ΧΩΡΙΣ ΠΥΞΙΔΑ.
Εγώ δεν φεύγω !
Η πυξίδα μου από καιρό
έχει τρελαθεί,
υπάρχει κίνδυνος
λάθος διαδρομή να μου δείξει.
Ψάχνω την ονειροχώρα
του δίκαιου, της αγάπης,
της πίστης, της ανθρωπιάς,
της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ!
Εγώ δε φεύγω!
Θα περπατάω νύχτα- μέρα
σε κολασμένα μονοπάτια
και στ’ αδιέξοδα στενά
αυτής της πόλης.
Της ύπαρξης μου το τίμημα
θα πληρώνω έξω
απ’ τους σταθμούς των τρένων,
μπροστά στις λερωμένες
τζαμαρίες των ΚΤΕΛ.
Θα κοιτάζω με δέος
τα νυσταγμένα φουγάρα
των καραβιών,
τις σκουριασμένες άγκυρες
που νοσταλγούν ταξίδια!
Δε φεύγω σου λέω!
Πάντα θα με βρίσκουν
τα μεσάνυχτα
στο μαγέρικο του Μιχάλη,
Ιοκάστης και Φρυγίας γωνία,
να διαβάζω στο “μενού”
τα πιάτα ημέρας.…
σπανακόρυζο, κεφτεδάκια,
.… μπριάμ !…
Θα μείνω εδώ !
Πως να εμπιστευτώ
μια πυξίδα τρελή ;;
.….….….….….
Η Φρυγία Τουρκία έγινε,
τώρα η Ιοκάστη
με τον Οιδίποδα,
έγιναν “σύμπλεγμα”
κατά το Φρόϋντ.…
.… μια τραγωδία !
Δε φεύγω σου λέω!
Πέταξα στα σκουπίδια
την αστυνομική μου ταυτότητα,
δεν απαντώ σε κανέναν
όταν με φωνάζει Εύα!
Λύγισε το κορμί μου
το προπατορικό αμάρτημα,
η ζωή μ’ έσυρε απ’ τα μαλλιά .
έθαψε όσα παιδιά γέννησα,
στον πόλεμο έστειλε τ’ αδέρφια μου,
το σύντροφο μου στις φυλακές.
Τώρα δε φεύγω!
Μήνες εννιά φοράω
κόκκινο — φαρδύ — φουστάνι
μη δει κανείς
πως φουσκώνει η κοιλιά μου,
στη μήτρα κρύβω
το στερνοπαίδι μου,
της ελπίδας, της αγάπης,
της τιμής, της ειρήνης
και του αγώνα — ναι — του αγώνα!
Της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ !!!
Της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ!!!
Δε θα φύγω!
Κρατείστε το μυστικό!
Σε μήνες εννιά γεννιέται ο γιός μου!
Ξέρεις που να με βρεις .…
πάντα μεσάνυχτα …
Ιοκάστης και Φρυγίας γωνία!
Μη με φωνάξεις Εύα
.… δεν απαντώ !…
Με λένε ΓΥΝΑΙΚΑ !!!
… Και δε χρειάζομαι
καμία πυξίδα — καμία !!!
ΥΠΑΡΧΩ ΠΑΝΤΟΥ.
Στο σπίτι μέσα με βλέπεις
με ρόμπα και ποδιά,
να πλένω πιάτα στη κουζίνα!
Στου νοσοκομείου τους διαδρόμους
με ξέρεις μ’ άσπρη στολή,
με μπλε φόρμα μέσα στα εργοστάσια,
στα σχολεία με ταγιεράκι,
στην έδρα των δικαστηρίων
με τήβεννο και περούκα,
στις λαϊκές αγορές
με παντελόνι και γαλότσες,
στα καταστρώματα των πλοίων
με μπλε σακάκι λοστρόμου,
συνοδό στ’ αεροπλάνα
με “σινιέ” φουστάνι,
καλόγρια σε μοναστήρι με ράσο,
στα νεκροταφεία με μαντήλι
μαύρο ‑του χάρου-!
Στην θεατρική παράσταση
της ζωής σου είμαι “κομπάρσος”,
κουράστηκα να παίζω
σε δεύτερους — τρίτους ρόλους,
στα κοινωνικά σου δρώμενα!
.….….….….….
Γι αυτό αποφάσισα
να σταθώ γυμνή στο κέντρο
της Ομόνοιας,
έτσι όπως με γέννησε η μάνα μου !…
Στο στήθος με πίσσα
θα γράψω τ’ όνομα μου,
ΓΥΝΑΙΚΑ — ΓΥΝΑΙΚΑ !!!
… Και που ξέρεις ;;
Κάποιοι μπορεί να κλάψουν
ή να γελάσουν,
ίσως ένα παιδί αφήσει
στα πόδια μου λουλούδια!
Κι εσύ — άντρα — αφέντη …
μπορεί να θυμηθείς την μορφή μου,
την αλήθεια μου, τον προορισμό μου!!!
Ορκίζομαι από αύριο,
να με βρίσκεις — γυμνή — στην Ομόνοια,
σαν αηδόνι μοναχικό, ξεχασμένο,
που τραγουδάει την ομορφιά του
με μια λέξη, έναν ήχο,
‑μελωδικό — μήνυμα .…
— Αγάπησε με ! Αγάπησε με !
— Είμαι ΦΩΣ !
ΑΙΩΝΙΑ — ΓΥΝΑΙΚΑ — !!!