Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δ. Γόντικας: Άθλος είναι ότι σήμερα το ΚΚΕ είναι όρθιο και ανυπότακτο, στις επάλξεις του αγώνα

Στην εκδή­λω­ση της ΚΕ του ΚΚΕ για τη συμπλή­ρω­ση 103 χρό­νων από την ίδρυ­ση του Κόμ­μα­τος όπου προ­βάλ­λε­ται το ντο­κι­μα­ντέρ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ, «Μπό­λι­κη πέτρα, μπό­λι­κη καρ­διά» μίλη­σε ο Δημή­τρης Γόντι­κας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Η ομι­λία έχει ως εξής:

«Αυτές τις μέρες συμπλη­ρώ­θη­καν 103 χρό­νια από την ίδρυ­ση του ΚΚΕ. Βαδί­ζου­με ήδη στον δεύ­τε­ρο αιώ­να ζωής και δρά­σης με πολ­λά εφό­δια και μεγά­λες προσδοκίες.

Με τα εφό­δια του αιώ­να που δια­νύ­σα­με και δεν είναι λίγα. Τα κατα­γρά­ψα­με, τα ταξι­νο­μή­σα­με, τα αξιο­λο­γή­σα­με και τα εμπλου­τί­σα­με με σπου­δαία συμπε­ρά­σμα­τα για ένα νέο ξεκί­νη­μα στο μεγά­λο μας ταξί­δι. Ανα­δεί­ξα­με την παρου­σία του ΚΚΕ στην πολι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή ζωή ως φορέα και­νο­τό­μων ιδε­ών, ως πρω­το­πό­ρας οργα­νω­μέ­νης δύνα­μης που εμπνέ­ε­ται από την κοι­νω­νία χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρωπο.

Γρά­ψα­με Ιστο­ρία, συνε­χί­ζου­με και θα νικήσουμε.

Προ­χω­ρά­με με οδη­γό τη θεω­ρία μας, τη θεω­ρία του επι­στη­μο­νι­κού σοσια­λι­σμού. Εμπλου­τι­σμέ­νη με νέα γνώ­ση και σπου­δαία διδάγ­μα­τα από τη σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση τον 20ό αιώ­να, μας φωτί­ζει τον δρό­μο, το τέλος του μακρι­νού αυτού ταξι­διού και την αρχή μιας νέας επο­χής. Την επο­χή του σοσια­λι­σμού — κομμουνισμού.

Το βαθύ σκο­τά­δι της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας που μας περι­βάλ­λει δεν το προ­σπερ­νά­με αβα­σά­νι­στα. Ξέρου­με όμως ότι το πιο βαθύ σκο­τά­δι είναι το πιο κοντι­νό στην αυγή, κοντά στο ξημέ­ρω­μα. Και η αυγή, το ξημέ­ρω­μα, δεν ανα­στέλ­λε­ται, δεν καταρ­γεί­ται. Παίρ­νου­με κι εμείς τα μέτρα μας για να “γεν­νούν τα σκο­τά­δια φως”.

Στην πορεία μας αυτή, στον αγώ­να που διε­ξά­γου­με, με όλους τους λαούς του κόσμου, μας οπλί­ζει με πρό­σθε­τη θέλη­ση η ακλό­νη­τη πίστη μας στην ακα­τα­νί­κη­τη δύνα­μη της εργα­τι­κής τάξης, του εργα­ζό­με­νου λαού.

Μάρ­τυ­ράς μας είναι η ίδια η Ιστο­ρία της ταξι­κής πάλης στον 20ό αιώ­να, η οποία δεν υπο­τάσ­σε­ται και δεν πει­θαρ­χεί σε καπι­τα­λι­στι­κούς νόμους και δια­τάγ­μα­τα. Είναι η κινη­τή­ρια δύνα­μη της Ιστο­ρί­ας. Πότε ορμη­τι­κά, άλλο­τε με βήμα­τα αργά ή με προ­σω­ρι­νά πισω­γυ­ρί­σμα­τα, άλλο­τε ως υπό­γειο ρεύ­μα και ασί­γα­στα, μα πάντα ανα­τρε­πτι­κά. “Πολι­τεία ανυ­πό­τα­κτη”, ποτά­μι βου­ε­ρό, αστα­μά­τη­το. “Το ακού­με ως και μέσα στον ύπνο μας”. Οι αγώ­νες της εργα­τι­κής τάξης και άλλων λαϊ­κών στρω­μά­των που ζού­με σήμε­ρα είναι πολύ σημα­δια­κοί και ελπι­δο­φό­ροι. Είναι μια μικρή εικό­να του μέλλοντος.

Τίπο­τα δεν είναι αδύ­να­το, όταν ο λαός παίρ­νει τις απο­φά­σεις του. Και θα κάνου­με ό,τι περ­νά­ει από το χέρι μας για να γίνει συνεί­δη­ση και πρά­ξη το σύν­θη­μα πως “Μόνον ο λαός μπο­ρεί να σώσει τον λαό, βαδί­ζο­ντας στον δρό­μο της ανα­τρο­πής σε συμπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ”. Οργα­νω­μέ­νος και απο­φα­σι­σμέ­νος ο λαός, με το ΚΚΕ μπρο­στά­ρη, μπο­ρεί να φέρει τα πάνω κάτω, να κατα­γρά­ψει άθλους.

Άθλος ήταν όταν, σε συν­θή­κες σκλα­βιάς και δου­λειάς ήλιο με ήλιο, κατα­κτή­θη­κε το 8ωρο, η Κοι­νω­νι­κή Ασφά­λι­σης, η φρο­ντί­δα για την υγεία της οικο­γέ­νειας και της μόρ­φω­σης των παι­διών της. Άθλος ήταν η Εθνι­κή Αντί­στα­ση, όπου ο λαός έγι­νε κυρί­αρ­χος της τύχης του και έφτα­σε στα πρό­θυ­ρα της εξου­σί­ας. Άθλος ήταν η κατο­πι­νή αντί­στα­σή του με τον τρί­χρο­νο αγώ­να του ΔΣΕ να μην υπο­τα­χθεί στις αλυ­σί­δες που χάλ­κευαν τα ντό­πια αφε­ντι­κά με τους ιμπε­ρια­λι­στές συμ­μά­χους τους.

Άθλος είναι ότι σήμε­ρα το ΚΚΕ είναι όρθιο και ανυ­πό­τα­κτο, στις επάλ­ξεις του αγώνα.

Αγα­πη­τοί φίλοι και σύντροφοι,

Οι ρίζες του ΚΚΕ είναι πολύ βαθιές και γερές. Η Μακρό­νη­σος που σήμε­ρα θα παρα­κο­λου­θή­σου­με μέσα από το ντο­κι­μα­ντέρ είναι μία από αυτές. όπως είναι και η Γιού­ρα, οι δεκά­δες φυλα­κές και τόποι εξο­ρί­ας, οι τόποι εκτε­λε­σμέ­νων και οι δοξα­σμέ­νες βουνοκορφές.

Είναι στέ­ρε­οι κρί­κοι που συν­δέ­ουν το χθες με το σήμε­ρα και το αύριο. Είναι κορυ­φαί­ες στιγ­μές της ταξι­κής πάλης και της ανει­ρή­νευ­της σύγκρου­σης δύο κόσμων. Του κόσμου της προ­ό­δου και του σοσια­λι­σμού και του κόσμου της αντί­δρα­σης, της εκμε­τάλ­λευ­σης, της κατα­πί­ε­σης, του παρασιτισμού.

Για αυτό και τιμά­με με περίσ­σιο σεβα­σμό και περη­φά­νια όλες αυτές τις στιγ­μές και θα συνε­χί­σου­με να υψώ­νου­με μνη­μεία και μου­σεία αντά­ξια της θυσί­ας και του ηρω­ι­σμού των αγω­νι­στών που έζη­σαν και δημιούρ­γη­σαν τις μεγά­λες αυτές στιγ­μές στην Ιστο­ρία της ταξι­κής πάλης. Τιμά­με, διδα­σκό­μα­στε, εμπνε­ό­μα­στε, αλλά και υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε την ιστο­ρι­κή αλή­θεια από τη συκο­φα­ντία, τη δια­στρέ­βλω­ση και παρα­χά­ρα­ξη της Ιστο­ρί­ας για να δια­βρώ­νο­νται συνει­δή­σεις και να επι­βάλ­λο­νται η υπο­τα­γή και η παραίτηση.

Τι ήταν η Μακρό­νη­σος; Όσοι έζη­σαν πάνω εκεί την απο­κα­λούν “Ντα­χά­ου της Μεσογείου”.

Τι έγι­νε εκεί θα το δού­με σε λίγο μέσα από το ντοκιμαντέρ.

Αυτό που θα θέλα­με εισα­γω­γι­κά να υπο­γραμ­μί­σου­με είναι το εξής. Η Μακρό­νη­σος δεν είναι ένα ιστο­ρι­κό γεγο­νός που πέρα­σε. Δεν είναι κάτι που αφο­ρά το χθες και επο­μέ­νως δεν ενδια­φέ­ρει το σήμε­ρα και το αύριο. Αυτά τα λένε όσοι θέλουν να σκε­πά­σουν την ενο­χή τους, να κρύ­ψουν τους πραγ­μα­τι­κούς τους σκο­πούς και να ξανα­γρά­ψουν την Ιστο­ρία στα μέτρα τους.

Μας λένε συνή­θως ότι μπρο­στά μας έχου­με την “4η βιο­μη­χα­νι­κή επα­νά­στα­ση” την “πρά­σι­νη ανά­πτυ­ξη” και την “ψηφια­κή οικο­νο­μία” και πρέ­πει να ασχο­λη­θού­με με το λαμπρό μέλ­λον που φέρ­νουν. Ναι, κύριοι, ακρι­βώς αυτό συζη­τά­με. Μόνο που το πρό­βλη­μα αυτό δεν είναι και­νούρ­γιο. Ήταν και χθες, είναι και σήμε­ρα και είναι το κεντρι­κό πρό­βλη­μα της πολι­τι­κής. Μόνο που δεν λέτε την αλή­θεια και κρύ­βε­τε τα σχέ­δια που έχε­τε για το μέλ­λον. Μεγα­λύ­τε­ρες αλυ­σί­δες για το λαό, ασυ­δο­σία και μεγα­λύ­τε­ρα προ­νό­μια και κέρ­δη για τους εκμε­ταλ­λευ­τές του λαού, τα μονο­πώ­λια, το μεγά­λο κεφά­λαιο, συμ­με­το­χή σε ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες και ληστρι­κούς, αιμα­τη­ρούς πολέ­μους, ψέμα και απά­τη. Για­τί, όπως και τότε, έτσι και τώρα, σκέ­φτε­στε την επό­με­νη μέρα, έχο­ντας στο μυα­λό σας και στην πρά­ξη το πώς θα δια­σω­θεί η δικτα­το­ρία του κεφαλαίου.

Αλή­θεια, τι λέγα­νε στη Μακρό­νη­σο; Ότι ο αγώ­νας του ΕΑΜ — ΕΛΑΣ, που απε­λευ­θέ­ρω­σε την Ελλά­δα από την τρι­πλή φασι­στι­κή κατο­χή, ήταν προ­δο­τι­κός, ξενο­κί­νη­τος. Η θέλη­ση του λαού να χαρεί τη λευ­τε­ριά του, να ζήσει καλύ­τε­ρες μέρες ως κυρί­αρ­χος της τύχης του ήταν πρά­ξη εχθρι­κή, κατά της πατρί­δας. Ότι οι δοσί­λο­γοι, οι συνερ­γά­τες του κατα­κτη­τή, οι μαυ­ρα­γο­ρί­τες, οι από­ντες από τον εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό αγώ­να ήταν οι πατριώ­τες και οι υπε­ρα­σπι­στές της ελευ­θε­ρί­ας και της προ­ό­δου. Όλοι αυτοί που βάλ­θη­καν με τη βία να ανα­μορ­φώ­σουν με τα “εθνι­κά ιδε­ώ­δη” τους αγω­νι­στές της Αντί­στα­σης. Ότι οι Εγγλέ­ζοι και οι Αμε­ρι­κα­νοί ιμπε­ρια­λι­στές, οι σύμ­μα­χοί τους, ήρθαν για να σώσουν την Ελλά­δα από τους ΕΑΜοβούλγαρους.

Αυτά και πολ­λά άλλα έλε­γαν πάνω στη Μακρό­νη­σο, ως προ­έ­κτα­ση του βούρ­δου­λα και με τελι­κό σκο­πό τη δήλω­ση μετα­νοί­ας και την απο­κή­ρυ­ξη ιδε­ών, αρχών, ιερών και όσιων, να αμαυ­ρώ­σουν την άσβε­στη λάμ­ψη που είχαν το ΚΚΕ και ο ΔΣΕ στις λαϊ­κές συνειδήσεις.

Και ήταν όλοι μαζί. Όλα τα αστι­κά κόμ­μα­τα, χωρίς εξαί­ρε­ση και με τις ευλο­γί­ες της τότε ηγε­σί­ας της Εκκλησίας.

Σήμε­ρα, σε δια­φο­ρε­τι­κές συν­θή­κες, τα ίδια επα­να­λαμ­βά­νε­τε, με άλλα μέσα, με άλλα λόγια. Οι εκμε­ταλ­λευ­τές του λαού, οι ληστές του μόχθου του και του πλού­του που παρά­γει, ανα­γο­ρεύ­ο­νται σε φορείς της προ­ό­δου, είναι οι και­νο­τό­μοι. Ότι οι Αμε­ρι­κα­νοί ιμπε­ρια­λι­στές και το NATO, που μετέ­τρε­ψαν την Ελλά­δα σε πολε­μι­κό προ­γε­φύ­ρω­μα, είναι παρά­γο­ντες ειρή­νης και υπε­ρα­σπι­στές της εθνι­κής ακε­ραιό­τη­τας και των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των. Ότι οι διεκ­δι­κή­σεις των εργα­τών, του λαού για στα­θε­ρή δου­λειά, με δικαιώ­μα­τα και ικα­νο­ποι­η­τι­κό βιο­τι­κό επί­πε­δο είναι ξεπε­ρα­σμέ­να, λαϊ­κι­σμός ή υπο­νο­μεύ­ουν την εθνι­κή προ­σπά­θεια για μια αντα­γω­νι­στι­κή οικο­νο­μία, ότι ο σοσια­λι­σμός — κομ­μου­νι­σμός είναι συνώ­νυ­μο του φασι­σμού και πολ­λά άλλα. Και ότι ο νόμος και η τάξη είναι ο όρος για μια ευνο­ού­με­νη πολιτεία.

Να ποιο είναι το πολι­τι­κό πρό­βλη­μα και του χθες και του σήμε­ρα. Τα επι­τεύγ­μα­τα της επι­στή­μης και της τεχνο­λο­γί­ας: Για το λαό ή για τα μονο­πώ­λια. Αυτά τα πράγ­μα­τα δεν συμ­βι­βά­ζο­νται. Αυτή η αντί­θε­ση δεν γεφυ­ρώ­νε­ται και η σύγκρου­ση είναι καθη­με­ρι­νή και ανα­πό­φευ­κτα θα κορυ­φω­θεί. Είναι η ασυμ­βί­βα­στη πάλη του παλιού και του νέου, για την εργα­τι­κή εξου­σία, τα συμ­φέ­ρο­ντα του λαού.

Ακρι­βώς αυτή την προ­ο­πτι­κή θέλε­τε να ματαιώ­σε­τε μαζί με τους συμ­μά­χους σας. Αυτό επι­χει­ρή­σα­τε και στην Μακρό­νη­σο και θέλε­τε να κρύ­ψε­τε ακρι­βώς αυτό. Ότι ιστο­ρι­κά, ηθι­κά και πολι­τι­κά οι αγω­νι­στές της Μακρο­νή­σου έχουν δικαιω­θεί. Υπε­ρα­σπί­ζο­νταν με την ίδια τους τη ζωή αυτό που έζη­σαν και γνώ­ρι­σαν ως πρω­τα­γω­νι­στές. Τη δύνα­μη του λαού, όταν παλεύ­ει για τα δικά του συμ­φέ­ρο­ντα. Υπε­ρά­σπι­ζαν αρχές και αξί­ες που γεν­νού­σε αυτός ο αγώ­νας, την περη­φά­νια, τη λεβε­ντιά, την αντο­χή, την ανι­διο­τέ­λεια και τον ηρω­ι­σμό των πιο μεγά­λων πρά­ξε­ων για την κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση, υπε­ρα­σπί­ζο­νταν τα αδέρ­φια τους στον ΔΣΕ, απέ­να­ντι στον κόσμο της εκμε­τάλ­λευ­σης, της αγριό­τη­τας των βασα­νι­στών, των δοσί­λο­γων, των εκπρο­σώ­πων ενός διε­φθαρ­μέ­νου και σάπιου συστή­μα­τος. Συμπε­ρά­σμα­τα πολύ χρή­σι­μα για το σήμερα.

Αγα­πη­τοί φίλοι και σύντροφοι,

Οι συντε­λε­στές του ντο­κι­μα­ντέρ χρειά­στη­κε ‑και προς τιμήν τους- να περ­πα­τή­σουν πάνω στη Μακρό­νη­σο απ’ άκρη σ’ άκρη.

Να πατή­σουν τα χώμα­τα που πάτη­σαν οι Μακρο­νη­σιώ­τες αγω­νι­στές. Να συνο­μι­λή­σουν μαζί τους πάνω στη Μακρόνησο.

Να ακου­μπή­σουν τα βασα­νι­σμέ­να κορ­μιά τους.

Να φορέ­σουν, όπως λέει κι ο ποι­η­τής, “τις ίδιες χει­ρο­πέ­δες που φόρεσαν”.

Το γεγο­νός αυτό πιστεύ­ου­με πως συνέ­βα­λε να δημιουρ­γη­θεί ένα ιστο­ρι­κό ντο­κι­μα­ντέρ που αξί­ζει τον έπαι­νο μας.

Το ντο­κι­μα­ντέρ:

- Βασί­ζε­ται σε ζωντα­νές μαρ­τυ­ρί­ες όσων έζη­σαν τη φρί­κη της Μακρονήσου.

- Μας δίνει για πρώ­τη φορά το σύνο­λο της Μακρο­νή­σου μέσα από εικό­νες της επο­χής και σημερινές.

- Συμ­με­τέ­χουν αξιό­λο­γοι ηθο­ποιοί με τη φωνή τους.

- Έχει επεν­δυ­θεί με πρω­τό­τυ­πη μουσική.

Τους ευχα­ρι­στού­με όλους και όλες από καρδιάς.

Ευχα­ρι­στού­με τους σενα­ριο­γρά­φους, την Νίκη Κυρια­ζή και τον Αλέ­ξαν­δρο Βαλ­σα­μή. Τον σκη­νο­θέ­τη Σήφη Στά­μου και τους συνερ­γά­τες του.

Τους ηθο­ποιούς που ενσάρ­κω­σαν με τη φωνή τους «στιγ­μές τρα­γω­δί­ας και μεγαλείου»:

- Σοντά­κη Μαριάν­θη — κεντρι­κή αφηγήτρια

- Αντω­νιά­δη Δημήτρη

- Γερα­σι­μί­δου Ελένη

- Καζά­κο Κώστα

- Κατα­λει­φό Δημήτρη

- Κατσα­μέ­νη Δανάη

- Κιμού­λη Γιώργο

- Κων­στα­ντί­νου Ανδρέα

- Μαυ­ρο­μά­τη Ηλιάνα

- Μιχαη­λί­δη Πέρη

- Ορκό­που­λο Παύλο

- Πάνου Θέμη

- Παπα­δη­μη­τρί­ου Μάκη

- Στάν­κο­γλου Γιάννη

Ευχα­ρι­στού­με, επί­σης, για τη συμ­με­το­χή τους τους

- Γιαν­νειό Προκόπη

- Ζου­ρι­δά­κη Αλέξανδρο

- Κολο­βό Βασίλη

- Μαμω­νά Βασίλη

- Νάκη Δημήτρη

- Ξυλαρ­δι­στό Δημοσθένη

- Τζου­μά­κη Δημήτρη

- Τον μου­σι­κό Ανδρο­νιά­δη Δημή­τρη και τον μαέ­στρο Κολο­βό Χρήστο.

- Τον μοντέρ Γκέ­κα Σωτήρη,

- Τον Απο­στο­λί­δη Άκη και τον Βαλερ­γά­κη Άκη στη φωτογραφία.

- Τον Χαρ­μπα­λή Παύ­λο στην ηχοληψία.

Σας ευχα­ρι­στού­με όλους και όλες.

Το ντο­κι­μα­ντέρ στη συνέ­χεια θα προ­βάλ­λε­ται από τις Κομ­μα­τι­κές Οργανώσεις.

Καλή θέα­ση».

Πηγή: 902.gr

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο