«Διαβάζοντας» τις εξελίξεις με βάση τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21ο Συνέδριο

Τα ζητή­μα­τα αυτά μπαί­νουν στην αντι­πα­ρά­θε­ση ανά­με­σα στις πολι­τι­κές δυνά­μεις — όταν βεβαί­ως δεν κυριαρ­χεί ο απο­προ­σα­να­το­λι­σμός σε άλλα ζητή­μα­τα — και έχει σημα­σία να δού­με τον χαρα­κτή­ρα αυτής της αντι­πα­ρά­θε­σης αλλά και του «δια­λό­γου» ανά­με­σα στα αστι­κά κόμ­μα­τα με τη βοή­θεια και των Θέσε­ων της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο.

«Πίσω από τις γραμ­μές» δεν μπο­ρεί να κρυ­φτεί ότι οι «πολ­λές επεν­δύ­σεις», για τις οποί­ες μιλά­ει η κυβέρ­νη­ση και υπερ­θε­μα­τί­ζουν οι υπό­λοι­ποι, χτί­ζο­νται πάνω στην έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης, όπως δεί­χνει και το παρά­δειγ­μα των «ανα­τρο­πών του αιώ­να» που φέρ­νει η κυβέρ­νη­ση στα Εργα­σια­κά, ως το «πρώ­το άρθρο» του «Σχε­δί­ου Ανά­καμ­ψης» και η συνέ­χεια του έργου όλων των προηγούμενων.

Οπως ανα­φέ­ρουν οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21ο Συνέ­δριο, η επό­με­νη μέρα της «επι­στρο­φής στην κανο­νι­κό­τη­τα» θα είναι: «Εφιάλ­της για τον λαό, με κλι­μά­κω­ση της πολι­τι­κής επι­βο­λής φθη­νής εργα­τι­κής δύνα­μης και ολο­κλή­ρω­ση της επί­θε­σης στα ασφα­λι­στι­κά δικαιώ­μα­τα των εργα­ζο­μέ­νων. Παρά­δει­σος για τους μονο­πω­λια­κούς ομί­λους, με νέες φορο­α­παλ­λα­γές και μέτρα επι­τά­χυν­σης της συγκέ­ντρω­σης και συγκε­ντρο­ποί­η­σης του κεφα­λαί­ου» (Θ. 28).

Το ζητού­με­νο είναι οι καταλ­λη­λό­τε­ροι όροι με τους οποί­ους οι επι­χει­ρη­μα­τι­κοί όμι­λοι θα «τεντώ­σουν» κι άλλο την εργα­τι­κή δύνα­μη, για το πώς θα μπει «τάξη» — θα σφρα­γι­στεί δηλα­δή η παρα­πέ­ρα «ευε­λι­ξία», η γενί­κευ­ση της τηλερ­γα­σί­ας, η έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης και ταυ­τό­χρο­να θα δια­σφα­λι­στεί και η «κοι­νω­νι­κή ειρήνη».

Και όλα αυτά μετά από μια δεκα­ε­τία κατά την οποία οι εργα­ζό­με­νοι έμα­θαν από πρώ­το χέρι ότι ανά­καμ­ψη της καπι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας δίχως σαρω­τι­κές ανα­τρο­πές δικαιω­μά­των και έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σής τους δεν γίνε­ται να υπάρ­ξει! Η προ­σπά­θεια συμπί­ε­σης στο μη περαι­τέ­ρω της τιμής της εργα­τι­κής δύνα­μης βρί­σκε­ται στον πυρή­να των αντι­δρα­στι­κών μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων που στη­ρί­ζουν την καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μία, την κερ­δο­φο­ρία και αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τά της.

Για τους εργα­ζό­με­νους βέβαια η μάχη για τον εργά­σι­μο χρό­νο δεν μπο­ρεί να έχει ως κρι­τή­ριο ούτε τις αντο­χές της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, ούτε τι θα βοη­θή­σει την άνο­δο της κερ­δο­φο­ρί­ας. Η πάλη για την υπε­ρά­σπι­ση του 8ωρου, των υπε­ρω­ριών, ενά­ντια στη «διευ­θέ­τη­ση», δεν μπο­ρεί παρά να συγκρού­ε­ται με την «καρ­διά» των αντερ­γα­τι­κών ανα­τρο­πών, να αμφι­σβη­τεί την αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα του κεφα­λαί­ου, την «κανο­νι­κό­τη­τα» της εργα­σια­κής ζού­γκλας, την υπε­ρερ­γα­σία που εναλ­λάσ­σε­ται με την ανερ­γία, με μπού­σου­λα πάντα την καπι­τα­λι­στι­κή κερδοφορία.

Είναι μια μάχη που δίνε­ται με τη σημαία των σύγ­χρο­νων ανα­γκών, για μόνι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά με δικαιώ­μα­τα για όλους, για στα­θε­ρό ημε­ρή­σιο χρό­νο δου­λειάς, για αξιο­ποί­η­ση όλων των δυνα­το­τή­των που υπάρ­χουν για γενι­κευ­μέ­νη μεί­ω­ση του χρό­νου εργασίας.

Στις Θέσεις για το 21ο Συνέ­δριο σημειώνεται:

«Στην Ελλά­δα, όπως και στην ΕΕ και διε­θνώς, οι κυβερ­νή­σεις και γενι­κό­τε­ρα το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα συγκλί­νουν στην υιο­θέ­τη­ση μεγα­λύ­τε­ρης κρα­τι­κής παρέμ­βα­σης, επε­κτα­τι­κής δημο­σιο­νο­μι­κής πολι­τι­κής και νομι­σμα­τι­κής χαλά­ρω­σης, για να στη­ρι­χτεί η ανά­πτυ­ξη της ελλη­νι­κής οικο­νο­μί­ας» (Θ. 28, δεύ­τε­ρο κείμενο).

Και αυτόν τον λογα­ρια­σμό βέβαια θα τον πλη­ρώ­σει ο λαός, είτε ματώ­νο­ντας για τα μεγά­λα κρα­τι­κά χρέη, είτε πλη­ρώ­νο­ντας πιο ακρι­βά για υπο­δο­μές (π.χ. Ενέρ­γειας, Μετα­φο­ρών) που αφο­ρούν τις ανά­γκες του.

Ο παρά­δει­σος της «πρά­σι­νης ανά­πτυ­ξης» περι­λαμ­βά­νει το πανά­κρι­βο ηλε­κτρι­κό ρεύ­μα, τις ελα­στι­κές εργα­σια­κές σχέ­σεις, τη φθη­νή εργα­τι­κή δύνα­μη, τα νέα βάρη στα λαϊ­κά νοι­κο­κυ­ριά για την αγο­ρά «πρά­σι­νων» αυτο­κι­νή­των και συσκευών, τους «πρά­σι­νους» φόρους κ.λπ.

Ποιο είναι το περιε­χό­με­νο της δια­φω­νί­ας ανά­με­σα σε κυβέρ­νη­ση, ΣΥΡΙΖΑ, ΚινΑλ κ.λπ.;

Όπως σημειώ­νουν οι Θέσεις, «(…) τα αστι­κά κόμ­μα­τα ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ κρί­νουν την κυβερ­νη­τι­κή πολι­τι­κή της ΝΔ ως μη συνε­πή προ­σαρ­μο­γή στην αντί­στοι­χη ευρω­ε­νω­σια­κή, ενώ τα ίδια παρου­σιά­ζο­νται ως πιο αυθε­ντι­κοί εκφρα­στές μιας ανά­λο­γης, πιο επε­κτα­τι­κής, κρα­τι­κής πολι­τι­κής», παρό­λο που βεβαί­ως ευθύ­νο­νται και τα ίδια για τη μνη­μο­νια­κή πολι­τι­κή των προη­γού­με­νων χρόνων.

Η παν­δη­μία ευκαι­ρία για κέρ­δη και οι κοι­νω­νι­κές ανά­γκες για ακό­μα μια φορά άλλο ένα «πεδί­ον δόξης λαμπρόν» για την καπι­τα­λι­στι­κή κερ­δο­φο­ρία. Και αυτά παρ’ όλα τα όσα τρα­γι­κά ζει ο λαός, πεθαί­νο­ντας πλέ­ον κυριο­λε­κτι­κά έξω από τις ΜΕΘ, με την κυβέρ­νη­ση να αρνεί­ται να επι­τά­ξει τον ιδιω­τι­κό τομέα Υγεί­ας, για να μην πει­ρά­ξει την «ιερή αγε­λά­δα» των κερ­δών, να αρνεί­ται την ουσια­στι­κή ενί­σχυ­ση των νοσο­κο­μεί­ων, των ΜΜΜ, το άνοιγ­μα των σχο­λεί­ων με όλα τα μέτρα προ­στα­σί­ας, για­τί «δεν υπάρ­χουν λεφτό­δε­ντρα». Και ταυ­τό­χρο­να να λέει ότι το «μάθη­μα» που έδω­σε η παν­δη­μία για την επό­με­νη μέρα είναι πόσο «αρμο­νι­κά» μπο­ρούν να συνυ­πάρ­ξουν ο δημό­σιος και ο ιδιω­τι­κός τομέ­ας Υγεί­ας, με κρι­τή­ριο την υγεία ως εμπόρευμα.

Ακριβώς αντίθετο είναι το «μάθημα» για τους εργαζόμενους, το λαό: Δημόσιος και ιδιωτικός τομέας Υγείας δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Οι ανάγκες τους και τα κέρδη του κεφαλαίου «δεν χωράνε στο ίδιο σακούλι».

Και ο ΣΥΡΙΖΑ «ανα­ρω­τιέ­ται» αν στη στοί­χι­ση του λαού βοη­θά­ει η «έλλει­ψη δια­βού­λευ­σης» του σχε­δί­ου, καλ­λιερ­γεί την αυτα­πά­τη του «δημο­κρα­τι­κού σχε­δια­σμού» και θέλει ξανά το εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα «χαλά­κι» να σκου­πί­σει τα πόδια του δια­βαί­νο­ντας την πόρ­τα της κυβερ­νη­τι­κής εναλ­λα­γής προς τα σαλό­νια της αστι­κής τάξης. Της «κλεί­νει» άλλω­στε το μάτι πως μόνο με εκεί­νον στην κυβέρ­νη­ση μπο­ρεί η πάλη του λαού να είναι «εν υπνώσει».

Ακρι­βώς το αντί­θε­το είναι το ζητού­με­νο για τους εργα­ζό­με­νους, τους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους και επαγ­γελ­μα­τί­ες, τους αγρό­τες, τη νεο­λαία: Το πώς θα δυνα­μώ­σουν την πάλη απέ­να­ντι στην αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή, μέσα από τα σωμα­τεία, τους συλ­λό­γους, τις επι­τρο­πές. Πώς θα χτί­σουν τη δική τους Κοι­νω­νι­κή Συμ­μα­χία, θα περά­σουν στην αντε­πί­θε­ση απέ­να­ντι στο κεφά­λαιο. Πώς θα ανοί­ξουν τον δρό­μο για μια νέα κοι­νω­νι­κή οργά­νω­ση, απαλ­λαγ­μέ­νη από τον «βρα­χνά» του κέρ­δους και όπου στο επί­κε­ντρο θα βρί­σκο­νται οι δικές τους ανάγκες.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης