Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δ. Κουτσούμπας: Ολόκληρη η ομιλία στο Σύνταγμα- Αρνούμαστε να είμαστε σύγχρονοι σκλάβοι στον 21ο αιώνα! — Να μην κατατεθεί το αντεργατικό έκτρωμα! (LIVE+φωτο)

«Όλοι και όλες στους δρό­μους του αγώ­να! Για μια μεγά­λη επι­τυ­χία της πανελ­λα­δι­κής γενι­κής απερ­γί­ας!» τόνι­σε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημή­τρης Κου­τσού­μπας στην ομι­λία του στην μεγά­λη συγκέ­ντρω­ση του ΚΚΕ στην Αθή­να που έστει­λε σαφές μήνυ­μα «να μην κατα­τε­θεί το αντερ­γα­τι­κό έκτρω­μα» και «να καταρ­γη­θούν όλοι οι αντερ­γα­τι­κοί νόμοι των κυβερ­νή­σε­ων ΠΑΣΟΚ — ΣΥΡΙΖΑ — ΝΔ!»

«Εργα­ζό­με­νοι, εργαζόμενες,
Φίλες και φίλοι,

Από­ψε εδώ, από το Σύνταγ­μα, με αυτή τη μεγά­λη συγκέ­ντρω­ση, αλλά και με τις συγκε­ντρώ­σεις του Κόμ­μα­τος σε όλη την Ελλά­δα, δίνου­με απά­ντη­ση στο “πολε­μι­κό ανα­κοι­νω­θέν” που εξέ­δω­σε η κυβέρ­νη­ση, ενά­ντια στα δικαιώ­μα­τα και τη ζωή της εργα­τι­κής τάξης και των παι­διών της.

Δεν υπάρ­χει δεύ­τε­ρη σκέ­ψη σε εμάς. Μπαί­νου­με όλοι και όλες στη μάχη. Ακό­μα περισ­σό­τε­ροι και περισ­σό­τε­ρες από ό,τι πριν. Στον πόλε­μο η εργα­τι­κή τάξη, ο λαός, δεν έχει άλλο δρό­μο παρά να απα­ντή­σει με πόλεμο.

Με τα δικά της όπλα: Την πλα­τιά ενη­μέ­ρω­ση, την οργά­νω­ση, τον ανυ­πο­χώ­ρη­το ταξι­κό αγώ­να, τις δίκαιες διεκ­δι­κή­σεις της, την ανα­τρο­πή της ζοφε­ρής αυτής κατάστασης.Δ. Κουτσούμπας Αρνούμαστε να είμαστε σύγχρονοι σκλάβοι στον 21ο αιώνα Να μην κατατεθεί το αντεργατικό έκτρωμα plan Koutsoubas

7ωρο — 5ήμερο — 35ωρο. Αυτό είναι σύγχρονο σήμερα
Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων των κυβερνήσεων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι, μετά από δύο απανωτές οικονομικές κρίσεις και όχι να δουλεύουν ήλιο με ήλιο.

Απευ­θυ­νό­μα­στε σε όλους τους μισθω­τούς, στους νέους και τις νέες, που κατα­λα­βαί­νουν πολύ καλά τι έρχε­ται, αλλά ακό­μα ανα­ρω­τιού­νται τι και αν μπο­ρεί να αλλάξει.

Μόνος του ο καθένας δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο.

“Τίπο­τα δεν γίνε­ται αν μένεις θεα­τής — όλα ανα­τρέ­πο­νται αν ξεση­κω­θείς”! Αυτή είναι η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Κι εδώ είναι η δύνα­μη των εργαζομένων.

Οργα­νω­μέ­νοι στα Συν­δι­κά­τα, συσπει­ρω­μέ­νοι γύρω από στό­χους διεκ­δί­κη­σης για όλα όσα έχει ανά­γκη σήμε­ρα ένας εργα­ζό­με­νος, με θέλη­ση ενα­ντί­ω­σης σε κάθε εργο­δο­τι­κή και κυβερ­νη­τι­κή αυθαι­ρε­σία και παρέμ­βα­ση στα Σωμα­τεία, στις Ομο­σπον­δί­ες και τα Εργα­τι­κά Κέντρα.

Ο ένας δίπλα στον άλλο, σαν ένας άνθρω­πος, στους χώρους δου­λειάς και στους δρό­μους του αγώ­να, μπο­ρού­με να τα καταφέρουμε.

Το αντερ­γα­τι­κό νομο­σχέ­διο της κυβέρ­νη­σης της ΝΔ, ως τερα­τούρ­γη­μα, συνε­χί­ζει και βαθαί­νει την επί­θε­ση σε κατα­κτή­σεις των εργα­το­ϋ­παλ­λή­λων, που επέ­φε­ραν οι προη­γού­με­νοι νόμοι, σε μια περί­ο­δο πάνω από 10 χρόνια.

Είναι συντρι­πτι­κό το χτύ­πη­μα που επι­φέ­ρει στα εργα­σια­κά δικαιώ­μα­τα με την “εξα­φά­νι­ση” του στα­θε­ρού ημε­ρή­σιου χρό­νου εργα­σί­ας, την κατάρ­γη­ση του 8ωρου, την επι­βο­λή της 10ωρης δου­λειάς, τον περιο­ρι­σμό της συν­δι­κα­λι­στι­κής δράσης.

Ό,τι και να κάνουν ο Χατζη­δά­κης, τα άλλα κυβερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη, ο ΣΕΒ, οι άλλες εργο­δο­τι­κές ενώ­σεις, τα διά­φο­ρα παπα­γα­λά­κια, για να παρου­σιά­σουν το “μαύ­ρο — άσπρο” και την κόλα­ση που φτιά­χνουν για τους εργα­ζό­με­νους, ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΝ!

Απο­κα­λύ­πτο­νται! Ό,τι κι αν σκαρ­φι­στούν τα στη­ρίγ­μα­τά τους στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα, που κάνουν τον “Κινέ­ζο”, ότι τάχα “δεν έχουν δει το νομο­σχέ­διο”, ότι “θα αντι­δρά­σουν, αλλά χωρίς κραυ­γές”! Το μόνο που κάνουν είναι να βάζουν ξανά πλά­τη στα σχέ­δια του μεγά­λου κεφαλαίου.

Ό,τι έκα­ναν πάντα δηλα­δή. Άλλω­στε, γι’ αυτό δεν τους έχουν σε καμία υπό­λη­ψη οι εργαζόμενοι.

Το γεγο­νός ότι η κυβέρ­νη­ση φέρ­νει τις ανα­τρο­πές του αιώ­να, επα­να­φέ­ρο­ντας όρους δου­λειάς του 1920, δεί­χνει μόνο την ανη­μπό­ρια του συστήματος!

Για­τί αυτό απαι­τεί η καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μία που ενδια­φέ­ρε­ται για τους λίγους, μια χού­φτα ομί­λους και τα κέρ­δη τους και όχι για τους πολ­λούς, τους εργά­τες, τους συναν­θρώ­πους μας που περι­φέ­ρο­νται στην ανερ­γία, όλους τους ανθρώ­πους του μόχθου και τα δικαιώ­μα­τά τους.

Οι νέες αντερ­γα­τι­κές αλλα­γές είναι τα νέα προ­α­παι­τού­με­να για την έντα­ξη στο Ταμείο Ανά­καμ­ψης της ΕΕ, αυτό το “σού­περ μνη­μό­νιο”, το οποίο χαι­ρέ­τι­σαν όλα τα κόμ­μα­τα εκτός από το ΚΚΕ.

Ο πακτω­λός των δισε­κα­τομ­μυ­ρί­ων από το Ταμείο, δεν θα πάει για την υγεία του λαού μας, για την εκπαί­δευ­ση και τη μόρ­φω­ση των παι­διών του, για τους μισθούς και τις συντά­ξεις, για τη βελ­τί­ω­ση των κοι­νω­νι­κών υπηρεσιών.

Δεν θα κατευ­θυν­θεί σε έργα προ­στα­σί­ας της ζωής του λαού:

  • - Για να μην καί­γο­νται δασι­κές εκτά­σεις όπως στα Γερά­νεια Όρη.
  • - Για να μην πλημ­μυ­ρί­ζουν ολό­κλη­ρες περιο­χές, όπως στη Μάν­δρα, στα χωριά της Εύβοιας, στην Καρδίτσα.
  • - Για να σωθούν ζωές από σει­σμούς, όπως της Λάρι­σας, της Σάμου.

Ο πακτω­λός των δισ., συγκε­ντρω­μέ­νος από τη δου­λειά των εργα­ζο­μέ­νων στην Ελλά­δα και την Ευρώ­πη, θα κατευ­θυν­θεί στους μεγά­λους ομί­λους της λεγό­με­νης πρά­σι­νης και της ψηφια­κής ανά­πτυ­ξης, για να ανοί­ξει νέο πεδίο δόξης λαμπρό για τα κέρ­δη τους.

Κι όλα αυτά, με πρό­σχη­μα δήθεν την προ­στα­σία του περι­βάλ­λο­ντος! Καταρ­ρί­πτε­ται περί­τρα­να ο ισχυ­ρι­σμός τους ότι την πρω­το­βου­λία της ανά­πτυ­ξης την έχει η ιδιω­τι­κή πρω­το­βου­λία, δηλα­δή το κεφάλαιο!

Φίλες και φίλοι,
Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,

Όλοι τους γελοιο­ποιού­νται και πρώ­τος απ’ όλους ο υπουρ­γός Εργα­σί­ας όταν ξεδιά­ντρο­πα λέει: “Όσο ψέμα είναι πως ο ήλιος βγαί­νει από τη Δύση, άλλο τόσο ψέμα είναι ότι το νομο­σχέ­διο καταρ­γεί το 8ωρο”!
“Ειπώ­θη­καν ψέμα­τα που ντρά­πη­καν και τα ίδια… μιας και δεν ντρά­πη­καν τα στό­μα­τα που τα ‘λεγαν”, γρά­φει ο Μενέ­λα­ος Λουντέμης.

Εμείς όμως τους απα­ντά­με: Όσο ο ήλιος θα βγαί­νει από την Ανα­το­λή, οι κομ­μου­νι­στές, τα μέλη της ΚΝΕ και όσοι πορεύ­ο­νται στο πλάι μας, κάνου­με τη “νύχτα — μέρα”, για να ενη­με­ρώ­σου­με πλα­τιά τους εργα­ζό­με­νους, για να απο­κα­λύ­ψου­με τα ψέμα­τά τους.

Πρω­το­στα­τού­με στους χώρους δου­λειάς, στα εργα­τι­κά σωμα­τεία, σε όλους τους φορείς του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος, για να οργα­νω­θεί η πάλη, να προ­ε­τοι­μα­στεί μαχη­τι­κή, απερ­για­κή απά­ντη­ση στο αντερ­γα­τι­κό έκτρωμα.

Ας αφή­σουν λοι­πόν την κοροϊ­δία ότι το νομο­σχέ­διο δήθεν “περι­λαμ­βά­νει νέα δικαιώ­μα­τα, νέες ευκαι­ρί­ες, νέες επιλογές”…

Η 10ωρη δου­λειά, οι απλή­ρω­τες υπε­ρω­ρί­ες, η γενί­κευ­ση της δου­λειάς στους τέσ­σε­ρις τοί­χους του σπι­τιού σου, δεν είναι επι­λο­γή, αλλά επι­βο­λή και εκβιασμός!
Οι δήθεν ευκαι­ρί­ες για λίγους, δηλα­δή “ο θάνα­τός σου η ζωή μου”, έχουν αντι­κα­τα­στή­σει προ πολ­λού τα δικαιώ­μα­τα για όλους και όλες.
Όμως πρέ­πει να ξεκα­θα­ρί­σου­με και το εξής: Αν σήμε­ρα η ΝΔ φέρ­νει αυτό το νομο­σχέ­διο-έκτρω­μα, μπο­ρεί να το κάνει, ακρι­βώς για­τί έχουν προη­γη­θεί οι νόμοι του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.

  • Όλοι τους βήμα — βήμα υλο­ποιού­σαν τις πάγιες αξιώ­σεις του κεφαλαίου.
  • Όλοι τους εξό­πλι­ζαν με νέα όπλα τη μεγά­λη εργο­δο­σία, τους μεγα­λο­καρ­χα­ρί­ες του πλούτου.
  • Όλοι αυτοί μαζί έσφιγ­γαν τον στε­νό κορ­σέ της διευ­θέ­τη­σης του στα­θε­ρού εργά­σι­μου χρόνου.
  • Όλοι αυτοί, πότε ο ένας πότε ο άλλος, με τη σει­ρά, νομο­θε­τού­σαν μέτρα, βγαλ­μέ­να από τον πυρή­να της στρα­τη­γι­κής της ΕΕ, από τις λεγό­με­νες βέλ­τι­στες ευρω­παϊ­κές πρα­κτι­κές, που στην πρά­ξη σημαί­νουν μόνο όλο και χει­ρό­τε­ρες συν­θή­κες δουλειάς.
  • Όλοι τους έχουν βάψει τα χέρια τους με την έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης, συνε­χί­ζο­ντας ο ένας το νομο­θε­τι­κό έργο του άλλου.

Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, που έπα­ψε να κάθε­ται στις κυβερ­νη­τι­κές καρέ­κλες και είναι πλέ­ον στην αντι­πο­λί­τευ­ση, λέει ότι δεσμεύ­ε­ται πως θα καταρ­γή­σει το νομο­σχέ­διο του Χατζη­δά­κη, για­τί δεν έχει ‑λέει- “ανα­πτυ­ξια­κό όρα­μα”, ξεπλέ­νο­ντας έτσι την ίδια τη στρα­τη­γι­κή του κεφαλαίου.

Ταυ­τό­χρο­να, την ίδια στιγ­μή, δια­χω­ρί­ζει σε “καλή” και “κακή” τη διευ­θέ­τη­ση του χρό­νου εργα­σί­ας, ανα­λό­γως ‑λέει- αν προ­έρ­χε­ται από ατο­μι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση ή συλλογική!Δ. Κουτσούμπας Αρνούμαστε να είμαστε σύγχρονοι σκλάβοι στον 21ο αιώνα Να μην κατατεθεί το αντεργατικό έκτρωμα plan

Αιδώς Αργεί­οι, τους απαντάμε!

Πάλι καλά που δεν αυτο­γε­λοιο­ποιεί­ται για μια ακό­μα φορά, όπως έπα­θε με την περί­φη­μη “κατάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων”, αυτός που θα έσκι­ζε και θα καταρ­γού­σε “με ένα νόμο και ένα άρθρο” τα μνη­μό­νια και όλα τα αντι­λαϊ­κά μέτρα και που το μόνο που είδε ο ελλη­νι­κός λαός, σχε­δόν 5 χρό­νια, είναι να του επι­βάλ­λει κι άλλα.

Για­τί την περί­ο­δο δικής του δια­κυ­βέρ­νη­σης ο ΣΥΡΙΖΑ:

  • - Όχι μόνο δεν κατάρ­γη­σε τον άθλιο νόμο της “διευ­θέ­τη­σης” του 2011, της τότε κυβέρ­νη­σης του ΠΑΣΟΚ, αλλά τον εμπλού­τι­σε με την περί­φη­μη διά­τα­ξη για τη 12ωρη δου­λειά στους νοσο­κο­μεια­κούς γιατρούς.
  • - Όχι μόνο δεν κατο­χύ­ρω­σε νομο­θε­τι­κά την κυρια­κά­τι­κη αργία, αλλά επέ­βα­λε με νόμο δου­λειά για 32 Κυρια­κές το χρό­νο στο Εμπό­ριο. Έτσι άνοι­ξε το δρό­μο για τη μετα­τρο­πή της κυρια­κά­τι­κης αργί­ας σε εξαίρεση.
  • - Όχι μόνο δεν στή­ρι­ξε την πρό­τα­ση νόμου, που δια­μόρ­φω­σαν πάνω από 500 συν­δι­κα­λι­στι­κές οργα­νώ­σεις, για την επα­να­φο­ρά των Κλα­δι­κών Συλ­λο­γι­κών Συμ­βά­σε­ων και την επα­να­φο­ρά του κατώ­τα­του μισθού στα 751 ευρώ, αλλά υιο­θέ­τη­σε και τον άθλιο νόμο Βρού­τση, σύμ­φω­να με τον οποίο τον κατώ­τα­το μισθό δεν τον καθο­ρί­ζουν οι ελεύ­θε­ρες, συλ­λο­γι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, αλλά ο εκά­στο­τε υπουρ­γός της κυβέρνησης.
  • - Αυτό που δεν τόλ­μη­σαν να κάνουν οι κυβερ­νή­σεις ακό­μα και των κυρί­ων Σαμα­ρά και Βενι­ζέ­λου την περί­ο­δο των μνη­μο­νί­ων, δηλα­δή τα εμπό­δια στην προ­κή­ρυ­ξη απερ­γί­ας, το έκα­νε ο ΣΥΡΙΖΑ, δια­μορ­φώ­νο­ντας το θεσμι­κό πλαί­σιο για τον περιο­ρι­σμό του απερ­για­κού δικαιώ­μα­τος. Και είναι ακρι­βώς αυτό που έρχε­ται να επε­κτεί­νει παρα­πέ­ρα η σημε­ρι­νή κυβέρ­νη­ση της ΝΔ του κ. Μητσοτάκη.

Φίλες και φίλοι,
Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,

Πριν από 135 χρό­νια και καθώς ο αγώ­νας για το 8ωρο γενι­κευό­ταν, φοβι­σμέ­νοι οι καπι­τα­λι­στές της τότε επο­χής μιλού­σαν για την “τρέ­λα του 8ωρου”!
Το 8ωρο, ως αίτη­μα εκεί­νης της περιό­δου, ήταν η πρώ­τη και κυριό­τε­ρη ανά­γκη στον αγώ­να της εργα­τι­κής τάξης για να απο­δε­σμευ­τεί από τη σκλα­βιά που της επέ­βα­λαν οι καπι­τα­λι­στές εκμεταλλευτές.
Από εκεί­νο τον εμβλη­μα­τι­κό αγώ­να, που οδή­γη­σε σε μια σει­ρά νομο­θε­τι­κές ρυθ­μί­σεις σε όλον τον τότε “πολι­τι­σμέ­νο κόσμο”, ρυθ­μί­σεις που περιό­ρι­ζαν τις ώρες εργα­σί­ας στις 8, έως και σήμε­ρα, έχουν δοθεί μεγά­λοι και συνε­χείς αγώ­νες, με σκλη­ρές θυσί­ες των εργα­τών και εργα­τριών, των λαϊ­κών δυνά­με­ων, που βάφτη­καν με αίμα.

Η καθιέ­ρω­ση του 8ωρου, ως απο­τέ­λε­σμα της ανό­δου του κινή­μα­τος και της πολι­τι­κής χει­ρα­φέ­τη­σης του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, ήταν μια σημα­ντι­κή νίκη που δεν έσβη­σε φυσι­κά τον εκμε­ταλ­λευ­τι­κό χαρα­κτή­ρα του καπι­τα­λι­στι­κού τρό­που παραγωγής.
Παρά τα πισω­γυ­ρί­σμα­τα στην εφαρ­μο­γή των όσων υπο­χρε­ώ­θη­κε να παρα­χω­ρή­σει το κεφά­λαιο, σχε­τι­κά με τις ώρες εργα­σί­ας, το 8ωρο και ο στα­θε­ρός χρό­νος εργα­σί­ας πάντα απο­τε­λού­σαν και απο­τε­λούν διαρ­κές σημείο τρι­βής και αντι­πα­ρά­θε­σης ανά­με­σα σε εργά­τες και επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομίλους.
Για­τί η καθιέ­ρω­ση του 8ωρου, ο στα­θε­ρός ημε­ρή­σιος χρό­νος εργα­σί­ας, βρί­σκο­νται στην καρ­διά των δικαιω­μά­των της εργα­τι­κής τάξης.

Η περίφημη αφίσα που δείχνει από τη μία οι εργάτες και από την άλλη οι καπιταλιστές να τραβούν τους δείκτες του ρολογιού, παραμένει επίκαιρη, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από τότε.

Σήμε­ρα, λοι­πόν, η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ επι­διώ­κει εκ νέου παρέμ­βα­ση στον εργά­σι­μο χρό­νο. Η διευ­θέ­τη­σή του και μάλι­στα με όρους ατο­μι­κής δια­πραγ­μά­τευ­σης είναι βαθιά αντι­δρα­στι­κή, οδη­γεί σε μεγά­λη έντα­ση της εκμετάλλευσης.

Προ­σθέ­τει άλλον έναν κρί­κο στην αλυ­σί­δα της εφαρ­μο­γής και επέ­κτα­σης των ευέ­λι­κτων μορ­φών εργα­σί­ας, που στα­θε­ρά ενι­σχύ­ουν οι κυβερ­νή­σεις, όπως απαι­τεί το κεφά­λαιο, από το 1990 μέχρι σήμερα.

Όμως οι άνθρω­ποι δεν είναι μηχα­νές, ούτε ρομπότ.

Μέσα στις 24 ώρες της ημέ­ρας πρέ­πει να κοι­μού­νται, να ανα­παύ­ο­νται, να τρέ­φο­νται, και φυσι­κά, επει­δή μιλά­με για ανθρώ­πους, να έχουν ελεύ­θε­ρο χρό­νο για να βλέ­πουν τα παι­διά τους.

Και βέβαια να μπο­ρούν να απο­λαμ­βά­νουν τον Πολι­τι­σμό, να ασχο­λού­νται με τον Αθλη­τι­σμό, αλλά και να συμ­με­τέ­χουν στην κοι­νω­νι­κή και πολι­τι­κή ζωή.

Ποιος εργά­της, ποια εργά­τρια, ποιος νέος άνθρω­πος μπο­ρεί να τα κάνει όλα αυτά όταν για μήνες δου­λεύ­ει δεκάωρα;

Σήμε­ρα, την επο­χή της ονο­μα­ζό­με­νης 4ης βιο­μη­χα­νι­κής επα­νά­στα­σης, που ο άνθρω­πος έφτια­ξε δεκά­δες ασφα­λή εμβό­λια για την αντι­με­τώ­πι­ση ενός άγνω­στου ιού σε λίγους μήνες, ο εργά­σι­μος χρό­νος αντί να μειώ­νε­ται, αυξάνεται!

Κι αυτό προ­σπα­θούν να το ονο­μά­σουν πρό­ο­δο! Αυτή είναι πρό­ο­δος για το σύστη­μα της εκμετάλλευσης.

Ό,τι όμως είναι προ­ο­δευ­τι­κό για τον καπι­τα­λι­σμό, είναι οπι­σθο­δρό­μη­ση για την εργα­τι­κή τάξη, τις λαϊ­κές δυνάμεις.

“Το κεφά­λαιο είναι νεκρή εργα­σία, που σαν βρι­κό­λα­κας ζει μόνο ρου­φώ­ντας το αίμα της ζωντα­νής εργα­σί­ας. Και όσο πιο πολύ ζει, τόσο πιο πολύ αίμα ρου­φά­ει”, έγρα­φε ο Καρλ Μαρξ, πριν ενά­μι­ση αιώ­να. Και αυτά τα λόγια, η θεω­ρία του, εξα­κο­λου­θούν να στοι­χειώ­νουν τα μεγά­λα αφε­ντι­κά και τους αστούς οικο­νο­μο­λό­γους και πολι­τι­κούς, για­τί ακρι­βώς απο­κά­λυ­ψε το μηχα­νι­σμό της εκμε­τάλ­λευ­σης στο εμβλη­μα­τι­κό του έργο “Το Κεφάλαιο”.

Το κεφά­λαιο δεν γεν­νιέ­ται μόνο του, γεν­νιέ­ται από τη ζωντα­νή εργα­σία, το μέρος της δου­λειάς του εργά­τη που μένει απλή­ρω­το. Την από­σπα­ση υπε­ρα­ξί­ας, αυτή τη νόμι­μη κλο­πή, απο­κά­λυ­ψε επι­στη­μο­νι­κά ο Μαρξ.

Πριν αρκε­τές δεκα­ε­τί­ες είχε υπο­λο­γι­στεί επι­στη­μο­νι­κά ότι ο κοι­νω­νι­κός χρό­νος εργα­σί­ας που είναι ανα­γκαί­ος για την ανα­πλή­ρω­ση της σωμα­τι­κής και πνευ­μα­τι­κής δύνα­μης που ξοδεύ­ουν οι εργά­τες, για τα μέσα της επι­βί­ω­σης της δικής τους και της οικο­γέ­νειάς τους και τη συντή­ρη­ση και ανά­πτυ­ξη της κοι­νω­νί­ας, δεν ξεπερ­νού­σε τις τρεις ώρες δου­λειάς στα μεγά­λα εργοστάσια.

Αυτές οι ώρες δου­λειάς, στις σύγ­χρο­νες τότε επι­χει­ρή­σεις, ήταν υπε­ραρ­κε­τές για να πλη­ρώ­νο­νται οι μισθοί, οι κοι­νω­νι­κές παρο­χές και η Κοι­νω­νι­κή Ασφά­λι­ση για τους εργα­ζό­με­νους. Οι υπό­λοι­πες ώρες μέχρι το 8ωρο ήταν απλή­ρω­τη δου­λειά, το απο­τέ­λε­σμα της οποί­ας πήγαι­νε στον καπιταλιστή.

Ας φαντα­στού­με μόνο πόσο έχει μεγα­λώ­σει σήμε­ρα η παρα­γω­γι­κό­τη­τα της εργα­σί­ας, πόσο έχει μεγα­λώ­σει και η σχε­τι­κή υπε­ρα­ξία με την είσο­δο νέων τεχνο­λο­γιών στην παρα­γω­γή και πόσο έχει εκτι­να­χθεί η εντατικοποίηση!

Πόσο μεγα­λώ­νει η από­λυ­τη εκμε­τάλ­λευ­ση, δηλα­δή η από­σπα­ση απλή­ρω­της δου­λειάς με την αύξη­ση του χρό­νου εργα­σί­ας πέρα από τις 8 ώρες!

Μάλι­στα, για πρώ­τη φορά σε νομο­σχέ­διο, γρά­φε­ται και το εξής εξω­φρε­νι­κό: Ότι οι δύο επι­πλέ­ον ώρες εργα­σί­ας, δεν θα πλη­ρώ­νο­νται στον εργα­ζό­με­νο, αλλά θα “ρεφά­ρο­νται” με άδειες και ρεπό αργό­τε­ρα, όταν θα “πέφτει” η δουλειά…

Αυτά ας τολ­μή­σουν να πάνε να τα πουν στους εργα­ζό­με­νους στα super — market, στις ταχυ­με­τα­φο­ρές, που περι­μέ­νουν χρω­στού­με­να ρεπό πολ­λών μηνών, τα οποία δεν πήραν λόγω της πανδημίας!

Ο εργά­σι­μος χρό­νος, όμως, δεν είναι απλά μαθη­μα­τι­κά που προ­σθέ­τεις και αφαι­ρείς κάποιες ώρες!

Το μεγα­λύ­τε­ρο κομ­μά­τι της εργά­σι­μης μέρας είναι απλή­ρω­το και σε αυτό παρά­γε­ται η υπε­ρα­ξία, δηλα­δή το κέρ­δος για τον καπιταλιστή.

Η βασι­κή ουσία του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος είναι ότι ο μισθω­τός, ανε­ξάρ­τη­τα από το είδος της δου­λειάς του, με μερι­κή ή πλή­ρη σύμ­φω­να με το νόμο απα­σχό­λη­ση, με ατο­μι­κή, επι­χει­ρη­σια­κή, ακό­μα και με κλα­δι­κή σύμ­βα­ση, πάντα δου­λεύ­ει έναν ελά­χι­στο μόνο χρό­νο για τις στοι­χειώ­δεις ανά­γκες του, ανά­λο­γα με τη χρο­νι­κή περί­ο­δο και με τη δυνα­μι­κή της ταξι­κής πάλης. Στο μεγα­λύ­τε­ρο μέρος της εργα­σί­ας του γίνε­ται νόμι­μη κλο­πή από τους καπι­τα­λι­στές και το κρά­τος τους.

Πολύ περισ­σό­τε­ρο με τη λεγό­με­νη διευθέτηση.

Οι δύο επι­πλέ­ον ώρες στο 10ωρο απο­τε­λούν επι­πλέ­ον απλή­ρω­το χρό­νο εργα­σί­ας για την επι­χεί­ρη­ση, άρα το απλή­ρω­το κομ­μά­τι της εργά­σι­μης μέρας μεγαλώνει.

Αυτή είναι η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα! Χωρίς αυτό να σημαί­νει ότι ο καπι­τα­λι­στής θα χάσει, σε κάποιο επό­με­νο χρο­νι­κό διά­στη­μα, που ο μισθω­τός θα εργά­ζε­ται λιγό­τε­ρες ώρες, για να εξι­σορ­ρο­πη­θεί δήθεν το ωράριο!!!

Για­τί και τότε ένα σημα­ντι­κό μέρος των εργά­σι­μων ωρών του είναι για τον καπι­τα­λι­στή, πολύ περισ­σό­τε­ρο που με την κατάλ­λη­λη οργά­νω­ση της δου­λειάς, με την εντα­τι­κο­ποί­η­ση της εργα­σί­ας, αλλά και με την αξιο­ποί­η­ση όλου του αντερ­γα­τι­κού οπλο­στα­σί­ου που έχει στη διά­θε­σή του, κρα­τά σε υψη­λά επί­πε­δα την εκμε­τάλ­λευ­ση των εργατών.

Χώρια που η δήθεν “επι­στρο­φή” αυτού του χρό­νου εργα­σί­ας με ρεπό, άδειες, ή μειω­μέ­νη απα­σχό­λη­ση, όπως κοροϊ­δεύ­ει ο Χατζη­δά­κης, δεν αλλά­ζει τις αρνη­τι­κές συνέ­πειες για τους εργαζόμενους.

Η δεκά­ω­ρη καθη­με­ρι­νή εργα­σία προ­κα­λεί μεγά­λη φθο­ρά στην εργα­τι­κή δύνα­μη, στις πνευ­μα­τι­κές και σωμα­τι­κές ικα­νό­τη­τες των εργα­ζο­μέ­νων, που δεν μπο­ρεί να ανα­πλη­ρω­θεί μετά.

Δεν διορ­θώ­νο­νται τα μυο­σκε­λε­τι­κά, αγγεια­κά και άλλα προ­βλή­μα­τα των εμπο­ρο­ϋ­παλ­λή­λων γυναι­κών, των καθα­ρι­στριών, των νοση­λευ­τών, των κομ­μω­τριών, οι φθο­ρές, ακό­μα και όταν στα­μα­τή­σουν τη δου­λειά. Το ίδιο και για τους εργα­ζό­με­νους στον επι­σι­τι­σμό, στα νοσο­κο­μεία και αλλού.

Όταν μάλι­στα, στη δεκά­ω­ρη εργα­σία που πολ­λές φορές γίνε­ται δωδε­κά­ω­ρη και ακό­μα παρα­πά­νω, προ­στε­θεί ο χρό­νος μετα­φο­ράς των εργα­ζο­μέ­νων προς και από το χώρο δου­λειάς τους προς τον τόπο κατοι­κί­ας τους, τότε κατα­λα­βαί­νει κανείς πως ο ελεύ­θε­ρος χρό­νος και η αξιο­ποί­η­σή του απο­τε­λεί ανέκ­δο­το. Βέβαια, με μεγά­λη δόση black humor…

Για να μη μιλή­σου­με συνο­λι­κά για την οικο­γε­νεια­κή ζωή, αφού το πρό­βλη­μα δεν είναι ατο­μι­κό του κάθε εργα­ζό­με­νου, αλλά αφο­ρά ολό­κλη­ρη την οικο­γέ­νειά του, τα παι­διά του.

Λένε μάλι­στα τα κυβερ­νη­τι­κά σαΐ­νια, για να παρου­σιά­σουν ως δήθεν “φιλερ­γα­τι­κό” το αντερ­γα­τι­κό νομο­σχέ­διο και να υπε­ρα­σπι­στούν τη 10ωρη δου­λειά, πως “μια μητέ­ρα θα μπο­ρεί να δου­λεύ­ει 4 συνε­χείς μέρες 10 ώρες, για να βλέ­πει το παι­δί της τις υπό­λοι­πες τρεις”!

Λες και η μητρό­τη­τα είναι εκ περι­τρο­πής απασχόληση!

Λες και μπο­ρεί κάποιος να είναι τρεις μέρες γονιός και τις άλλες τέσ­σε­ρις να μην είναι.

Πολύ περισ­σό­τε­ρο και λόγω της πλή­ρους υπο­βάθ­μι­σης των δωρε­άν κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών για το παιδί.

Ποια μάνα και ποιος πατέ­ρας μπο­ρεί να έχει ποιο­τι­κό χρό­νο με τα παι­διά του, όταν για 4 μέρες θα δου­λεύ­ει 10ωρα και θα ξεθε­ώ­νε­ται και θα γυρ­νά στο σπί­τι όταν το παι­δί πλέ­ον θα κοιμάται;

Ας σκε­φτεί ο καθέ­νας το μέγε­θος της υπο­κρι­σί­ας της κυβέρ­νη­σης, που πρό­σφα­τα ψήφι­σε τον νόμο για τη συνε­πι­μέ­λεια! Έλε­γε όλο καμά­ρι η κυβέρ­νη­ση πως έτσι καλύ­πτει την ανά­γκη των παι­διών να περ­νά­νε χρό­νο και με τους δύο γονείς μετά από ένα διαζύγιο.

Δεν μας λέει, όμως, πώς θα γίνει αυτό όταν για παρά­δειγ­μα η μητέ­ρα είναι εργα­ζό­με­νη σε super market και ο πατέ­ρας εργα­ζό­με­νος στον του­ρι­σμό ή στις τηλε­πι­κοι­νω­νί­ες; Όταν δου­λεύ­ουν σπα­στά ωρά­ρια, πρωί — από­γευ­μα, όταν δου­λεύ­ουν ακό­μα και τις Κυριακές;

Φίλες και φίλοι,
Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,

Αυτή η ζωή, πραγ­μα­τι­κή χαμο­ζωή, ένα μόνι­μο τρε­χα­λη­τό με τα “ωρά­ρια-λάστι­χο” στους τόπους δου­λειάς, δεν απο­τε­λούν ούτε πρό­κει­ται να απο­τε­λέ­σουν ποτέ επι­λο­γές των ίδιων των εργα­ζο­μέ­νων. Είναι στρα­τη­γι­κή επι­λο­γή όλων των κυβερ­νή­σε­ων και το απο­τέ­λε­σμα των ‑κατά παραγ­γε­λία του κεφα­λαί­ου- αντερ­γα­τι­κών νόμων, οι οποί­οι κομ­μα­τιά­ζουν την προ­σω­πι­κή, οικο­γε­νεια­κή, κοι­νω­νι­κή ζωή, εξα­φα­νί­ζουν τον όποιο ελεύ­θε­ρο χρόνο.

Απο­κο­ρύ­φω­μα όλων αυτών είναι το “τερα­τούρ­γη­μα Χατζηδάκη”.

Η φυσι­κή ανά­γκη για ανά­παυ­ση, ψυχα­γω­γία, αλλά και οι κοι­νω­νι­κές ανά­γκες της συν­δι­κα­λι­στι­κής και πολι­τι­κής δρά­σης, της συμ­με­το­χής στα κοι­νά, συν­θλί­βο­νται μέσα στις δαγκά­νες της λεγό­με­νης διευθέτησης.

  • - Ενώ αυξά­νουν τις υπε­ρω­ρί­ες, μηδε­νί­ζουν το κόστος τους!!!
  • - Παράλ­λη­λα, καθιε­ρώ­νουν την 7ήμερη εργα­σία τη βδο­μά­δα, καθώς απε­λευ­θε­ρώ­νουν την Κυρια­κή αργία για ακό­μα περισ­σό­τε­ρους κλά­δους. Χτυ­πούν την κυρια­κά­τι­κη αργία, τη μονα­δι­κή μέρα που μένει ελεύ­θε­ρη στην εργα­τι­κή — λαϊ­κή οικογένεια.

Οι συνέ­πειες θα είναι βαριές και όχι μόνο για τους εργα­ζό­με­νους, αλλά και για τους χιλιά­δες αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους επαγ­γελ­μα­τί­ες, εμπό­ρους, μικροεπιχειρηματίες.

Η λει­τουρ­γία των εμπο­ρι­κών κατα­στη­μά­των τις Κυρια­κές θα οδη­γή­σει σε πολύ­ω­ρη, εξα­ντλη­τι­κή εργα­σία, χωρίς ουσια­στι­κό οικο­νο­μι­κό αντί­κρι­σμα για χιλιά­δες αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους της πόλης.

Δεκά­δες κλά­δοι και επαγ­γέλ­μα­τα στις μετα­φο­ρές, στο εμπό­ριο, στον επι­σι­τι­σμό, στις λεγό­με­νες υπη­ρε­σί­ες καλ­λω­πι­σμού, στην επι­σκευή και συντή­ρη­ση θα εξα­να­γκα­στούν επί­σης στη νέα πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αφού η νέα κατά­στα­ση στον εργά­σι­μο χρό­νο θα συμπα­ρα­σύ­ρει και τη δική τους εργασία.

Η επι­βά­ρυν­ση στην υγεία, η πλή­ρης απο­διάρ­θρω­ση του ατο­μι­κού και οικο­γε­νεια­κού ελεύ­θε­ρου χρό­νου, το δικαί­ω­μα στην ξεκού­ρα­ση που πάει περί­πα­το, θα είναι η νέα λεγό­με­νη κανο­νι­κό­τη­τα, ιδιαί­τε­ρα για όσους στη­ρί­ζο­νται στην προ­σω­πι­κή τους εργα­σία. Το χτύ­πη­μα θα είναι ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρο για τις αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νες γυναί­κες, που ταυ­τό­χρο­να ανα­λαμ­βά­νουν στην πλειο­ψη­φία των περι­πτώ­σε­ων και τις οικο­γε­νεια­κές υποχρεώσεις.

Είναι κενό γράμ­μα το δήθεν δικαί­ω­μα της επι­λο­γής στο άνοιγ­μα ή όχι ενός μικρού εμπο­ρι­κού κατα­στή­μα­τος την Κυρια­κή που επι­κα­λού­νται διά­φο­ροι καλο­θε­λη­τές. Η διέ­ξο­δος στο δίλημ­μα “σωμα­τι­κή ή οικο­νο­μι­κή εξό­ντω­ση”, ειδι­κά στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες οξυ­μέ­νου αντα­γω­νι­σμού και κυριαρ­χί­ας των μεγά­λων επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, δεν μπο­ρεί να δοθεί ατομικά.

Γι΄ αυτό και οι αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νοι πρέ­πει να πάρουν τη δική τους θέση στο πλευ­ρό της εργα­τι­κής τάξης στον αγώνα.

Για να δια­μορ­φω­θεί στην πρά­ξη μια πλα­τιά λαϊ­κή πλειο­ψη­φία που θα αντι­πα­λέ­ψει και θα ανα­τρέ­ψει τις αντι­λαϊ­κές πολι­τι­κές και θα θέσει στο προ­σκή­νιο τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες της λαϊ­κής οικογένειας.

Φίλες και φίλοι,
Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,

Η εκτε­τα­μέ­νη εφαρ­μο­γή της τηλερ­γα­σί­ας, που ήρθε τάχα ως προ­στα­σία για την παν­δη­μία και τελι­κά έμει­νε, τώρα συνο­δεύ­ε­ται από την κυβερ­νη­τι­κή και εργο­δο­τι­κή προ­πα­γάν­δα που προ­βάλ­λει τα δήθεν οφέ­λη της για τον εργα­ζό­με­νο, την υπο­τι­θέ­με­νη “συμ­φι­λί­ω­ση της επαγ­γελ­μα­τι­κής με την οικο­γε­νεια­κή ζωή”, όταν την ίδια στιγ­μή καταρ­γεί κάθε διά­κρι­ση ανά­με­σα στον εργά­σι­μο και μη εργά­σι­μο χρό­νο. Δια­φη­μί­ζουν μια νέα “κανο­νι­κό­τη­τα” καλυμ­μέ­νη με το πέπλο του “εκσυγ­χρο­νι­σμού” των εργα­σια­κών σχέ­σε­ων και της “διευ­κό­λυν­σης” των εργαζομένων!

Εκσυγ­χρο­νι­σμός, όμως, δεν είναι η προ­σαρ­μο­γή των εργα­σια­κών σχέ­σε­ων στις μετα­βαλ­λό­με­νες ανά­γκες του αδη­φά­γου κεφα­λαί­ου, όπως προ­σπα­θεί να το παρου­σιά­σει η κυβέρνηση.

Εκσυγ­χρο­νι­σμός είναι:

  • - Η γενι­κή μεί­ω­ση του εργά­σι­μου χρόνου.
  • - Η στα­θε­ρή δου­λειά για όλους.
  • - Η κατάρ­γη­ση κάθε μορ­φής “ευε­λι­ξί­ας”.
  • - Μισθοί και δικαιώ­μα­τα με βάση τις σύγ­χρο­νες ανάγκες.
  • Ούτε είναι εκσυγ­χρο­νι­σμός, βέβαια, οι ατο­μι­κές συμ­βά­σεις, δηλα­δή η ατο­μι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση ανά­με­σα σε επι­χει­ρή­σεις και εργαζόμενους.

Όσο άπει­ροι κι αν είναι οι εργα­ζό­με­νοι, ιδιαί­τε­ρα οι νέοι και οι νέες, μπο­ρούν να κατα­λά­βουν πως κανείς δεν μπο­ρεί να ορί­ζει με βάση τις δικές του ανά­γκες την εργα­σια­κή σχέ­ση που επι­θυ­μεί, να ορί­ζει τη ζωή του σε “συνερ­γα­σία” και “συνεν­νό­η­ση” με τον εργο­δό­τη και την επιχείρηση!

Μπο­ρούν να δουν και το ψέμα, αλλά και την παγί­δα που τους στήνουν.

Για­τί η ατο­μι­κή σύμ­βα­ση είναι μόνο όρος διά­σπα­σης της ενό­τη­τας της εργα­τι­κής τάξης. Για αυτό και προ­χω­ρούν ένα βήμα παρα­πέ­ρα την επί­θε­ση στη συν­δι­κα­λι­στι­κή δρά­ση και το δικαί­ω­μα στην απεργία.

Παρου­σιά­ζουν τη δρά­ση των Συν­δι­κά­των περί­που ως εγκλη­μα­τι­κή ενέρ­γεια, μη μπο­ρώ­ντας να κρύ­ψουν το μίσος εργο­δο­τών και κυβερ­νή­σε­ων απέ­να­ντι στην οργα­νω­μέ­νη — συλ­λο­γι­κή διεκδίκηση.

Χτυ­πούν χωρίς προ­σχή­μα­τα το συνταγ­μα­τι­κά κατο­χυ­ρω­μέ­νο απερ­για­κό δικαί­ω­μα, με όλα αυτά τα απί­θα­να για την “ελά­χι­στη εγγυ­η­μέ­νη υπη­ρε­σία σε κλά­δους κοι­νής ωφέ­λειας κατά τη διάρ­κεια της απεργίας”!!!

Είναι απρο­κά­λυ­πτα ψέμα­τα, όταν αυτές οι κυβερ­νή­σεις ευθύ­νο­νται για το γεγο­νός ότι τα δημό­σια νοσο­κο­μεία λει­τουρ­γούν ουσια­στι­κά μόνι­μα με προ­σω­πι­κό που αγγί­ζει το όριο της “ελά­χι­στης εγγυ­η­μέ­νης ασφά­λειας”, όπως λένε.

Κι από την άλλη μεριά, στη μετα­ποί­η­ση κι αλλού, μιλά­νε για Προ­σω­πι­κό Ελά­χι­στης Εγγυ­η­μέ­νης Υπη­ρε­σί­ας, το οποίο με βάση τη σημε­ρι­νή κατά­στα­ση, θα είναι μεγα­λύ­τε­ρο από τον αριθ­μό των εργα­ζο­μέ­νων της κάθε βάρδιας!

Τι θέλουν; Να βγά­λουν στην “παρα­νο­μία” το απερ­για­κό δικαί­ω­μα και να νομι­μο­ποι­ή­σουν την απεργοσπασία.

Μάλι­στα φθά­νουν στο σημείο να λένε ότι “ακό­μα και στις απερ­γί­ες πρέ­πει να λει­τουρ­γούν οι επι­χει­ρή­σεις κοι­νής ωφέ­λειας, για­τί αλλιώς η απερ­γία στρέ­φε­ται ενά­ντια σε άλλους εργαζόμενους”.

Χρό­νια τα ακού­με αυτά από τα παπα­γα­λά­κια τους.

Τάχα νοιά­ζο­νται για την κοι­νή ωφέ­λεια και με αυτό το επι­χεί­ρη­μα φτιά­χνουν νόμο για να δου­λεύ­ει ακό­μα και το 100% του προ­σω­πι­κού τη μέρα της απεργίας!!!

Ρωτά­με:

  • - Ποιος είναι αυτός που κόβει το ρεύ­μα και το νερό σε χιλιά­δες λαϊ­κά νοι­κο­κυ­ριά; Οι απερ­γοί είναι;
  • - Ποιος είναι αυτός που δεν έχει προ­σλά­βει το απα­ραί­τη­το προ­σω­πι­κό στα μέσα μετα­φο­ράς; Οι απεργοί;
  • - Έχει απο­κλει­στεί ποτέ ασθε­νής λόγω απερ­γί­ας από τη νοσο­κο­μεια­κή φροντίδα;
  • - Ποιος, αλή­θεια, πέτα­ξε εκτός ΜΕΘ σοβα­ρά άρρω­στους και χιλιά­δες ασθε­νείς εκτός νοσοκομείων;
  • - Ποιος αρνή­θη­κε να επι­τά­ξει τις ιδιω­τι­κές κλι­νι­κές-μεγα­θή­ρια μέσα στην πανδημία;

Τους απεργούς ναυτεργάτες, τους απεργούς εκπαιδευτικούς, τους απεργούς εργαζόμενους στην καθαριότητα ήξεραν να τους επιτάσσουν! Να επιτάξουν όμως κλινικάρχες για να μην πεθάνουν άνθρωποι δεν ήξεραν!

Για­τί; Δεν υπάρ­χει “κοι­νω­νι­κή ανά­γκη” και “κοι­νή ωφέ­λεια” μέσα στην πανδημία;

Βάζουν νέα εμπό­δια στη λήψη από­φα­σης για απερ­γία. Επι­βάλ­λουν στα σωμα­τεία την εφαρ­μο­γή ηλε­κτρο­νι­κής ψηφο­φο­ρί­ας, σε συν­δυα­σμό με την προη­γού­με­νη διά­τα­ξη του ΣΥΡΙΖΑ, περί υπο­χρε­ω­τι­κής συμ­με­το­χής στη Γενι­κή Συνέ­λευ­ση, που για απερ­γία θα απο­φα­σί­ζει του­λά­χι­στον το 50% των οικο­νο­μι­κά ενερ­γών μελών του πρω­το­βάθ­μιου συνδικάτου.

Τέτοιο θρά­σος! Όταν έχουν κατα­θέ­σει και ετοι­μά­ζο­νται να ψηφί­σουν εκλο­γι­κό νόμο για τους δήμους και τις Περι­φέ­ρειες που δίνει στην πρώ­τη δύνα­μη τα 3/5 των δημο­τι­κών και περι­φε­ρεια­κών συμ­βού­λων, χωρίς να υπο­λο­γί­ζε­ται και το μεγά­λο ποσο­στό απο­χής! Τόση δημο­κρα­τία ξεχει­λί­ζει από τα μπα­τζά­κια τους…

Όταν από την πρώ­τη Κυρια­κή με 43% θα εκλέ­γε­ται περι­φε­ρειάρ­χης που δια­χει­ρί­ζε­ται δισε­κα­τομ­μύ­ρια και θα καθο­ρί­ζει τις ζωές μας, κάνο­ντας ό,τι θέλει.

Ενώ το εργα­τι­κό σωμα­τείο, οι εργα­ζό­με­νοι, για να υπε­ρα­σπι­στούν το ψωμί και τη δου­λειά τους, με το μόνο όπλο που έχουν, την απερ­γία, δεν φτά­νει η πλειο­ψη­φία όσων ψηφί­ζουν, αλλά χρειά­ζο­νται πάνω από 50% όλων των εγγε­γραμ­μέ­νων στους κατα­λό­γους μελών!

Με τις διώ­ξεις συν­δι­κα­λι­στών, με το ηλε­κτρο­νι­κό φακέ­λω­μα, πιστεύ­ουν πως θα κατα­φέ­ρουν να υψώ­σουν νέα εμπό­δια στην οργά­νω­ση και στους αγώ­νες των εργα­ζο­μέ­νων, να μετα­τρέ­ψουν την απερ­γία σε μία συμ­βο­λι­κή ενέργεια!

Τους λέμε: Εδώ δεν είναι Ιαπω­νία, όπου οι εργα­ζό­με­νοι απερ­γούν, υπο­τί­θε­ται, δου­λεύ­ο­ντας, φορώ­ντας ένα άσπρο περιβραχιόνιο.

Εδώ είναι Ελλάδα
Εδώ υπάρχει ιστορία εργατικών αγώνων, ταξικό εργατικό κίνημα, υπάρχει το ΠΑΜΕ.

Εδώ σ’ αυτή τη χώρα υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας!

Φίλες και φίλοι,

Δεν περι­μέ­να­με τις κυνι­κές δηλώ­σεις ενός εφο­πλι­στή για να σας πού­με ότι οι κυβερ­νή­σεις και τα αστι­κά κόμ­μα­τα απο­τε­λούν το πολι­τι­κό προ­σω­πι­κό των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, των βιο­μη­χά­νων, των εφοπλιστών!

Έτσι κι αλλιώς αυτό το γρά­φουν με μεγά­λα γράμ­μα­τα οι νόμοι τους, οι νόμοι που υπε­ρα­σπί­ζο­νται τα κέρ­δη τους. Αυτό είναι και το εμπό­διο, το καπι­τα­λι­στι­κό κέρδος.

Σήμε­ρα, ενώ οι δυνα­τό­τη­τες της επι­στή­μης, της τεχνο­λο­γί­ας και της παρα­γω­γής δεί­χνουν πως είναι ρεα­λι­στι­κή η μεί­ω­ση του εργά­σι­μου χρό­νου, σε συν­δυα­σμό με τη διεύ­ρυν­ση των εργα­σια­κών δικαιω­μά­των, την αύξη­ση των μισθών, την εξα­σφά­λι­ση στα­θε­ρής εργα­σί­ας, στη ζωή μας συμ­βαί­νουν ακρι­βώς τα αντίθετα.

Κι όμως έναν αιώ­να πριν και στο πρώ­το εργα­τι­κό κρά­τος είχαν μπει ήδη στη ζωή όλα αυτά, καθώς ο ημε­ρή­σιος εργά­σι­μος χρό­νος ήταν στα­θε­ρός, με 7ωρο — 5ήμερο.

Στον εργά­σι­μο χρό­νο υπο­λο­γι­ζό­ταν όχι μόνον ο παρα­γω­γι­κός, αλλά και ο χρό­νος μετα­κί­νη­σης, φαγη­τού, για τις γυναί­κες οι οικια­κές εργα­σί­ες, προ­κει­μέ­νου να υπο­λο­γι­στεί η πρό­ο­δος για τον πραγ­μα­τι­κά ελεύ­θε­ρο χρό­νο, για αυτο­μόρ­φω­ση, άθλη­ση, Πολι­τι­σμό, κοι­νω­νι­κή δράση.

Αυτό αρκεί για να συγκρί­νει ο εργά­της, η εργά­τρια, ο μισθω­τός τον καπι­τα­λι­σμό με τον σοσιαλισμό!

Σε όλους τους εργα­ζό­με­νους εξα­σφα­λί­ζο­νταν μέρες εβδο­μα­διαί­ας ανά­παυ­σης και ετή­σιες άδειες με αποδοχές.

Η εργά­σι­μη βδο­μά­δα στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση ήταν μια από τις μικρό­τε­ρες στον κόσμο, απο­δει­κνύ­ο­ντας τα πλε­ο­νε­κτή­μα­τα και την ανω­τε­ρό­τη­τα του σοσιαλισμού.

Κι αν σήμε­ρα ο δεί­κτης του ρολο­γιού, στην ιστο­ρι­κή αφί­σα για το 8ωρο, δεί­χνει τους καπι­τα­λι­στές κερ­δι­σμέ­νους, εμείς ξέρου­με πως οι εργά­τες και οι εργά­τριες, οι άνερ­γοι, οι άνθρω­ποι των λαϊ­κών στρω­μά­των έχουν τη δύνα­μη να μετα­κι­νή­σουν τους δεί­κτες προς το μέρος τους, κερ­δί­ζο­ντας τη ζωή τους.

Μπο­ρούν! Με την οργά­νω­ση της πάλης μέσα στους χώρους δου­λειάς, ακό­μα και μέσα σ’ αυτές τις πολύ δύσκο­λες συν­θή­κες για το εργα­τι­κό κίνημα.

Μπο­ρού­με να νική­σου­με το φόβο, την εργο­δο­τι­κή τρο­μο­κρα­τία, τη μοιρολατρία!

Μπο­ρού­με να εμπνεύ­σου­με την εμπι­στο­σύ­νη στη συλ­λο­γι­κή δρά­ση, στον ταξι­κό αγώνα.

Απευ­θυ­νό­μα­στε ιδιαί­τε­ρα στους νέους και τις νέες. Το νομο­σχέ­διο δεν νομι­μο­ποιεί απλά τη ζού­γκλα, που ήδη ζεί­τε όσοι δου­λεύ­ε­τε. Δια­μορ­φώ­νει το ακό­μα χει­ρό­τε­ρο επό­με­νο στά­διο της δου­λειάς χωρίς κανέ­να δικαί­ω­μα, ούτε στην ανά­παυ­ση, ούτε στην ψυχα­γω­γία και την ξεκού­ρα­ση, πολύ περισ­σό­τε­ρο στην οργα­νω­μέ­νη διεκδίκηση.

Αν σήμε­ρα ο εργο­δό­της σάς υπο­χρε­ώ­νει να δου­λεύ­ε­τε απλή­ρω­τα 10ωρα, σκε­φτεί­τε τι θα γίνει, όταν ο νόμος Χατζη­δά­κη του λύσει τα χέρια να το επιβάλλει.

Το γεγο­νός ότι οι σημε­ρι­νοί νέοι και νέες ζουν και δου­λεύ­ουν με όρους πολύ χει­ρό­τε­ρους από τους γονείς τους, με την ανα­σφά­λεια να κυριαρ­χεί, δεν είναι μοι­ραίο. Είναι κι αυτή μία σημα­ντι­κή πλευ­ρά τού τι σημαί­νει πρό­ο­δος για το σημε­ρι­νό εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστημα.

Είναι κι αυτή μία από­δει­ξη για το γεγο­νός ότι, όσο κι αν εξε­λίσ­σε­ται η επι­στή­μη στο σημε­ρι­νό σύστη­μα, το χάσμα ανά­με­σα στους κατα­πιε­σμέ­νους και τους κατα­πιε­στές, όχι μόνο δεν θα μικραί­νει, αλλά θα μεγα­λώ­νει διαρ­κώς. Συσ­σω­ρεύ­ο­ντας στη μία μεριά πλού­τη, κέρ­δη και χλι­δή και στην άλλη μεριά, στην εργα­τι­κή τάξη, στους μισθω­τούς, αλλά και στους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους και τα παι­διά τους, φτώ­χεια, μερο­κά­μα­τα της πεί­νας, ανα­σφά­λεια, ατε­λεί­ω­τη δουλειά.

Δεν θα παρα­δώ­σου­με τις ζωές και τις προσ­δο­κί­ες μας στα αφεντικά!

Θα παλέ­ψου­με σε αυτή τη ζωή και θα νικήσουμε!

Για να δου­λεύ­ου­με, να μορ­φω­νό­μα­στε, να ζού­με, όπως πραγ­μα­τι­κά αξί­ζει στον σύγ­χρο­νο άνθρωπο.

Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,
Εργα­ζό­με­νοι της Αττικής,

Βαδίζουμε προς την τελική ευθεία για το 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ που θα γίνει από τις 24 έως τις 27 Ιούνη.

Είμα­στε αισιό­δο­ξοι ότι μπο­ρού­με να τα κατα­φέ­ρου­με! Να κάνου­με το Κόμ­μα μας Δυνατό.

Γιατί ένα Δυνατό ΚΚΕ μπορεί να γίνει πραγματικά “ο νους, η καρδιά, ο οργανωτής της εργατικής — λαϊκής πάλης για το σοσιαλισμό”.

Απευ­θύ­νου­με κάλε­σμα αγω­νι­στι­κής συμπό­ρευ­σης με το ΚΚΕ, μέσα στους καθη­με­ρι­νούς αγώ­νες, στο εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα, σε όλες τις πολι­τι­κές μάχες, σε όλους τους αγω­νι­στές και όλες τις αγω­νί­στριες της ζωής.

Απλώ­νου­με το χέρι σε όλους και όλες, όσοι και όσες ανα­γνω­ρί­ζουν στο ΚΚΕ μια αξιό­πι­στη και μαχη­τι­κή δύνα­μη για τα δικά τους συμ­φέ­ρο­ντα, ανε­ξάρ­τη­τα από επι­μέ­ρους δια­φο­ρε­τι­κές σκέ­ψεις και προβληματισμούς.

Οι ηρω­ι­κοί αγώ­νες της εργα­τι­κής τάξης, όλο τον προη­γού­με­νο αιώ­να έως σήμε­ρα, γιορ­τά­ζο­νται σαν δοξα­σμέ­νοι προ­άγ­γε­λοι μιας νέας κοινωνίας.

Τους μάρ­τυ­ρες και ήρω­ες της τάξης μας τους έχου­με κλεί­σει μέσα στην καρ­διά μας, τους έχει κλεί­σει μέσα στη μεγά­λη της καρ­διά η εργα­τι­κή τάξη.

Τους εξο­λο­θρευ­τές της, όμως, τους έχει καρ­φώ­σει και θα τους ξανα­καρ­φώ­σει ορι­στι­κά και αμε­τά­κλη­τα αυτή τη φορά η Ιστο­ρία στον πάσ­σα­λο της ατίμωσης!

Είμα­στε βαθιά πει­σμέ­νοι ότι το σύστη­μα της εκμε­τάλ­λευ­σης, της βίας, του ρατσι­σμού, της ανα­σφά­λειας μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει παρελθόν.

Ας βάλου­με το μικρό μας λιθα­ρά­κι ο καθέ­νας και η καθε­μιά γι’ αυτό. Πιο απο­φα­σι­στι­κά, πιο δυναμικά!

Έτσι θα ανθρω­πέ­ψει πραγ­μα­τι­κά ο άνθρωπος.

Έτσι θα καταρ­γή­σου­με “εκεί­νη την ταξι­κή ιδιο­κτη­σία που την εργα­σία των πολ­λών τη μετα­τρέ­πει σε πλού­το των λίγων” (Κ. Μαρξ)!

Αρνούμαστε να είμαστε σύγχρονοι σκλάβοι τον 21ο αιώνα!

  • Να μην κατα­τε­θεί το αντερ­γα­τι­κό έκτρωμα!
  • Να πλη­ρώ­σουν και να τιμω­ρη­θούν πολι­τι­κά όλοι οι εμπνευ­στές του και όσοι συνέ­βα­λαν ως κυβερ­νή­σεις να φτά­σου­με έως αυτό το σημείο!
  • Να καταρ­γη­θούν όλοι οι αντερ­γα­τι­κοί νόμοι των κυβερ­νή­σε­ων ΠΑΣΟΚ — ΣΥΡΙΖΑ — ΝΔ!
  • Όλοι και όλες στους δρό­μους του αγώνα!

Για μια μεγά­λη επι­τυ­χία της πανελ­λα­δι­κής γενι­κής απερ­γί­ας!».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο