ΔΙΑΔΡΟΜΗ «ΠΕΡΙΣΣΟΣ — ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ»

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Θανά­σης Κοτιά­λης //

Ήταν η πρώ­τη φορά που έμπαι­να στην Αίθου­σα Συνε­δρί­ων της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. Πέραν της συγκί­νη­σης του χώρου, η βρα­διά επι­φύ­λασ­σε μεγα­λύ­τε­ρες συγκι­νή­σεις γι αργό­τε­ρα. Είθι­σται σε συναυ­λί­ες ο συνή­θης ύπο­πτος να ανα­ζη­τεί­ται στο podium.Η φωτο­γρα­φία του Δρ Χρή­στου Κολο­βού, στο πρό­γραμ­μα της εκδή­λω­σης, μάλ­λον τον αδι­κεί αλλά συνά­δει με το σπου­δαίο βιο­γρα­φι­κό του γεμά­το περ­γα­μη­νές κατα­κτη­μέ­νες ανά τον κόσμο ! και σε τόσο νεα­ρή ηλικία !

Λοι­πόν που λέτε, μετά το τέλος της συναυ­λί­ας είχα την τύχη να βρε­θώ, με τον σπου­δαίο αυτό αρχι­μου­σι­κό, στο ίδιο βαγό­νι και από τις ράγες του πεντα­γράμ­μου στις πεζές του ηλε­κτρι­κού …συνο­δεία εγχόρ­δων, μιας και τρία μέλη της ορχή­στρας του δεν έπα­ψαν να τον συνο­δεύ­ουν. Το ότι τα έγχορ­δα ήταν στις θήκες τους αυτό δεν σημαί­νει και ότι είχαν ηρε­μή­σει από το crescendo των 147 χρό­νων της Ιστο­ρί­ας της “Διε­θνούς” !

Ελά­τε όμως που εδώ δεν διηύ­θυ­νε ο μαέστρος…Ήταν η παρέα ? ήταν η υπε­ρο­χή της απλό­τη­τας ? ήταν η έγχυ­ση τόσης μου­σι­κής γνώ­σης ” από ένα άνοιγ­μα μόλις τριών χιλιο­στών στην ίριδα ” ?
Ότι κι αν ήταν,στο podium δεν βρι­σκό­ταν πια ο σπου­δαί­ος αν και νεό­τα­τος αρχι­μου­σι­κός του προ­γράμ­μα­τος της εκδή­λω­σης, αλλά η απλό­τη­τα και μάλι­στα με καθη­με­ρι­νό ένδυ­μα ! Ο πολύ σπου­δαί­ος αυτός αρχι­μου­σι­κός είχε μετα­μορ­φω­θεί σ’ έναν καθη­με­ρι­νό επι­βά­τη σαν αυτούς που χρη­σι­μο­ποιούν καθη­με­ρι­νά τον ηλεκτρικό…ακύρωσε το εισι­τή­ριο του…αν και υπήρ­χαν θέσεις παρέ­μει­νε όρθιος “σαν να άκου­γε την Διε­θνή” …κι ας ήταν κατάκοπος.…

Και τι έκα­νε ? “πεί­ρα­ζε”, αστειευό­ταν και γελού­σε με την παρέα του. Τώρα δεν ήταν μαέ­στρος …είχε μετα­μορ­φω­θεί σε πρώ­το βιο­λί του κεφιού και της παρέας…πάντως είναι αλή­θεια πως το πνευ­μα της παρέ­ας το κατηύ­θυ­νε και αυτό με μαε­στρία ! τόσο που ανα­ρω­τιό­μουν αν αυτό το ριχτό που­κά­μι­σο που φορού­σε το επέ­λε­ξε για να κρύ­ψει ότι το πνεύ­μα στη συνε­χή πάλη με το σώμα είχε κατα­λά­βει ακό­μα και τις ουδέ­τε­ρες ζώνες…ότι μαέ­στρο όπως και να το κάνου­με τόσες ώρες μελέ­της, προς δικήν μας τέρψη…ε,…έχουν και το αντί­τι­μο τους !

Αμ, το άλλο ? λες και είναι ίδιον των Σπου­δαί­ων και Σημα­ντι­κών να έχουν στην τσέ­πη τους ασή­μα­ντα πράγ­μα­τα, όπως ένα μαντή­λι τσέ­πης, το οποίο συχνά-πυκνά χρησιμοποιούσε.

Όταν όμως σε ανε­βά­ζουν στο podium, ως ισά­ξιο τους οι Pierre de Geyter, από κοι­νού με τον κ.Αλέκο Ξένο, όταν ο Eugene Pottier στη­ρί­ζει το πρό­σω­πο του στα δύο του χέρια, ν’ ακού­σει τους στί­χους του σε πρώ­τη παγκό­σμια εκτέ­λε­ση για μεγά­λη συμ­φω­νι­κή ορχή­στρα, όταν η αρτιό­τη­τα και το μεγα­λείο της ορχή­στρας που διευ­θύ­νεις, κάνουν τον Ludwig van Beethoven, να στρέ­ψει τα ώτα του στη γη, ε, ναι …ιδρώ­νεις, μ’ εκεί­νο τον ακα­τά­παυ­στο ιδρώ­τα που περιο­δεύ­ει το μέτω­πο των δημιουρ­γι­κών ανθρώ­πων όταν τον στρέ­φουν προς μια ανα­γκαιό­τη­τα, είτε είσαι βιο­μη­χα­νι­κός εργά­της στα εργο­στά­σια πυρο­μα­χι­κών της πόλης Tyla, στα περί­χω­ρα της Μόσχας, είτε είσαι απλός εργά­της όταν θεμε­λιω­νό­ταν το φράγ­μα του Κου­ϊ­μπι­σεφ, είτε σαμπο­τέρ του βου­νού, κι ετοι­μά­ζε­σαι να πατή­σεις το κου­μπί των μελω­διών του Αλέ­κου Ξένου !

Όμως maestro, κι εσείς μας κρύ­ψα­τε ότι από­ψε δεν διευ­θύ­να­τε με την μπα­γκέ­τα του αρχι­μου­σι­κού αλλά με την σκυ­τά­λη που σας έβα­λε στο χέρι ό ίδιος ο κ.Αλέκος Ξένος, μια μπα­γκέ­τα εκα­τό χρό­νων ιστο­ρί­ας, μια μπα­γκέ­τα εκα­τό χρό­νων αγώ­νων, από το ίδιο ακρι­βώς υλι­κό φτιαγ­μέ­νη που ο ίδιος ο κ.Αλέκος Ξένος σμί­λε­ψε, και που μπο­ρείς να βρεις μόνο στα δέντρα των βου­νών που πρω­το­τρα­γού­δη­σαν τα έργα του.

Δρ. Χρή­στο Κολο­βέ, υπο­κλι­θή­κα­τε από­ψε αρκε­τές φορές…κακώς όμως…εμείς είμα­σταν αυτοί που υπο­κλι­θή­κα­με, στο μεγα­λείο σας, στην μου­σι­κή σας ιδιοφυία,μα πάνω απ’ όλα υπο­κλι­θή­κα­με στην απλό­τη­τα σας !

…και αν μου επι­τρέ­πε­τε μια παρατήρηση:

έργο του μαέ­στρου είναι να τηρεί το tempo, τις normes, και της εξει­δι­κευ­μέ­νες οδη­γί­ες της παρτιτούρας…
Εσείς πιστεύ­ε­τε πως με τόσα βουρ­κω­μέ­να μάτια, σε Ελλά­δα και Κύπρο, με τόσους κόμπους στο λαι­μό να πνί­γο­νται και να μας πνί­γουν, με τόσες υψω­μέ­νες γρο­θιές τηρή­θη­καν το tempo, οι normes και οι παρ­τι­τού­ρες ?…κι όπως ο μαέ­στρος ανέ­βη­κε στον Περισ­σό για να κατέ­βει στον Νέο Κόσμο, έτσι κάνει και το Κόμ­μα μας, για ‘εναν άλλο, Νέο Κόσμο, πιο όμορ­φο και πιο δίκαιο πατώ­ντας στις ράγες της Ιστο­ρί­ας, που ‘ναι μόνο δύο απ’ τις πέντε ενός πεντα­γράμ­μου που ο κ.Αλέκος Ξένος συνέ­θε­σε του Λαού μας τη λευ­τε­ριά σαν ” Πρώ­τος Αντάρτης” !

Δρ Χρή­στο Κολο­βέ, κα Ελέ­νη Μηλια­ρο­νι­κο­λά­κη σας είμαι ευγνώ­μων για την βραδιά !