Δικτατορία — Αντιστασιακή ποίηση: Τρία ποιήματα του Νικηφόρου Βρεττάκου

Με τρία ποι­ή­μα­τα του Νικη­φό­ρου Βρετ­τά­κου ξεκι­νά­με αφιέ­ρω­μα στην Αντι­στα­σια­κή ποί­η­ση της  περιό­δου της δικτα­το­ρί­ας των Συνταγ­μα­ταρ­χών. Ποι­ή­μα­τα γραμ­μέ­να τις ημέ­ρες της εφτα­ε­τί­ας. Η αντί­δρα­ση νέα τυραν­νία, ο απο­τρο­πια­σμός μπρο­στά στα νέα εγκλή­μα­τα, στους βασα­νι­στή­ρια και την εξο­ρία, ανα­κα­τεύ­τη­καν με τις παλιές πλη­γές, ζυμώ­νο­νυ­ται με τις ελπί­δες και γίνο­νται στίχοι.

Τα δύο από τα τρία ποι­ή­μα­τα του Νικη­φό­ρου Βρετ­τά­κου πρώ­τη φορά δημο­σιεύ­ο­νται στο δια­δί­κτυο. Στη φωτο­γρα­φία στιγ­μιό­τυ­πο από του έργο του Γιώρ­γου Αργυ­ρά­κη «Ο Παρ­θε­νώ­νας φυλα­κή», 7970

Ενας πολίτης

Ήτα­νε ένας άνθρω­πος με βαθιές ρίζες, γιο­μά­τος ήλιο
και γραμ­μω­τά, ωραία βου­νά^. μα ήταν, δεν είναι πια.
Για­τί και η πατρί­δα του — γνω­στή απ’ την ιστορία
για τα πολύ ωραία της πράγ­μα­τα, για τους σοφούς
τους τρα­γι­κούς της ποι­η­τές, για τους παλιούς
και για τους νέους ήρω­ές της. Δεν είναι πια
παρά ένα πλοίο του Έκτου Στό­λου. Κι έφυ­γε. Δεν ήθελε
να αισθά­νε­ται σαν ένα ναύ­της του

Τριάντα χρόνια στη βροχή

Όταν αυτοί τρα­γου­δού­σαν τα παρά­θυ­ρα άνοιγαν
— τα παρά­θυ­ρα που ήταν κλει­στά σαν γυρι­σμέ­νες πλάτες
στους Ναζί -
Τα βήμα­τα των πατριω­τών γνω­ρί­ζο­νταν από κεί­να των
άλλων
Κι όλα γινό­ντου­σαν σημαί­ες όταν αυτοί τραγουδούσαν.
Αλλά, όλοι αυτοί, νεκροί ήδη τώρα, συνε­χί­ζου­νε την
πορεία τους
κι η ελευ­θε­ρία, που δεν κατά­λα­βε πως προσπεράσαν,
ορθή σε μιαν εξέ­δρα στην πλα­τεία Συντάγματος
— τριά­ντα χρό­νια στη βροχή -
περι­μέ­νει να παρελάσουν

Οι καλοί πολίτες

Σ’ αυτή τη χώρα οι καλοί πολί­τες είναι ελάχιστοι
Απ’ το βαθ­μό του δεκα­νέα κι απά­νω, κάτι απόστρατοι,
κάτι συντα­ξιού­χοι, πες, που θα πολέμαγαν
αν πήγαι­ναν στον πόλε­μο, άλλοι που υπηρετήσανε
στις μυστι­κές υπη­ρε­σί­ες των ξένων, αρκετοί
που παρα­κο­λου­θού­νε τους κακούς πολί­τες. Τόσο λίγοι
σε μια πατρί­δα ολό­κλη­ρη. Ούτε καν το ένα δέκατο
εκεί­νων που σκο­τώ­θη­καν για την «Ελευ­θε­ρία» καθώς
λέγα­νε οι σκο­τω­μέ­νοι, τότε στα τρα­γού­δια τους…