Δύο διηγήματα του Χρήστου Δημούλα με αφορμή τον Mister covid 19

ΒΓΕΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΟΥ, ΣΕ ΚΑΡΤΕΡΟΥΜΕ, ΜΗΝ ΑΡΓΕΙΣ

Πάνω στην ώρα που είχα βγά­λει τον πατέ­ρα μου απ’το ψυχια­τρείο με την οδη­γία να μην αισθά­νε­ται μόνος του,ανακοινώθηκε η κυβερ­νη­τι­κή από­φα­ση για την καρα­ντί­να στα σπί­τια ως λύση-αντί­δο­το στον νέο κορωνοϊό.Και τώρα;

Πως να τον κάνω να μένει σπί­τι μόνος του μιας κι εγώ είμαι εργα­ζό­με­νος σε σού­περ μάρ­κετ; Πως να του πω ότι τα ΚΑΠΗ θα είναι κλει­στά και δεν θα συνα­ντά­ει συνο­μη­λί­κους της γει­το­νιάς μας να τα λένε; Πώς να τον κάνω ν’α­ντέ­ξει να μην βλέ­πει τα παι­διά της αδελ­φής μου, που είναι τα δύο μονα­δι­κά του εγγόνια;

Μόνος μετά τον άδι­κο χαμό της μάνας μου, εξαι­τί­ας άδι­κου εργα­τι­κού ατυ­χή­μα­τος, χτυ­πη­μέ­νος όμως ψυχι­κά απ’τον και­ρό τόσο της απροσ­δό­κη­της από­λυ­σης του όσο και της μεγά­λης μεί­ω­σης της σύντα­ξης του,εξαιτίας της γνω­στής κατα­στρο­φι­κής πολι­τι­κής που οδη­γεί σε τέτοια απο­τε­λέ­σμα­τα. Συγκλο­νί­στη­κε συθέ­με­λα ο εσω­τε­ρι­κός του κόσμος με τα δια­δο­χι­κά χυπή­μα­τα που δέχτηκε,το ένα μετά το άλλο.

Και του το έλε­γε ο κυρ-Περικλής,φίλος του από τα χρό­νια της εξέρ­γε­σης του Πολυ­τε­χνεί­ου το ’73: ”Γιώρ­γο, άσε τους δισταγ­μούς. Κι η μονα­ξιά φόλα είναι κι όπλο στα χέρια όσων θεσπί­ζουν μέτρα αντι­λαϊ­κά, μη μένεις όλο μόνος, στο τέλος θα σε αγγί­ξουν κι εσέ­να τα μέτρα κι άντε να μη σε πιά­σει τρέ­λα στην μονα­ξιά που επι­λέ­γεις!”. Τίπο­τα ο πατέρας,ανένδοτος στην μονα­ξιά του ώσπου αυτή άθε­λα του,πήρε την μορ­φή ανα­γκα­στι­κής προ­σφυ­γής στο ψυχια­τρείο. Και τώρα που βγή­κε από αυτό κάπως καλύ­τε­ρα, νάτος πάλι,αντίκρυ στην μονα­ξιά του σπι­τι­κού εγκλει­σμού λόγω κορωνοϊού.

Τα μέτρα τα άλλα,των οικο­νο­μι­κών μας περικοπών,αυτά θα τ’ απο­μο­νώ­σου­με σε μόνι­μη καραντίνα;

Έλα πατέ­ρα, εγώ κι ο κύρ-Περικλής,η κόρη και τα εγγό­νια σου σε περι­μέ­νου­με, είναι μέρα δρά­σης κι αλλη­λεγ­γύ­ης στους εργα­ζό­με­νους σε νοσο­κο­μεία και σού­περ μάρ­κετ, μας περι­μέ­νουν κι άλλοι να συμ­με­τά­σχου­με ενερ­γά σ’ αυτήν.

Έλα πατέ­ρα, βγες απ’ την μονα­ξιά σου, σε καρ­τε­ρά­με, μην αργείς.

ΤΟ ΞΕΔΙΠΛΩΜΑ ΤΗΣ ΤΥΛΙΓΜΕΝΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Επιτέλους,η γυναί­κα μου κοι­μά­ται ήρεμη,μετά από μέρες άκρα­της ανησυχίας.Όχι ότι τώρα αυτή η ανη­συ­χία ξέσπα­σε και ξεθύμανε.

Μα,να,η ως τώρα μεγά­λη μου προ­σπά­θεια να της εξη­γώ σ’ό­λη την ως τώρα διάρ­κεια της σχέ­σης μας,το τι σημα­ντι­κή είναι η πάτα­ξη του φόβου μέσω της αλλη­λεγ­γύ­ης των ανθρώ­πων κι ειδι­κά των εργαζομένων,δεν ευδο­κι­μού­σε απο­τε­λε­σμα­τι­κά στην συνεί­δη­σή της. Φόβος,κρίσεις πανι­κού, σκύ­ψι­μο κεφα­λιού στην εργο­δο­σία του ινστι­τού­του υγιει­νής κι ασφά­λειας εργα­σί­ας που δούλευε,εικόνες ενός επα­να­λαμ­βα­νό­με­νου σήριαλ ζωής.

Ώσπου η έλευ­ση του Mister covid 19,της άλλα­ξε εντε­λώς το τρο­πά­ρι ευχο­λο­γιών που είχε φωλιά­σει εντός της.Μεμιάς όλα τα ανή­μπο­ρα γίνα­νε μπο­ρε­τά κι η αδι­κία που βιώ­νου­με όξυ­νε εντα­τι­κά κι ανο­δι­κά τ’ά­φθο­να αισθή­μα­τα δικαί­ου και πολι­τι­κής αντί­λη­ψης που είχε με φοβία περι­τυ­λί­ξει και θάψει συνειδητά,στο πίσω μέρος του μυα­λού της.Μόνο μ’ε­μέ­να κι έμπι­στους φίλους μας ανοι­γό­ταν κι ανα­δι­πλω­νό­ταν αυτή η ενδότερη,καταπιεσμένη,ακολουθία από­ψε­ων, συνειρ­μών, συμπε­ρα­σμά­των κι επα­λη­θεύ­σε­ων, που ξεκί­να­γε από την ”Κατα­γω­γή της Οικογένειας,της Ατο­μι­κής Ιδιο­κτη­σί­ας και του Κρά­τους” κι όλο κατέ­λη­γε στους γνω­στούς στί­χους του Φώτη Αγγου­λέ: ”Μη καρ­τε­ρά­τε να λυγί­σου­με μήτε για μια στιγ­μή”. Μα τώρα απο­φά­σι­σε να δρά­σει πρακτικά.

Έσμι­ξε με τις αγω­νι­ζό­με­νες ταξι­κές δυνά­μεις και τώρα αγω­νί­ζε­ται με συνει­δη­τό σθέ­νος μαζί τους. Ετού­τος ο νέος κορωνοϊός,έφερε την ”γύμνια του βασι­λιά” ακό­μη περισ­σό­τε­ρο μπρο­στά στα μάτια του κόσμου.Κυρίως την ψεύ­τι­κη υπό­στα­ση των όσων τάχα προ­σφέ­ρει στην ανθρω­πό­τη­τα. Τώρα ακό­μη πιο ξετσί­πω­τα, ο ”βασι­λιάς” Καπι­τα­λι­σμός μοστρά­ρει το φρι­κα­λέο δολο­φο­νι­κό του πρό­σω­πο μπρο­στά στα μάτια των πραγ­μα­τι­κών Γιγά­ντων που ο ίδιος τρέ­μει. Των Λαών όλης της Γης και της ταξι­κής αλλη­λεγ­γύ­ης που δεί­χνουν μετα­ξύ τους.