Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δ. Γληνός: Αριστερά, ολοένα προς τ’ αριστερά

Γρά­φει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

«Η αλλη­λεγ­γύη των εργα­ζο­μέ­νων όλων των χωρών είναι η μόνη δύνα­μη που μπο­ρεί να εμπο­δί­σει το βάρ­βα­ρο καπι­τα­λι­σμό να βάψει πάλι τη γη με το αίμα των εργα­ζο­μέ­νων. Πόλε­μος ενα­ντί­ον του πολέμου».

Ο Δημή­τρης Γλη­νός γεν­νή­θη­κε στις 22 Αυγού­στου του 1882 στη Σμύρ­νη. Γεν­νή­θη­κε, μεγά­λω­σε, αγω­νί­στη­κε και πέθα­νε μέσα στις γραμ­μές του λαού.

Από μικρός χρειά­στη­κε να δου­λέ­ψει και βγή­κε στη βιο­πά­λη, ενώ παράλ­λη­λα σπού­δα­ζε στην Ευαγ­γε­λι­κή Σχο­λή της Σμύρ­νης. Παρά τις δυσκο­λί­ες, κατόρ­θω­σε να ολο­κλη­ρώ­σει τις σπου­δές του στη Φιλο­σο­φι­κή Σχο­λή του Πανε­πι­στη­μί­ου Αθή­νας, από όπου πήρε δίπλω­μα το 1905. Στη συνέ­χεια, σπού­δα­σε στην Ιένα και τη Λιψία Φιλο­σο­φία, Παι­δα­γω­γι­κή και Πει­ρα­μα­τι­κή Ψυχο­λο­γία μέχρι το 1911. Από τότε ξεκί­νη­σε μια δρά­ση εκπαι­δευ­τι­κή, αλλά περισ­σό­τε­ρο κοι­νω­νι­κή — πολι­τι­κή και κατό­πιν επα­να­στα­τι­κή – κομμουνιστική.

Ο κομ­μου­νι­στής δάσκα­λος, κοι­νω­νι­κός ανα­μορ­φω­τής, πολι­τι­κός, μαχη­τής Δημή­τρης Γλη­νός ανα­δεί­χτη­κε σε μια από τις σημα­ντι­κό­τε­ρες μορ­φές του νεο­ελ­λη­νι­κού πολι­τι­σμού. Η παρου­σία του σφρά­γι­σε την εκπαί­δευ­ση αλλά και το προ­ο­δευ­τι­κό και κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα. Υπό­δειγ­μα δια­νο­ού­με­νου, αρνή­θη­κε τιμές και αξιώ­μα­τα του αστι­κού κρά­τους και σε πεί­σμα των και­ρών και των συν­θη­κών ακο­λου­θεί μια πορεία  «από τον Μιστριώ­τη στον Λένιν» (από υπέρ­μα­χος της καθα­ρεύ­ου­σας και της Μεγά­λης Ιδέ­ας στις γραμ­μές του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος). Αρι­στε­ρά, ολο­έ­να προς τα’ αρι­στε­ρά. Ετσι χαρα­κτη­ρί­ζει ο ίδιος την πορεία του. Δεν τον ξάφ­νια­σε, δεν τον δελέ­α­σε, δεν τον φόβι­σε τίπο­τα. Δε στα­μά­τη­σε, δε λοξο­δρό­μη­σε ποτέ.

Η πρό­τα­ση του για την εκπαι­δευ­τι­κή μεταρ­ρύθ­μι­ση, απορ­ρί­πτε­ται από το βενι­ζε­λι­κό κόμ­μα το 1914 ως ανα­τρε­πτι­κή και ξεκι­νά για το Γλη­νό μια περί­ο­δος ανα­ζή­τη­σης που τον οδη­γεί στη δια­πί­στω­ση πως το εκπαι­δευ­τι­κό πρό­βλη­μα της χώρας θα λυθεί ορι­στι­κά μέσα από την πάλη των τάξε­ων. Το 1932 (;) ο Δ. Γλη­νός εντά­χθη­κε στις γραμ­μές του ΚΚΕ. Στις εκλο­γές του 1936 εκλέ­χτη­κε βου­λευ­τής του Παλ­λαϊ­κού Μετώ­που και μ’ αυτή του την ιδιό­τη­τα ανέ­πτυ­ξε πλού­σια δρα­στη­ριό­τη­τα για τα λαϊ­κά προ­βλή­μα­τα, με απο­τέ­λε­σμα να εξο­ρι­στεί. Λόγω της κλο­νι­σμέ­νης υγεί­ας του επέ­στρε­ψε στην Αθή­να, σε κατ’ οίκον περιο­ρι­σμό. Το 1941 συλ­λαμ­βά­νε­ται από τους Ιτα­λούς και το 1942 απο­λύ­ε­ται, βαριά άρρω­στος. Είναι πλέ­ον μέλος του Πολι­τι­κού Γρα­φεί­ου της ΚΕ του ΚΚΕ. Γρά­φει την περί­φη­μη μπρο­σού­ρα «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ». Το 1943 απο­φα­σί­ζει να ανέ­βει στα βου­νά της Ελεύ­θε­ρης Ελλά­δας. Λίγο πριν την ανα­χώ­ρη­σή του κατά τη διάρ­κεια μιας εγχεί­ρη­σης, ο ταλαι­πω­ρη­μέ­νος οργα­νι­σμός του δεν άντε­ξε. Πέθα­νε στις 26 Δεκέμ­βρη 1943.

Glinos1

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο