Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης //
Ένας χρόνος “πρωτοδεύτερη” Αριστερά, με τρίτο μνημόνιο στη σειρά και δύο ποιήματα από την πλευρά μου, ένα που γράφτηκε την αμέσως επόμενη μέρα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015 κι ένα μόλις χθες, τη Δευτέρα 26 του μήνα τρέχοντος έτους. Επιμένω ιδιαίτερα στις ημερομηνίες, γιατί βέβαια κάποιοι γνωρίζαμε από πριν που θα κατέληγαν τα πράγματα…
Ναι, οι συνεχείς προσαρμογές της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα στις πιέσεις και τις επιλογές των διευθυντήριων της ΕΕ οδηγούν τον ΣΥΡΙΖΑ στη γελοιοποίηση. Αυτή δεν είναι κυβέρνηση της Αριστεράς, είναι φτερό στον άνεμο της κρίσης. Αλλά τίποτα δεν έχει τελειώσει. Τώρα είναι η ώρα να κλιμακώσουμε όλοι μαζί ενωμένοι ενάντια στους οικονομικούς και ρατσιστικούς δολοφόνους αυτού του βάρβαρου συστήματος.
Αλλά τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Προχωράμε κατευθείαν στα ποιήματα…
Ελπίδα (της εθνικής συμφιλίωσης)
η Ελπίδα έρχεται
χαμογελάει ευτυχισμένη
μεθάει με ηδονικά ποτά
της εθνικής συμφιλίωσης
της νίκης του λαού
ξαπλώνει σε κρεβάτι
στρωμένο με κόκκινα γαρύφαλλα
βάζει μουσική, ονειρεύεται
ένα ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα
μπορούμε, λέει, μπορούμε
κι ανοίγει τα πόδια της
αργά και βασανιστικά
κρατάει χαρακτήρα
δεν είναι καμιά εύκολη
και γυρίζει αριστερά
με το μυαλό, δεξιά στην πόρτα
που περιμένουν οι εραστές
ένας με τρενάκι στη βαλίτσα του
ανυπόμονος ως έφηβος
στο πρώτο του ραντεβού
άλλος με μπλοκάκι στο χέρι
κόκκινο για την περίσταση
και μια βέσπα σε χρώμα γαλάζιο
ναι, περιμένει τους εραστές
γλυκοχαράζει η αυγή, περιμένει
ενώ έξω στο κρύο
πέρα στις φτωχογειτονιές, στα εργοστάσια
μέσα σε καπνούς και σε βρισιές
ετοιμάζεται μια νέα γενική απεργία.
(Δευτέρα 26/1/2015)
Αναζήτηση
στις κυριακάτικες βόλτες μας
ψάχναμε να βρούμε
που η ελπίδα κρύφτηκε
δεν χρειάστηκε πολύ
μέσα σε καταυλισμούς προσφύγων
σε απεργιακές φρουρές
σε μίζερα σπίτια
με τοίχους ιδρωμένους
κι άρρωστα παιδιά
εκεί τη βρήκαμε
στις πολιτικές εξορμήσεις μας
ψάχναμε να βρούμε
που η ελπίδα κρύφτηκε
δεν χρειάστηκε πολύ
στο παράπονο του συνταξιούχου
στην άδεια τσάντα της νοικοκυράς
σε γήπεδα με κίτρινες σημαίες
ακόμα και στα μνήματα
όσων αυτοκτόνησαν
εκεί τη βρήκαμε
στα όνειρα μας
ψάχναμε να βρούμε
που η ελπίδα κρύφτηκε
δεν χρειάστηκε πολύ
σε αναμνήσεις πέντε χρόνων
εξαθλίωσης, σε γλέντια
με κρασί και μπύρα
σε κρυφά βλέμματα
σε τολμηρές εξομολογήσεις
εκεί τη βρήκαμε
στα κοινωνικά συσσίτια
ψάχναμε να βρούμε
που η ελπίδα χάθηκε
δεν χρειάστηκε πολύ
σε τραγούδια χρόνων παλιών
σε θεατρικές παραστάσεις
με αναφορές στον Μπρεχτ
και τον Βάρναλη
σε νύχτες μοναξιάς
εκεί τη βρήκαμε
ψάχναμε την ελπίδα
την βρήκαμε, πληγωμένη
κάποιοι την είχαν γράψει
σε απόκρυφο σημείο
κι ύστερα μιλούσαν για συγκρούσεις
κοινωνικές, τους ξέρουμε
τα ψέματα τους
μας άνοιξαν τα μάτια
(Δευτέρα 25/1/2016)