Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δύο ποιήματα ενός 14χρονου παιδιού που εξόντωσαν στο Άουσβιτς οι ναζί

 

Στη σιγα­λιά ο τρο­χός της τύχης
ξετυ­λί­γει το νήμα του.
Κ’ η καρ­διά, σαν αργαλιός
την κλω­στή υφαί­νει αργά αργά

Η αρά­χνη αγω­νί­στη­κε να τη φθάσει
Μα έπεσε
Και ποτέ πια δεν ξαναβρήκε
το δρό­μο προς την ελπίδα

(Από­σπα­σμα από ποί­η­μα 14χρονου παι­διού που εξο­ντώ­θη­κε στο Άου­σβιτς το 1944 – Μετά­φρα­ση Νικο­φό­ρος Βρετ­τά­κος – Πηγή Επι­θε­ώ­ρη­ση Τέχνης)

 

 

Το περιβόλι

Μικρό περι­βο­λά­κι
Γεμά­το τρια­ντά­φυλ­λα ευωδιάζει.
Δρο­μά­κι στενό.
Το αγο­ρά­κι πάνω του διαβαίνει.

Αγο­ρά­κι μικρό, ομορφούλικο,
σαν μπου­μπου­κά­κι που ανοίγει.
Μα, σαν το μπου­μπου­κά­κι ανθίσει,
το αγο­ρά­κι δεν θα υπάρ­χει πια.

Του Φρό­ντι­σεκ Μπας
Τον σκό­τω­σαν δεκα­τεσ­σά­ρων χρόνων

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο