ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΣΥΡΙΖΑ: Κάλεσμα χειραγώγησης του λαού στους «νέους» στόχους του κεφαλαίου

Το «στίγμα» της προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά από τις εκλογές του Ιούλη έδωσαν η συζήτηση στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και το κείμενο της πολιτικής διακήρυξης που εγκρίθηκε σε αυτήν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Το ζητούμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το πώς θα υπηρετήσει από τη θέση της αντιπολίτευσης τους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου που υπηρέτησε και ως κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, το πώς θα ανανεώσει τη δυνατότητά του να προβάλλει ως «εναλλακτική» διακυβέρνηση σε αυτήν της ΝΔ.

◾ Με «σημαία» τους στόχους του κεφαλαίου… ◾

Η δια­κή­ρυ­ξη υπεν­θυ­μί­ζει στο κεφά­λαιο ότι ο «νέος φορέ­ας» του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι εδώ στα «δύσκο­λα», ξεκα­θα­ρί­ζο­ντας ότι μιλά­ει εξ ονό­μα­τος μιας «αρι­στε­ράς» που δεν διστά­ζει να ανα­λά­βει την «κυβερ­νη­τι­κή ευθύ­νη», για τις ανά­γκες πάντα του κεφαλαίου.

Εξάλ­λου, υπεν­θυ­μί­ζει και υπε­ρα­σπί­ζε­ται τη δική του αντι­λαϊ­κή «παρα­κα­τα­θή­κη» με το έργο και το πρό­γραμ­μα που εφάρ­μο­σε η κυβέρ­νη­σή του όλα τα προη­γού­με­να χρό­νια, τσα­κί­ζο­ντας τα εργα­τι­κά δικαιώ­μα­τα, υλο­ποιώ­ντας το 62% των απαι­τή­σε­ων του ΣΕΒ και αφή­νο­ντας τη σκυ­τά­λη για τα υπό­λοι­πα στην κυβέρ­νη­ση της ΝΔ.

Υπεν­θυ­μί­ζει έτσι την ικα­νό­τη­τά του στην προ­ώ­θη­ση βαθιών αντι­λαϊ­κών μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων για την ανά­καμ­ψη της καπι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας τις οποί­ες δυσκο­λεύ­τη­καν να υλο­ποι­ή­σουν πλή­ρως οι προη­γού­με­νες κυβερ­νή­σεις, αλλά και στη δια­χεί­ρι­ση — ενσω­μά­τω­ση της λαϊ­κής δυσα­ρέ­σκειας, στο ξελά­σπω­μα του συστή­μα­τος, ικα­νό­τη­τα την οποία απέ­δει­ξε ότι δια­θέ­τει στα χρό­νια της δια­κυ­βέρ­νη­σής του.

Με αυτόν τον τρό­πο επι­βε­βαιώ­νε­ται για άλλη μια φορά ότι η βάση της «προ­γραμ­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης» που ασκεί στη ΝΔ είναι η στρα­τη­γι­κή του κεφα­λαί­ου, ο στό­χος της καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης, που υπη­ρέ­τη­σε τα προη­γού­με­να τεσ­σε­ρά­μι­σι χρό­νια από κυβερ­νη­τι­κές θέσεις, αλλά και της «γεω­στρα­τη­γι­κής ανα­βάθ­μι­σης» της αστι­κής τάξης, μέσα από την παρα­πέ­ρα εμπλο­κή στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ στην περιο­χή.

Για αυτόν το λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ ομο­λο­γεί ότι η σημε­ρι­νή κυβέρ­νη­ση «έρχε­ται στα λόγια του» και «τρώ­ει από τα έτοι­μα» σε μια σει­ρά θεμά­των: Από τη δημο­σιο­νο­μι­κή πολι­τι­κή και τους στό­χους των πλε­ο­να­σμά­των, που αφο­ρούν τον «δημο­σιο­νο­μι­κό χώρο» για τη στή­ρι­ξη του κεφα­λαί­ου, μέχρι την εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή και την εμπλο­κή στα αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κά σχέ­δια, με χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα τον «Στρα­τη­γι­κό Διά­λο­γο» με τις ΗΠΑ, όπως και την εφαρ­μο­γή της ΝΑΤΟι­κής Συμ­φω­νί­ας των Πρεσπών.

Εξάλ­λου, δεν θέλει και κανέ­να ιδιαί­τε­ρο «διά­βα­σμα πίσω από τις γραμ­μές» της δια­κή­ρυ­ξης για να φανούν τα δια­πι­στευ­τή­ρια που δίνει ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ στην αστι­κή τάξη και στους βασι­κούς στρα­τη­γι­κούς της στό­χους, όπως για παράδειγμα:

• Στο άνοιγ­μα νέων πεδί­ων κερ­δο­φο­ρί­ας για το κεφά­λαιο, π.χ. με το λεγό­με­νο «πρά­σι­νο new deal», που αφο­ρά τα «πρά­σι­να» κέρ­δη συγκε­κρι­μέ­νων επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων που πλη­ρώ­νει πανά­κρι­βα ο λαός, «με μια γεν­ναία στρο­φή στα ζητή­μα­τα της Ενέρ­γειας, των υπο­δο­μών, του ορυ­κτού πλού­του, της προ­στα­σί­ας των δασών και της δια­χεί­ρι­σης απορ­ριμ­μά­των», όπως χαρα­κτη­ρι­στι­κά λέγε­ται στη διακήρυξη.
• Στον «πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο» της Ελλά­δας στα ευρω­α­τλα­ντι­κά σχέ­δια στα Βαλ­κά­νια, με τη σθε­να­ρή υπε­ρά­σπι­ση της ευρω­α­τλα­ντι­κής κοπής Συμ­φω­νί­ας των Πρε­σπών και — όπως έδει­ξε και η επί­σκε­ψη Τσί­πρα στα Σκό­πια τη βδο­μά­δα που πέρα­σε — των επό­με­νων βημά­των της «ευρω­α­τλα­ντι­κής ολο­κλή­ρω­σης» των Δυτ. Βαλ­κα­νί­ων, με «υπό­δειγ­μα» την κατά­πτυ­στη Συμ­φω­νία με τη Β. Μακε­δο­νία. Και βέβαια δεν περ­νά­νε απα­ρα­τή­ρη­τα τα σχε­τι­κά «συγ­χα­ρη­τή­ρια» του Αλ. Τσί­πρα στον «Μητσο­τά­κη Νέας Υόρ­κης», συμπλη­ρώ­νο­ντας ότι «είπε αυτά που έπρε­πε να πει, εάν ήθε­λε να τον λάβουν στα σοβα­ρά οι συνο­μι­λη­τές του».
• Στην υπε­ρά­σπι­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών ενώ­σε­ων στις οποί­ες συμ­με­τέ­χει η αστι­κή τάξη της χώρας, με πρώ­τη — πρώ­τη βέβαια την ΕΕ. Στό­χο θέτει την «υπε­ρά­σπι­ση της ΕΕ από τις νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πολι­τι­κές που έχουν οδη­γή­σει την Ευρώ­πη σε υπαρ­ξια­κή κρί­ση», εκφρά­ζο­ντας την αγω­νία για το ότι «η Ευρώ­πη φαί­νε­ται (…) ανί­κα­νη να ασκή­σει μια ενιαία, αυτό­νο­μη και εποι­κο­δο­μη­τι­κή εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή στη γει­το­νιά της», συσκο­τί­ζο­ντας παράλ­λη­λα με αυτόν τον τρό­πο και τον αντι­δρα­στι­κό χαρα­κτή­ρα της ΕΕ ως δια­κρα­τι­κής ένω­σης του κεφα­λαί­ου, από χέρι εχθρι­κής στους λαούς, ανε­ξάρ­τη­τα από τους συσχε­τι­σμούς ανά­με­σα στις αστι­κές πολι­τι­κές δυνάμεις.

…και «φιλολαϊκή» προβιά

Ταυ­τό­χρο­να, ως η άλλη πλευ­ρά του ίδιου νομί­σμα­τος, ο ΣΥΡΙΖΑ επι­χει­ρεί να ανα­νε­ώ­σει και την ικα­νό­τη­τα ενσω­μά­τω­σης εργα­τι­κών — λαϊ­κών στρω­μά­των στα προ­τάγ­μα­τα αυτά του κεφα­λαί­ου, προ­σαρ­μό­ζο­ντας το κάλ­πι­κο δίλημ­μα περί «προ­ό­δου και συντή­ρη­σης» στις νέες πλέ­ον «απαι­τή­σεις» και συνθήκες.

Στο πλαί­σιο αυτό, όπως απο­τυ­πώ­νε­ται και στη δια­κή­ρυ­ξη και στα δείγ­μα­τα της «υπεύ­θυ­νης αντιπολίτευσης»:

• Επι­λέ­γει στοι­χεία όπως η δια­πλο­κή, ο αυταρ­χι­σμός και ο τρό­πος άσκη­σης της κυβερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας για να τεκ­μη­ριω­θεί η δήθεν «δεξιά παλι­νόρ­θω­ση», για να σηκώ­σει «αντι­δε­ξιές» και «αντι­μνη­μο­νια­κές» παντιέ­ρες. Ενι­σχύ­ει έτσι το κάλ­πι­κο δίπο­λο με τη ΝΔ και επι­διώ­κει να εγκλω­βί­σει τη λαϊ­κή δυσα­ρέ­σκεια σε κατευ­θύν­σεις και στό­χους που θα ζητούν την υλο­ποί­η­ση της ίδιας αντι­λαϊ­κής στρα­τη­γι­κής με άλλο… στιλ, αξιο­ποιώ­ντας βέβαια και το γεγο­νός ότι η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ — απο­θρα­συ­μέ­νη και από τη λάσπη που έρι­ξε η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ στην έννοια της προ­ό­δου — έρχε­ται με «λυμέ­νο το ζωνά­ρι» να περά­σει μια σει­ρά από αντι­δρα­στι­κές αλλα­γές που οι ίδιοι δρομολόγησαν.
• Εστιά­ζει σε ζητή­μα­τα που θεω­ρεί «προ­νο­μια­κό πεδίο», π.χ. κατα­στο­λή, κοι­νω­νι­κά δικαιώ­μα­τα, Μετα­να­στευ­τι­κό κ.ο.κ., επι­χει­ρώ­ντας να κατευ­θύ­νει τη συζή­τη­ση όσο το δυνα­τόν πιο μακριά από την ουσία. Λες και επί των ημε­ρών του δεν αντι­με­τω­πί­στη­καν με κατα­στο­λή εργα­τι­κές — λαϊ­κές κινη­το­ποι­ή­σεις. Λες και δεν βγή­καν παρά­νο­μες απερ­γί­ες, λες και δεν ήρθαν δια­δη­λω­τές αντι­μέ­τω­ποι με την αγριό­τη­τα των ΜΑΤ. Λες και η κατά­στα­ση με το Προ­σφυ­γι­κό δεν έχει να κάνει με την εφαρ­μο­γή της Συμ­φω­νί­ας ΕΕ — Τουρ­κί­ας, την οποία ψήφι­σε και στή­ρι­ξε η κυβέρνηση.
• Επι­στρα­τεύ­ει τον «δια­γω­νι­σμό» δια­χεί­ρι­σης της ακραί­ας φτώ­χειας, λέγο­ντας: «Η κατα­πο­λέ­μη­ση των κοι­νω­νι­κών ανι­σο­τή­των σκια­γρα­φεί σήμε­ρα τη βασι­κή δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή ανά­με­σα στις πολι­τι­κές δυνά­μεις». Προ­σπερ­νά έτσι το γεγο­νός πως τα μέτρα αυτά χωρά­νε με ευκο­λία στην πολι­τι­κή που ασκεί­ται από την κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, επι­βε­βαιώ­νο­ντας ότι δεν είναι το «αντί­βα­ρο» αλλά το συμπλή­ρω­μα της αντι­λαϊ­κής πολιτικής.
• Υπο­στη­ρί­ζει πως την κρί­ση την έφε­ρε το «μοντέ­λο ανά­πτυ­ξης» που ακο­λου­θού­σε η ΝΔ, «της παρα­σι­τι­κής και κρα­τι­κο­δί­αι­της επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας»,υπε­ρα­σπι­ζό­με­νος έτσι την απά­τη ενός φιλο­λαϊ­κού καπι­τα­λι­σμού και παίρ­νο­ντας το μέρος των δήθεν «υγιών» επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων. Κάτω δε από μια σει­ρά δια­κη­ρύ­ξε­ων, ακό­μα και περί… κατάρ­γη­σης της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρω­πο, επι­χει­ρεί­ται να μασκα­ρευ­τούν τα γνω­στά σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά παρα­μύ­θια που βρί­σκει κανείς στη δια­κή­ρυ­ξη, όπως π.χ. ότι στό­χος είναι η «συνε­χής μετα­φο­ρά πόρων από το κεφά­λαιο στην εργα­σία» εντός του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος και ο «συνε­χής δημο­κρα­τι­κός μετα­σχη­μα­τι­σμός» του αστι­κού κρά­τους, με την εξου­σία και την οικο­νο­μία στα χέρια του κεφαλαίου.

Εννο­εί­ται ότι από το «μενού» δεν λεί­πουν η προ­σπά­θεια καπη­λεί­ας των πλού­σιων αγω­νι­στι­κών παρα­δό­σε­ων του λαού, στο­χεύ­ο­ντας στο θυμι­κό και στο συναί­σθη­μα αγω­νι­στών με ρίζες στο ΕΑΜ — ΕΛΑΣ, και βέβαια η «ανη­συ­χία» για το γεγο­νός ότι «σε πολ­λές ευρω­παϊ­κές χώρες η Ακρο­δε­ξιά συμ­με­τέ­χει στην κυβερ­νη­τι­κή εξου­σία», όταν ο ΣΥΡΙΖΑ για τέσ­σε­ρα χρό­νια συνερ­γά­στη­κε με τους ακρο­δε­ξιούς ΑΝΕΛ, στή­ρι­ζε μαζί με τον Σαλ­βί­νι, τον Ορμπαν, την Μέρ­κελ και άλλους ακρο­δε­ξιούς κεί­με­να όπως η Δια­κή­ρυ­ξη του Ευρω­παϊ­κού Συμ­βου­λί­ου, που απο­κα­λού­σε «σιδη­ρούν παρα­πέ­τα­σμα» τις χώρες που οικο­δό­μη­σαν το σοσια­λι­σμό στον 20ό αιώ­να, κ.ο.κ.

Εκεί βέβαια που η «αρι­στε­ρά» των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ (που έδω­σε γη και νερό στους Αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κούς, εγκαι­νί­α­σε τον «Στρα­τη­γι­κό Διά­λο­γο» με τις ΗΠΑ και έγι­νε «κολ­λη­τά­ρι» του κρά­τους — δολο­φό­νου του Ισρα­ήλ, απο­σπώ­ντας μέχρι και σήμε­ρα τα σχε­τι­κά συγ­χα­ρη­τή­ρια των ιμπε­ρια­λι­στι­κών κέντρων) ξεπερ­νά­ει κάθε όριο πρό­κλη­σης είναι στις ανα­φο­ρές της δια­κή­ρυ­ξης στη «δια­βο­λι­κά καλή» κυβέρ­νη­ση Τραμπ στις ΗΠΑ και στο ότι «οι ΗΠΑ υπο­βοη­θούν την αστά­θεια στην περιο­χή μας, στη­ρί­ζο­ντας με δογ­μα­τι­κή μονο­μέ­ρεια την πολι­τι­κή της κυβέρ­νη­σης του Ισραήλ»…

«Νέα καθήκοντα» για τις ανάγκες της ενσωμάτωσης

Τον παρα­πά­νω διτ­τό στό­χο θα έρθει να υπη­ρε­τή­σει η «σύγ­χρο­νη προ­ο­δευ­τι­κή παρά­τα­ξη (…) Που μέσα από τον συν­δυα­σμό της κυβερ­νη­τι­κής ευθύ­νης και της ζωντα­νής συμ­με­το­χής της κοι­νω­νί­ας των πολι­τών θα μετα­σχη­μα­τί­σει την Ελλά­δα» με «μπού­σου­λα» πάντα τους στό­χους του κεφαλαίου.

Αυτή είναι η «νέα κατά­στα­ση», που κατά τη δια­κή­ρυ­ξη «βάζει μπρο­στά σε όλους μας νέα καθή­κο­ντα. Για να εναρ­μο­νι­στού­με με τις ανά­γκες της επο­χής μας χρεια­ζό­μα­στε έναν πολι­τι­κό φορέα ανοι­χτό», που «θα συμ­με­τέ­χει στους κοι­νω­νι­κούς χώρους» και «θα γίνε­ται εργα­στή­ρι πει­ρα­μα­τι­σμού δομών, ιδε­ών, μεθό­δων» για τη στρά­τευ­ση του λαού στα «θέλω» της αστι­κής τάξης.

Μια δια­δι­κα­σία δηλα­δή που δίνει το περί­γραμ­μα ενός κόμ­μα­τος το οποίο θα προ­σι­διά­ζει στο Δημο­κρα­τι­κό Κόμ­μα των ΗΠΑ, προ­σαρ­μο­σμέ­νου στα ελλη­νι­κά δεδο­μέ­να και παίρ­νο­ντας υπό­ψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απο­τε­λεί κόμ­μα με «αρι­στε­ρή κατα­γω­γή», με απευ­θεί­ας σχέ­σεις με ομά­δες της «κοι­νω­νί­ας των πολι­τών», όπως ανα­φέ­ρει η δια­κή­ρυ­ξη — δηλα­δή ΜΚΟ, «ακτι­βι­στές», «οικο­λό­γους» κ.ο.κ.

Κάπως έτσι προ­σβλέ­πει ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντι­στοί­χι­ση της εκλο­γι­κής του βάσης με τις οργα­νώ­σεις του, αλλά και στην ανά­πτυ­ξη της ικα­νό­τη­τάς του να χει­ρα­γω­γεί εργα­τι­κές — λαϊ­κές δυνά­μεις με ερεί­σμα­τα που θέλει να απο­κτή­σει στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα, στην Τοπι­κή Διοί­κη­ση, σε επι­με­λη­τή­ρια, σήμε­ρα ως όχη­μα για να ξανα­κερ­δί­σει το χρί­σμα της αστι­κής τάξης και από κυβερ­νη­τι­κές θέσεις στο μέλ­λον, προ­κει­μέ­νου να «γειώ­νε­ται» η αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή σε τμή­μα­τα του λαού.

Τους τρό­πους με τους οποί­ους θα επι­τευ­χθούν τα παρα­πά­νω αφο­ρούν επί­σης οι διερ­γα­σί­ες και οι όποιες δια­φω­νί­ες στο εσω­τε­ρι­κό του, με τα περί «ανοίγ­μα­τος» και «κιν­δύ­νων ΠΑΣΟ­Κο­ποί­η­σης», και όχι βέβαια τον χαρα­κτή­ρα και τους στό­χους της μετε­ξέ­λι­ξης αυτής, ως ο βασι­κός πλέ­ον πόλος της σοσιαλδημοκρατίας.

[πηγή] Αγαπημένο