Δ. Κουτσούμπας: Η Επανάσταση του 1821 διδάσκει ότι η «ανάγκη» πάντα «γίνεται Ιστορία»

Στο «CNN Greece» δημο­σιεύ­ε­ται άρθρο του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημή­τρη Κου­τσού­μπα για τα 200 χρό­νια από την Επα­νά­στα­ση του 1821, το οποίο και παραθέτουμε:

Η Επανάσταση του 1821 διδάσκει ότι η ”ανάγκη” ‑αργά ή γρήγορα, πολλές φορές κουραστικά και βασανιστικά- πάντα ”γίνεται Ιστορία”

Στην επο­χή που ξέσπα­σε η Επα­νά­στα­ση, που ήχη­σαν για πρώ­τη φορά τα όπλα των Επα­να­στα­τών στη Μολ­δο­βλα­χία και κατό­πιν στα εδά­φη του μετέ­πει­τα ελλη­νι­κού κρά­τους, οι φεου­δαρ­χι­κές σχέ­σεις παρα­γω­γής που επι­κρα­τού­σαν στην Οθω­μα­νι­κή Αυτο­κρα­το­ρία είχαν ήδη ξεπεραστεί.

Το νέο, που τότε πρέ­σβευε η ανερ­χό­με­νη αστι­κή τάξη, ασφυ­κτιού­σε μέσα στο παλιό, ήδη πολύ πριν το ’21. Χρειά­στη­κε όμως να περά­σουν αρκε­τά χρό­νια, να υπάρ­ξει η απα­ραί­τη­τη ιδε­ο­λο­γι­κή — πολι­τι­κή — οργα­νω­τι­κή προ­ε­τοι­μα­σία μέχρι να βγει στο προ­σκή­νιο, να παλέ­ψει και τελι­κά να νικήσει.

Η ιστο­ρι­κή πρω­το­βου­λία για την Επα­νά­στα­ση άνη­κε στην ανερ­χό­με­νη τότε αστι­κή τάξη.
Αυτή ήταν που μετου­σί­ω­σε την αντί­θε­ση στην οθω­μα­νι­κή υπο­τέ­λεια σε εθνι­κή συνεί­δη­ση και τελι­κά σε επα­να­στα­τι­κό πολι­τι­κό πρόγραμμα.
Ο στό­χος της επα­να­στα­τη­μέ­νης αστι­κής τάξης, δηλα­δή η συγκρό­τη­ση ενός σύγ­χρο­νου αστι­κού έθνους-κρά­τους, σήμαι­νε ταυ­τό­χρο­να και ρήξη με τους όρους της οθω­μα­νι­κής κυριαρ­χί­ας, προσ­δί­δο­ντας έτσι στην Επα­νά­στα­ση και απε­λευ­θε­ρω­τι­κό χαρα­κτή­ρα και επι­τρέ­πο­ντας στην αστι­κή τάξη να συμπα­ρα­σύ­ρει ευρύ­τε­ρες κοι­νω­νι­κές δυνά­μεις στα επα­να­στα­τι­κά της σχέδια.
Σε αυτή τη δια­δι­κα­σία δια­δρα­μά­τι­σε πρω­το­πο­ρια­κό και σημα­ντι­κό ρόλο η “Φιλι­κή Εται­ρεία”, που προ­ε­τοί­μα­σε και οργά­νω­σε το ξέσπα­σμα της Επανάστασης.

Δια­κό­σια χρό­νια μετά την Επα­νά­στα­ση, ακού­με συχνά να γίνε­ται λόγος για ”εθνι­κή ενό­τη­τα” και ”εθνι­κή ομο­ψυ­χία”. Μάλι­στα ορι­σμέ­νοι επι­κα­λού­νται γι’ αυτό και το ‘’αθά­να­το κρα­σί του ‘21’’. Είναι όμως έτσι;

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όπως απο­δει­κνύ­ε­ται από τη μελέ­τη της Ιστο­ρί­ας της Επα­νά­στα­σης του 1821, αλλά και απ’ όλη την Ιστο­ρία της ανθρω­πό­τη­τας, η “εθνι­κή ενό­τη­τα” δεν υπήρ­ξε ποτέ και ούτε είναι δυνα­τό να υπάρ­ξει σε συν­θή­κες ανει­ρή­νευ­των ταξι­κών αντι­θέ­σε­ων και πάλης.

Οι ταξι­κές αντι­θέ­σεις ήταν, είναι και θα είναι ‑όσο υπάρ­χουν ταξι­κές κοι­νω­νί­ες- παντα­χού παρού­σες, καθώς δεν δημιουρ­γού­νται και δεν καθο­ρί­ζο­νται από τις όποιες υπο­κει­με­νι­κές δια­θέ­σεις και επι­διώ­ξεις. Έχουν αντι­κει­με­νι­κό χαρα­κτή­ρα και είναι ασυμφιλίωτες.
Αυτό το συμπέ­ρα­σμα πρέ­πει να το κρα­τή­σουν οι εργα­ζό­με­νοι και οι εργα­ζό­με­νες, οι νέες και οι νέοι της πατρί­δας μας.
Ειδι­κά μπρο­στά στο φόβο, τη ματαιο­δο­ξία που καλ­λιερ­γεί το σύστη­μα με το δια­χρο­νι­κό ”τίπο­τα δεν αλλά­ζει”.

Άλλω­στε και η Επα­νά­στα­ση του ’21 δεν ξέσπα­σε σε ιδα­νι­κές συν­θή­κες, αλλά σε μια επο­χή που η ήττα του Ναπο­λέ­ο­ντα και η συγκρό­τη­ση της ”Ιεράς Συμ­μα­χί­ας” είχε δια­μορ­φώ­σει έναν δυσμε­νή διε­θνή συσχε­τι­σμό για τις ίδιες τις αστι­κές δυνάμεις.

Επο­μέ­νως κανέ­νας δυσμε­νής συσχε­τι­σμός, όσο αναλ­λοί­ω­τος και αν φαντά­ζει, όσο “μαύ­ρο” κι αν κυριαρ­χεί, δεν μπο­ρεί να εμπο­δί­σει την πορεία της ανθρω­πό­τη­τας προς τα μπρος, δεν μπο­ρεί να εμπο­δί­σει την ανα­τρο­πή ενός κοι­νω­νι­κο-οικο­νο­μι­κού σχη­μα­τι­σμού, εφό­σον έχουν ήδη ανα­πτυ­χθεί οι υλι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις που το απαιτούν.
Για­τί, όπως είπε κάπο­τε και ο Χαρί­λα­ος Φλω­ρά­κης ”οι μπρο­στά­ρη­δες των λαών και των επο­χών ‑όπως είμα­στε και οι κομ­μου­νι­στές- ποτέ δε σταύ­ρω­σαν, όσο βαριά κι αν ήταν η ήττα, τα χέρια. Πάντα έβρι­σκαν τρό­πους να ξανα­βά­ζουν μπρο­στά τις τρο­χα­λί­ες της Ιστο­ρί­ας”.

Διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση του ’21, η ίδια τάξη που τότε ήταν στην πρωτοπορία της Ιστορίας, είναι αυτή που σήμερα πασχίζει, με κάθε τρόπο, να κρατήσει πίσω τις ”τροχαλίες” της Ιστορίας.

Στη σημερινή εποχή, η μοναδική απάντηση απέναντι στο γερασμένο καπιταλιστικό σύστημα, που καταδικάζει τους λαούς στη φτώχεια, την ανεργία, τον πόλεμο, την προσφυγιά, είναι η σοσιαλιστική επανάσταση για την κατάκτηση της εργατικής — λαϊκής εξουσίας.

Αν η αστι­κή — απε­λευ­θε­ρω­τι­κή Επα­νά­στα­ση του 1821 γέν­νη­σε το ελλη­νι­κό αστι­κό κρά­τος, η Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση στον 21ο αιώ­να θα γεν­νή­σει εκεί­νο το κρά­τος, στο οποίο θα πάψει ‑ορι­στι­κά και αμε­τά­κλη­τα αυτή τη φορά- η εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, που θα ικα­νο­ποι­ή­σει τις σύγ­χρο­νες λαϊ­κές ανά­γκες και όλους τους πόθους των εργα­ζο­μέ­νων και της νεολαίας.

Το έρη­μο κλου­βί, Κεί­με­νο Βαγ­γε­λιώ Καρα­κα­τσά­νη – Ζωγρα­φιές Εύα Μελά