Είμαι μια μαθήτρια του 21ου αιώνα… δύο, δώδεκα, σαράντα, εκατό, χιλιάδες!

Στην κατά­στα­ση που βιώ­νουν οι μαθη­τές όλον αυτόν τον και­ρό ανα­φέ­ρε­ται σε επι­στο­λή της που δημο­σιεύ­ε­ται στο mathites.gr, μία μαθή­τρια από την Και­σα­ρια­νή.

«Είμαι μια μαθήτρια/τής που ζει στον 21ο αιώνα.
Που πάει Δημο­τι­κό, Γυμνά­σιο, Λύκειο, που μένει σε μια οποια­δή­πο­τε πόλη της Ελλάδας.
Οι γονείς μου είναι άνερ­γοι και η μητέ­ρα μου ή ο πατέ­ρας μου σε αναστολή.
Μια μαθήτρια/της που φοβά­ται καθη­με­ρι­νά για τους δικούς της ανθρώ­πους. Είμαι μια μαθήτρια/της που έχει πολ­λά όνει­ρα ακό­μα για το μέλ­λον της, θέλω να σπου­δά­σω σε μια σχο­λή που να με ενδια­φέ­ρει και όχι να φοβά­μαι για τα απο­τε­λέ­σμα­τα των Πανελ­λη­νί­ων της Γ’ Λυκεί­ου, αφού το σχο­λείο έχει γίνει ένα εξε­τα­στι­κό κέντρο.
Κάνω μάθη­μα από τον υπο­λο­γι­στή μου ή στη χει­ρό­τε­ρη περί­πτω­ση από το κινη­τό μου. Ανα­γκά­ζο­μαι να πηγαί­νω σε σπί­τια φίλων μου για να κάνω το μάθη­μά μου, δια­κιν­δυ­νεύ­ο­ντας την υγεία της οικο­γέ­νειας μου τη δικιά μου, των φίλων και των οικο­γε­νειών τους, επει­δή οι γονείς μου δεν κατά­φε­ραν να πλη­ρώ­σουν το λογα­ρια­σμό του internet στο σπί­τι μου.
Πηγαί­νω στο χώρο του σχο­λεί­ου ώστε να κατα­φέ­ρω να βρω μια συσκευή ή να έχω Internet για να μπω στο μάθη­μά μου και στο δρό­μο για το σχο­λείο με στα­μα­τά­νε οι αστυ­νο­μι­κοί και μου κόβουν κλή­ση ενώ την ίδια στιγ­μή οι γονείς μου δυσκο­λεύ­ο­νται να μου προ­σφέ­ρουν ένα πιά­το φαΐ.
Aργό­τε­ρα όταν θα έρθει η ώρα του μεση­με­ρια­νού φαγη­τού, να τους κοι­τά­ξω στα μάτια και να τους πω ότι τα μαθή­μα­τα κυλούν φυσιο­λο­γι­κά ενώ οι συμ­μα­θη­τές μου και εγώ πνι­γό­μα­στε από την απο­κρου­στι­κή κατά­στα­ση των μαθη­μά­των στην καραντίνα.

Είμαι αυτή η μαθήτρια/τής που έξω από το εφε­τείο φώνα­ζα “Οι ναζί στη φυλα­κή” βλέ­πο­ντας τη μητέ­ρα του Παύ­λου Φύσ­σα να φωνά­ζει για τη δικαί­ω­ση του νεκρού γιού της.
Είμαι η μαθήτρια/τής που έκα­να κατα­λή­ψεις στα σχο­λεία, κατέ­βη­κα στο δρό­μο να φωνά­ξω και να αγω­νι­στώ για τα μέτρα ασφα­λεί­ας στα σχο­λεία, όταν την ίδια στιγ­μή συνάν­θρω­ποι μου χάνα­νε τη ζωή τους στις ελά­χι­στες ΜΕΘ των νοσο­κο­μεί­ων όπου είχε δώσει το σύστη­μα επει­δή κοστί­ζουν αλλά μια ανθρώ­πι­νη ζωή όχι.
Η μαθήτρια/τής που κατέ­βη­κε στους δρό­μους να αγω­νι­στεί για τις ελλεί­ψεις των καθη­γη­τών σε βασι­κά μαθή­μα­τα σε πολ­λά σχο­λεία όλης της χώρας όταν την ίδια στιγ­μή χιλιά­δες καθη­γη­τές ήταν άνερ­γοι, η μαθήτρια/τής που κατέ­βη­κε στους δρό­μους για να αγω­νι­στεί για τις απο­φά­σεις του υπουρ­γεί­ου όπου δεν είχε λεφτά για να κάνει τεστ στους καθη­γη­τές και στο προ­σω­πι­κό των σχο­λεί­ων αλλά του περίσ­σευαν κάποια δισε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ για τις αγο­ρές των NATOι­κών δαπανών.
Η μαθήτρια/τής που όταν κατέ­βη­κε να δια­μαρ­τυ­ρη­θεί με τους συμ­μα­θη­τές της στους δρό­μους νιώ­σα­με την αγά­πη της κυβέρ­νη­σης που μας αντι­με­τώ­πι­ζαν σαν να είμα­στε φυγά­δες ή εγκλη­μα­τί­ες απο­κα­λώ­ντας μας υπο­κι­νού­με­νος, αρνη­τές της μάσκας, κακο­μα­θη­μέ­να και αλή­τες, οι αστυ­νο­μι­κοί ψάχνα­νε τις τσά­ντες μας και η κυβέρ­νη­ση μας υπο­δε­χό­ταν με χημι­κά και βία στέλ­νο­ντας τα ΜΑΤ σε ανή­λι­κα παι­διά, λες και μια πορεία, ένα συλ­λα­λη­τή­ριο με μάσκες και απο­στά­σεις είναι κάτι παρά­νο­μο, στε­ρώ­ντας από τους μαθη­τές το δικαί­ω­μα της διαμαρτυρίας.

Για­τί βέβαια τους πονά­ει και φοβού­νται όταν αντι­λαμ­βά­νο­νται ότι ο κόσμος παίρ­νει χαμπά­ρι ότι μας κόβουν τα φτε­ρά, ότι το φίδι που μας έδε­σαν στο λαι­μό, σφίγ­γο­ντας μας το λαρύγ­γι, εμπο­δί­ζο­ντας μας να φωνά­ξου­με για τη χυδαία αυτήν κατά­στα­ση, αρχί­ζει να χαλα­ρώ­νει, σπά­με τα δεσμά μας.
Το υπουρ­γείο πιστεύ­ει ότι οι μαθη­τές το μόνο που κάνουν είναι να βλέ­πουν Netflix και να κάνουν αναρ­τή­σεις στο Instagram, ότι είναι μηχα­νές που τις ρυθ­μί­ζεις να πηγαί­νουν κάθε μέρα σχο­λείο και στις δρα­στη­ριό­τη­τες τους χωρίς να δια­μαρ­τύ­ρο­νται για την τρα­γι­κή κατά­στα­ση της κοινωνίας.
Εγώ λοι­πόν που είμαι μια καθη­με­ρι­νή μαθή­τρια και πάνω από όλα άνθρω­πος σας λέω το εξής: κανέ­νας μαθη­τής δεν είναι μόνος στο δρό­μο της αλλα­γής του άδι­κου κόσμου, είμα­στε πολ­λοί και είμα­στε παντού. Για αυτό σας καλώ να αγω­νι­στεί­τε για τα δικαιώ­μα­τα σας, βγεί­τε στους δρό­μους φωνάξ­τε και διεκ­δι­κή­στε τη ζωή που μας αξί­ζει χωρίς φόβο.

Μου λένε ότι για αυτήν την κατά­στα­ση φταίω εγώ με έδει­χναν με το δάχτυ­λο. Ε όχι λοι­πόν κύριε Μητσο­τά­κη, κυρία Κερα­μέ­ως σας ενη­με­ρώ­νω ότι δεν φταίω εγώ. Εγώ μένω σπίτι.

Το σχο­λι­κό έτος αυτό ήταν πολύ ξεχω­ρι­στό για­τί δεν έμα­θα ακρι­βώς Μαθη­μα­τι­κά, Ιστο­ρία, δεν έμα­θα ακρι­βώς Αρχαία, Λογο­τε­χνία, Φυσι­κή, Χημεία, Βιο­λο­γία αλλά έμα­θα τι είναι η κατα­στο­λή, το κέρ­δος και το κόστος, η αδια­φο­ρία αλλά και ο αγώ­νας, η συλ­λο­γι­κό­τη­τα και ο συντονισμός.

Είμαι μια μαθήτρια/τής που αγω­νιά. Αγω­νιά για το αν και πότε θα μπο­ρέ­σει να ξανα­κά­νει φυσιο­λο­γι­κό μάθη­μα, για το αν θα μορ­φω­θεί αυτή και όλοι οι συμ­μα­θη­τές της, για το αν θα είναι ασφα­λής στο σχο­λείο της, για το πως θα κρι­θεί για τις επι­δό­σεις της φέτος.

Γιατί ο δρόμος είναι μακρύς αλλά ο αγώνας μας δίκαιος.
Είμαι μια μαθήτρια/τή, δύο, δώδεκα, σαράντα, εκατό, χιλιάδες.

Φ.Γ. 2^ο Γυμνά­σιο Καισαριανής»