Απόσπασμα από την συνέντευξη του γενικού γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στην ΕΡΤ1 και τον δημοσιογράφο Γ. Κουβαρά.
— Θέλω να ξεκινήσουμε, κύριε Κουτσούμπα, από το γεγονός ότι βρισκόμαστε στο ξεκίνημα μιας κρίσης πανευρωπαϊκής ίσως και παγκόσμιας και προφανώς αυτή η κρίση έχει να κάνει με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Αυτή η κρίση θα έλεγα ότι επαναφέρει με τον πιο δραματικό τρόπο τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη Δύση από μια μεριά, που σημαίνει ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ενωση, Ηνωμένες Πολιτείες και από την άλλη Ρωσία — Κίνα, ίσως και ένα μέρος του αραβικού κόσμου. Και θέλω να μου πείτε, σε αυτή τη διαχωριστική γραμμή πώς ακριβώς τοποθετείται το ΚΚΕ. Είστε απέναντι στη συμμαχία που είναι ενταγμένη η χώρα μας σε αυτόν τον πόλεμο; Γιατί έχουμε έναν πόλεμο και κακά τα ψέματα, είμαστε ενταγμένοι σε μια συμμαχία.
— Πρόκειται για έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο και βέβαια σε αυτή την κατάσταση, στη νέα εποχή που βιώνουμε πλέον με το ξαναμοίρασμα του κόσμου, το ξαναμοίρασμα των αγορών ανάμεσα σε ισχυρά μπλοκ και στρατόπεδα δυνάμεων όπως είναι το ευρωατλαντικό απ’ τη μια μεριά όπως είπατε, η Δύση η ονομαζόμενη, οι Ηνωμένες Πολιτείες, Ευρωπαϊκή Ενωση, ΝΑΤΟ και απ’ την άλλη το υπό διαμόρφωση ευρασιαστικό μπλοκ που είναι βασικά επικεφαλής η Κίνα και η Ρωσία, δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές μεταξύ τους, διότι τα συμφέροντά τους είναι «κοινά»: Είναι τα συμφέροντα απ’ τη μια μεριά των αστικών τάξεων του κεφαλαίου, της ολιγαρχίας όπως λέμε του πλούτου στη Ρωσία, στην Κίνα, σε άλλες τέτοιες χώρες, και απ’ την άλλη μεριά επίσης τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των μεγάλων καπιταλιστών σε Ηνωμένες Πολιτείες, Ευρωπαϊκή Ενωση με τον στρατιωτικό τους μηχανισμό, το ΝΑΤΟ, που ανταγωνίζονται. Η διαχωριστική γραμμή κατά την άποψή μας, και νομίζουμε έτσι πρέπει να το αντιλαμβάνεται ο εργαζόμενος λαός και στην πατρίδα μας και σε όλο τον κόσμο, είναι ανάμεσα απ’ τη μια στους λαούς που θέλουν να ζήσουν ειρηνικά, θέλουν να ζήσουν με ευημερία, με ανάπτυξη, με πρόοδο, με μόρφωση, με υγεία και απ’ την άλλη μεριά είναι τα συμφέροντα των λίγων, των αστικών τάξεων των διαφόρων κρατών που ανταγωνίζονται διεθνώς. Και βεβαίως, στην περίοδο του ιμπεριαλισμού όπου γίνεται το ξαναμοίρασμα του κόσμου, ιδιαίτερα μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης και την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος, έπαψε να υπάρχει και αυτή η διαχωριστική γραμμή, δηλαδή απ’ τη μια μεριά τα κράτη τα εργατικά και απ’ την άλλη τα κράτη τα καπιταλιστικά.
— Ακούω τη διαχωριστική γραμμή που βάζετε, όμως ακόμα κι αν υπάρχει αυτή η διαχωριστική γραμμή, υπάρχει αμυνόμενος και επιτιθέμενος σε αυτό τον πόλεμο. Και θέλω να μου πείτε για τη δική σας θεώρηση των πραγμάτων. Ποιος είναι ο επιτιθέμενος και ποιος είναι ο αμυνόμενος εδώ; Είναι ο επιτιθέμενος η Ρωσία και ο αμυνόμενος η Ουκρανία, άρα υπάρχει και ένα ηθικό ζήτημα εδώ, σε ποιο απ’ τα δύο μπλοκ εντάσσεστε;
— Είναι πολύ ενδιαφέρον το ερώτημά σας γιατί απασχολεί πολύ κόσμο, το συναντάμε. Κατά την άποψή μας και νομίζουμε έτσι πρέπει να το αντιλαμβάνεται και το εργατικό κίνημα, ο εργαζόμενος λαός, σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν υπάρχει αμυνόμενος. Είναι επιτιθέμενοι. Και μη μας μπερδεύει — εμάς τουλάχιστον δεν μας μπερδεύει — το γεγονός ότι κάποια στιγμή κάποιος πρώτος κάνει τη στρατιωτική πολεμική ενέργεια, όπως είπα τη συγκεκριμένη στιγμή, η Ρωσία με την απαράδεκτη εισβολή της στην Ουκρανία. Δεν μας μπερδεύει αυτό. Γιατί κοιτάξτε να δείτε. Προηγήθηκε κάτι. Για παράδειγμα, δεν μπορείς να πεις ότι ήταν άμυνα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης η συνεχής περικύκλωση με μεγάλη δύναμη πυρός γύρω από τη Ρωσία, με το να βάζουν στο ΝΑΤΟ, παρότι είχαν υποσχεθεί με τις ανατροπές το ’91 ότι δεν θα αναπτυχθεί το ΝΑΤΟ ιδιαίτερα προς την Ανατολική Ευρώπη και δεν θα περικυκλώσει τη Ρωσία. Εχουμε συνεχή συγκέντρωση μεγάλων δυνάμεων του ΝΑΤΟ, στρατιωτικών, πολεμικών με ασκήσεις, πυρηνικά όπλα που στοχεύουν τη Ρωσία. Και βεβαίως η Ρωσία αντιδρά και προειδοποιούσε ότι «έτσι και συνεχίσετε την ιστορία και με περικυκλώνετε συνεχώς και δεν μου αφήνετε ζωτικό χώρο», γιατί μην ξεχνάμε ότι η Ρωσία είναι πλέον ισχυρό καπιταλιστικό κράτος και στρατιωτικά πιο ισχυρό. Αλλά, από αυτή τη σκοπιά λοιπόν, πρέπει να δούμε τα ζητήματα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, όταν κάνουν όλα αυτά, δεν είναι αμυνόμενοι, επιτιθέμενοι είναι. Επιθετική πολιτική ασκούν. Το ΝΑΤΟ όταν για παράδειγμα ανατρέπει κυβερνήσεις εκλεγμένες μέσα στην Ουκρανία, παρεμβαίνει ουσιαστικά ενάντια σε ένα κυρίαρχο κράτος.
— Ακόμα κι αν αυτές δεν είναι στην πραγματικότητα δημοκρατικές κυβερνήσεις;
– Αλλαξε, για παράδειγμα, μια εκλεγμένη δημοκρατική κυβέρνηση, την προηγούμενη, με πραξικόπημα, την άλλαξε με την κυβέρνηση του Ζελένσκι, που έχει στον κρατικό μηχανισμό υπουργούς του, στελέχη του τους φασίστες και τους ναζιστές του τάγματος του Αζόφ και άλλων ταγμάτων. Λοιπόν, μη συζητάμε περί δημοκρατίας. Και βεβαίως έχει εκεί, το ξέρετε, παράνομο το Κομμουνιστικό Κόμμα, την Κομμουνιστική Νεολαία και μάλιστα πλέον έχει καταργήσει και όλη την αντιπολίτευση. Τώρα, δώδεκα κόμματα της αντιπολίτευσης της Ουκρανίας είναι παράνομα.
— Θέλω να ρωτήσω, τη Ρωσία τη θεωρείτε δημοκρατία ή όχι; Θεωρείτε δηλαδή ότι η Ρωσία είναι τόσο δημοκρατική όσο είναι οι χώρες της Δύσης;
— Είναι εξίσου δημοκρατική όσο είναι οι χώρες της Δύσης, διότι οι χώρες της Δύσης ουσιαστικά ασκούν δικτατορία του κεφαλαίου. Για δέστε, για παράδειγμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής: Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή όταν επεμβαίνει με όπλα σε άλλες χώρες και κάνει επεμβάσεις στρατιωτικές, πολιτικές, οικονομικές κ.λπ.; Τι σόι δημοκρατία είναι όταν μπουκάρουν οι οπαδοί ενός κόμματος όπως του Τραμπ μέσα στο Καπιτώλιο; Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή, όπου ψηφίζει το 30% του αμερικάνικου λαού και εκλέγεται με το 15% ένας Πρόεδρος που είναι ο «πλανητάρχης». Λοιπόν, ας μη μιλάμε για «δημοκρατία». Αντίστοιχα δικτατορία του κεφαλαίου είναι και η Ρωσία. Και αν θέλετε, με ακόμα πιο καθυστερημένη μορφή ανάπτυξης ως «αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία», διότι είναι τέλος πάντων και στα πρώτα στάδια της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος.
— Νικητής και ηττημένος ποιος είναι;
— Δεν υπάρχει νικητής και ηττημένος. Ηττημένοι, άμα συνεχιστεί ο πόλεμος, θα είναι μόνο οι λαοί. Ηδη έχει υποστεί μεγάλη ήττα και ο ουκρανικός και ο ρωσικός λαός. Πληρώνουν με το αίμα τους αυτόν τον πόλεμο και αυτούς τους ανταγωνισμούς. Εχουν υποστεί ήττα οι ευρωπαϊκοί λαοί, ανάμεσά τους και ο ελληνικός λαός, για να πληρώνει ακριβά την ονομαζόμενη «ενεργειακή κρίση» που επιδεινώθηκε μετά τον πόλεμο και την κήρυξη του πολέμου με το φυσικό αέριο. Ακρίβεια στα είδη, δεν μπορεί να ζήσει η λαϊκή οικογένεια και όλα τα υπόλοιπα που ζούμε σήμερα. Αρα ηττημένος όσο συνεχίζεται αυτός ο πόλεμος και όσο μένουν στην εξουσία κυβερνήσεις, κόμματα που υπηρετούν αυτές τις κυρίαρχες τάξεις που σπέρνουν φτώχεια, πόλεμο, καταστροφή και οικονομική κρίση, αυτό το σύστημα δηλαδή, θα είναι ο λαός. Οταν τους πάρουν όλους αυτούς αμπάριζα οι λαοί και κάνουν τον δικό τους δίκαιο πόλεμο, γιατί μόνο έτσι υπάρχει ο δίκαιος πόλεμος, ο αμυντικός πόλεμος που λέγαμε. Οταν η ίδια η εργατική τάξη και οι λαοί ξεσηκωθούν στην Ουκρανία, για παράδειγμα και ρίξουν τον Ζελένσκι και όσους βρίσκονται γύρω από αυτούς και πουν όχι και στο ΝΑΤΟ και όταν ξεσηκωθούν και οι Ρώσοι και πουν όχι στον Πούτιν και όχι στις άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που έχει το ευρωατλαντικό στρατόπεδο και πει «εμείς θα πάρουμε την εξουσία και θα συνεργαστούμε με τους γειτονικούς μας λαούς, με όλο τον κόσμο». Μια τέτοια πολυδιάστατη πολιτική μπορεί να την κάνει μόνο ο λαός όταν είναι στην εξουσία.
— Αυτό που συμβαίνει αυτήν τη στιγμή στην Ουκρανία, θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε θα μπορούσε, και στην Ελλάδα με μια έννοια. Εχουμε απέναντί μας έναν Ερντογάν που πολλοί τον παρομοιάζουν με τον Πούτιν, επομένως θα μπορούμε να βρεθούμε εμείς στη θέση των Ουκρανών, να δεχτούμε εμείς μια εισβολή, να είμαστε εμείς οι αμυνόμενοι, ακόμα κι αν κι εμείς έχουμε καπιταλισμό και οι Τούρκοι μπορεί να έχουν καπιταλισμό και να ήταν και πάλι ιμπεριαλιστικός ο πόλεμος όπως τον περιγράφετε, όμως εμείς θα ήμασταν οι αμυνόμενοι, θα δεχόμασταν δηλαδή μια επίθεση. Εκεί θεωρείτε ότι δεν θα υπήρχε κανένα ηθικό ζήτημα υποστήριξής μας; Γιατί δηλαδή εμείς δεν έχουμε ηθική υποστήριξη να υποστηρίξουμε μια χώρα που δέχεται εισβολή, όταν εμείς θα ζητούσαμε υποστήριξη, αν εμείς δεχόμασταν εισβολή;
— Εμείς υποστηρίζουμε τους λαούς. Τη φιλία των λαών και το δίκιο των λαών. Είναι διαφορετικό ζήτημα για παράδειγμα να στέλνεις ανθρωπιστική βοήθεια σε εργαζόμενους που πλήττονται από πολεμικά πυρά και σκοτώνονται γυναικόπαιδα και είναι διαφορετικό πράγμα να στέλνεις οπλικά συστήματα και να βάζεις τους λαούς και αυτά τα γυναικόπαιδα μέσα στη φωτιά του πολέμου, να επιδεινώνεις και επιπλέον να δημιουργείς και προβλήματα στη δική σου χώρα για αντίποινα και να την πληρώσει και ο ελληνικός λαός και η ελληνική νεολαία σήμερα, αύριο, μεθαύριο. Αρα λοιπόν δεν είναι έτσι τα πράγματα, γιατί κοιτάξτε να δείτε. Εδώ επιδεινώνεται η κατάσταση για παράδειγμα με την Τουρκία.
«Τσε Γκεβάρα, πρεσβευτής της Επανάστασης», του Νίκου Μόττα