Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Είμαι αριστερός κατ’ ευφημισμόν ή κατ ουσίαν;

Γρά­φει η Νανά Καλη­μέ­ρη //

Έχουν περά­σει χρό­νοι δέκα κι άλλοι δέκα, από τότε που μια ομά­δα παι­διών έφυ­γαν από τα σπί­τια τους, από δια­φο­ρε­τι­κά σημεία της Ελλά­δας, με σκο­πό να παρα­κο­λου­θή­σουν τις σπου­δές τους σε κάποιο Πανε­πι­στή­μιο. Τι όμορ­φα χρό­νια!! Τετρά­χρο­νες …δια­κο­πές, πλη­ρω­μέ­νες από τον πατέ­ρα και στο τέλος και πτυ­χίο!!! Πτυ­χίο που μπο­ρεί να μην είχε επαγ­γελ­μα­τι­κά δικαιώ­μα­τα, είχε όμως ένα σκα­σμό προ­ο­πτι­κές για επαγ­γελ­μα­τι­κή απο­κα­τά­στα­ση. Κι αν ήσουν και λίγο επιρ­ρε­πής στο γλεί­ψι­μο και στο ξεπού­λη­μα του επα­να­στα­τι­κού σου παρελ­θό­ντος, τότε μπο­ρού­σες να «δια­πρέ­ψεις» ως δημό­σιος λει­τουρ­γός — υπάλ­λη­λος ή ελεύ­θε­ρος επαγγελματίας.….

Ας πάρου­με όμως τα πράγ­μα­τα με τη σει­ρά. Βρι­σκό­μα­στε στην επο­χή που το ΠΑΣΟΚ μεσου­ρα­νεί. Ο άνε­μος αλλα­γής πνέ­ει από άκρη σε άκρη σ’ όλη τη χώρα. Αμφι­σβη­τεί­ται η παρα­μο­νή μας στην ΕΟΚ, μένουν οι βάσεις που φεύ­γουν κι άλλα όμορ­φα που καλ­λιερ­γούν οι Μαγδα­λη­νές προ­κει­μέ­νου να ξεπου­λή­σουν το πλή­θος στους Ρωμαί­ους. Τα πανε­πι­στή­μια και τα ΤΕΙ της χώρας βράζουν.

Σε κάποιες σχο­λές, το πάνω χέρι το έχει η ΠΑΣΠ, σε κάποιες άλλες η Παν­σπου­δα­στι­κή… Μεγά­λος αγώ­νας διε­ξά­γε­ται μετα­ξύ των φοι­τη­τι­κών παρα­τά­ξε­ων. Τα νέα εξά­μη­να που κατα­φθά­νουν στις σχο­λές, απο­τε­λούν το αντι­κεί­με­νο της παρα­τα­ξια­κής μάχης. Οι εκλο­γές και τα απο­τε­λέ­σμα­τα αυτών, δίνουν τερά­στια χαρά ή θλί­ψη και επι­βε­βαιώ­νουν το επί­πε­δο των προ­σπα­θειών που έκα­νε η κάθε παρά­τα­ξη για να προ­σεγ­γί­σει όλο και μεγα­λύ­τε­ρο μέρος νέων φοιτητών.

Είναι η επο­χή όπου η ΚΝΕ έχει ανοί­ξει τις πύλες της και δέχε­ται στα σπλά­χνα της κάθε νέο που δηλώ­νει πως απο­δέ­χε­ται την υπε­ρο­χή της ιδε­ο­λο­γί­ας της. Είναι η επο­χή (για όποιον Κνί­τη της επο­χής εκεί­νης τυχαί­νει να δια­βά­ζει αυτές τις γραμ­μές), που βρι­σκό­μα­στε ένα βήμα πριν την «επα­νά­στα­ση»… (Και όπως ήταν φυσι­κό, περ­νά­νε από εκεί ΚΑΙ όλοι όσοι σήμε­ρα κατέ­χουν κυβερ­νη­τι­κά και συν­δι­κα­λι­στι­κά πόστα.)

Στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του 1989, παρό­τι η ΝΔ προη­γεί­ται σε ποσο­στά του ΠΑΣΟΚ, δεν κατα­φέρ­νει να σχη­μα­τί­σει κυβέρ­νη­ση. Λίγο νωρί­τε­ρα έχει δημιουρ­γη­θεί ο Συνα­σπι­σμός της αρι­στε­ράς και της προ­ό­δου, ως εκλο­γι­κή συμ­μα­χία του ΚΚΕ και της ΕΑΡ. Με τον κίν­δυ­νο να παρα­γρα­φούν τα σκάν­δα­λα της δια­κυ­βέρ­νη­σης του ΠΑΣΟΚ και ιδιαί­τε­ρα το σκάν­δα­λο Κοσκω­τά που συγκλο­νί­ζουν την Ελλά­δα, η ΝΔ και ο Συνα­σπι­σμός, συγκρο­τούν κυβέρ­νη­ση ειδι­κού σκο­πού. Το νέο κυβερ­νη­τι­κό σχή­μα, ήταν βρα­χύ­βιο και είχε διπλό στό­χο: τη δρο­μο­λό­γη­ση των δια­δι­κα­σιών της κάθαρ­σης και την προ­ε­τοι­μα­σία αδιά­βλη­των εκλο­γών βάσει του ισχύ­ο­ντος εκλο­γι­κού νόμου. Αυτήν ακρι­βώς την περί­ο­δο συντε­λεί­ται και η πτώ­ση των σοσια­λι­στι­κών χωρών και το πέρα­σμά τους στο καπι­τα­λι­στι­κό στρατόπεδο…

Παρ’ όλη την ανα­γκαιό­τη­τα της συγκρό­τη­σης της κυβέρ­νη­σης ειδι­κού σκο­πού, στους κόλ­πους της ΚΝΕ σηκώ­νε­ται θύελ­λα… Η δια­φω­νία της ΚΝΕ με το ΚΚΕ για τη συμ­με­το­χή του στην κυβέρ­νη­ση Τζα­νε­τά­κη είναι τόσο έντο­νη, που τελι­κά οδη­γεί στη διάσπαση…

Πέρα­σαν χρό­νια πολ­λά από τότε. Πάμε όμως να δού­με πού βρί­σκο­νται σήμε­ρα μερι­κοί από τους τότε Κνί­τες. Πολ­λοί από αυτούς, παρέ­μει­ναν πιστοί στην ορθό­τη­τα της νεα­νι­κής τους επι­λο­γής και σήμε­ρα τους συνα­ντάς στις γραμ­μές του κόμ­μα­τος, στα ταξι­κά σωμα­τεία, να υπε­ρα­σπί­ζο­νται τα επα­να­στα­τι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά του ΚΚΕ και να δίνουν τη μάχη τους για την τελι­κή νίκη του προ­λε­τα­ριά­του. Άλλοι πάλι, ίσως οι περισ­σό­τε­ροι, πήγαν στα σπί­τια τους, μούν­τζω­σαν την νεα­νι­κή τους επι­λο­γή και συνέ­χι­σαν τη ζωή τους από το σημείο όπου την είχαν αφή­σει… Υπάρ­χουν όμως κι εκεί­νοι οι οποί­οι είχαν τις έντο­νες δια­φο­ρές τους με τη γραμ­μή του κόμ­μα­τος και επέ­λε­ξαν να φτιά­ξουν νέους πολι­τι­κούς φορείς ή να εντα­χθούν σε άλλους της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής αρι­στε­ράς. Μέσα στην ενδιά­με­ση 20ετή και πλέ­ον περί­ο­δο (από το τότε στο σήμε­ρα), μύδροι εξα­πο­λύ­θη­καν και εξα­πο­λύ­ο­νται διά στό­μα­τος ΝΑΡι­τών και άλλων δια­φω­νού­ντων κατά του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ απο­τε­λού­σε και απο­τε­λεί γι αυτούς το κόκ­κι­νο πανί. Τα χρό­νια της «ευη­με­ρί­ας», σύμ­φω­να πάντα με τις ατο­μι­κές προ­σπά­θειες, δυνα­τό­τη­τες, γνω­ρι­μί­ες και ξεπού­λη­μα ενί­ο­τε του αρι­στε­ρού παρελ­θό­ντος, οι περισ­σό­τε­ροι λίγο έως πολύ κατά­φε­ραν να φτιά­ξουν μια υπο­φερ­τή, ανθρώ­πι­νη ζωή.

Τα πάντα όμως υπό­κει­νται στους νόμους της φύσης και στην κυκλι­κό­τη­τα. Και να σου η κρί­ση… μια κρί­ση τερά­στιων δια­στά­σε­ων και τρα­γι­κών κοι­νω­νι­κών συνε­πειών. Με την εκτί­να­ξη της ανερ­γί­ας, βρέ­θη­καν στο δρό­μο εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες εργα­ζό­με­νοι. Επι­χει­ρή­σεις έκλει­σαν ή απει­λού­νται με κλεί­σι­μο το επό­με­νο άμε­σο χρο­νι­κό διά­στη­μα. Η φορο­λο­γία έχει αγγί­ξει το θεό, κάθε σπί­τι απο­τε­λεί και μια τρα­γω­δία… Αυτή είναι λίγο πολύ η καθη­με­ρι­νό­τη­τα στην πλειο­ψη­φία των κατοί­κων αυτού του τόπου, αρι­στε­ρών και δεξιών κατα­βο­λών. Ας αφή­σου­με όμως εκεί­νους που ουδέ­πο­τε αντι­λή­φθη­καν τι πρε­σβεύ­ει η αρι­στε­ρά κι ας εστιά­σου­με στους άλλους, τους «δικούς» μας… Κι εδώ προ­τεί­νω να περά­σου­με μια βόλ­τα μπρο­στά από τον καθρέ­φτη μας και αφού αφή­σου­με στην άκρη τους εγω­ι­σμούς και τις ψευ­το­δι­καιο­λο­γί­ες μας, ας κάνου­με μια κου­βέ­ντα με τον εαυ­τό μας, με ειλι­κρί­νεια. Έτσι κι αλλιώς μόνοι μας είμα­στε, κανείς δε μας ακού­ει, σε κανέ­ναν δεν έχου­με να υπε­ρα­σπι­στού­με τίπο­τε… Ποιος φταί­ει που χάθη­κε η δου­λειά μας ή το ότι σήμε­ρα απα­σχο­λού­μα­στε για 400ευρώ; Ποιος φταί­ει που χάσα­με το δικαί­ω­μα στην εργα­σία και αντί αυτής σήμε­ρα μιλά­με για απα­σχό­λη­ση; Ποιος φταί­ει που δε βρί­σκου­με έναν για­τρό να μας δώσει μια θερα­πεία για απλά προ­βλη­μα­τά­κια υγεί­ας; (για τα μεγά­λα, δεν θα τολ­μή­σω καν να θέσω θέμα…) Ποιος φταί­ει που ενώ λιώ­σα­με στη δου­λειά για να πλη­ρω­θούν τα φρο­ντι­στή­ρια των παι­διών, σήμε­ρα δεν έχου­με χρή­μα­τα για να τα στεί­λου­με να σπου­δά­σουν σε μια άλλη πόλη, πέραν αυτής της κατοι­κί­ας μας; Ποιος φταί­ει που κάθο­νται τρεις τρεις οι νέοι στα καφέ κι ενώ δια­θέ­τουν από έξι μετα­πτυ­χια­κά και τρία διδα­κτο­ρι­κά, συνε­χί­ζουν να πίνουν καφέ μη έχο­ντας τίπο­τε άλλο να κάνου­νε; Ποιος φταί­ει που τα παι­διά των περισ­σό­τε­ρων από εμάς, που γονα­τί­σα­με για να τα ανα­στή­σου­με και να τα σπου­δά­σου­με, ανα­γκά­ζο­νται να φύγουν μετα­νά­στες για ένα καλύ­τε­ρο μέλ­λον, μια δου­λειά με κάποιες απο­δο­χές, ένα έτοι­μο, άρτια εκπαι­δευ­μέ­νο επι­στη­μο­νι­κό προ­σω­πι­κό, να εγκα­τα­λεί­πει τη χώρα για να πάει σκλα­βά­κι σε κάποια πολυ­ε­θνι­κή; Ποιος φταί­ει που ενώ μας γέμι­σαν τα μυα­λά με τις ευκαι­ρί­ες που προ­σφέ­ρει ο καπι­τα­λι­σμός, είδα­με τα παι­διά μας ή εκεί­να του γεί­το­να να ερω­το­τρο­πούν με τον θάνα­το των ναρ­κω­τι­κών; Ποιος φταί­ει που δεν έχου­με συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις, που μας παίρ­νει το σπί­τι η τρά­πε­ζα, που στέλ­νου­με τα μωρά μας πει­να­σμέ­να στο σχο­λείο, που αντι­κρί­ζου­με παντού επαί­τες και εξα­θλιω­μέ­νους μετα­νά­στες; Ποιος φταί­ει που μπή­κε η ναζι­στι­κή χρυ­σή αυγή στη βου­λή; Ποιος φταί­ει για τη δρά­ση της μέσα στα σώμα­τα ασφα­λεί­ας; Ποιος φταί­ει που οι φυλα­κές είναι γεμά­τες “εγκλη­μα­τί­ες”; Ποιος φταί­ει που η τηλε­ό­ρα­ση από το πρωί ως το βρά­δυ ταΐ­ζει με σκου­πί­δια τον κόσμο και απο­κοι­μί­ζει συνει­δή­σεις; Ποιος φταί­ει που δεν μπο­ρού­με να προ­σεγ­γί­σου­με ένα βιβλίο λόγω κόστους; Ποιος φταί­ει που κι αν ακό­μη το δανει­στού­με το βιβλίο, δεν έχου­με ούτε χρό­νο ούτε κου­ρά­γιο να το δια­βά­σου­με; Ποιος, ποιος ‚ποιος, ποιος, ποιος;;; Μπο­ρείς εσύ να απα­ντή­σεις;;; Πρό­σε­ξε… είσαι μόνος με τον εαυ­τό σου… Παρ’ όλα αυτά θα χρεια­στείς περίσ­σια δύνα­μη για να παρα­δε­χτείς πως όλη σου τη ζωή την πέρα­σες παρα­πλα­νη­μέ­νος… Πως όσο αυτή τσού­λα­γε υπο­φερ­τά, εσύ κρυ­βό­σουν πίσω από ένα αρι­στε­ρό, σοφι­στι­κέ άλλο­θι… πιο προ­ω­θη­μέ­νο, πιο προ­ο­δευ­τι­κό, πιο ανέ­ντα­χτο, μακριά από τα μαντριά των προ­βά­των.… Θα χρεια­στεί να παρα­δε­χθείς πως υπήρ­χαν κάποιοι που σε καλού­σαν να πάρεις μέρος στα συν­δι­κα­λι­στι­κά σου όργα­να, για να ανα­τρα­πεί η σαπί­λα και ο κυβερ­νη­τι­κός συν­δι­κα­λι­σμός. Θα ανα­γκα­στείς να παρα­δε­χθείς πως υπήρ­χαν κάποιοι που σε καλού­σαν να ενώ­σεις τη φωνή σου σε κινη­το­ποι­ή­σεις, απερ­γί­ες, περι­φρου­ρή­σεις. Πως ήταν και είναι χρέ­ος σου να αντι­στα­θείς έστω και τώρα μαζί με το οργα­νω­μέ­νο λαϊ­κό κίνη­μα. Πως είναι πια και­ρός να δεις και να πεις την αλή­θεια πρώ­τα στον εαυ­τό σου και μετά στους γύρω σου, πως έκα­νες λάθος, πως δε φταί­ει το ΚΚΕ που δε σου έλυ­σε τα προ­βλή­μα­τα. Πως στην ουσία ποτέ δε νοιά­στη­κες, σου άρε­σε όμως να ταΐ­ζεις τον εγω­ι­σμό σου, πως αυτοί είναι μ…, άσχε­τοι, απο­λι­θώ­μα­τα, ξεπε­ρα­σμέ­νοι, καθι­σμέ­νος σε μια γωνιά και πετώ­ντας πέτρες σε κεί­νους που πάλευαν να μη χαθεί το όποιο κίνη­μα… Θέλει κου­ρά­γιο φίλε μου και τσα­γα­νό να πεις την αλή­θεια, κύρια στον εαυ­τό σου… Φύγε τώρα από τον καθρέ­φτη, γύρ­να στη σκλη­ρή καθη­με­ρι­νό­τη­τα, αντί­κρι­σε όσα εδώ και πέντε χρό­νια αντι­κρί­ζεις και απά­ντη­σε σε ένα τελευ­ταίο ερώ­τη­μα. Θα συνε­χί­ζεις να ψάχνεις τον ένο­χο γύρω σου ή θα παρα­δε­χτείς και θα ανα­λά­βεις την ευθύ­νη σου;;;

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο