Δ. Κουτσούμπας: Το ΚΚΕ τιμά τον Άλκη Αλκαίο, τον ποιητή, τον αγωνιστή, τον μαχητή της ζωής

«Το ΚΚΕ τιμά τον ποι­η­τή, τον αγω­νι­στή, τον μαχη­τή της ζωής, τον σύντρο­φο που γεν­νή­θη­κε στι­χουρ­γι­κά στις σελί­δες της εφη­με­ρί­δας μας, του Ριζο­σπά­στη, και υπη­ρέ­τη­σε την προ­ο­δευ­τι­κή τέχνη μέχρι το τέλος της ζωής του» τόνι­σε ο γ.γ. της ΚΕ του κόμ­μα­τος, Δημή­τρης Κου­τσού­μπας, στον χαι­ρε­τι­σμό του στην απο­ψι­νή συναυ­λία-αφιέ­ρω­μα της Κομ­μα­τι­κής Οργά­νω­σης Αττι­κής του ΚΚΕ με αφορ­μή τα 10 χρό­νια από τον θάνα­το του ‘Αλκη Αλκαίου.

Η εκδή­λω­ση με τίτλο «Δεν παί­χτη­κε η παρ­τί­δα μας ακό­μη» πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στο Arch Club, στο Γκάζι.

Ο Δ. Κου­τσού­μπας μίλη­σε για τα παι­δι­κά χρό­νια του ποι­η­τή στην γενέ­θλια πόλη του, Πάρ­γα, που αγά­πη­σε πολύ, τα πρώ­τα του δια­βά­σμα­τα και τον ερχο­μό του στην Αθή­να για να σπου­δά­σει στη Νομι­κή Σχολή.

«Έχει πλέ­ον επι­βλη­θεί η χού­ντα κι ο Βαγ­γέ­λης, όπως ήταν το πραγ­μα­τι­κό όνο­μα του ‘Αλκη Αλκαί­ου, το οποίο πήρε από τον ΕΛΑ­Σί­τη θείο του που σκο­τώ­θη­κε στην κατο­χή, έρχε­ται στην Αθή­να, για να σπου­δά­σει στη Νομι­κή. Γνω­ρί­ζει φίλους, που θα κρα­τή­σει σε όλη του τη ζωή. Πολι­τι­κο­ποιεί­ται και συμ­με­τέ­χει στην αντι­δι­κτα­το­ρι­κή πάλη» πρόσθεσε.

Ανα­φέρ­θη­κε στο σοβα­ρό αυτο­ά­νο­σο νόση­μα που εκδη­λώ­θη­κε στα 19 του χρό­νια και τον σημά­δε­ψε δυστυ­χώς για πάντα καθώς και στην απώ­λεια της μητέ­ρας του σε ηλι­κία μόλις 43 ετών, το 1971.

«Το 1972, συλ­λαμ­βά­νε­ται, φυλα­κί­ζε­ται και βασα­νί­ζε­ται στα μπου­ντρού­μια του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Η κρά­τη­σή του στο κολα­στή­ριο φέρ­νει σαν απο­τέ­λε­σμα την οξεία επι­δεί­νω­ση της υγεί­ας του, που καθό­ρι­σε, δυστυ­χώς, και τη μετέ­πει­τα δύσκο­λη πορεία» είπε ο Δ. Κου­τσού­μπας, τονί­ζο­ντας ότι ο ‘Αλκης Αλκαί­ος δεν υπο­τά­χθη­κε και δεν έσκυ­ψε το κεφάλι.

«Είναι πλέ­ον ασκού­με­νος δικη­γό­ρος. Το γρα­φείο της Πανε­πι­στη­μί­ου 46 είναι ένα από τα σημεία του παρά­νο­μου αγώ­να. Η θέση του, μέσα στο κέντρο της Αθή­νας, απο­δει­κνύ­ε­ται ξεχω­ρι­στά σημα­ντι­κή για τον Φλε­βά­ρη της Νομι­κής και το Νοέμ­βρη του Πολυ­τε­χνεί­ου, στα 1973.

Η ομά­δα των δυο κομ­μου­νι­στών δικη­γό­ρων και οι ασκού­με­νοί τους, συμ­με­τέ­χουν στην προ­ε­τοι­μα­σία για την δίκη που προ­γραμ­μα­τί­ζει η χού­ντα σε βάρος των συλ­λη­φθέ­ντων της Αντι-ΕΦΕΕ, και των στε­λε­χών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ» συμπλήρωσε.

Το 1977 δημο­σιεύ­θη­κε στον «Ριζο­σπά­στη» το πρώ­το ποί­η­μα του ‘Αλκη Αλκαί­ου, ενώ στη συνέ­χεια ο Θάνος Μικρού­τσι­κος διά­βα­σε το ποί­η­μα «Φλε­βά­ρης 1848» ενθου­σιά­στη­κε, ανα­ζή­τη­σε τον δημιουρ­γό του με απο­τέ­λε­σμα την μελο­ποί­η­ση του πρώ­του τρα­γου­διού του Άλκη Αλκαί­ου και την έναρ­ξη μιας «πολύ­χρο­νης συνερ­γα­σί­ας και φιλί­ας, που μας πρό­σφε­ρε ορι­σμέ­να από τα πιο σπου­δαία τρα­γού­δια της σύγ­χρο­νης ελλη­νι­κής μουσικής.».

Όπως είπε «μετά τη δικτα­το­ρία, ο ποι­η­τής γίνε­ται μέλος του ΚΚΕ» και είναι μια περί­ο­δος «πλού­σιας δρά­σης και ανα­ζή­τη­σης, γεμά­τη μου­σι­κή από τις νυχτε­ρι­νές μπουάτ της Αθή­νας», ενώ η «έντο­νη κομ­μα­τι­κή ζωή, όχι μόνο δεν τον απο­σπά από την δημιουρ­γία, αλλά του ανοί­γει νέους ορί­ζο­ντες» καθώς γρά­φει άρθρα, ποι­ή­μα­τα και διη­γή­μα­τα στον «Ριζο­σπά­στη».

Ο Δ. Κου­τσού­μπας επι­σή­μα­νε, μετα­ξύ άλλων, ότι «για τα δύο τρα­γού­δια του, το «Ερω­τι­κό» και τη «Ρόζα», θα μπο­ρού­σαν να γίνουν ξεχω­ρι­στές δια­λέ­ξεις, ξεχω­ρι­στές συζη­τή­σεις. Μέσα σε τέσ­σε­ρις και πέντε στρο­φές αντί­στοι­χα, ο ποι­η­τής πλέ­κει με φυσι­κό­τη­τα τον έρω­τα και τον κοι­νω­νι­κό αγώ­να, πορεύ­ε­ται μέσα στην ιστο­ρία, συγκλο­νί­ζε­ται από τη «μοί­ρα» της γενιάς του».

Τονί­ζο­ντας ότι ο Άλκης Αλκαί­ος «μιλά­ει για όλα τα ανθρώ­πι­να» πρό­σθε­σε ότι «η πορεία της ζωής του έχει αφε­τη­ρία και πηγή έμπνευ­σης την τελι­κή μάχη που δεν δόθη­κε ακό­μα, «μια παρ­τί­δα που δεν παί­χτη­κε ακόμα».

Σημεί­ω­σε ακό­μα ότι ο Άλκης Αλκαί­ος συνερ­γά­στη­κε με τους πιο σημα­ντι­κούς συν­θέ­τες και τρα­γου­δο­ποιούς της γενιάς του.

Τονί­ζο­ντας ότι «σε όλη την πορεία του μέχρι το τέλος, δεν εγκα­τα­λεί­πει ποτέ το μετε­ρί­ζι της προ­ο­δευ­τι­κής πολι­τι­κής ποί­η­σης, τις αξί­ες και τα ιδα­νι­κά του, το όνει­ρο και την ελπί­δα για το και­νούρ­γιο που πάντα ξεπρο­βάλ­λει, παρά τις απο­γοη­τεύ­σεις και τις προ­σω­ρι­νές ήττες» ανα­φέρ­θη­κε στη συνέ­χεια στα εξαι­ρε­τι­κά δύσκο­λα για τον Άλκη Αλκαίο χρό­νια μετά το ΄90 ως την 10η Δεκεμ­βρί­ου 2012 μέρα που άφη­σε την τελευ­ταία του πνοή.

«Η επι­δεί­νω­ση της υγεί­ας του, η συν­θε­τό­τη­τα της κατά­στα­σης που επι­κρα­τεί στην περί­ο­δο της διά­σπα­σης του κόμ­μα­τος, ο αντί­κτυ­πος των ανα­τρο­πών, έχουν σαν απο­τέ­λε­σμα την απο­στα­σιο­ποί­η­ση από την οργα­νω­τι­κή του σχέ­ση» είπε.

«Το έργο του Άλκη Αλκαί­ου είναι πολυ­σχι­δές και πολυ­ε­πί­πε­δο» ανέ­φε­ρε ο Δ. Κου­τσού­μπας, σημειώ­νο­ντας ότι σύμ­φω­να με τον φιλό­λο­γο Σπύ­ρο Αρα­βα­νή θα μπο­ρού­σε να δια­κρι­θεί σε τρείς στι­χουρ­γι­κές περιό­δους. Η πρώ­τη στι­χουρ­γι­κή περί­ο­δος, σημα­δεύ­ε­ται από το εμβλη­μα­τι­κό «Εμπάρ­γκο»», η δεύ­τε­ρη ξεκι­νά με «το «Πρω­ι­νό Τσι­γά­ρο» και ολο­κλη­ρώ­νε­ται με τον δίσκο «Εντελ­βάις» και η τρί­τη ξεκι­νά με τη συνερ­γα­σία με το Σωκρά­τη Μάλα­μα ανα­δει­κνύ­ο­ντας τον ταξι­διω­τι­κό στί­χο και την δημο­τι­κή μας παράδοση.

«Το κόμ­μα μας θα κάνει κάθε δυνα­τή προ­σπά­θεια να μετα­δώ­σει την ποί­η­ση του Άλκη Αλκαί­ου και θα στη­ρί­ξει την προ­σπά­θεια που γίνε­ται από σύγ­χρο­νους τρα­γου­δο­ποιούς, να μελο­ποι­ή­σουν ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρο τμή­μα του έργου του. Όλα αυτά, ακρι­βώς για­τί, μέσα από όλο του το έργο ανα­δει­κνύ­ε­ται ότι η κοι­νω­νι­κή εξέ­λι­ξη, η ίδια η ιστο­ρία, προ­χω­ρά μέσα από συγκρού­σεις, που όμως ανα­πό­σπα­στα περιέ­χουν, δια­με­σο­λα­βού­νται, από την ανθρώ­πι­νη συνει­δη­τή θέλη­ση και δρά­ση» είπε ο Δ. Κου­τσού­μπας και κατέ­λη­ξε στον χαι­ρε­τι­σμό του λέγοντας:

«Μας συντρο­φεύ­ουν τα γρα­φό­με­νά του στο «Ριζο­σπά­στη» σε άρθρο του «Το Κόμ­μα μας και η Τέχνη»: «…Η προ­ο­δευ­τι­κή δια­νό­η­ση και κουλ­τού­ρα, εμπνε­ό­με­νη και καθο­δη­γού­με­νη από το ΚΚΕ κατα­ξί­ω­σε κοι­νω­νι­κά την ύπαρ­ξή της, σημα­ντι­κο­ποιώ­ντας το περιε­χό­με­νο και την ποιό­τη­τα της προ­σφο­ράς της. Από το τάραγ­μα του παγκό­σμιου τέλ­μα­τος του 1917 και στη συνέ­χεια από την ίδρυ­ση του κόμ­μα­τος έως σήμε­ρα, η ελλη­νι­κή προ­ο­δευ­τι­κή τέχνη σύμπρα­ξε στις γραμ­μές της όλους εκεί­νους τους τίμιους και συνει­δη­τούς πνευ­μα­τι­κούς ανθρώ­πους, που είδαν πως τότε μονά­χα κατα­ξιώ­νο­νται σαν δημιουρ­γοί και σαν άνθρω­ποι, όταν δεν είναι απο­κομ­μέ­νοι από τις προσ­δο­κί­ες των ανθρώ­πων του μόχθου και την κοι­νω­νι­κή τους πάλη…»

Στον κάθε ξεχω­ρι­στό άνθρω­πο ο ‘Αλκης Αλκαί­ος του λέει:

«Πάρε την ζωή στα δυο σου χέρια /

τις γρο­θιές σου χτύ­πα στα μαχαίρια /

θα φεύ­γαν τα σύν­νε­φα φαντάσου/

αν κου­νού­σες λίγο τα φτε­ρά σου».

Και με αυτούς τους στί­χους θα ήθε­λα να ολο­κλη­ρώ­σω αυτή την παρέμ­βα­σή μου από­ψε, γιατί:

«Κι αν σε έπια­σε το βράδυ /

κι ο έρω­τας αργεί /

το πιο βαθύ σκοτάδι /

είναι πριν την αυγή».

Μετά τον χαι­ρε­τι­σμό του Δημή­τρη Κου­τσού­μπα, ακο­λού­θη­σε συναυ­λία με τους Ρίτα Αντω­νο­πού­λου, Παντε­λή Θαλασ­σι­νό, Κώστα Θωμα­ΐ­δη, Δημή­τρη Κανέλ­λο και Μανώ­λης Μητσιά.

Η μου­σι­κή επι­μέ­λεια ήταν του Μανό­λη Ανδρου­λι­δά­κη. Έπαι­ξαν οι μου­σι­κοί Βαγ­γέ­λης Ζαρ­μπού­της, Γιώρ­γος Κατσί­κας, Περι­κλής Μαλα­κα­τές, Νεο­κλής Νεο­φυ­τί­δης, Νίκος Παπα­να­στα­σί­ου, Βασί­λης Ραψανιώτης.

Ο Μαρξ και η αισθη­τι­κή, του Μιχα­ήλ Λίφσιτς