Δ. Κουτσούμπας: Εισαγωγική ομιλία στην τετραμερή συνάντηση των ΚΚ Ελλάδας, Ισπανίας, Μεξικού και Τουρκίας

Αγα­πη­τοί σύντροφοι,

Πάντα είμα­στε χαρού­με­νοι να δεχό­μα­στε στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ τους εκπρο­σώ­πους αδελ­φών κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των, πολύ περισ­σό­τε­ρο σήμε­ρα, μετά από το διά­στη­μα της παν­δη­μί­ας, που είχε περιο­ρί­σει τις δια ζώσης πολυ­με­ρείς επα­φές μας.

Έτσι, χαι­ρό­μα­στε ιδιαί­τε­ρα που είμα­στε μαζί σήμε­ρα εδώ σε αυτή τη σημα­ντι­κή 4μερή συνά­ντη­ση των κομ­μά­των μας και θα πάρε­τε μέρος στις φετι­νές αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κές εκδη­λώ­σεις της ΚΝΕ.

Είναι αλή­θεια πως τα κόμ­μα­τά μας έχουν κατα­κτή­σει ένα υψη­λό επί­πε­δο συνερ­γα­σί­ας. Από κοι­νού συμ­με­τέ­χου­με στις Διε­θνείς Συνα­ντή­σεις των Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των, στη Διε­θνή Κομ­μου­νι­στι­κή Επι­θε­ώ­ρη­ση, και τα 3 ευρω­παϊ­κά κόμ­μα­τα στην Ευρω­παϊ­κή Κομ­μου­νι­στι­κή Πρω­το­βου­λία. Παλεύ­ου­με από κοι­νού σε πολ­λά μέτω­πα. Έχου­με στο επί­κε­ντρό μας τα προ­βλή­μα­τα της εργα­τι­κής τάξης, των άλλων λαϊ­κών στρω­μά­των και της ενί­σχυ­σης του προ­λε­τα­ρια­κού διεθνισμού.

Τα κόμ­μα­τά μας συμ­με­τεί­χαν δρα­στή­ρια στην αλλη­λεγ­γύη προς τους εργα­τι­κούς αγώ­νες και στην λαϊ­κή εξέ­γερ­ση στο Καζακ­στάν στις αρχές του φετι­νού χρό­νου και στη συνέ­χεια έλα­βαν, πριν μερι­κούς μήνες, τη σημα­ντι­κή πρω­το­βου­λία για την Κοι­νή Ανα­κοί­νω­ση των ΚΚ σχε­τι­κά με τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο στην Ουκρα­νία, που συγκέ­ντρω­σε τη στή­ρι­ξη ενός σημα­ντι­κού αριθ­μού κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των και οργα­νώ­σε­ων νεολαίας.

Η δρά­ση αυτή δια­μόρ­φω­σε το έδα­φος για τη συνά­ντη­ση σήμε­ρα στην Αθή­να, ώστε να συζη­τή­σου­με τις εξε­λί­ξεις που αφο­ρούν τον πόλε­μο στην Ουκρα­νία, γενι­κό­τε­ρα τις σοβα­ρές διε­θνείς εξε­λί­ξεις. Να ανταλ­λά­ξου­με πεί­ρα από την πάλη των κομ­μά­των μας, να συμ­βάλ­λου­με στην ανά­πτυ­ξη της κοι­νής δρά­σης των ΚΚ, στην προ­σπά­θεια ενί­σχυ­σης της ενό­τη­τας και στην ανα­συ­γκρό­τη­ση του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, σε επα­να­στα­τι­κή βάση, να κατα­λή­ξου­με σε κοι­νές δρά­σεις για την επό­με­νη περίοδο.

Σ’ αυτήν την κατεύ­θυν­ση, πιστεύ­ου­με, πως μπο­ρού­με να δώσου­με ώθη­ση και με όλα τα μέσα στο δυνά­μω­μα της ταξι­κής πάλης, για τη συγκέ­ντρω­ση και προ­ε­τοι­μα­σία εργα­τι­κών-λαϊ­κών δυνά­με­ων στην πάλη για την ανα­τρο­πή της καπι­τα­λι­στι­κής βαρβαρότητας.

Άλλω­στε η ανα­γκαιό­τη­τα του σοσια­λι­σμού προ­βάλ­λει μέσα από τις εξε­λί­ξεις, τα βάσα­να, τα οξυ­μέ­να προ­βλή­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζει η εργα­τι­κή τάξη, τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, οι νέοι και οι νέες, οι γυναί­κες λαϊ­κής προ­έ­λευ­σης στις χώρες μας και στις άλλες καπι­τα­λι­στι­κές χώρες.

Τα κόμ­μα­τά μας έχουν κατα­δι­κά­σει τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους στο Αφγα­νι­στάν, το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, την Υεμέ­νη, το Μάλι στην Αφρι­κή και σε τόσα άλλα σημεία του πλα­νή­τη, που κατά και­ρούς βρέ­θη­καν στο «μάτι του κυκλώ­να» των ιμπε­ρια­λι­στι­κών σχε­δια­σμών. Έχου­με αντι­πα­λέ­ψει την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα, τον επι­κίν­δυ­νο ρόλο των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και συνε­χί­ζου­με απο­φα­σι­στι­κά σ’ αυτό τον δρόμο.

Ταυ­τό­χρο­να, ανα­δει­κνύ­ου­με και θέτου­με στα­θε­ρά τον κίν­δυ­νο των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών που γεν­νούν τους πολέ­μους. Απο­κα­λύ­πτου­με τη σύγκρου­ση των μονο­πω­λί­ων, αστι­κών κρα­τών, των συμ­μα­χιών τους για τις πρώ­τες ύλες, τον ορυ­κτό πλού­το, τους δρό­μους μετα­φο­ράς των εμπο­ρευ­μά­των, τα γεω­πο­λι­τι­κά στη­ρίγ­μα­τα, τα μερί­δια των αγορών.

Σήμε­ρα οι εξε­λί­ξεις σημα­δεύ­ο­νται από τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο στην Ουκρα­νία ανά­με­σα στις ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ με τη Ρωσία, που διε­ξά­γε­ται εδώ και 5 περί­που μήνες.

Οι αιτί­ες του βρί­σκο­νται στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό αντα­γω­νι­σμό, στην ανα­μέ­τρη­ση των αστι­κών τάξε­ων. Και η «καύ­σι­μη ύλη», που μας οδή­γη­σε σε αυτόν τον πόλε­μο, ξεκί­νη­σε να συσ­σω­ρεύ­ε­ται μετά την αντε­πα­νά­στα­ση, την καπι­τα­λι­στι­κή παλι­νόρ­θω­ση και τη διά­λυ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένωσης.

Όταν όλα αυτά που με ηρω­ι­κές προ­σπά­θειες δημιούρ­γη­σε ο σοβιε­τι­κός λαός έγι­ναν και πάλι εμπό­ρευ­μα, όταν τα εργο­στά­σια και η γη, όλα τα μέσα παρα­γω­γής, από κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία έγι­ναν και πάλι ατο­μι­κή καπι­τα­λι­στι­κή ιδιο­κτη­σία, κατέ­λη­ξαν στα χέρια εγχώ­ριων και ξένων εκμεταλλευτών.

Μέσα από αυτή τη δια­δι­κα­σία, προ­έ­κυ­ψε και η σύγκρου­ση στην Ουκρα­νία για την ενσω­μά­τω­σή της σε δια­φο­ρε­τι­κά σχέ­δια καπι­τα­λι­στι­κής ενο­ποί­η­σης, όπως, και η ανά­δει­ξη της αντι­δρα­στι­κής κυβέρ­νη­σης με τη στή­ρι­ξη των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, που αξιο­ποί­η­σαν σε αυτούς τους σχε­δια­σμούς τους ακό­μη και φασι­στι­κές δυνά­μεις. Αντι­δρα­στι­κές δυνά­μεις, που την προη­γού­με­νη περί­ο­δο ανα­δεί­χτη­καν και ενι­σχύ­θη­καν, μετα­ξύ άλλων, και με την οικο­νο­μι­κή στή­ρι­ξη και πολι­τι­κή κάλυ­ψη και της Ρωσίας.

Να για­τί επι­ση­μαί­νου­με ότι είναι περισ­σό­τε­ρο προ­σχη­μα­τι­κοί οι λόγοι περί «απο­να­ζι­στο­ποί­η­σης», που επι­κα­λέ­στη­κε η ρωσι­κή ηγε­σία, χύνο­ντας ταυ­τό­χρο­να δηλη­τή­ριο για τη σοβιε­τι­κή εξου­σία, τον Λένιν και τους μπολσεβίκους.

Όμως, εμείς ξέρου­με, ότι η πάλη ενά­ντια στον φασι­σμό δεν μπο­ρεί να γίνει με συνέ­πεια από εκεί­νους που κρύ­βουν πως ο φασι­σμός είναι «τέκνο» του καπι­τα­λι­σμού και υπό­σχο­νται μάλι­στα ταυ­τό­χρο­να να εφαρ­μό­σουν τη …«σωστή αποκομμουνιστικοποίηση»!

Όπως, εντε­λώς προ­σχη­μα­τι­κοί είναι και οι λόγοι με τους οποί­ους, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ προ­ω­θούν τους εγκλη­μα­τι­κούς σχε­δια­σμούς στην Ουκρα­νία, δήθεν για να δια­φυ­λά­ξουν τον «ελεύ­θε­ρο κόσμο», τη «δημο­κρα­τία», την πάλη με τον «ανα­θε­ω­ρη­τι­σμό» κοκ. Πίσω από αυτά κρύ­βουν τις πραγ­μα­τι­κές επι­διώ­ξεις τους, τα στρα­τη­γι­κά τους σχέ­δια, για την προ­ώ­θη­ση των συμ­φε­ρό­ντων τους στην Ευρα­σία, πριν τη μεγά­λη σύγκρου­ση με την Κίνα για την πρω­το­κα­θε­δρία στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα. Και στις δυο πλευ­ρές υπε­ρι­σχύ­ουν οι σχε­δια­σμοί κατά των λαών, της ακό­μη βαθύ­τε­ρης εκμε­τάλ­λευ­σής τους.

Η ανά­δει­ξη του ιμπε­ρια­λι­στι­κού χαρα­κτή­ρα της σύγκρου­σης και από τις δύο πλευ­ρές, είναι πολύ σημα­ντι­κό ζήτη­μα για τον προ­σα­να­το­λι­σμό της πάλης των λαών. Απο­τε­λεί ένα από τα επί­μα­χα ζητή­μα­τα της συζή­τη­σης, της δια­πά­λης και στις γραμ­μές του κομ­μου­νι­στι­κού κινήματος.

Η ιστο­ρι­κή πεί­ρα έχει απο­δεί­ξει, ότι τα Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα δοκι­μά­ζο­νται στις συν­θή­κες του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου. Ασκού­νται πιέ­σεις και απαι­τού­νται γερές θεω­ρη­τι­κές και πολι­τι­κές βάσεις, για την αυτο­τε­λή δρά­ση των ΚΚ, για να δια­χω­ρί­σουν τη θέση τους από τις αστι­κές τάξεις και τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμμαχίες.

Σε αυτές τις συν­θή­κες, έχει πολύ μεγά­λη σημα­σία η θέση, ότι δεν τασ­σό­μα­στε με το μέρος κανε­νός στρα­το­πέ­δου καπι­τα­λι­στών στον πόλε­μο. Ότι συγκρουό­μα­στε με τις αστι­κές τάξεις και είμα­στε με την πάλη των λαών μας, σε κατεύ­θυν­ση απε­μπλο­κής των χωρών μας από τον πόλε­μο και για την ενί­σχυ­ση της πάλης στην κατεύ­θυν­ση της εξά­λει­ψης των αιτιών του πολέ­μου, για την ανα­τρο­πή συνο­λι­κά του καπι­τα­λι­σμού που τον γεν­νά. Αυτή, συνε­πώς, είναι η σωστή πλευ­ρά της ιστορίας!

Κόμ­μα­τα που παρα­βιά­ζουν αυτή την αρχή ή κάποια που ακό­μα φαντα­σιώ­νο­νται μια «ειρη­νι­κή συνύ­παρ­ξη» μέσα στο πλαί­σιο των διε­θνών καπι­τα­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών, από έναν ουτο­πι­κό «μη επι­θε­τι­κό» ιμπε­ρια­λι­σμό ή έναν ιμπε­ρια­λι­σμό που η επι­θε­τι­κό­τη­τά του δήθεν θα «δαμα­στεί» μέσα από διά­φο­ρες «αρχι­τε­κτο­νι­κές ασφα­λεί­ας» στον σημε­ρι­νό λεγό­με­νο «πολυ­πο­λι­κό κόσμο», στην πρά­ξη ‑αυτά τα κόμ­μα­τα- σύρο­νται πίσω από τα προ­σχή­μα­τα της μιας ή της άλλης άρχου­σας αστι­κής τάξης και τελι­κά βάζουν «πλά­τη» μόνο στις δικές της επιδιώξεις.

Έτσι όμως και τα ίδια αφο­πλί­ζο­νται ιδε­ο­λο­γι­κό-πολι­τι­κά-οργα­νω­τι­κά, με οδυ­νη­ρό απο­τέ­λε­σμα να μην μπο­ρούν να αντα­πο­κρι­θούν στα καθή­κο­ντα του αγώ­να ενά­ντια στην πολε­μι­κή σφα­γή των λαών.

Αυτά τα ζητή­μα­τα, θεω­ρού­με ότι στη σημε­ρι­νή επο­χή και φάση, είναι απα­ραί­τη­το να ξεκα­θα­ρι­στούν από έναν ‑όσο γίνε­ται- μεγα­λύ­τε­ρο αριθ­μό Κομ­μά­των, μιας και είναι υπαρ­κτός ο κίν­δυ­νος γενί­κευ­σης του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέμου.

Σ’ αυτό συντεί­νει η κινη­το­ποί­η­ση μεγά­λων στρα­τιω­τι­κών δυνά­με­ων των χωρών του ΝΑΤΟ στην Ευρώ­πη, οι απει­λές για χρή­ση πυρη­νι­κών όπλων, οι νέες ιμπε­ρια­λι­στι­κές ενώ­σεις στην περιο­χή της Ασί­ας, οι σχε­δια­σμοί, που εκπο­νή­θη­καν στην πρό­σφα­τη σύνο­δο κορυ­φής του ΝΑΤΟ στη Μαδρί­τη και τόσα άλλα.

Οι λαοί ήδη πλη­ρώ­νουν, άλλοι με το αίμα τους και άλλοι και με το δυσβά­στα­χτο οικο­νο­μι­κό βάρος τον πόλε­μο, τη λεγό­με­νη «πρά­σι­νη μετά­βα­ση», τους αντα­γω­νι­σμούς του μοι­ρά­σμα­τος της «πίτας» των ενερ­γεια­κών πηγών, την κατά­στα­ση που δια­μορ­φώ­νε­ται από την πορεία «απε­ξάρ­τη­σης» της Ευρώ­πης από το ρωσι­κό φυσι­κό αέριο και πετρέ­λαιο, τις κυρώ­σεις, αλλά και την επε­λαύ­νου­σα «επι­σι­τι­στι­κή κρίση».

Χρειά­ζε­ται στα­θε­ρή παρα­κο­λού­θη­ση της μεγά­λης εικό­νας, το σύνο­λο των αντα­γω­νι­σμών που δια­περ­νούν τον καπι­τα­λι­σμό σε όλη την υδρό­γειο. Συνε­χή παρα­κο­λού­θη­ση των εξε­λί­ξε­ων στην περιο­χή της Ασί­ας-Ειρη­νι­κού και γενι­κό­τε­ρα, όπου εκδη­λώ­νε­ται έντο­να ο αντα­γω­νι­σμός των ΗΠΑ με την Κίνα, που απο­τε­λεί τη σοβα­ρό­τε­ρη οικο­νο­μι­κή δύνα­μη του σύγ­χρο­νου καπι­τα­λι­στι­κού κόσμου, που ραγδαία αυξά­νει και τη στρα­τιω­τι­κή ισχύ της.

Η Ελλά­δα, η Ισπα­νία, η Τουρ­κία είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Έχουν στρα­τη­γι­κές σχέ­σεις με τις ΗΠΑ, όπως άλλω­στε τέτοιες σχέ­σεις έχει και το Μεξι­κό. Επί­σης, η Ελλά­δα και η Ισπα­νία είναι μέλη της ΕΕ και η Τουρ­κία είναι στρα­τη­γι­κός εταί­ρος. Οι χώρες μας έχουν εμπλα­κεί στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο στην Ουκρα­νία, όπως πχ με την ύπαρ­ξη των αμε­ρι­κά­νι­κων βάσεων.

Όλο και περισ­σό­τε­ροι εργα­ζό­με­νοι συνει­δη­το­ποιούν την ανα­γκαιό­τη­τα της πάλης για την απε­μπλο­κή. Συμ­με­τέ­χουν στις λαϊ­κές κινη­το­ποι­ή­σεις για το κλεί­σι­μο των αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κών βάσε­ων, που κάθε άλλο παρά εξα­σφα­λί­ζουν την ειρή­νη και την ασφά­λεια των λαών.

Πρέ­πει να πού­με πως οι αστι­κές τάξεις Ελλά­δας και Τουρ­κί­ας, δύο ΝΑΤΟι­κών κρα­τών, εντεί­νουν τον αντα­γω­νι­σμό, με μεγά­λους κιν­δύ­νους για τους λαούς μας.

Σ’ αυτές τις συν­θή­κες, το ΚΚΕ και το ΚΚΤ έχου­με τοπο­θε­τη­θεί για τις εξε­λί­ξεις στην περιο­χή μας. Έχου­με ενα­ντιω­θεί σε κάθε προ­σπά­θεια αλλα­γής των συνό­ρων και των συν­θη­κών που τα έχουν καθο­ρί­σει, παλεύ­ου­με ενά­ντια στον εθνι­κι­σμό, προ­τάσ­σου­με τη φιλία των λαών μας. Θα κάνου­με ότι μπο­ρού­με, για να βαθύ­νουν και να πλη­θύ­νουν οι σχέ­σεις ανά­με­σα στους κομ­μου­νι­στές της Ελλά­δας και της Τουρ­κί­ας, να απο­κτή­σουν αυτές οι σχέ­σεις ένα θετι­κό απο­τύ­πω­μα και στις σχέ­σεις των δύο λαών.

Την ίδια ώρα δεν μπο­ρού­με να αφαι­ρε­θού­με από τη συνο­λι­κό­τε­ρη κατά­στα­ση στο διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, που έχου­με εκτι­μή­σει, ότι αντι­με­τω­πί­ζει πολύ­χρο­νη ιδε­ο­λο­γι­κή, πολι­τι­κή και οργα­νω­τι­κή κρίση.

Το ισχυ­ρό οπορ­του­νι­στι­κό ρεύ­μα, που έχει παραι­τη­θεί από τον επι­στη­μο­νι­κό κομ­μου­νι­σμό και από τις νομο­τέ­λειες της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης και οικο­δό­μη­σης, ανα­κυ­κλώ­νει σοβα­ρά ιδε­ο­λο­γι­κά προ­βλή­μα­τα, που μπαί­νουν εμπό­διο στην πάλη των ΚΚ, στην κοι­νή δρά­ση, στην ιδε­ο­λο­γι­κή του ταυ­τό­τη­τα και ενότητα.

Τέτοιες προ­βλη­μα­τι­κές προ­σεγ­γί­σεις είναι πχ αυτές:

- Που προ­ω­θούν τη μάταιη προ­σπά­θεια δήθεν «εξαν­θρω­πι­σμού του καπι­τα­λι­σμού» και «εκδη­μο­κρα­τι­σμού των ιμπε­ρια­λι­στι­κών ενώσεων».

- Που ανα­πτύσ­σουν λαθε­μέ­νες, έωλες και παρω­χη­μέ­νες απόψεις:

Περί «κυβερ­νη­τι­κής συνερ­γα­σί­ας με τη σοσιαλδημοκρατία»,

περί κάποιων «νέων αντι­φα­σι­στι­κών μετώ­πων» ως βασι­κό περιε­χό­με­νο του λαϊ­κού κινή­μα­τος απο­σπα­σμέ­να από τη στρα­τη­γι­κή τους σύν­δε­ση με την ουσία της καπι­τα­λι­στι­κής βαρβαρότητας,

περί «ενό­τη­τας της αρι­στε­ράς», με συνερ­γα­σί­ες «σού­πα», εξα­φά­νι­ση της αυτο­τέ­λειας του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, ενσω­μά­τω­σης ριζο­σπα­στι­κών δυνά­με­ων στην αστι­κή δια­χεί­ρι­ση κλπ.

Επί­σης, απόψεις:

Που προ­σεγ­γί­ζουν ατα­ξι­κά τις διε­θνείς συμ­μα­χί­ες των αστι­κών τάξε­ων (ΕΕ, ΝΑΤΟ, BRICS, κοκ).

Που δεν παίρ­νουν σαφή στά­ση απέ­να­ντι στον εθνι­κι­σμό και σε ρατσι­στι­κές αντι­λή­ψεις που ανα­πτύσ­σο­νται ενά­ντια στους πρό­σφυ­γες και μετα­νά­στες, αλλά και σε άλλες μειονότητες.

Που προ­ω­θούν αντι­λή­ψεις περί «πολυ­πο­λι­κού κόσμου», περί «νόμων και κανό­νων του διε­θνούς δικαί­ου» και κατα­νο­ούν αυτούς τους νόμους και κανό­νες ως υπερ­τα­ξι­κό προ­ϊ­όν ειρη­νι­κών διευ­θε­τή­σε­ων και όχι ως αντα­νά­κλα­ση ενός συγκε­κρι­μέ­νου συσχε­τι­σμού δυνά­με­ων και άλλα σχετικά.

Θα θέλα­με να στα­θού­με λίγο πιο ανα­λυ­τι­κά σε ορι­σμέ­να από αυτά:

Θεω­ρού­με ότι πολ­λά από αυτά τα προ­βλή­μα­τα, οφεί­λο­νται στο γεγο­νός, ότι δυστυ­χώς, αρκε­τά κόμ­μα­τα δεν μπό­ρε­σαν να προ­σαρ­μό­σουν τη στρα­τη­γι­κή τους στην επο­χή μας. Δηλα­δή, την επο­χή του ιμπε­ρια­λι­σμού, της κυριαρ­χί­ας των μονο­πω­λί­ων και την κατεύ­θυν­ση της πάλης για το πέρα­σμα από τον καπι­τα­λι­σμό στον σοσια­λι­σμό, για την επί­λυ­ση της βασι­κής αντί­θε­σης κεφα­λαί­ου-εργα­σί­ας, που τεκ­μη­ριώ­νουν τον χαρα­κτή­ρα της επα­νά­στα­σης ως σοσιαλιστικής.

Παρα­μέ­νουν στα προ­γράμ­μα­τά τους παλιές, ξεπε­ρα­σμέ­νες από την ίδια την ιστο­ρι­κή πεί­ρα θέσεις, περί κάποιων ασα­φών, ενδιά­με­σων στα­δί­ων ανά­με­σα στον καπι­τα­λι­σμό και τον σοσια­λι­σμό, τα οποία ‑υπο­τί­θε­ται- θα μας διευ­κο­λύ­νουν για το πέρα­σμα στον σοσιαλισμό.

Αγνο­ώ­ντας έτσι πλή­ρως την ιστο­ρι­κή πεί­ρα που μας διδά­σκει ότι αυτή η στρα­τη­γι­κή προ­σέγ­γι­ση, οδή­γη­σε μόνο σε κέρ­δι­σμα χρό­νου από τις αντι­δρα­στι­κές, τις καπι­τα­λι­στι­κές δυνά­μεις για ανα­σύ­ντα­ξη και επί­θε­ση στις προ­ο­δευ­τι­κές, τις επα­να­στα­τι­κές δυνά­μεις, για διά­βρω­ση των εργα­τι­κών και κομ­μου­νι­στι­κών κινη­μά­των και συνε­πώς σε χάσι­μο χρό­νου για την ίδια την επα­να­στα­τι­κή δια­δι­κα­σία που υπο­τί­θε­ται υπη­ρε­τού­σαν αυτά τα κόμματα.

Υπάρ­χουν κόμ­μα­τα που δεν έχουν ξεκα­θα­ρί­σει τη στά­ση τους απέ­να­ντι στις αστι­κές κυβερ­νή­σεις, στην απόρ­ρι­ψη στή­ρι­ξης ή συμ­με­το­χής σε αυτές στο πλαί­σιο του καπι­τα­λι­σμού. Δυστυ­χώς, συνε­χί­ζουν τη συνερ­γα­σία με την αμαρ­τω­λή σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία κι ενώ, έχει στην πρά­ξη πλέ­ον, πολ­λές φορές απο­δει­χθεί ο ρόλος της, ως πολι­τι­κής δύνα­μης που εκπρο­σω­πεί τα συμ­φέ­ρο­ντα του κεφα­λαί­ου, ως δια­χει­ρι­στή του καπι­τα­λι­σμού που χρη­σι­μο­ποιεί­ται για την άλω­ση εργα­τι­κών-λαϊ­κών συνει­δή­σε­ων, για την επι­βο­λή αντερ­γα­τι­κών-αντι­λαϊ­κών μέτρων, για τη διαιώ­νι­ση του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστήματος.

Εμφα­νί­ζε­ται ακό­μη και το φαι­νό­με­νο στή­ρι­ξης, συνερ­γα­σί­ας, ή ανο­χής απέ­να­ντι σε αστι­κές, ακό­μα και εθνι­κι­στι­κές και σοβι­νι­στι­κές δυνά­μεις, που αξιο­ποιούν τον «μαν­δύα» του «πατριω­τι­σμού».

Έχου­με τη γνώ­μη ότι πολ­λά ΚΚ μέσα στο διε­θνές Κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, δεν μπό­ρε­σαν να μελε­τή­σουν ακό­μα συλλογικά:

Την ιστο­ρία του ΔΚΚ, αλλά και τη δική τους ιστο­ρι­κή πείρα,

Τις αιτί­ες της ανα­τρο­πής του σοσια­λι­σμού στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και τις άλλες σοσια­λι­στι­κές χώρες,

Να βγά­λουν συμπε­ρά­σμα­τα για τη δια­βρω­τι­κή δου­λειά του οπορτουνισμού.

Τις βαριές συνέ­πειες της παρα­βί­α­σης των αρχών της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης και οικοδόμησης.

Είναι φανε­ρό σε όλους μας επί­σης, ότι μέσα στο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα γίνε­ται μεγά­λη συζή­τη­ση, διε­ξά­γε­ται δια­πά­λη, για το τι είναι ιμπε­ρια­λι­σμός. Κυριαρ­χεί η ανά­λυ­ση που περιο­ρί­ζει τον ιμπε­ρια­λι­σμό μόνο ή κυρί­ως στην αντι­δρα­στι­κή-επι­θε­τι­κή εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή του, με απο­τέ­λε­σμα, αυτή η έννοια να ταυ­τί­ζε­ται κατά βάση, μόνο με τις ΗΠΑ και τα πιο ισχυ­ρά κρά­τη-μέλη της ΕΕ.

Παρα­μέ­νουν Κόμ­μα­τα που ακό­μα θεω­ρούν την Κίνα ως κρά­τος που οικο­δο­μεί τον σοσια­λι­σμό, κόντρα στις νομο­τέ­λειες της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης αλλά και στην ίδια την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η οποία δεί­χνει, πως στην Κίνα πλέ­ον, κυριαρ­χούν πλή­ρως οι καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις παραγωγής.

Άλλα Κόμ­μα­τα πάλι, ενώ απο­δέ­χο­νται ότι η Ρωσία δεν είναι η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση, εγκλω­βί­ζο­νται σε θέσεις που αμφι­σβη­τούν τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό χαρα­κτή­ρα της Ρωσί­ας που στη­ρί­ζε­ται σε ισχυ­ρά μονο­πώ­λια και είναι η δεύ­τε­ρη παγκό­σμια καπι­τα­λι­στι­κή στρα­τιω­τι­κή δύνα­μη μετά τις ΗΠΑ.

Γι’ αυτά και άλλα ζητή­μα­τα, είναι πολύ­τι­μη η στά­ση των κομ­μά­των μας που μπο­ρούν να συμ­βάλ­λουν και να βοη­θή­σουν, ιδιαί­τε­ρα στα πλαί­σια της Διε­θνούς Κομ­μου­νι­στι­κής Επι­θε­ώ­ρη­σης και της Ευρω­παϊ­κής Κομ­μου­νι­στι­κής Πρωτοβουλίας.

Βεβαί­ως, είναι σημα­ντι­κό ποιο­τι­κό στοι­χείο πως οι δύο αυτές μορ­φές πολυ­με­ρούς συνερ­γα­σί­ας Κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των (η ΔΚΕ και η ΕΚΠ) δια­κη­ρύσ­σουν ότι στη­ρί­ζο­νται στην κοσμο­θε­ω­ρία του επι­στη­μο­νι­κού κομ­μου­νι­σμού. Ωστό­σο και σε αυτές, εμφα­νί­ζο­νται αρκε­τές ιδε­ο­λο­γι­κό-πολι­τι­κές προ­σεγ­γί­σεις δια­φο­ρε­τι­κές, ακό­μα και συγ­χύ­σεις, χαρα­κτη­ρι­στι­κό δείγ­μα πως δεν είναι αρκε­τές οι δια­κη­ρύ­ξεις ή μόνον οι προθέσεις.

Απαι­τεί­ται, λοι­πόν, να γίνει πιο ουσια­στι­κή συζή­τη­ση για να ξεπε­ρα­στούν προ­βλή­μα­τα, να μπού­νε πιο στέ­ρε­ες βάσεις και να εμπλου­τι­στεί το πλαί­σιο και η δρά­ση μας την επό­με­νη περίοδο.

Σύντρο­φοι,

Το ΚΚΕ δίνει αυτήν την περί­ο­δο σκλη­ρές μάχες. Στη χώρα μας πραγ­μα­το­ποιού­νται μαζι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο και την εμπλο­κή της Ελλά­δας, δυνα­μώ­νει η απαί­τη­ση κανέ­νας στρα­τιώ­της και αξιω­μα­τι­κός εκτός συνό­ρων, να κλεί­σουν οι αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κές στρα­τιω­τι­κές βάσεις.

Αυτός ο αγώ­νας συν­δυά­ζε­ται με την πάλη για να μην πλη­ρώ­σει ο λαός τις συνέ­πειες του πολέ­μου και της ονο­μα­ζό­με­νης «πρά­σι­νης μετά­βα­σης», ενά­ντια στην ακρί­βεια, την ενερ­γεια­κή φτώ­χεια, για την επι­βί­ω­ση της λαϊ­κής οικο­γέ­νειας, την άρση της βαριάς φορο­λο­γί­ας, την ενί­σχυ­ση των λαϊ­κών εισο­δη­μά­των, για τις σύγ­χρο­νες κοι­νω­νι­κές ανά­γκες και δικαιώ­μα­τα της εργα­τι­κής τάξης και συνο­λι­κά των λαϊ­κών στρωμάτων.

Πρό­κει­ται για αγώ­νες που ανα­πό­σπα­στα συν­δέ­ο­νται με την πορεία της συγκρό­τη­σης της κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας της εργα­τι­κής τάξης με τα μικρο­με­σαία στρώ­μα­τα της πόλης και του χωριού, με την υπό­θε­ση της εργα­τι­κής-λαϊ­κής εξουσίας.

Είναι ελπι­δο­φό­ρα τα μηνύ­μα­τα που έρχο­νται από εργα­τι­κούς κλά­δους, που μέσα από σημα­ντι­κούς και σκλη­ρούς αγώ­νες υπο­γρά­φουν συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις εργα­σί­ας, όπως οι εργά­τες στο μονο­πώ­λιο της Cosco στο λιμά­νι του Πει­ραιά, ή η Ομο­σπον­δία των εργα­ζό­με­νων στις κατα­σκευ­ές κ.ά.

Ενθαρ­ρυ­ντι­κά είναι και τα μηνύ­μα­τα από εργα­σια­κούς χώρους, όπου οι εργα­ζό­με­νοι ανα­συ­γκρο­τούν τα σωμα­τεία τους, ενι­σχύ­ουν τις αγω­νι­στι­κές δυνά­μεις, όπως δια­κρι­τά συνέ­βη­κε πχ στους χώρους Υγεί­ας, που όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα οι εργα­ζό­με­νοι έδω­σαν ηρω­ι­κή μάχη για την αντι­με­τώ­πι­ση της παν­δη­μί­ας, σε συν­θή­κες απα­ρά­δε­κτες, εξαι­τί­ας της πολι­τι­κής της εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης και συρ­ρί­κνω­σης της δημό­σιας Υγεί­ας, που ακο­λού­θη­σαν όλες οι κυβερνήσεις.

Δυνα­μι­κή κρύ­βει και το απο­τέ­λε­σμα των πρό­σφα­των φοι­τη­τι­κών εκλο­γών, όπου μετά το 1986 η «Παν­σπου­δα­στι­κή», τα ψηφο­δέλ­τια δηλα­δή που στη­ρί­ζει η ΚΝΕ και το ΚΚΕ, ανα­δεί­χτη­καν σε 1η δύναμη.

Όπως επί­σης και η πραγ­μα­το­ποί­η­ση της πρό­σφα­της Πανελ­λα­δι­κής Σύσκε­ψης του Πανερ­γα­τι­κού Αγω­νι­στι­κού Μετώ­που (ΠΑΜΕ), στην οποία έλα­βαν μέρος πάνω από 500 σωμα­τεία — ομο­σπον­δί­ες και Εργα­τι­κά Κέντρα απ’ όλη τη χώρα, με στό­χο την ενί­σχυ­ση της οργά­νω­σης της πάλης της εργα­τι­κής τάξης της χώρας μας.

Βλέ­που­με πως και στις δικές σας χώρες δυνα­μώ­νει η πάλη σας και πιστεύ­ου­με πως η κοι­νή πάλη των κομ­μά­των μας μπο­ρεί να ανα­πτυ­χθεί σε πολ­λά μέτωπα.

Είναι ανα­γκαία η ανταλ­λα­γή πεί­ρας από την πολι­τι­κή δρά­ση των κομ­μά­των και την πάλη στο εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα, στη νεολαία.

Μπο­ρού­με να ενι­σχύ­σου­με τη συνερ­γα­σία για να δυνα­μώ­σουν οι προ­σπά­θειες για την επα­να­στα­τι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, με τα βήμα­τα που έχουν γίνει στην ΔΚΕ και στην ΕΚΠ, καθώς και στις ΔΣΚΕΚ.

Με την ευκαι­ρία ευχό­μα­στε κάθε επι­τυ­χία στο ΚΚ Κού­βας, που έχει ανα­λά­βει να φιλο­ξε­νή­σει στα τέλη Οκτώ­βρη την 22η ΔΣΚΕΚ.

Υπάρ­χουν πολ­λά ζητή­μα­τα, που τα Κόμ­μα­τά μας μπο­ρούν να διευ­ρύ­νουν τη συνερ­γα­σία τους.

Είναι σημα­ντι­κή η πρω­το­βου­λία των Κομ­μά­των μας: του ΚΚΕ, του ΚΚ Τουρ­κί­ας, του ΚΚ Εργα­ζο­μέ­νων Ισπα­νί­ας και του ΚΚ Μεξι­κού για την κοι­νή ανα­κοί­νω­ση που υπο­γρά­φη­κε από 42 κομ­μου­νι­στι­κά κι εργα­τι­κά κόμ­μα­τα και 30 κομ­μου­νι­στι­κές νεο­λαί­ες, για να εκφρα­στεί η αντί­θε­ση στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο και να τεθούν ζητή­μα­τα αρχών. Αλλά αυτό δεν αρκεί.

Απαι­τού­νται νέες πρω­το­βου­λί­ες και μορ­φές δρά­σεις σε αυτήν την κατεύ­θυν­ση. Για να συνε­χι­στεί η δου­λειά μας ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, συνο­λι­κά στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς και τις επεμ­βά­σεις, ενά­ντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, σε κάθε είδους ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες, με γραμ­μή απο­δέ­σμευ­σης, με τον λαό στην εξου­σία. Για να κλεί­σουν οι στρα­τιω­τι­κές βάσεις στις χώρες μας και να ακυ­ρω­θούν όλες οι συμ­φω­νί­ες που τις εμπλέ­κουν σε ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχεδιασμούς.

Επι­πλέ­ον, μπο­ρού­με να ενι­σχύ­σου­με την πάρα πέρα μελέ­τη για ζητή­μα­τα του σοσια­λι­σμού που οικο­δο­μή­θη­κε το 20ο αιώ­να, για τις αιτί­ες της ανα­τρο­πής, για τη μελέ­τη της Ιστο­ρί­ας του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινήματος.

Ταυ­τό­χρο­να, πρέ­πει να δυνα­μώ­σει η κοι­νή δρά­ση στο διε­θνές εργα­τι­κό κίνη­μα και στις διε­θνείς μαζι­κές αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κές οργα­νώ­σεις. Να ανέ­βει σε υψη­λό­τε­ρο επί­πε­δο η διε­θνι­στι­κή αλλη­λεγ­γύη. Τόσο η πάλη ενά­ντια στις διώ­ξεις κομ­μου­νι­στών και κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των, όσο και η δρά­ση στο πλευ­ρό όλων των λαών που αντι­με­τω­πί­ζουν την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα, στο πλευ­ρό των προ­σφύ­γων και των μετα­να­στών. Να δυνα­μώ­σει ο αγώ­νας για τα εργα­σια­κά, ασφα­λι­στι­κά δικαιώ­μα­τα για τις ανά­γκες των εργα­ζο­μέ­νων, ενά­ντια στην κρα­τι­κή κατα­στο­λή και την εργο­δο­τι­κή τρομοκρατία.

Σύντρο­φοι,

Η νέα φάση μέσα στην οποία παλεύ­ου­με έχει μεγά­λες απαι­τή­σεις και οι συν­θή­κες επι­βάλ­λουν την κλι­μά­κω­ση της ιδε­ο­λο­γι­κής, πολι­τι­κής δια­πά­λης με τα αστι­κά κόμ­μα­τα κάθε εκδο­χής. Οι θέσεις που εστιά­ζουν μόνο ή κυρί­ως στην πάλη ενά­ντια στο νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, οδη­γούν στην αθώ­ω­ση της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και άλλων αστι­κών δυνά­με­ων, θια­σω­τών της κρα­τι­κής «ρύθ­μι­σης της αγοράς».

Ωστό­σο και τα φιλε­λεύ­θε­ρα και τα σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα, είναι δια­χει­ρι­στές της καπι­τα­λι­στι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης, ευθύ­νο­νται για τα δει­νά των λαών, με δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους, αλλά πάντα φορ­τώ­νουν τα βάρη του συστή­μα­τος στις πλά­τες των εργαζομένων.

Σήμε­ρα, αυξά­νο­νται τα καθή­κο­ντα των κομ­μου­νι­στών στη δια­πά­λη με τον οπορ­του­νι­σμό, που εκφρά­ζει την επί­δρα­ση της αστι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας και πολι­τι­κής στο εργα­τι­κό κίνη­μα. Η δρά­ση του υπο­νο­μεύ­ει την ταξι­κή πάλη που είναι κινη­τή­ρια δύνα­μη της κοι­νω­νι­κής εξέ­λι­ξης. Οδη­γεί στον αφο­πλι­σμό της εργα­τι­κής τάξης, στην ενσω­μά­τω­ση στο καπι­τα­λι­στι­κό σύστημα.

Ο καπι­τα­λι­σμός έχει σαπί­σει, γεν­νά­ει φτώ­χεια, ανερ­γία, πολέ­μους, προ­σφυ­γιά! Εντεί­νε­ται η εκμε­τάλ­λευ­ση, μεγα­λώ­νει διαρ­κώς το χάσμα ανά­με­σα στα επι­τεύγ­μα­τα της επι­στή­μης και της τεχνο­λο­γί­ας, τις δυνα­τό­τη­τες της επο­χής μας και τη ζωή της εργα­τι­κής τάξης, των λαϊ­κών στρωμάτων.

Επι­βε­βαιώ­νε­ται η ανα­γκαιό­τη­τα και επι­και­ρό­τη­τα του σοσια­λι­σμού, της εργα­τι­κής εξου­σί­ας, της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης των μέσων παρα­γω­γής, του κεντρι­κού σχε­δια­σμού και καθη­με­ρι­νά προ­βάλ­λει η σημα­σία της κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας, της αντι­μο­νο­πω­λια­κής — αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής κατεύ­θυν­σης του αγώνα.

Η συζή­τη­σή μας δεν θα τελειώ­σει με τη σημε­ρι­νή συνά­ντη­ση, σήμε­ρα βάζου­με τις βάσεις για πιο στε­νή και ουσια­στι­κή συνερ­γα­σία, μελέ­τη των εξε­λί­ξε­ων και ανταλ­λα­γή από­ψε­ων, για την ανά­πτυ­ξη της κοι­νής πάλης και τη συμ­βο­λή στην ανα­συ­γκρό­τη­ση του κομ­μου­νι­στι­κού κινήματος.

Με αυτές τις σκέ­ψεις, θα ήθε­λα να σας ευχα­ρι­στή­σω για τη σημε­ρι­νή συμ­με­το­χή σας και συμ­βο­λή σας στη συνά­ντη­ση των 4 κομ­μά­των μας και να σας ευχη­θώ συντρο­φι­κά, αδελ­φι­κά, δύνα­μη και υγεία!

902.gr

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας