Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Διακοπές: Απλησίαστο όνειρο για το λαό…

Καθώς το καλο­καί­ρι έχει μπει για τα καλά, τα κυβερ­νη­τι­κά επι­τε­λεία και οι εκπρό­σω­ποι των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων του του­ρι­σμού μιλά­νε για μια πολύ καλή σεζόν. Και πράγ­μα­τι, οι επι­σκέ­πτες στη χώρα μας είναι ήδη πολ­λοί και ανα­μέ­νο­νται κι άλλοι. Μιλά­νε για την «ατμο­μη­χα­νή της οικο­νο­μί­ας», που θα κάνει και πάλι το «θαύ­μα» της. Μόνο που όλο αυτό το «θαύ­μα», εκτός του ότι στη­ρί­ζε­ται στην άγρια εκμε­τάλ­λευ­ση χιλιά­δων εργα­ζό­με­νων κάθε χρό­νο, δεν αφο­ρά την εργα­τι­κή — λαϊ­κή οικο­γέ­νεια στην Ελλά­δα. Γι’ αυτούς το «όνει­ρο» των δια­κο­πών δεν είναι απλά… «θερι­νής νυκτός», αλλά στην κυριο­λε­ξία απλησίαστο.

Έχου­με και λέμε λοι­πόν: Πρώ­τον, το κόστος μετα­κί­νη­σης σε οποιον­δή­πο­τε προ­ο­ρι­σμό είναι αυξη­μέ­νο έως και 30% — 35% σε σχέ­ση με πέρυ­σι, την ίδια ώρα που η αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή, με την ακρί­βεια σε όλα τα αγα­θά, τσα­κί­ζει το έτσι κι αλλιώς πενι­χρό εισό­δη­μα για τη μεγά­λη πλειο­ψη­φία των βιοπαλαιστών.

Τα μονο­πώ­λια στην ακτο­πλο­ΐα έχουν ξεσα­λώ­σει και το κόστος μετα­κί­νη­σης με πλοίο μετ’ επι­στρο­φής για μια τετρα­με­λή οικο­γέ­νεια και ένα μεσαίο αυτο­κί­νη­το, κυμαί­νε­ται στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση από 300 ευρώ για τους πολύ κοντι­νούς προ­ο­ρι­σμούς, μέχρι 700 — 800 για μακρι­νούς, υπο­λο­γί­ζο­ντας θέσεις οικο­νο­μι­κές (κατα­στρώ­μα­τος) και σχε­τι­κά πολ­λές ώρες ταξι­διού. Δεν μιλά­με για καμπί­να ή για τα πολύ γρή­γο­ρα πλοία, όπου οι τιμές αυξά­νο­νται κατά πολύ, και …ούτε κατά διά­νοια με αεροπλάνο.

Δεύ­τε­ρον, το κόστος μετα­κί­νη­σης στο νησί, όπου οι τιμές στα καύ­σι­μα είναι ακό­μα πιο τσου­χτε­ρές από τα αστι­κά κέντρα, και τρί­τον, το κόστος δια­μο­νής, που στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση — σε ενοι­κια­ζό­με­νο δωμά­τιο και όχι ξενο­δο­χείο — σημαί­νει το λιγό­τε­ρο 45–50 ευρώ τη μέρα, με πολύ συντη­ρη­τι­κούς υπο­λο­γι­σμούς. Αν προ­στε­θούν το κόστος δια­τρο­φής — δια­σκέ­δα­σης και η παρα­μο­νή σε μια οργα­νω­μέ­νη παρα­λία, όπου γίνε­ται η μπίζ­να της …ξαπλώ­στρας, το κοντέρ δεν στα­μα­τά­ει να «γρά­φει».

Χωρίς υπερ­βο­λή, η οικο­γέ­νεια που ανα­φέ­ρα­με θα πρέ­πει να ξοδέ­ψει δύο και παρα­πά­νω μηνιά­τι­κα για να μπο­ρέ­σει να ξεφύ­γει για ένα διά­στη­μα όχι παρα­πά­νω από 7 — 10 μέρες, το οποίο είναι πλέ­ον για την πλειο­ψη­φία των εργα­ζο­μέ­νων το διά­στη­μα που μπο­ρούν να «απο­δρά­σουν». Και, βέβαια, η ίδια οικο­γέ­νεια θα πρέ­πει προ­νο­ή­σει να αφή­σει και κάτι στην άκρη για την επι­στρο­φή, για­τί οι λογα­ρια­σμοί και τα διά­φο­ρα χαρά­τσια δεν κάνουν διακοπές…

Ακό­μα και οι «τυχε­ροί» που έχουν μια κατοι­κία, ή έναν χώρο να φιλο­ξε­νη­θούν, δεν μπο­ρούν να γλυ­τώ­σουν το τερά­στιο πλέ­ον κόστος μετα­κί­νη­σης, που ανέρ­χε­ται σε πάνω από το μισό του συνο­λι­κού κόστους. Το ίδιο ισχύ­ει και γι’ αυτούς που επι­λέ­γουν — και κατα­φέρ­νουν να βρουν — χώρους για ελεύ­θε­ρο κάμπινγκ, ή για όσους κοντά στα αστι­κά κέντρα θέλουν να χαρούν λίγες στιγ­μές στη θάλασ­σα: Η μετα­κί­νη­ση παρα­μέ­νει «Γολ­γο­θάς», ενώ οι πιο ωραί­ες παρα­λί­ες — φιλέ­τα είναι ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νες, ή παρα­δο­μέ­νες στην επι­χει­ρη­μα­τι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, με «υπη­ρε­σί­ες» που φτά­νουν για μια 4μελή οικο­γέ­νεια το 50άρικο, στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση. Οι δε ελεύ­θε­ρες παρα­λί­ες ολο­έ­να και λιγο­στεύ­ουν, ενώ στην πλειο­ψη­φία τους είναι παρα­τη­μέ­νες και σε κακή κατάσταση.

Κάπως έτσι, μια ζωτι­κή ανά­γκη για τον εργα­ζό­με­νο και τη λαϊ­κή οικο­γέ­νεια, όπως αυτό της ξεκού­ρα­σης και της ανα­ψυ­χής κατά τη διάρ­κεια της καλο­και­ρι­νής άδειας, γίνε­ται πανά­κρι­βο εμπό­ρευ­μα, απλη­σί­α­στο για τη μεγά­λη λαϊ­κή πλειο­ψη­φία. Κι αυτό δεν αλλά­ζει με τα διά­φο­ρα επι­δο­τού­με­να προ­γράμ­μα­τα του λεγό­με­νου «κοι­νω­νι­κού του­ρι­σμού» και «του­ρι­σμού για όλους», που απο­τε­λούν …παρη­γο­ριά στον άρρω­στο: Αφο­ρούν ένα περιο­ρι­σμέ­νο τμή­μα των πιο ευά­λω­των εργα­ζο­μέ­νων, είναι μικρής χρο­νι­κής διάρ­κειας και δεν μπο­ρούν να καλύ­ψουν την ανά­γκη για πραγ­μα­τι­κές διακοπές.

Ταυ­τό­χρο­να, η «εξω­στρέ­φεια» του του­ρι­σμού, ο προ­σα­να­το­λι­σμός του δηλα­δή σε υψη­λό­τε­ρα εισο­δή­μα­τα και μαζι­κή πελα­τεία από άλλες χώρες, βάζει ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρα εμπό­δια στις λαϊ­κές οικο­γέ­νειες να απο­λαύ­σουν λίγες μέρες ανά­παυ­σης δίπλα σε μια παρα­λία. Η ακρί­βεια, από­το­κο κι αυτή των νόμων της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, κάνει απλη­σί­α­στα για την πλειο­ψη­φία ακό­μα και τα πιο φτη­νά «πακέ­τα». Έτσι, ελά­χι­στοι είναι και φέτος αυτοί που θα κατα­φέ­ρουν να απο­δρά­σουν έστω και για λίγες μέρες. Κι αν το κάνουν, θα είναι σε βάρος άλλων ανα­γκών, από τις οποί­ες θα πρέ­πει να κόψουν.

Η διεκ­δί­κη­ση φτη­νών και ποιο­τι­κών δια­κο­πών για όλους τους εργα­ζό­με­νους και το λαό είναι ανά­γκη να δυνα­μώ­σει μέσα από τα συν­δι­κά­τα και τους φορείς του κινή­μα­τος, παράλ­λη­λα με την πάλη για αυξή­σεις στους μισθούς, μειώ­σεις στα ναύ­λα, κρα­τι­κή μέρι­μνα για φτη­νή μετα­κί­νη­ση και δια­μο­νή. Ένας τέτοιος αγώ­νας δεί­χνει το δρό­μο για να μην είναι οι δια­κο­πές «πολυ­τέ­λεια» για τη μεγά­λη λαϊ­κή πλειοψηφία.

Άλλω­στε, η πεί­ρα από τις χώρες όπου οικο­δο­μού­νταν ο σοσια­λι­σμός τον 20ο αιώ­να, το επι­βε­βαιώ­νει περί­τρα­να. Εκεί οι δια­κο­πές ήταν κατο­χυ­ρω­μέ­νο δικαί­ω­μα για τους εργα­ζό­με­νους και τις οικο­γέ­νειές τους, με ευθύ­νη του κρά­τους, που παρεί­χε όλα τα μέσα για ξεκού­ρα­ση και ανα­ψυ­χή, για ποιο­τι­κό χρό­νο σε παι­διά και ενή­λι­κες, δεί­χνο­ντας τις δυνα­τό­τη­τες που δια­μορ­φώ­νο­νται για την ικα­νο­ποί­η­ση των διευ­ρυ­μέ­νων ανα­γκών του λαού, όταν η εξου­σία βρί­σκε­ται στα δικά του χέρια.

Ανα­δη­μο­σιεύ­ε­ται από την στή­λη «Απο­κα­λυ­πτι­κά» του «Ριζο­σπά­στη» της Τετάρ­τη 15 Ιούνη.

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο