Δ. Κουτσούμπας: «Όσο κι αν οι σειρήνες της αντίδρασης και του οπορτουνισμού τραγουδάνε το τέλος της Ιστορίας, η ζωή τους διαψεύδει»

Σε μια κατά­με­στη αίθου­σα στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισ­σό ξεκί­νη­σαν σήμε­ρα το πρωί οι εργα­σί­ες της 20ης Διε­θνούς Συνά­ντη­σης Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των, με την συμ­με­το­χή 91 κομ­μα­τι­κών αντι­προ­σω­πειών από 73 χώρες. 

Οι εργα­σί­ες ξεκί­νη­σαν με προ­βο­λή βίντεο ενώ ακο­λού­θη­σε ομι­λία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημή­τρη Κουτσούμπα.

«Όσο κι αν οι σει­ρή­νες της αντί­δρα­σης και του οπορ­του­νι­σμού “τρα­γου­δά­νε” το “τέλος” της ιστο­ρί­ας, το “τέλος” της εργα­τι­κής τάξης και του κινή­μα­τος της, η ζωή τους δια­ψεύ­δει. Η εργα­τι­κή τάξη θα αντα­πο­κρι­θεί αργά ή γρή­γο­ρα, στον ιστο­ρι­κό της ρόλο, στην ιστο­ρι­κή της απο­στο­λή. Στην ορι­στι­κή κατάρ­γη­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρω­πο και την οικο­δό­μη­ση της σοσια­λι­στι­κής — κομ­μου­νι­στι­κής κοι­νω­νί­ας. Κι αυτό για­τί έχει τη δύνα­μη, που σχε­τί­ζε­ται με τη συγκε­ντρω­μέ­νη βιο­μη­χα­νο­ποι­η­μέ­νη παρα­γω­γή. Από αυτό απορ­ρέ­ουν αρε­τές, όπως η συλ­λο­γι­κό­τη­τα, η συνει­δη­τή πει­θαρ­χία, η απα­ρά­μιλ­λη αντο­χή στις δυσκο­λί­ες, δοκι­μα­σμέ­νες σε μεγά­λους ταξι­κούς αγώ­νες», υπο­γράμ­μι­σε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημή­τρης Κου­τσού­μπας, στην ομι­λία του.

«Η εργα­τι­κή τάξη κατα­κτά αυτήν τη θέση όχι αυθόρ­μη­τα, αλλά με την επα­να­στα­τι­κή θεω­ρία και δρά­ση του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, της συνει­δη­τής και οργα­νω­μέ­νης δηλα­δή πρω­το­πο­ρί­ας της», πρό­σθε­σε. Καλω­σο­ρί­ζο­ντας τους 91 αντι­προ­σώ­πους από 73 χώρες, ο Δ. Κου­τσού­μπας, εξέ­φρα­σε την υπε­ρη­φά­νεια του ΚΚΕ για τη συμπλή­ρω­ση 100 χρό­νων δρά­σης, την αντο­χή του «σε όλες τις στρο­φές της ταξι­κής πάλης» και για το γεγο­νός ότι «στά­θη­κε όρθιο στο μεγά­λο ιστο­ρι­κό πισω­γύ­ρι­σμα της αντε­πα­νά­στα­σης του 1991, μέχρι σήμερα».

Ανα­φέρ­θη­κε στην πορεία ανα­συ­γκρό­τη­σης του ΚΚΕ, καθώς και στην προ­σπά­θεια που ξεκί­νη­σε το 1996 και απο­τυ­πώ­θη­κε συλ­λο­γι­κά στο 18ο Συνέ­δριο του για τις συνο­λι­κές αιτί­ες της ανα­τρο­πής της πορεί­ας της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στον 20ο αιώ­να. Ο Δ. Κου­τσού­μπας υπο­γράμ­μι­σε ότι κρι­τή­ριο αξιο­λό­γη­σης της αξί­ας των εργα­τι­κών αγώ­νων «για άμε­σες διεκ­δι­κή­σεις και το ρόλο του Κόμ­μα­τος σε αυτούς» απο­τε­λεί το πόσο αυτοί βοη­θούν στην πρό­ο­δο της πολι­τι­κής συνεί­δη­σης της εργα­τι­κής τάξης.

Σε άλλο σημείο της ομι­λί­ας του, τόνι­σε, ότι «το ΚΚΕ παλεύ­ει για πάρει η ταξι­κή πάλη, την κατεύ­θυν­ση ανα­τρο­πής του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος και σε αυτήν την κατεύ­θυν­ση επι­διώ­κει να συν­δέ­ε­ται ο αγώ­νας όλων των τμη­μά­των της εργα­τι­κής τάξης αλλά και των λαϊ­κών μεσαί­ων στρω­μά­των, για τη βελ­τί­ω­ση των όρων εργα­σί­ας και ζωής τους».

Ανα­φέρ­θη­κε στη φάση «σχε­τι­κής υπο­χώ­ρη­σης, δυσα­ρέ­σκειας, αλλά και σχε­τι­κής ακι­νη­σί­ας», στην οποία βρί­σκε­ται το εργα­τι­κό κίνη­μα και οι σύμ­μα­χοί του στην Ευρώ­πη και στην Ελλά­δα, σημειώ­νο­ντας ότι «η τάση απο­μα­ζι­κο­ποί­η­σης και αλλοί­ω­σης του ταξι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού», είχε δια­μορ­φω­θεί πολ­λά χρό­νια πριν την καπι­τα­λι­στι­κή παλι­νόρ­θω­ση στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης, κυρί­ως λόγω της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής διαχείρισης.

«Ο ευρω­κο­μου­νι­σμός απο­τέ­λε­σε βασι­κό αγω­γό, μέσα από τον οποίο, ο δυτι­κο­ευ­ρω­παϊ­κός καπι­τα­λι­σμός με δεξί χέρι τη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, κατά­φε­ρε σοβα­ρά κτυ­πή­μα­τα στο εργα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα με απο­τέ­λε­σμα την στα­δια­κή υπο­χώ­ρη­ση του, ακό­μα και τον εκφυ­λι­σμό του», πρό­σθε­σε. Είπε ότι στην Ελλά­δα «ένα σημα­ντι­κό μέρος εργα­τών και εργα­τριών, λαϊ­κών μαζών “κου­ρά­στη­καν” ή απο­γοη­τεύ­τη­καν, για­τί οι συν­δι­κα­λι­στι­κοί αγώ­νες δεν έφε­ραν άμε­σα απο­τε­λέ­σμα­τα», ένα άλλο μέρος εργα­ζο­μέ­νων κρα­τά στά­ση ανα­μο­νής «περι­μέ­νο­ντας, μάταια βέβαια, ότι κάπου θα μπει ένα τέλος στα βάρ­βα­ρα μέτρα, ελπί­ζο­ντας ότι από τα πάνω μπο­ρεί κάποια αλλα­γή να γίνει”, ενώ “κυριαρ­χεί η στά­ση των μειω­μέ­νων απαιτήσεων».

Δεν παρέ­λει­ψε να σημειώ­σει ότι «αυτά τα δεσμά “πλέ­κο­νται” γύρω από τον εργά­τη, τον υπάλ­λη­λο, τον φτω­χό αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νο και αγρό­τη, από τα πρώ­τα βήμα­τα της ζωής του, και βεβαί­ως ενι­σχύ­ο­νται απο­φα­σι­στι­κά στο χώρο δου­λειάς, ενώ έχει προ­ε­τοι­μα­σθεί η συνεί­δη­ση να θεω­ρεί τον καπι­τα­λι­στή ως αυτόν που δίνει δου­λειά, δια­νέ­μει τα εισοδήματα».

Δεί­τε ένα χαρα­κτη­ρι­στι­κό από­σπα­σμα από την έναρ­ξη των εργασιών: