Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δύο ποιήματα της Ηλέκτρας Στρατωνίου για την Ημέρα της Γυναίκας

ΧΩΡΙΣ ΠΥΞΙΔΑ.

Εγώ δεν φεύγω !

Η πυξί­δα μου από καιρό
έχει τρελαθεί,
υπάρ­χει κίνδυνος
λάθος δια­δρο­μή να μου δείξει.
Ψάχνω την ονειροχώρα
του δίκαιου, της αγάπης,
της πίστης, της ανθρωπιάς,
της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ!

Εγώ δε φεύγω!

Θα περ­πα­τάω νύχτα- μέρα
σε κολα­σμέ­να μονοπάτια
και στ’ αδιέ­ξο­δα στενά
αυτής της πόλης.
Της ύπαρ­ξης μου το τίμημα
θα πλη­ρώ­νω έξω
απ’ τους σταθ­μούς των τρένων,
μπρο­στά στις λερωμένες
τζα­μα­ρί­ες των ΚΤΕΛ.
Θα κοι­τά­ζω με δέος
τα νυσταγ­μέ­να φουγάρα
των καραβιών,
τις σκου­ρια­σμέ­νες άγκυρες
που νοσταλ­γούν ταξίδια!

Δε φεύ­γω σου λέω!

Πάντα θα με βρίσκουν
τα μεσάνυχτα
στο μαγέ­ρι­κο του Μιχάλη,
Ιοκά­στης και Φρυ­γί­ας γωνία,
να δια­βά­ζω στο “μενού”
τα πιά­τα ημέρας.…
σπα­να­κό­ρυ­ζο, κεφτεδάκια,
.… μπριάμ !…

Θα μεί­νω εδώ !

Πως να εμπιστευτώ
μια πυξί­δα τρελή ;;
.….….….….….

Η Φρυ­γία Τουρ­κία έγινε,
τώρα η Ιοκάστη
με τον Οιδίποδα,
έγι­ναν “σύμπλεγ­μα”
κατά το Φρόϋντ.…
.… μια τραγωδία !

Δε φεύ­γω σου λέω!

Πέτα­ξα στα σκουπίδια
την αστυ­νο­μι­κή μου ταυτότητα,
δεν απα­ντώ σε κανέναν
όταν με φωνά­ζει Εύα!
Λύγι­σε το κορ­μί μου
το προ­πα­το­ρι­κό αμάρτημα,
η ζωή μ’ έσυ­ρε απ’ τα μαλλιά .
έθα­ψε όσα παι­διά γέννησα,
στον πόλε­μο έστει­λε τ’ αδέρ­φια μου,
το σύντρο­φο μου στις φυλακές.

Τώρα δε φεύγω!

Μήνες εννιά φοράω
κόκ­κι­νο — φαρ­δύ — φουστάνι
μη δει κανείς
πως φου­σκώ­νει η κοι­λιά μου,
στη μήτρα κρύβω
το στερ­νο­παί­δι μου,
της ελπί­δας, της αγάπης,
της τιμής, της ειρήνης
και του αγώ­να — ναι — του αγώνα!
Της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ !!!
Της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ!!!

Δε θα φύγω!

Κρα­τεί­στε το μυστικό!
Σε μήνες εννιά γεν­νιέ­ται ο γιός μου!

Ξέρεις που να με βρεις .…
πάντα μεσάνυχτα …
Ιοκά­στης και Φρυ­γί­ας γωνία!
Μη με φωνά­ξεις Εύα
.… δεν απαντώ !…
Με λένε ΓΥΝΑΙΚΑ !!!
… Και δε χρειάζομαι
καμία πυξί­δα — καμία !!!

Stratoniou Gunaika

ΥΠΑΡΧΩ ΠΑΝΤΟΥ.

Στο σπί­τι μέσα με βλέπεις
με ρόμπα και ποδιά,
να πλέ­νω πιά­τα στη κουζίνα!
Στου νοσο­κο­μεί­ου τους διαδρόμους
με ξέρεις μ’ άσπρη στολή,
με μπλε φόρ­μα μέσα στα εργοστάσια,
στα σχο­λεία με ταγιεράκι,
στην έδρα των δικαστηρίων
με τήβεν­νο και περούκα,
στις λαϊ­κές αγορές
με παντε­λό­νι και γαλότσες,
στα κατα­στρώ­μα­τα των πλοίων
με μπλε σακά­κι λοστρόμου,
συνο­δό στ’ αεροπλάνα
με “σινιέ” φουστάνι,
καλό­γρια σε μονα­στή­ρι με ράσο,
στα νεκρο­τα­φεία με μαντήλι
μαύ­ρο ‑του χάρου-!

Στην θεα­τρι­κή παράσταση
της ζωής σου είμαι “κομπάρ­σος”,
κου­ρά­στη­κα να παίζω
σε δεύ­τε­ρους — τρί­τους ρόλους,
στα κοι­νω­νι­κά σου δρώμενα!
.….….….….….
Γι αυτό αποφάσισα
να στα­θώ γυμνή στο κέντρο
της Ομόνοιας,
έτσι όπως με γέν­νη­σε η μάνα μου !…
Στο στή­θος με πίσσα
θα γρά­ψω τ’ όνο­μα μου,
ΓΥΝΑΙΚΑ — ΓΥΝΑΙΚΑ !!!
… Και που ξέρεις ;;
Κάποιοι μπο­ρεί να κλάψουν
ή να γελάσουν,
ίσως ένα παι­δί αφήσει
στα πόδια μου λουλούδια!

Κι εσύ — άντρα — αφέντη …
μπο­ρεί να θυμη­θείς την μορ­φή μου,
την αλή­θεια μου, τον προ­ο­ρι­σμό μου!!!

Ορκί­ζο­μαι από αύριο,
να με βρί­σκεις — γυμνή — στην Ομόνοια,
σαν αηδό­νι μονα­χι­κό, ξεχασμένο,
που τρα­γου­δά­ει την ομορ­φιά του
με μια λέξη, έναν ήχο,
‑μελω­δι­κό — μήνυμα .…
— Αγά­πη­σε με ! Αγά­πη­σε με !
— Είμαι ΦΩΣ !
ΑΙΩΝΙΑ — ΓΥΝΑΙΚΑ — !!!

 

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο