι­κά φαι­νό­με­να, υπήρ­χαν οι κυβερ­νη­τι­κές δια­βε­βαιώ­σεις ότι ο κρα­τι­κός μηχα­νι­σμός ήταν προ­ε­τοι­μα­σμέ­νος για την αντι­με­τώ­πι­σή της.

Αντί­στοι­χα, θα δια­πι­στώ­σει ότι μετά από κάθε κατα­στρο­φή, όλες οι κυβερ­νή­σεις δια­βε­βαί­ω­ναν ότι θα γυρί­σουν σελί­δα και ότι έχουν εκπο­νή­σει ένα ολο­κλη­ρω­μέ­νο σχέ­διο πολι­τι­κής προ­στα­σί­ας για την επό­με­νη μέρα.

Τι να πρω­το­θυ­μη­θεί κανείς;

Τις τερά­στιες κατα­στρε­πτι­κές πυρ­κα­γιές του φετι­νού καλο­και­ριού, όπου μέσα σε 10 μέρες χάθη­κε πάνω από το 10% του δασι­κού πλού­του της χώρας, θρυμ­μα­τί­ζο­ντας τις κυβερ­νη­τι­κές δια­κη­ρύ­ξεις για από­λυ­τη προετοιμασία;

Την τρα­γε­λα­φι­κή κατά­στα­ση στην Αθή­να και στην υπό­λοι­πη χώρα, όπου οι ανα­με­νό­με­νες βρο­χές του φθι­νο­πώ­ρου κυριο­λε­κτι­κά πλημ­μύ­ρι­σαν, για μια ακό­μα φορά, την πόλη στοι­χί­ζο­ντας τη ζωή σε έναν άνθρωπο;

Ειδι­κά στην περί­πτω­ση της Εύβοιας, δεν μπο­ρεί παρά να μιλά κανείς για προ­κλη­τι­κή αμέ­λεια της κυβέρ­νη­σης, αφού ήταν σίγου­ρη η πρό­βλε­ψη για τις πλημ­μύ­ρες που θα γίνουν στην περιο­χή το φθι­νό­πω­ρο μετά την καλο­και­ρι­νή καταστροφή.

Τη φονι­κή πλημ­μύ­ρα στη Μάν­δρα, την περί­ο­δο δια­κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥΡΙΖΑ, που στοί­χι­σε τη ζωή δεκά­δων λαϊ­κών ανθρώ­πων και άφη­σε μια ολό­κλη­ρη πόλη ουσια­στι­κά ρημαγμένη;

Την εκα­τόμ­βη θυμά­των με την πυρ­κα­γιά στο Μάτι, πάλι την περί­ο­δο δια­κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥΡΙΖΑ;

Τις κατα­στρε­πτι­κές πυρ­κα­γιές στην Ηλεία το 2007, με δεκά­δες νεκρούς, τερά­στιες κατα­στρο­φές σε σπί­τια και σε εξο­πλι­σμό φτω­χών αγρο­τών και κτη­νο­τρό­φων, απέ­ρα­ντες καμέ­νες εκτάσεις;

Το φονι­κό σει­σμό στην Αθή­να το 1999, την περί­ο­δο δια­κυ­βέρ­νη­σης του ΠΑΣΟΚ, όπου δεκά­δες άνθρω­ποι έχα­σαν τη ζωή τους κάτω από κατε­στραμ­μέ­να ερεί­πια ακα­τάλ­λη­λων και απρο­στά­τευ­των κτι­ρί­ων, θύμα­τα τελι­κά όχι του σει­σμού, αλλά πολε­ο­δο­μι­κών εγκλη­μά­των του κεφα­λαί­ου και της από­λυ­της ανυ­παρ­ξί­ας ουσια­στι­κών ελέγ­χων από το κράτος;

Τα τρα­ντα­χτά αυτά παρα­δείγ­μα­τα περι­γρά­φουν πλευ­ρές της κατά­στα­σης που βιώ­νουν οι εργα­ζό­με­νοι και σίγου­ρα έχουν αφή­σει το μεγα­λύ­τε­ρο απο­τύ­πω­μα στη συλ­λο­γι­κή μας μνήμη.

Ωστό­σο, δεν αρκούν για να απο­τυ­πώ­σουν συνο­λι­κά την αθλιό­τη­τα που υπο­μέ­νει ο ελλη­νι­κός λαός απ’ όλες αυτές τις κατα­στρο­φές που βαφτί­ζο­νται “φυσι­κές”.

Η αλή­θεια είναι πως σε όποια περιο­χή της χώρας αν βρε­θεί κάποιος, αρκεί να ανα­τρέ­ξει στο ημε­ρο­λό­γιο για να εντο­πί­σει: Πλημ­μύ­ρες που δια­λύ­ουν τοπι­κές οικο­νο­μί­ες και λαϊ­κές περιου­σί­ες, τερά­στιες και συνε­χείς φωτιές που κατα­καί­νε δάση και βου­νά, έντο­νες χιο­νο­πτώ­σεις που απο­κλεί­ουν χωριά και αφή­νουν περιο­χές ολό­κλη­ρες απο­κομ­μέ­νες για μέρες ολό­κλη­ρες, σει­σμούς, ακό­μα και σχε­τι­κά μικρής κλί­μα­κας, με τους οποί­ους το “κρά­τος” παρα­λύ­ει, ενώ ακα­τάλ­λη­λα κτί­ρια σωριά­ζο­νται, απο­κλει­σμούς νησιών για βδο­μά­δες για­τί τάχα έχει κακο­και­ρία, κατο­λι­σθή­σεις, ξηρα­σί­ες και μια ολό­κλη­ρη σει­ρά από άλλα τέτοια φαι­νό­με­να που μοιά­ζουν να μην έχουν τελειωμό.

Ο λαός είναι απρο­στά­τευ­τος απέ­να­ντι σε φυσι­κά φαι­νό­με­να που, στην ουσία τους, είναι αναμενόμενα.

Άρα­γε ποιος ξαφ­νιά­ζε­ται από το ότι στην Ελλά­δα το καλο­καί­ρι έχει μελ­τέ­μια των 10 μποφόρ;

Ποιος εκπλήσ­σε­ται από τις καται­γί­δες; Η Ελλά­δα δεν είναι Λον­δί­νο. Έχει έντο­νες καται­γί­δες που διαρ­κούν λίγο, στις οποί­ες το νερό πέφτει από­το­μα, φαι­νό­με­νο που επι­τεί­νε­ται από το ιδιαί­τε­ρο ανά­γλυ­φο του εδάφους.

Ποιος, άρα­γε, δεν γνω­ρί­ζει ότι η Ελλά­δα έχει σει­σμούς, όταν είναι η πιο σει­σμο­γό­νος χώρα στην Ευρώπη;

Ο τομέ­ας στον οποίο υπάρ­χει ορα­τή πρό­ο­δος είναι στην προ­πα­γάν­δα για τη συγκά­λυ­ψη των πολι­τι­κών ευθυ­νών και την αθώ­ω­ση του συστήματος.

Ως ένο­χοι εμφα­νί­ζο­νται η δια­χει­ρι­στι­κή ανι­κα­νό­τη­τα της κάθε φορά προη­γού­με­νης κυβέρ­νη­σης, που δεν πρό­λα­βε να διορ­θώ­σει η επό­με­νη, τα “ακραία και­ρι­κά φαι­νό­με­να” και πρό­σφα­τα η περι­βό­η­τη “κλι­μα­τι­κή κρί­ση”, χωρίς συγκε­κρι­μέ­νη επι­στη­μο­νι­κή τεκμηρίωση.

Αυτό φυσι­κά δεν σημαί­νει ότι δεν αλλά­ζει τίπο­τα. Όμως οι όποιες αλλα­γές δεν έχουν, όπως θα δού­με, ως βασι­κό στό­χο την ικα­νο­ποί­η­ση των κοι­νω­νι­κών αναγκών.

Το νέο σχέ­διο της σημε­ρι­νής κυβέρ­νη­σης με τη συγκρό­τη­ση αυτο­τε­λούς υπουρ­γεί­ου, η συγκρό­τη­ση Εθνι­κού Μηχα­νι­σμού Δια­χεί­ρι­σης Κρί­σε­ων και Αντι­με­τώ­πι­σης Κιν­δύ­νων και η δημιουρ­γία 13 Περι­φε­ρεια­κών Επι­χει­ρη­σια­κών Κέντρων Πολι­τι­κής Προ­στα­σί­ας υπη­ρε­τούν πολ­λα­πλούς στό­χους της στρα­τη­γι­κής του κεφα­λαί­ου για την επό­με­νη περίοδο.

Αυτό το νέο σχέ­διο συν­δυά­ζε­ται ήδη με την προ­ώ­θη­ση των Ολο­κλη­ρω­μέ­νων Χωρι­κών Επεν­δύ­σε­ων (ΟΧΕ) σε πλη­γεί­σες περιο­χές, με εμβλη­μα­τι­κό παρά­δειγ­μα το σχέ­διο Μπέ­νου που προ­ω­θεί η νεο­σύ­στα­τη Επι­τρο­πή Ανα­συ­γκρό­τη­σης της Βόρειας Εύβοιας (ΕΑΒΕ).

Ποιοι είναι οι πραγ­μα­τι­κοί στό­χοι του νέου κυβερ­νη­τι­κού σχεδίου;

Πρώ­τον, η στή­ρι­ξη νέων κερ­δο­φό­ρων επεν­δύ­σε­ων στο πλαί­σιο της προ­ώ­θη­σης της “πρά­σι­νης μετά­βα­σης” της ΕΕ. Χαρα­κτη­ρι­στι­κά παρα­δείγ­μα­τα οι μονο­πω­λια­κοί όμι­λοι που ορί­ζο­νται ως “ανά­δο­χοι” των καμέ­νων περιο­χών και οι αδειο­δο­τή­σεις για νέες εγκα­τα­στά­σεις μεγά­λων αιο­λι­κών πάρ­κων. Αυτά τα σχέ­δια κρύ­βο­νται πίσω από τους εύη­χους τίτλους των κυβερ­νη­τι­κών σχε­δί­ων, όπως “περι­βαλ­λο­ντι­κή ανα­γέν­νη­ση” και “δημιουρ­γία νέου δάσους και υπο­δο­μών δομη­μέ­νου και φυσι­κού περι­βάλ­λο­ντος”, “νέες μορ­φές επιχειρηματικότητας”.

Δεύ­τε­ρον, η στα­δια­κή ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση κρα­τι­κών αρμο­διο­τή­των του χωρο­τα­ξι­κού σχε­δια­σμού και της πυρο­προ­στα­σί­ας. Αρχι­κά εκχώ­ρη­ση αρμο­διο­τή­των σε δήμους και Περι­φέ­ρειες και στη συνέ­χεια με τις προ­βλέ­ψεις για αξιο­ποί­η­ση νέων χρη­μα­το­δο­τι­κών εργα­λεί­ων και προ­γραμ­μά­των ΣΔΙΤ για τη δημιουρ­γία υπο­δο­μών πυρα­σφά­λειας και γενι­κό­τε­ρα πολι­τι­κής προστασίας.

Τρί­τον, η καλύ­τε­ρη σύν­δε­ση του σχε­δια­σμού Πολι­τι­κής Προ­στα­σί­ας με την κατα­σταλ­τι­κή λει­τουρ­γία του αστι­κού κρά­τους και του σχε­δια­σμού του ΝΑΤΟ. Στο πλαί­σιο του πολι­τι­κού πυλώ­να του ΝΑΤΟ λει­τουρ­γεί η Επι­τρο­πή Πολι­τι­κού Σχε­δια­σμού Εκτά­κτων Ανα­γκών της ιμπε­ρια­λι­στι­κής συμ­μα­χί­ας, η οποία περι­λαμ­βά­νει μετα­ξύ άλλων και την Ομά­δα Πολι­τι­κής Προ­στα­σί­ας. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κή η άσκη­ση κατα­στο­λής των δια­δη­λώ­σε­ων στο πλαί­σιο της ΝΑΤΟι­κής άσκη­σης “Defender Europe 2021” στην Αλε­ξαν­δρού­πο­λη, για να κατα­νο­ή­σου­με τον αντι­δρα­στι­κό χαρα­κτή­ρα αυτού του σχεδιασμού.

Οι συγκε­κρι­μέ­νοι στό­χοι μάς βοη­θούν να κατα­νο­ή­σου­με και τα κρι­τή­ρια επι­λο­γής της ηγε­σί­ας του νεο­σύ­στα­του υπουρ­γεί­ου. Πέρα όμως από τις ιδιαί­τε­ρες στο­χεύ­σεις του νέου κυβερ­νη­τι­κού σχε­δί­ου, οφεί­λου­με να διε­ρευ­νή­σου­με ένα πιο σημα­ντι­κό ερώτημα.

Πού οφεί­λε­ται η δια­πι­στω­μέ­νη αδυ­να­μία του συνό­λου των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων να δια­μορ­φώ­σουν και κυρί­ως να υλο­ποι­ή­σουν ένα σχέ­διο “ολι­στι­κής αντι­με­τώ­πι­σης” του ζητή­μα­τος της Πολι­τι­κής Προ­στα­σί­ας; Πρό­κει­ται για δια­χρο­νι­κή αδια­φο­ρία, ανι­κα­νό­τη­τα, ανε­πάρ­κεια των κυβερ­νη­τι­κών στε­λε­χών; Αρκεί άρα­γε μια καλή ανα­διορ­γά­νω­ση των μηχα­νι­σμών Πολι­τι­κής Προ­στα­σί­ας προ­κει­μέ­νου να προ­στα­τευ­θεί πραγ­μα­τι­κά ο λαός της χώρας μας;

Έχου­με κου­ρα­στεί να το ακού­με από όλες τις κυβερ­νή­σεις μετά από κάθε καταστροφή.

Η αλή­θεια όμως είναι δια­φο­ρε­τι­κή. Η ίδια η οργά­νω­ση της παρα­γω­γής με κρι­τή­ριο το κέρ­δος καθι­στά αδύ­να­τη την ολο­κλη­ρω­μέ­νη αντι­με­τώ­πι­ση των προ­βλη­μά­των πολι­τι­κής προ­στα­σί­ας μέσα στον καπιταλισμό.

Η λει­τουρ­γία της οικο­νο­μί­ας με γνώ­μο­να το καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος και η χάρα­ξη της κρα­τι­κής πολι­τι­κής σύμ­φω­να με τις εκά­στο­τε ανά­γκες ενί­σχυ­σης της καπι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας, υπο­νο­μεύ­ουν τη δυνα­τό­τη­τα σχε­δια­σμού για τη συν­δυα­σμέ­νη ικα­νο­ποί­η­ση του συνό­λου των κοι­νω­νι­κών αναγκών.

Η εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της γης, του νερού, των δασών, της ανθρώ­πι­νης υγεί­ας, ο αντα­γω­νι­σμός των επι­χει­ρή­σε­ων, ο προ­σα­να­το­λι­σμός της κρα­τι­κής χρη­μα­το­δό­τη­σης σύμ­φω­να με τη στρα­τη­γι­κή αυτή, επι­δρούν αρνη­τι­κά, υπο­νο­μεύ­ουν όλες τις βασι­κές πλευ­ρές ενός απο­τε­λε­σμα­τι­κού σχε­δια­σμού: Την πρό­λη­ψη και τον προ­σα­να­το­λι­σμό της έρευ­νας, το περιε­χό­με­νο των σχε­τι­κών μελε­τών, τον κρα­τι­κό έλεγ­χο, την επι­λο­γή και την υλο­ποί­η­ση των ανα­γκαί­ων έργων, την εκπαί­δευ­ση, την ενημέρωση.

Θα προ­σπα­θή­σου­με να φωτί­σου­με σύντο­μα ορι­σμέ­νες πλευ­ρές. Η αναρ­χία της παρα­γω­γής, οι καπι­τα­λι­στι­κοί αντα­γω­νι­σμοί, ο κατα­κερ­μα­τι­σμός της καπι­τα­λι­στι­κής ιδιο­κτη­σί­ας στη γη καθι­στούν αδύ­να­τη ακό­μα και μια ολο­κλη­ρω­μέ­νη απο­τί­μη­ση των επι­πτώ­σε­ων από την παρα­γω­γι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, πόσο μάλ­λον για την ολο­κλη­ρω­μέ­νη δια­χεί­ρι­σή της και την πρό­λη­ψη του κινδύνου.

Κάθε έργο απο­τι­μά­ται από τη σκο­πιά του ξεχω­ρι­στού επεν­δυ­τή που το κατα­σκευά­ζει, αγνο­ώ­ντας επι­δει­κτι­κά κάθε άλλη παρά­με­τρο. Γι’ αυτό και ορι­σμέ­να τεχνι­κά έργα επι­τεί­νουν, αντί να διορ­θώ­νουν τα σχε­τι­κά προ­βλή­μα­τα. Μεγά­λοι οδι­κοί άξο­νες, αερο­δρό­μια, βίαιες αλλα­γές στην τοπο­γρα­φία που αλλά­ζουν από­το­μα υδρο­γε­ω­λο­γι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά χιλιε­τη­ρί­δων οδη­γώ­ντας σε νέες πλημ­μύ­ρες. Κατα­σκευα­στι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα μέσα και γύρω από δάση, συχνά αυξά­νο­ντας τις πυρ­κα­γιές. Πολ­λα­πλα­σια­σμός δρό­μων και ενερ­γεια­κών συστη­μά­των που αλλά­ζουν το τοπίο. Έργα άντλη­σης πετρε­λαί­ων που επι­τεί­νουν σει­σμι­κά φαι­νό­με­να. Και ο κατά­λο­γος είναι σχε­δόν ανεξάντλητος.

Τα εκα­το­ντά­δες χιλιό­με­τρα νέων δασι­κών δρό­μων για τις ΑΠΕ και το βίαιο τσι­μέ­ντω­μα των βου­νών επι­δρούν αντι­κει­με­νι­κά τόσο στα πλημ­μυ­ρι­κά φαι­νό­με­να, όσο και σε δασι­κές πυρκαγιές.

Τα εκα­το­ντά­δες χιλιό­με­τρα νέων δικτύ­ων ηλε­κτρι­κής ενέρ­γειας, για να υπο­στη­ρι­χθούν τα έργα ΑΠΕ, που λόγω του κέρ­δους είναι πλημ­με­λώς συντη­ρη­μέ­να, αυξά­νουν αλμα­τω­δώς τις πιθα­νό­τη­τες ξεσπά­σμα­τος δασι­κών πυρκαγιών.

Στο σημε­ρι­νό καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα ο χωρο­τα­ξι­κός σχε­δια­σμός, οι χρή­σεις γης, οι απο­στά­σεις ασφα­λεί­ας μετα­ξύ βιο­μη­χα­νι­κών εγκα­τα­στά­σε­ων και κατοι­κη­μέ­νων περιο­χών, η δόμη­ση, η ύπαρ­ξη ελεύ­θε­ρων χώρων, η κατα­σκευή αντι­πλημ­μυ­ρι­κών έργων καθο­ρί­ζο­νται, τελι­κά, με βασι­κό κρι­τή­ριο τη δια­σφά­λι­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας των μονο­πω­λια­κών ομίλων.

Τα μπα­ζω­μέ­να ρέμα­τα, η άναρ­χη επέ­κτα­ση του σχε­δί­ου πόλης, η τσι­με­ντο­ποί­η­ση, οι ακα­τάλ­λη­λες κατοι­κί­ες, η έλλει­ψη ολο­κλη­ρω­μέ­νης δια­χεί­ρι­σης των υδα­το­ρε­μά­των και γενι­κό­τε­ρα του συνό­λου της λεκά­νης απορ­ρο­ής κάθε περιο­χής, η επι­κίν­δυ­νη γειτ­νί­α­ση επι­κίν­δυ­νων βιο­μη­χα­νι­κών εγκα­τα­στά­σε­ων με κατοι­κη­μέ­νες περιο­χές, με κίν­δυ­νο ενός ατυ­χή­μα­τος μεγά­λης έκτα­σης σε περί­πτω­ση πλημ­μύ­ρας είναι εκφρά­σεις της απου­σί­ας ολο­κλη­ρω­μέ­νου σχε­δια­σμού με γνώ­μο­να την ικα­νο­ποί­η­ση των κοι­νω­νι­κών αναγκών.

Σε συν­θή­κες καπι­τα­λι­στι­κής ιδιο­κτη­σί­ας της γης και καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης είναι εγγε­νώς αδύ­να­τον να χαρα­χτεί ένα ενιαίο σχέ­διο αντι­πλημ­μυ­ρι­κής προ­στα­σί­ας που να καλύ­πτει τις λαϊ­κές ανάγκες.

Τα όποια έργα αντι­πλημ­μυ­ρι­κής προ­στα­σί­ας υλο­ποιού­νται, γίνο­νται με κρι­τή­ριο την κερ­δο­φο­ρία του μεγά­λου κεφα­λαί­ου και μέσα απ’ τους αντα­γω­νι­σμούς του. Γι’ αυτό και γίνε­ται κατά­τμη­ση σε πολ­λά μικρά επι­μέ­ρους έργα. Όμι­λοι, Περι­φέ­ρειες και δήμοι δια­γκω­νί­ζο­νται μετα­ξύ τους για το ποιος θα υλο­ποι­ή­σει και με πόσο κέρ­δος το κάθε έργο. Έτσι, από το σχε­δια­σμό μέχρι την υλο­ποί­η­ση τα όποια τεχνι­κά έργα γίνο­νται με κρι­τή­ριο δια­φο­ρε­τι­κό απ’ αυτό που έχει ανά­γκη σήμε­ρα ο λαός και η χώρα.

Οι αντα­γω­νι­σμοί μετα­ξύ των ομί­λων για τα ποσο­στά κέρ­δους και την κατα­νο­μή των πόρων καθι­στούν αδύ­να­τη την ιεράρ­χη­ση των αντι­πλημ­μυ­ρι­κών έργων και τον σχε­δια­σμό τους σε μεγά­λη κλί­μα­κα με κρι­τή­ριο τη μέγι­στη δυνα­τή προστασία.

Η κατα­σκευή τους γίνε­ται με κρι­τή­ριο το κέρ­δος των ξεχω­ρι­στών ομί­λων που τα παρά­γουν, οδη­γώ­ντας σε κακο­τε­χνί­ες, υπερ­τι­μο­λο­γή­σεις και σπα­τά­λη. Ο σχε­δια­σμός των έργων δεν γίνε­ται λαμ­βά­νο­ντας υπό­ψη την ανά­γκη προ­στα­σί­ας από μεγά­λης έντα­σης πλημ­μύ­ρες και έτσι έργα που έχουν γίνει, απο­δει­κνύ­ο­νται απο­σπα­σμα­τι­κά και ανεπαρκή.

Η δασο­κτό­να πολι­τι­κή και η πολι­τι­κή εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης της γης, που απο­τε­λούν τη βασι­κό­τε­ρη αιτία των κατα­στρο­φι­κών πυρ­κα­γιών, έχουν επι­δει­νώ­σει το πρό­βλη­μα στις περιο­χές που έχουν πλη­γεί από πυρ­κα­γιές, όπως στη Β. Εύβοια, στην Πελο­πόν­νη­σο, στην Αττι­κή, χωρίς να έχουν πραγ­μα­το­ποι­η­θεί τα ανα­γκαία αντι­πλημ­μυ­ρι­κά έργα.

Η ανά­γκη του κεφα­λαί­ου για πρό­σθε­το οικο­νο­μι­κό χώρο, η τάση του για ληστρι­κή επέ­κτα­ση, για εκμε­τάλ­λευ­ση εργα­τι­κής δύνα­μης και για κατα­λή­στευ­ση των φυσι­κών πόρων είναι τελι­κά η βασι­κή αιτία πίσω από τις δασι­κές πυρ­κα­γιές και τις τερά­στιες καταστροφές.

Πελώ­ριες πιέ­σεις για αλλα­γές χρή­σε­ων γης, για αξιο­ποί­η­ση δασών, βου­νών και παρα­λιών από το μεγά­λο κεφά­λαιο, για έργα ΑΠΕ, γενι­κό­τε­ρα για ενερ­γεια­κές εγκα­τα­στά­σεις, για του­ρι­στι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες μεγά­λης κλί­μα­κας, για μεταλ­λευ­τι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες. Για το κεφά­λαιο και το κρά­τος του, η αξία ενός βου­νού, ενός δάσους, ενός δασι­κού συστή­μα­τος δεν μετριέ­ται από τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες που εξυπηρετεί.

Απο­τι­μά­ται στο πόσο κέρ­δος μπο­ρεί να προσ­δώ­σει. Γι’ αυτό και εμφα­νί­ζο­νται τερά­στιες πιέ­σεις για αλλα­γές χρή­σε­ων γης, που μοι­ραία τρο­φο­δο­τούν και “φυσι­κές καταστροφές”.

Η ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία στη γη, η εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της κατοι­κί­ας, οι ταξι­κές ανι­σό­τη­τες υπο­χρε­ώ­νουν τη μεγά­λη πλειο­ψη­φία των εργα­τι­κών — λαϊ­κών στρω­μά­των να κατοι­κούν σε κατοι­κί­ες πλημ­με­λώς προ­στα­τευ­μέ­νες από σει­σμι­κά φαι­νό­με­να, ενώ ανά­λο­γες εκπτώ­σεις στην προ­στα­σία τους αντι­με­τω­πί­ζουν τα παι­διά των λαϊ­κών στρω­μά­των σε σχο­λεία με ελά­χι­στη ή και ανύ­παρ­κτη αντι­σει­σμι­κή θωράκιση.

Είναι του­λά­χι­στον προ­κλη­τι­κό, η ΝΔ σήμε­ρα και ο ΣΥΡΙΖΑ πριν να επιρ­ρί­πτουν τις ευθύ­νες τους για τις πλημ­μύ­ρες, για τις φωτιές, για τις κατο­λι­σθή­σεις στα λαϊ­κά στρώ­μα­τα που κατοι­κούν σε ακα­τάλ­λη­λα σπίτια.

Θυμό­μα­στε ακό­μα με φρί­κη τις αιτιά­σεις των υπουρ­γών του ΣΥΡΙΖΑ όταν έλε­γαν ότι για τη Μάν­δρα και το Μάτι ευθύ­νο­νται οι κάτοι­κοι που έχτι­σαν μέσα σε ποτά­μια ή ο ένας πάνω στον άλλον.

“Αυτοί που μας πήραν το βιβλίο, μας κατη­γο­ρούν ότι είμα­στε αμόρ­φω­τοι” και για να παρα­φρά­σου­με, αυτοί που εξα­νά­γκα­σαν, διευ­κό­λυ­ναν και χρη­σι­μο­ποί­η­σαν ως “πολι­τι­κό νόμι­σμα” τα ακα­τάλ­λη­λα σπί­τια που κατοι­κούν οι εργα­ζό­με­νοι, έρχο­νται τώρα να τους κατηγορήσουν.

Όχι, κύριοι της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ευθύ­νο­νται οι κάτοι­κοι της Μάν­δρας που έχτι­σαν μέσα σε ρέμα­τα, δεν ευθύ­νο­νται οι κάτοι­κοι στο Μάτι, οι κάτοι­κοι που υπο­χω­ρεί η γη κάτω απ’ τα πόδια τους. Δεν ευθύ­νο­νται οι κάτοι­κοι της Εύβοιας.

Ευθύ­νε­στε εσείς και το σύστη­μά σας, που μετα­τρέ­πει την κατοι­κία σε εμπό­ρευ­μα και ατο­μι­κή ευθύ­νη του καθε­νός για να το αποκτήσει.

Ευθύ­νε­στε εσείς και το σύστη­μά σας που όταν το βόλευε προ­ω­θού­σε την άναρ­χη δόμη­ση για να τρο­φο­δο­τη­θούν τα κέρ­δη των βιο­μη­χά­νων του κλά­δου των Κατασκευών.

Ευθύ­νε­στε εσείς που για δεκα­ε­τί­ες χρη­σι­μο­ποιεί­τε σε όλα τα επί­πε­δα την πολε­ο­δο­μι­κή νομο­θε­σία ως πολι­τι­κό εργα­λείο ενσω­μά­τω­σης των εργαζομένων.

Η πρό­λη­ψη και η αντι­με­τώ­πι­ση του φαι­νο­μέ­νου, όταν εκδη­λω­θεί, είναι επί­σης ανεπαρκής.

Η απου­σία στοι­χειω­δών μέτρων πρό­λη­ψης, όπως ο ανα­γκαί­ος τακτι­κός έλεγ­χος, καθα­ρι­σμός και συντή­ρη­ση υπο­δο­μών και δικτύ­ων (όπως ο καθα­ρι­σμός ρεμά­των και φρε­α­τί­ων), ο ελλι­πέ­στα­τος καθα­ρι­σμός δασών και δασι­κών εκτά­σε­ων, η ανυ­παρ­ξία προ­σει­σμι­κών ελέγ­χων με κρα­τι­κή ευθύ­νη και κόστος υπο­δο­μών και κατοι­κιών είναι απο­τέ­λε­σμα της υπο­χρη­μα­το­δό­τη­σης από το κρά­τος για τις σχε­τι­κές υπη­ρε­σί­ες και της λει­τουρ­γί­ας των δήμων και Περι­φε­ρειών με ιδιω­τι­κο­οι­κο­νο­μι­κά κριτήρια.

Ο κρα­τι­κός προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός είναι μηχα­νι­σμός ανα­δια­νο­μής των πόρων προς όφε­λος των ομί­λων. Οι δαπά­νες για πρό­λη­ψη από “φυσι­κές κατα­στρο­φές” και για την απο­φυ­γή τους θεω­ρού­νται στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες δαπά­νη που πρέ­πει να περι­κο­πεί στον μέγι­στο δυνα­τό βαθμό.

Οι μηχα­νι­σμοί του κρά­τους για την αντι­με­τώ­πι­ση φυσι­κών και τεχνο­λο­γι­κών κατα­στρο­φών υπο­χρη­μα­το­δο­τού­νται και είναι υπο­στε­λε­χω­μέ­νοι, με ελλι­πή μέσα και εξο­πλι­σμό, ενώ ο πλη­θυ­σμός είναι παντε­λώς ανεκπαίδευτος.

Παράλ­λη­λα, ειδι­κά το τελευ­ταίο διά­στη­μα, οι δρα­στη­ριό­τη­τες πρό­λη­ψης, αλλά και δια­χεί­ρι­σης των φυσι­κών φαι­νο­μέ­νων αξιο­ποιού­νται από το κεφά­λαιο ως νέα πεδία επεν­δυ­τι­κής δραστηριότητας.

Η αξιο­ποί­η­ση των έργων αντι­πλημ­μυ­ρι­κής προ­στα­σί­ας και αντι­σει­σμι­κής θωρά­κι­σης σαν πεδία τοπο­θέ­τη­σης των κεφα­λαί­ων του κλά­δου των Κατα­σκευών είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κή αυτής της πλευράς.

Η ανά­γκη του λαού για προ­στα­σία από τα φυσι­κά φαι­νό­με­να χρη­σι­μο­ποιεί­ται για να προ­ω­θη­θούν μεγά­λα έργα σε βου­νά και στον αστι­κό ιστό, που στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες απο­τε­λούν “βού­τυ­ρο στο ψωμί” του μεγά­λου κατα­σκευα­στι­κού κεφαλαίου.

Το και­νούρ­γιο παρά­δειγ­μα των συμπρά­ξε­ων με ιδιω­τι­κό τομέα για τη δια­χεί­ρι­ση των δασών και την αντι­πυ­ρι­κή προ­στα­σία είναι επί­σης απο­κα­λυ­πτι­κό. Πανά­κρι­βα έργα ανα­δά­σω­σης και δια­χεί­ρι­σης του δασι­κού πλού­του, με μονα­δι­κό στό­χο τα τερά­στια κέρ­δη του μεγά­λου κεφαλαίου.

Στο πεδίο της αντι­με­τώ­πι­σης των φυσι­κών φαι­νο­μέ­νων απο­κα­λύ­πτε­ται επί­σης ο χαρα­κτή­ρας της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής. Δια­χρο­νι­κά προ­ω­θεί­ται η ολο­έ­να και βαθύ­τε­ρη εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση και λει­τουρ­γία τέτοιων δρα­στη­ριο­τή­των με κρι­τή­ριο την καπι­τα­λι­στι­κή κερδοφορία.

Η διά­λυ­ση της Δασι­κής Υπη­ρε­σί­ας και η μετα­φο­ρά των αρμο­διο­τή­των της στο Πυρο­σβε­στι­κό Σώμα ήταν ένα πρώ­το βήμα μιας δια­δι­κα­σί­ας που οδή­γη­σε τελι­κά στη σημε­ρι­νή κατά­στα­ση. Μια κατά­στα­ση, όπου η μερί­δα του λέο­ντος από τους πόρους που δαπα­νώ­νται για την πυρό­σβε­ση και την πολι­τι­κή προ­στα­σία κατευ­θύ­νε­ται σε πανά­κρι­βα ‑και αμφι­λε­γό­με­να ανα­φο­ρι­κά με το εύρος χρη­σι­μό­τη­τάς τους- ενα­έ­ρια μέσα και γενι­κό­τε­ρα σε πανά­κρι­βους εξο­πλι­σμούς, ενώ οι υπη­ρε­σί­ες παρα­μέ­νουν υπο­στε­λε­χω­μέ­νες από τη βασι­κή τους υπο­δο­μή, το ανθρώ­πι­νο δυναμικό.

Σύμ­φω­να με στοι­χεία, αλλά και διεκ­δι­κή­σεις των ίδιων των πυρο­σβε­στών, χρειά­ζο­νται να γίνουν άμε­σα του­λά­χι­στον 4.000 προ­σλή­ψεις μόνι­μων πυροσβεστών.

Βεβαί­ως κάτι τέτοιο δεν φαί­νε­ται να είναι στις προ­θέ­σεις της κυβέρ­νη­σης, αφού απέρ­ρι­ψε σχε­τι­κή τρο­πο­λο­γία του ΚΚΕ που εξα­σφά­λι­ζε τις προ­σλή­ψεις πριν δύο εβδο­μά­δες, ενώ πριν 5 μέρες επι­τέ­θη­κε με τα ΜΑΤ σε επο­χι­κούς πυρο­σβέ­στες που ζητού­σαν τη μονι­μο­ποί­η­σή τους και που κατά γενι­κή ομο­λο­γία είναι αυτοί που πέφτουν πρώ­τοι στις φωτιές, άρα είναι άκρως απαραίτητοι.

Αντί να κάνει αυτά, η κυβέρ­νη­ση, όπως και όλες οι προη­γού­με­νες, δια­τη­ρεί το Πυρο­σβε­στι­κό Σώμα, μία υπη­ρε­σία δηλα­δή με καθα­ρά απο­στο­λή κοι­νω­νι­κού χαρα­κτή­ρα, ως Σώμα Ασφα­λεί­ας, με στρα­τιω­τι­κή δομή και οργά­νω­ση από την επο­χή της χού­ντας ακόμη.

Τα απο­τε­λέ­σμα­τα και τα εμπό­δια, που αυτός ο τρό­πος οργά­νω­σης βάζει ακό­μα και στην επι­χει­ρη­σια­κή λει­τουρ­γία του Πυρο­σβε­στι­κού Σώμα­τος, φάνη­καν ανά­γλυ­φα στις πυρ­κα­γιές του καλο­και­ριού. Το προ­σω­πι­κό του Πυρο­σβε­στι­κού Σώμα­τος εκτός από λίγο, είναι και πολυδιασπασμένο.

Φέτος η κυβέρ­νη­ση δημιούρ­γη­σε 82 νέες επο­χι­κές δομές σε όλη τη χώρα, χωρίς ουσια­στι­κά καμία πρό­βλε­ψη για τη στή­ρι­ξη και απο­τε­λε­σμα­τι­κή λει­τουρ­γία τους. Με μεγά­λη δια­σπο­ρά του προ­σω­πι­κού, που πρα­κτι­κά απο­δυ­να­μώ­νει ακό­μα περισ­σό­τε­ρο τη δρά­ση του. Μετα­φο­ρά προ­σω­πι­κού ανά την επι­κρά­τεια, για πολ­λές μέρες, εκα­το­ντά­δες χιλιό­με­τρα μακριά από την υπη­ρε­σία και το σπί­τι του. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι στην πυρ­κα­γιά στα Γερά­νεια Όρη επι­χει­ρού­σαν πυρο­σβέ­στες ακό­μα και από τον Έβρο, το Αιγαίο, από τα Γιάν­νε­να και αλλού.

Από την άλλη μεριά πάνω από χίλιοι (1.000) πυρο­σβέ­στες είναι μόνι­μα δεσμευ­μέ­νοι στα ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­να αερο­δρό­μια όπως το “Ελευ­θέ­ριος Βενι­ζέ­λος”, αυτά που δόθη­καν στη “Fraport” και στους ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νους αυτο­κι­νη­τό­δρο­μους. Κι όλα αυτά ενώ οι πυρο­σβέ­στες δου­λεύ­ουν ιδιαί­τε­ρα κατά την αντι­πυ­ρι­κή περί­ο­δο ολό­κλη­ρα εικο­σι­τε­τρά­ω­ρα χωρίς να απο­ζη­μιώ­νο­νται ούτε ένα ευρώ για τις υπε­ρω­ρί­ες τους.

Ένα προ­σω­πι­κό του οποί­ου ο μέσος όρος ηλι­κί­ας είναι 45 έως 50 χρο­νών και εξα­να­γκά­ζο­νται να δου­λεύ­ουν πολ­λές φορές εξου­θε­νω­μέ­νοι, νηστι­κοί, σε άθλιες συν­θή­κες, επι­βαί­νο­ντας σε οχή­μα­τα παμπά­λαια αφού το 14% του στό­λου είναι ακι­νη­το­ποι­η­μέ­νο λόγω βλα­βών. Ο κατά­λο­γος είναι ατελείωτος.

Η επί­λυ­ση αυτών των τερά­στιων προ­βλη­μά­των είναι κόστος ασύμ­φο­ρο για το καπι­τα­λι­στι­κό κρά­τος, δεν προ­σελ­κύ­ει επεν­δυ­τές. Γι’ αυτό και παρα­μέ­νουν άλυ­τα από όλες τις κυβερνήσεις.

Αυτός είναι ο “επι­χει­ρη­σια­κός βρα­χί­ο­νας” του περι­βό­η­του Εθνι­κού Μηχα­νι­σμού Πολι­τι­κής Προ­στα­σί­ας στον οποίο μάλι­στα η κυβέρ­νη­ση με τη “Λευ­κή Βίβλο για την Ασφά­λεια” δίνει και πιο σαφή κατα­σταλ­τι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό. Για να εμπε­δω­θεί αυτός ο προ­σα­να­το­λι­σμός, πρώ­τα από όλα στους ίδιους τους πυρο­σβέ­στες, όταν διεκ­δι­κούν τη λύση αυτών των προ­βλη­μά­των, η απά­ντη­ση είναι: ΜΑΤ, χημι­κά, αύρες, ξύλο.

Ειδι­κό σημείο, που φωτί­ζει την πραγ­μα­τι­κή αδυ­να­μία του καπι­τα­λι­στι­κού δρό­μου οργά­νω­σης να εγγυ­η­θεί την προ­στα­σία της ζωής και της ασφά­λειας των εργα­ζό­με­νων και του πλη­θυ­σμού, είναι η επι­μο­νή στο να μη δια­κο­πεί η παρα­γω­γι­κή δια­δι­κα­σία, ακό­μα και όταν η συνέ­χι­σή της είναι επι­κίν­δυ­νη, τόσο για τον κάθε εργα­ζό­με­νο ξεχω­ρι­στά, όσο και για την κοι­νω­νία στο σύνο­λό της.

Για το κεφά­λαιο, η δια­κο­πή της εργα­σί­ας είναι σχε­δόν “θανα­τη­φό­ρο αδί­κη­μα”. Έτσι, τα εργο­στά­σια δεν κλεί­νουν ακό­μα και όταν η μετα­κί­νη­ση από και προς αυτά ενέ­χει πολύ αυξη­μέ­νο κίν­δυ­νο για τους εργα­ζό­με­νους όταν χιο­νί­ζει ή όταν βρέ­χει καταρρακτωδώς.

Η κυβερ­νη­τι­κή πολι­τι­κή προ­στα­σία περιο­ρί­ζε­ται σε οδη­γί­ες απο­φυ­γής της περιτ­τής μετα­κί­νη­σης, με τη μετα­κί­νη­ση όμως για λογα­ρια­σμό του εργο­δό­τη να βρί­σκε­ται σε βάθρο.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, το αστι­κό κρά­τος προ­σπα­θεί να δια­σφα­λί­σει με όποιον τρό­πο μπο­ρεί ακρι­βώς τη μετα­κί­νη­ση για λογα­ρια­σμό του κεφα­λαί­ου σε βάρος οποιασ­δή­πο­τε άλλης δραστηριότητας.

Έτσι άλλω­στε μπο­ρεί να εξη­γη­θεί και το κατά τα άλλα σχε­δόν “γκρο­τέ­σκο” που ζήσα­με στην παν­δη­μία. Να απα­γο­ρεύ­ε­ται η οποια­δή­πο­τε μετα­κί­νη­ση μετά τη δύση του ηλί­ου, αλλά να επι­τρέ­πε­ται να στοι­βά­ζο­νται οι εργα­ζό­με­νοι σαν τις σαρ­δέ­λες κάθε πρωί στα λεω­φο­ρεία για να πάνε στον τόπο εργα­σί­ας τους.

Οι τερά­στιες δια­χρο­νι­κές ευθύ­νες όλων των κυβερ­νή­σε­ων των τελευ­ταί­ων ετών πρέ­πει να ανα­ζη­τη­θούν ακρι­βώς στην προ­ώ­θη­ση αυτής της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής και στα κρί­σι­μα για τους εργα­ζό­με­νους ζητή­μα­τα της πολι­τι­κής προστασίας.

Σίγου­ρα, οι κυβερ­νη­τι­κοί δια­χει­ρι­στές έχουν συγκε­κρι­μέ­νη ευθύ­νη για διά­φο­ρες επι­μέ­ρους πλευ­ρές της διαχείρισης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέ­ξης Τσί­πρας, οι υπουρ­γοί και οι περι­φε­ρειάρ­χες του έχουν συγκε­κρι­μέ­νη πολι­τι­κή ευθύ­νη για τους νεκρούς στη Μάν­δρα και στο Μάτι. Ο Κυριά­κος Μητσο­τά­κης και η ΝΔ έχουν ευθύ­νη για τις τερά­στιες κατα­στρο­φές φέτος σε ολό­κλη­ρη τη χώρα.

Η βασι­κή τους όμως ευθύ­νη, που συνι­στά πρό­βλη­μα άλλης τάξης μεγέ­θους, είναι ότι δια­δρα­μα­τί­ζουν ενερ­γό ρόλο στη δια­χεί­ρι­ση της αστι­κής εξου­σί­ας και κυρί­ως στη μόνι­μη εξα­πά­τη­ση του λαού ότι το αστι­κό κρά­τος ενδια­φέ­ρε­ται, ή δυνη­τι­κά ενδια­φέ­ρε­ται, για τα λαϊ­κά στρώματα.

Γι’ αυτό και είναι κάλ­πι­κες και προ­κλη­τι­κές οι μετα­ξύ τους αλλη­λο­κα­τη­γο­ρί­ες. Πριν λίγες μέρες εμφα­νί­στη­κε ο Αλ. Τσί­πρας στην Εύβοια να εγκα­λεί την κυβέρ­νη­ση για την αργο­πο­ρία της στην απο­κα­τά­στα­ση των πληγέντων.

Ξέχα­σε ότι οι πυρό­πλη­κτοι στο Μάτι το 2013, οι πλημ­μυ­ρο­πα­θείς στη Δυτι­κή Αθή­να το 2017 και οι πλημ­μυ­ρο­πα­θείς της Β. Εύβοιας του 2018 ακό­μα περι­μέ­νουν να αποζημιωθούν.

Ξέχα­σε τους κόφτες της δημο­σιο­νο­μι­κής πει­θαρ­χί­ας, τις περι­κο­πές στις κρα­τι­κές δαπά­νες κοι­νω­νι­κής πολι­τι­κής που υπέ­γρα­ψε με το 3ο μνη­μό­νιο και τις μετα­μνη­μο­νια­κές δεσμεύσεις.

Η αλή­θεια είναι ότι το σημε­ρι­νό, αστι­κό κρά­τος, που με τόσο μεγά­λη απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα και ικα­νό­τη­τα δια­λύ­ει απερ­γί­ες, χρη­μα­το­δο­τεί τους ομί­λους με δισε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ, φορο­λο­γεί τον λαό, αφή­νο­ντας στο απυ­ρό­βλη­το τα κέρ­δη εφο­πλι­στών και βιο­μη­χά­νων, δεν μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­σει τις επι­πτώ­σεις στα εργα­τι­κά — λαϊ­κά στρώ­μα­τα συνη­θι­σμέ­νων, προ­βλέ­ψι­μων και ανα­με­νό­με­νων φαινομένων.

Όπως έντο­νες φθι­νο­πω­ρι­νές βρο­χο­πτώ­σεις, καλο­και­ρι­νές πυρ­κα­γιές ή σει­σμούς στην πιο σει­σμο­γό­νο χώρα της Ευρώ­πης. Και δεν μπο­ρεί να το κάνει για­τί ο ρόλος και η απο­στο­λή του είναι τελεί­ως διαφορετικές.

Οι συνε­χείς κατα­στρο­φές από πλημ­μύ­ρες και φωτιές υπο­γραμ­μί­ζουν και αυτές την ανά­γκη μιας ριζι­κής αλλα­γής πορεί­ας ως απα­ραί­τη­της προ­ϋ­πό­θε­σης προ­κει­μέ­νου να τεθούν οι όροι για μια ουσια­στι­κή προ­στα­σία του λαού από καταστροφές.

Η δια­σφά­λι­ση ολο­κλη­ρω­μέ­νης πολι­τι­κής προ­στα­σί­ας, αντι­πλημ­μυ­ρι­κής προ­στα­σί­ας, αντι­σει­σμι­κής θωρά­κι­σης, προ­στα­σί­ας και κατα­πο­λέ­μη­σης των δασι­κών πυρ­κα­γιών, ο σχε­δια­σμός και η υλο­ποί­η­ση των απα­ραί­τη­των αντι­πλημ­μυ­ρι­κών έργων, έργων αντι­σει­σμι­κής θωρά­κι­σης, έργων πυρο­προ­στα­σί­ας και ολο­κλη­ρω­μέ­νης δια­χεί­ρι­σης δασών και δασι­κών συστη­μά­των για τη συν­δυα­σμέ­νη κάλυ­ψη των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών και την ουσια­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση των κατα­στρο­φών, προ­ϋ­πο­θέ­τουν τον ριζι­κά δια­φο­ρε­τι­κό δρό­μο της εργα­τι­κής — λαϊ­κής εξουσίας.

Μόνο σε αυτές τις συν­θή­κες, κοι­νω­νι­κής κρα­τι­κής ιδιο­κτη­σί­ας του συνό­λου των συγκε­ντρω­μέ­νων μέσων παρα­γω­γής και της γης, επι­στη­μο­νι­κού κεντρι­κού σχε­δια­σμού της παρα­γω­γι­κής δια­δι­κα­σί­ας και της ανά­πτυ­ξης της παρα­γω­γής, στό­χος της παρα­γω­γής γίνε­ται η διευ­ρυ­μέ­νη λαϊ­κή ευη­με­ρία και η κάλυ­ψη των συν­δυα­σμέ­νων αναγκών.

Σε αυτές τις συν­θή­κες, το εργα­τι­κό κρά­τος θα υλο­ποι­ή­σει μια πολι­τι­κή δια­σφά­λι­σης της προ­στα­σί­ας από τα φυσι­κά φαι­νό­με­να και από ανθρω­πο­γε­νείς κατα­στρο­φές, αφού η δια­σφά­λι­ση της ζωής και της υγεί­ας του λαού θα είναι πρώ­τη προτεραιότητα.

Παράλ­λη­λα, ο επι­στη­μο­νι­κός κεντρι­κός σχε­δια­σμός επι­τρέ­πει την εξέ­τα­ση των αλλη­λε­πι­δρά­σε­ων των παρα­γω­γι­κών δια­δι­κα­σιών και καταρ­γεί τους αντα­γω­νι­σμούς, ενώ η κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία της γης και των μέσων παρα­γω­γής αναι­ρεί τις πιέ­σεις για αλλα­γές στις χρή­σεις γης.

Αυτές οι συν­θή­κες επι­τρέ­πουν την κατάρ­γη­ση της εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης της γης, του νερού, των φυσι­κών πόρων και τη δια­μόρ­φω­ση πολι­τι­κών ουσια­στι­κής προ­στα­σί­ας από τα φυσι­κά φαι­νό­με­να και τις κατα­στρο­φές που σήμε­ρα κυριο­λε­κτι­κά δια­λύ­ουν τη ζωή των λαϊ­κών οικογενειών.

Τα τεχνο­λο­γι­κά ατυ­χή­μα­τα προ­λαμ­βά­νο­νται, αφού σε όλα τα επί­πε­δα οργά­νω­σης της παρα­γω­γής το κίνη­τρο του κέρ­δους εκλεί­πει. Δάση και υδρο­λο­γι­κές λεκά­νες δια­χει­ρί­ζο­νται ολο­κλη­ρω­μέ­να, ενώ σχε­διά­ζο­νται, στο βαθ­μό που χρειά­ζο­νται, κατάλ­λη­λες τεχνι­κές παρεμ­βά­σεις για την αντι­με­τώ­πι­ση φυσι­κών φαινομένων.

Η κατάρ­γη­ση της καπι­τα­λι­στι­κής ιδιο­κτη­σί­ας στην κατοι­κία και η κατα­σκευή σπι­τιών και υπο­δο­μών με όρους κοι­νω­νι­κής ιδιο­κτη­σί­ας επι­τρέ­πει την ουσια­στι­κή αντι­σει­σμι­κή προ­στα­σία που σήμε­ρα προ­σκρού­ει στις νομο­τέ­λειες του ίδιου του καπιταλισμού.

Παράλ­λη­λα, με τη δια­μόρ­φω­ση όρων εγγε­νούς περιο­ρι­σμού των επι­πτώ­σε­ων από φυσι­κά φαι­νό­με­να και κατα­στρο­φές που σχε­τί­ζο­νται με την κοι­νω­νι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, ανα­βαθ­μί­ζο­νται ουσια­στι­κά και τα μέτρα πρό­λη­ψης, που δεν θεω­ρού­νται πλέ­ον κόστος, αλλά πλευ­ρά της κάλυ­ψης των διευ­ρυ­μέ­νων λαϊ­κών αναγκών.

Η δια­χεί­ρι­ση έκτα­κτων κατα­στά­σε­ων επί­σης λαμ­βά­νει άλλα ποιο­τι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά. Οι απο­φά­σεις λαμ­βά­νο­νται στο κατάλ­λη­λο επί­πε­δο συνυ­πο­λο­γί­ζο­ντας ορθο­λο­γι­κά το σύνο­λο των επιπτώσεων.

Η κατάρ­γη­ση του κέρ­δους ως στό­χου της παρα­γω­γής επι­τρέ­πει να στα­μα­τά η παρα­γω­γι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα όταν απαι­τεί­ται για τη δια­σφά­λι­ση της υγεί­ας και της προ­στα­σί­ας του λαού, ενώ ο πλη­θυ­σμός και ιδί­ως η εργα­τι­κή τάξη εκπαι­δεύ­ε­ται οργα­νι­κά, στα πλαί­σια της ίδιας της οργά­νω­σης της κοι­νω­νί­ας και της εργα­τι­κής εξου­σί­ας στη δια­χεί­ρι­ση και αντι­με­τώ­πι­ση εκτά­κτων καταστάσεων.

Για να ανοί­ξει αυτός ο ελπι­δο­φό­ρος δρό­μος, το ΚΚΕ καλεί την εργα­τι­κή τάξη να συμπο­ρευ­τεί αγω­νι­στι­κά μαζί του. Το ΚΚΕ μπαί­νει μπρο­στά και δια­θέ­τει όλες του τις δυνά­μεις για να οργα­νώ­σει ο λαός την αντε­πί­θε­σή του. Οι δυνά­μεις του ΚΚΕ βρέ­θη­καν στην πρώ­τη γραμ­μή του αγώ­να των κατοί­κων να σώσουν τα χωριά και τα δάση φέτος το καλο­καί­ρι όταν το κρά­τος τα άφη­σε στην τύχη τους.

Βρι­σκό­μα­στε και σήμε­ρα στην πρώ­τη γραμ­μή, στη­ρί­ζου­με και συμ­με­τέ­χου­με στους αγώ­νες των πυρό­πλη­κτων της Εύβοιας, της Ηλεί­ας, όλης της χώρας, στους αγώ­νες των πυρο­σβε­στών, στους αγώ­νες των εργα­ζο­μέ­νων σε ολό­κλη­ρη τη χώρα που ματώ­νουν από τα και­ρι­κά φαινόμενα.

Διεκ­δι­κού­με:

• Να δια­σφα­λι­στεί η άμε­ση και ουσια­στι­κή στή­ρι­ξη και απο­κα­τά­στα­ση των πλη­γέ­ντων από φυσι­κές κατα­στρο­φές, με πλή­ρεις απο­ζη­μιώ­σεις στο 100% των απω­λειών τους.
• Να εκπο­νη­θεί ολο­κλη­ρω­μέ­νος, ουσια­στι­κός, επι­στη­μο­νι­κός σχε­δια­σμός συν­δυα­στι­κής απο­τί­μη­σης για το σύνο­λο των κιν­δύ­νων, φυσι­κών και τεχνο­λο­γι­κών, με ευθύ­νη και χρη­μα­το­δό­τη­ση του κράτους.
• Να ληφθούν τα ανα­γκαία άμε­σα μέτρα πρό­λη­ψης εκδή­λω­σης κατα­στρο­φών και ελα­χι­στο­ποί­η­σης των επι­πτώ­σε­ών τους, όπως:
• Ολο­κλη­ρω­μέ­νος σχε­δια­σμός των απα­ραί­τη­των έργων υπο­δο­μής, αντι­πλημ­μυ­ρι­κής προ­στα­σί­ας, ολο­κλη­ρω­μέ­νης δια­χεί­ρι­σης των δασών, μέτρα προ­σει­σμι­κού ελέγ­χου και προ­στα­σί­ας για τα δημό­σια κτί­ρια και τους χώρους συγκέ­ντρω­σης πολ­λών ανθρώ­πων (σχο­λεία, νοσο­κο­μεία, χώροι συνά­θροι­σης κοι­νού κ.ά.), ουσια­στι­κός και συνε­χής έλεγ­χος της στα­τι­κής επάρ­κειας και ασφά­λειας σε περί­πτω­ση σει­σμού όλων των κτι­ρί­ων, απο­τί­μη­ση κιν­δύ­νου, συνε­χείς έλεγ­χοι και λήψη όλων των ανα­γκαί­ων μέτρων ελα­χι­στο­ποί­η­σης του κιν­δύ­νου στις τεχνο­λο­γι­κές εγκαταστάσεις.
• Να ληφθούν όλα τα απα­ραί­τη­τα μέτρα προς την κατεύ­θυν­ση κάλυ­ψης των συν­δυα­σμέ­νων λαϊ­κών ανα­γκών για ασφα­λή, ποιο­τι­κή, φτη­νή κατοι­κία που θα καλύ­πτει το σύνο­λο των σύγ­χρο­νων προδιαγραφών.
• Να εκπο­νη­θεί ολο­κλη­ρω­μέ­νος σχε­δια­σμός αντι­με­τώ­πι­σης τεχνο­λο­γι­κών και φυσι­κών κατα­στρο­φών, εκπαί­δευ­ση και ενη­μέ­ρω­ση του πλη­θυ­σμού, κρα­τι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση για ανά­πτυ­ξη της έρευ­νας σε αυτήν την κατεύθυνση.
• Η οργά­νω­ση της πολι­τι­κής προ­στα­σί­ας, της αντι­με­τώ­πι­σης φυσι­κών και τεχνο­λο­γι­κών κατα­στρο­φών σε επί­πε­δο δομής, υπο­δο­μών, εξο­πλι­σμού, σχε­δια­σμού και αντι­με­τώ­πι­σης να είναι απο­κλει­στι­κή μέρι­μνα και ευθύ­νη του κρά­τους, με καθο­ρι­σμέ­νους ρόλους για όλες τις εμπλε­κό­με­νες υπη­ρε­σί­ες και κρα­τι­κά όργανα.
• Να χρη­μα­το­δο­τη­θούν από τον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό και να ενι­σχυ­θούν μαζι­κά με μόνι­μο προ­σω­πι­κό και με όλο τον απαι­τού­με­νο εξο­πλι­σμό όλες οι κρα­τι­κές δομές πρό­λη­ψης, δια­χεί­ρι­σης και πολι­τι­κής προ­στα­σί­ας, Υγεί­ας, εκτί­μη­σης και πρό­γνω­σης των φυσι­κών και τεχνο­λο­γι­κών κατα­στρο­φών, με μόνι­μο προ­σω­πι­κό και εξο­πλι­σμό. Να χρη­μα­το­δο­τη­θεί το σύνο­λο των ανα­γκαί­ων τεχνι­κών μέσων για την αντι­με­τώ­πι­ση των φυσι­κών και τεχνο­λο­γι­κών καταστροφών.
• Να ενι­σχυ­θούν ουσια­στι­κά οι κρα­τι­κοί μηχα­νι­σμοί αδειο­δό­τη­σης ελέγ­χου και επο­πτεί­ας των εγκα­τα­στά­σε­ων και να καταρ­γη­θεί το ισχύ­ον πλαί­σιο περι­βαλ­λο­ντι­κής αδειο­δό­τη­σης που διευ­κο­λύ­νει την τοπο­θέ­τη­ση και τη χωρο­θέ­τη­ση των εγκα­τα­στά­σε­ων χωρίς ολο­κλη­ρω­μέ­νη, επι­στη­μο­νι­κή εκτί­μη­ση του συνό­λου των επι­πτώ­σε­ων από μια εγκατάσταση.
• Να καταρ­γη­θούν το πλαί­σιο χρή­σε­ων γης, η αντι­δρα­στι­κή δασι­κή νομο­θε­σία που ψήφι­σαν οι κυβερ­νή­σεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ και δια­σφα­λί­ζει τα συμ­φέ­ρο­ντα του μεγά­λου κεφα­λαί­ου που υπο­τάσ­σει το περι­βάλ­λον στο κέρ­δος και καθι­στά αδύ­να­τη την ουσια­στι­κή πολι­τι­κή προστασία.
• Να προ­χω­ρή­σει άμε­σα η τακτι­κή ενη­μέ­ρω­ση και εκπαί­δευ­ση του λαού για το σύνο­λο των φυσι­κών και τεχνο­λο­γι­κών κατα­στρο­φών, η δια­μόρ­φω­ση κατάλ­λη­λα εκπαι­δευ­μέ­νου προ­σω­πι­κού έκτα­κτης ανά­γκης. Επι­βο­λή μέτρων δια­κο­πής όλων των μη ανα­γκαί­ων εργα­σιών άμε­σα και όπου εκδη­λώ­νο­νται έντο­να και­ρι­κά φαι­νό­με­να, χωρίς καμία επι­βά­ρυν­ση των εργαζομένων.

Οι δυνά­μεις του ΚΚΕ μπαί­νου­με μπρο­στά για να προ­βά­λει μαχη­τι­κά και αγω­νι­στι­κά ο λαός το δικό του σχέ­διο απέ­να­ντι στη στρα­τη­γι­κή του κεφα­λαί­ου. Να ανα­με­τρη­θεί με την κυρί­αρ­χη πολι­τι­κή που θεω­ρεί τις ανά­γκες του ως κόστος και μετα­τρέ­πει σε επεν­δυ­τι­κές ευκαι­ρί­ες για το κεφά­λαιο τις κατε­στραμ­μέ­νες περιοχές.

Και στα θέμα­τα της πολι­τι­κής προ­στα­σί­ας ανα­δει­κνύ­ε­ται ότι μόνο ο λαός μπο­ρεί να σώσει τον λαό, βαδί­ζο­ντας στον δρό­μο της σύγκρου­σης με το κρά­τος της δικτα­το­ρί­ας του κεφα­λαί­ου και όσους το υπηρετούν».