Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Δυοίν κακοίν προκειμένοιν το μη χείρον βέλτιστον» — Εκλογές 2015

Γρά­φει η Ελέ­νη Κακνα­βά­του //

Μπή­κα­με στην τελι­κή ευθεία! Σε δύο μέρες θα ανοί­ξουν οι κάλ­πες. Δεν ξέρω κατά πόσο ο λαός θα ψηφί­σει με βάση τα προ­γράμ­μα­τα των κομ­μά­των, τη συνεί­δη­ση του σε σχέ­ση με τα συμ­φέ­ρο­ντα του, τα ταξι­κά, πόσο «ελεύ­θε­ρα» θα ψηφί­σει με τον έναν να μιλά­ει για κατα­στρο­φή, αν δεν του επι­τρέ­ψει ο λαός να συνε­χί­σει το «πατριω­τι­κό» — βλέ­πε αντι­λαϊ­κό έργο του- και τον άλλον να μιλά­ει για εδώ και τώρα αλλα­γή στην εξου­σία κι όχι ουσια­στι­κά για αλλα­γή της πολι­τι­κής, ούτε καν για μέτρα υπέρ των δει­νο­πα­θού­ντων ( ανέρ­γων, φτω­χό­τε­ρων λαϊ­κών στρω­μά­των). Μια ζωή τα ίδια διλήμματα.

Μετα­φέ­ρω διά­λο­γο με συνα­δέλ­φους και φίλους:

– Για­τί θα ψηφί­σεις τον ΣΥΡΙΖΑ;
— Ε, προ­κει­μέ­νου να φύγει η ΝΔ… το μη χεί­ρον βέλ­τι­στον. Εσύ δε θες να φύγει η ΝΔ;
— Να φύγει η ΝΔ, φυσι­κά, και να πάει στον αγύ­ρι­στο. Από πότε, όμως, αλή­θεια ένα αρι­στε­ρό κόμ­μα και μάλι­στα ριζο­σπα­στι­κό, όπως θέλει να λέγε­ται, μπο­ρεί να θεω­ρεί­ται από σένα, τον εργα­ζό­με­νο, το λιγό­τε­ρο κακό; Για­τί τέτοια έκπτω­ση στις απαι­τή­σεις από τους πολι­τι­κούς και τα κόμματα;
— Κάτι δε θα μας δώσει;
— Τα συσ­σί­τια της εκκλη­σί­ας; Μιλά­με για ψίχου­λα, λες κι είμα­στε σπουρ­γί­τια, όχι άνθρω­ποι. Μην ξεχνάς το 2009 σε προει­δο­ποί­η­σα αλλά εσύ ακο­λού­θη­σες το «Λεφτά υπάρ­χουν», που όμως δεν ήταν για σένα.
–Τα θέλεις όλα; μου λένε
— Μπο­ρού­με να πάρου­με αυτά που παρά­γου­με κι ό,τι έχου­με ανά­γκη, αρκεί να το πιστέ­ψου­με, να οργα­νω­θού­με, να το παλέ­ψου­με, να χαρά­ξου­με δρό­μο σε άλλη κατεύθυνση.
— Ωχ, φασα­ρί­ες θέλεις πάλι; Καλά δεν είμαστε;
— Πόσο καλά θα είναι αύριο τα παι­διά μας; Σκέ­ψου λίγο, φίλε αρι­στε­ρέ. Με αγώ­νες δε γύρι­ζε πάντα ο τρο­χός για τους πολ­λούς; Μας συμπό­νε­σε κανείς για να μας χαρί­σει κάτι;
— Ναι, καλά αυτά είναι για τη Δευ­τέ­ρα παρου­σία, δεν γίνο­νται τώρα!
— Ε, κι αν ακό­μα δεν πιστεύ­εις ότι μπο­ρεί τώρα να γίνουν, του­λά­χι­στον αν είχες μια φιλο­λαϊ­κή δυνα­τή αντιπολίτευση;
-…

Εδώ τελειώ­νει ο διά­λο­γος, όμως θα επι­μεί­νω λίγο ακό­μα. Σου υπεν­θυ­μί­ζω ότι Αρι­στε­ρός σημαί­νει αγω­νί­ζο­μαι για τη ζωή, αγω­νί­ζο­μαι για το μέλ­λον των παι­διών μου, αγω­νί­ζο­μαι για να απαλ­λα­γώ κι εγώ κι όλοι οι λαοί από τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς οργα­νι­σμούς. Τις επό­με­νες λοι­πόν γκα­στρω­μέ­νες νύχτες και μέρες που έρχο­νται, ας ξεπε­ρά­σου­με φοβί­ες, ας μην παγι­δευ­τού­με στη λογι­κή «πρέ­πει να δια­λέ­ξω ανά­με­σα στους δυο και δια­λέ­γω το μικρό­τε­ρο κακό».

Kaknabatoy1

Πολ­λά κόμ­μα­τα, θα μου πεις. Πίσω από τις λέξεις κρύ­βο­νται, όμως τελι­κά, δύο πολι­τι­κές. Ή με το κεφά­λαιο ή με το λαό. Δυο δρό­μοι ανοί­γο­νται μπρο­στά μας. Τρί­τος, τέταρ­τος ή πέμ­πτος, η Ιστο­ρία κι η διε­θνής εμπει­ρία ( Αργε­ντι­νή, Ιτα­λία, Βενε­ζου­έ­λα, Κύπρος ) έχουν δεί­ξει πως δεν υπάρ­χει! Ας ρίξου­με την ψήφο σ’ ένα κόμ­μα που πραγ­μα­τι­κά εκφρά­ζει το λαό, παλεύ­ει με αυτόν και γι’ αυτόν, θυσιά­ζε­ται για τη ζωή και δε λυγί­ζει. Ένα κόμ­μα που είναι έφη­βος 96 χρόνων!

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο