Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δυνατά-δυνατά

γίνα­νε όλα δυνα­τά τα αδύνατα
Αρχι­κά κλη­θή­κα­με να δώσου­με αυτο­δυ­να­μία στο νυν (συγ)κυβερνών κόμ­μα, για να εφαρ­μό­σει το πρό­γραμ­μα της Θεσσαλονίκης.
Κι ύστε­ρα να βγού­με στους δρό­μους να στη­ρί­ξου­με την κυβέρ­νη­ση και να πανη­γυ­ρί­σου­με για το 70% του μη τοξι­κού μνη­μο­νί­ου και τα ισο­δύ­να­μα μέτρα που θα αντι­κα­τα­στή­σουν το υπό­λοι­πο μέρος.
Όλα παί­ζουν, αρκεί να περιο­ρι­στού­με στη σφαί­ρα του δυνα­τού-εφι­κτού, θεω­ρώ­ντας ουτο­πι­κό-αδύ­να­το οτι­δή­πο­τε ξεφεύ­γει από το κυρί­αρ­χο πλαί­σιο, αρκεί να μην πιστέ­ψου­με στη δύνα­μή μας, παίρ­νο­ντας την κατά­στα­ση στα χέρια μας.
Είναι όμως δυνα­τό να περι­μέ­νει κανείς δια­φο­ρε­τι­κό απο­τέ­λε­σμα, όσο συνε­χί­ζου­με στον ίδιο ευρω­μο­νό­δρο­μο; Ας είμα­στε ρεα­λι­στές, επι­διώ­κο­ντας το αδύ­να­το, όπως έλε­γε κι ο Τσε. Τότε μόνο θα γίνου­με πραγ­μα­τι­κά δυνατοί.
Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο