Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Είμαστε σίγουροι πως «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του…»;

Σχο­λιά­ζει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Φανέ­λες με μηνύ­μα­τα αλλη­λεγ­γύ­ης φόρε­σαν οι παί­χτες της Γαλα­τά Σεράι στο χτε­σι­νό αγώ­να με την ΑΕΚ και πανό αλλη­λεγ­γύ­ης σήκω­σαν οι φίλα­θλοι στις εξέ­δρες. Ένα εξ αυτών ανέ­γρα­φε το γνω­στό εφυο­λό­γη­μα των Εξαρ­χεί­ων «Το Αιγαίο ανή­κει στα ψάρια του», το οποίο υπο­τί­θε­ται εκφρά­ζει μια δήθεν ειρη­νό­φι­λη διά­θε­ση των δύο λαών, μα καμία σχέ­ση δεν έχει με το αίτη­μα αμφό­τε­ρων των λαών για ειρη­νι­κή συνύπαρξη. 

Αντι­θέ­τως, στην επο­χή του ιμπε­ρια­λι­σμού το Αιγαίο δεν «ανή­κει στα ψάρια του», αλλά στους νεκρούς του, σημε­ρι­νά και αυρια­νά θύμα­τα ιμπε­ρια­λι­στι­κών σχε­δια­σμών και επεμβάσεων.

Είναι άλλο πράγ­μα ο κοι­νός δρό­μος των λαών (χωρίς τα αφε­ντι­κά τους), μια θάλασ­σα που ενώ­νει δύο λαούς κι άλλο πράγ­μα ένα «οικό­πε­δο» που ορέ­γο­νται πολ­λοί και διευ­θέ­τη­ση του όλου ζητή­μα­τος (ενερ­γεια­κοί πόροι — αμφι­σβη­τή­σεις κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των κλπ), με βάση τους σύγ­χρο­νους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς και καταμερισμούς.

Όταν το ΝΑΤΟ και η Frontex  και ο αμε­ρι­κα­νι­κός στό­λος αλω­νί­ζουν στο Αιγαίο, όταν ΝΑΤΟ και Ευρω­παϊ­κή Ενω­ση δεν ανα­γνω­ρί­ζουν θαλάσ­σια σύνο­ρα, το Αιγαίο δεν «ανή­κει στα ψάρια του».

Όταν η ελλη­νο­τουρ­κι­κή στρα­τιω­τι­κή συν­δια­χεί­ρι­ση και η συνεκ­με­τάλ­λευ­ση των πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πηγών, προς όφε­λος της ελλη­νι­κής και της τουρ­κι­κής αστι­κής τάξης, συνο­λι­κά των μονο­πω­λί­ων, βρί­σκο­νται στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη, το Αιγαίο δεν «ανή­κει στα ψάρια του»

Όταν απει­λού­νται κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα της χώρας στο Αιγαίο, όταν αμφι­σβη­τού­νται συν­θή­κες που εξα­σφα­λί­ζουν την ειρη­νι­κή συνύ­παρ­ξη των λαών, τότε το Αιγαίο δεν «ανή­κει στα ψάρια του».

Οι λαοί δεν έχουν τίπο­τα να χωρί­σουν μετα­ξύ τους και έχουν απο­δεί­ξει ότι μπο­ρούν να συνυ­πάρ­ξουν ειρη­νι­κά ενώ πάντο­τε μοι­ρά­ζο­νταν και μοι­ρά­ζο­νται κοι­νά βάσα­να. Θύμα­τα και οι δύο εκμε­τάλ­λευ­σης και έρμαιο των ιμπε­ρια­λι­στι­κών ανταγωνισμών. 

Η ειρη­νι­κή συνύ­παρ­ξη των δύο λαών χωρίς αλυ­τρω­τι­σμούς και εντά­σεις είναι το ζητού­με­νο και αυτό μπο­ρεί να κερ­δη­θεί, με σύσφιγ­ξη της αλλη­λεγ­γύ­ης μετα­ξύ των δύο λαών και έντα­ση της αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κής πάλης ώστε να μπουν εμπό­διο σε επι­κίν­δυ­νους σχε­δια­σμούς που προ­μη­νύ­ουν τα χει­ρό­τε­ρα και γα τους δύο λαούς.

Κάπο­τε θα καταρ­γη­θούν τα σύνο­ρα, κάπο­τε θα καταρ­γη­θεί η έννοια των κυριαρ­χι­κών δικαιωμάτων,θα τα καταρ­γή­σουν οι λαοί. Κάπο­τε η εκμε­τάλ­λευ­ση των φυσι­κών πόρων θα γίνε­ται προς όφε­λος των λαών, θα το επι­βά­λουν οι λαοί. Τότε το Αιγαίο θα ανή­κει στα ψάρια του. Τότε οι λαοί θα απο­λαμ­βά­νουν αμέ­ρι­μνα τη θάλασ­σα ένθεν κακεί­θεν του Αιγαίου.

_________________________________________________________________________________________________________

Ηρακλής Κακαβάνης —  Δημοσιογράφος — Συγγραφέας. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Από το 1991 έως το 2013 εργάστηκε στον Ριζοσπάστη. Από το 2013 αρθρογραφεί σε διαδικτυακά Μέσα. Από το 2010 συνεργάτης του περιοδικού «Θέματα Παιδείας».
Facebook
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο