«Εγώ Αη Στράτη δεν φοβάμαι, είναι κι αυτή μια ελληνική γωνιά…»

«Απ’ τα μου­ντρού­μια και απ’ την εξορία,
νέα του κόσμου ξεκι­νά η Ιστορία…»
— Κώστας Βάρ­να­λης, 1935.

«Ένα τοπό­ση­μο διχα­σμού και δοκι­μα­σί­ας». Έτσι χαρα­κτή­ρι­σε ο πρω­θυ­πουρ­γός Κ. Μητσο­τά­κης τον Άη Στρά­τη κατά την διάρ­κεια επί­σκε­ψής του στο νησί ανή­με­ρα των Θεοφανείων.

Προ­κει­μέ­νου να «ξορ­κί­σει» την ιστο­ρία, ο κ. Μητσο­τά­κης προ­τί­μη­σε να εκστο­μί­σει μια ανι­στό­ρη­τη μπούρ­δα προ­σβάλ­λο­ντας τη μνή­μη χιλιά­δων ανθρώ­πων, αγω­νι­στών-κομ­μου­νι­στών, που εξο­ρί­στη­καν, φυλα­κί­στη­καν και βασα­νί­στη­καν από την αστι­κή τάξη και το κρά­τος της. Την ίδια τάξη τα συμ­φέ­ρο­ντα της οποί­ας πολι­τι­κός εκπρό­σω­πος είναι σήμε­ρα ο Κ. Μητσο­τά­κης και το κόμ­μα του.

Το νησί που ο πρω­θυ­πουρ­γός απο­κά­λε­σε «τοπό­ση­μο διχα­σμού» ήταν – όπως η Μακρό­νη­σος, η Γυά­ρος, η Λέρος, κλπ- ένα ελλη­νι­κό «Ντα­χά­ου» στο οποίο μαρ­τύ­ρη­σαν χιλιά­δες αγω­νι­στές του λαού. Από την δεκα­ε­τία του 1920 μέχρι το 1962, ο Άη Στρά­της ποτί­στη­κε με το αίμα ανθρώ­πων, πραγ­μα­τι­κών ηρώ­ων, που αγω­νί­ζο­νταν για να ξημε­ρώ­σουν καλύ­τε­ρες μέρες για τον τόπο.

Που δεν υπο­τάσ­σο­νταν στους «εθνι­κούς στό­χους» που όρι­ζαν τα συμ­φέ­ρο­ντα της άρχου­σας αστι­κής τάξης. Που το «έγκλη­μα» τους ήταν ότι ήταν «κομ­μου­νι­στές» και πάλευαν για δικαιο­σύ­νη, ειρή­νη και του λαού το ψωμί.

Ανά­με­σα στους χιλιά­δες που εξο­ρί­στη­καν στο νησί ήταν άνθρω­ποι των γραμ­μά­των και των τεχνών, όπως οι ποι­η­τές Κώστας Βάρ­να­λης, Γιάν­νης Ρίτσος, Τάσος Λει­βα­δί­της, οι λογο­τέ­χνες Μενέ­λα­ος Λου­ντέ­μης και Θέμος Κορ­νά­ρος, οι ηθο­ποιοί Μάνος Κατρά­κης και Τζα­βα­λάς Καρού­σος, ο στρα­τη­γός του ΕΛΑΣ Στέ­φα­νος Σαρά­φης και άλλοι. Υπο­λο­γί­ζε­ται ότι στην Ιστο­ρία του στρα­το­πέ­δου πάνω από 10.000 άντρες, γυναί­κες και μικρά παι­διά εξο­ρί­στη­καν εκεί.

Ο μόνος «διχα­σμός» στον Άη Στρά­τη ήταν αυτός μετα­ξύ της ανθρω­πιάς και της κτη­νω­δί­ας, μετα­ξύ της γεναιό­τη­τας των εξό­ρι­στων αγω­νι­στών και της βαρ­βα­ρό­τη­τας των δήμιων τους.

Αλλά, προ­φα­νώς, όλα αυτά είναι «ψιλά γράμ­μα­τα» για τον Κ. Μητσο­τά­κη και την κυβερ­νώ­σα παρά­τα­ξη, στην οποία πρω­το­στα­τούν τέως πρω­το­πα­λή­κα­ρα του ΛΑ.Ο.Σ, υμνη­τές του φασί­στα Μετα­ξά και της απρι­λια­νής Χού­ντας, ακρο­δε­ξιοί λύκοι που φόρε­σαν την φιλε­λεύ­θε­ρη «προ­βιά». Πρό­κει­ται για την ίδια παρά­τα­ξη της οποί­ας στε­λέ­χη παρευ­ρί­σκο­νταν, μέχρι πρό­τι­νος, στις φασι­στι­κές «γιορ­τές» μίσους στο Γράμ­μο και το Βίτσι. Της οποί­ας πρω­το­κλασ­σά­το στέ­λε­χος και σημε­ρι­νός πρό­ε­δρος της Βου­λής (Κ. Τασιού­λας) δήλω­σε δημό­σια ότι «ο Μπε­λο­γιάν­νης δεν αγω­νί­στη­κε για τη δημοκρατία».

Οι δηλώ­σεις του πρω­θυ­πουρ­γού στον Άη Στρά­τη είναι ενδει­κτι­κές του φόβου της αστι­κής τάξης για την ιστο­ρι­κή αλή­θεια. Αυτήν φοβού­νται και προ­σπα­θούν να «ξορ­κί­σουν» και να την «στρογ­γυ­λέ­ψουν» με κάθε τρό­πο, ακό­μη κι’ αν αυτό απαι­τεί να την ποδο­πα­τή­σουν, να την ξεσκί­σουν και να τη βιά­σουν απροκάλυπτα.

Όμως τίπο­τα δεν σβή­νε­ται και τίπο­τα δεν ξεχνιέ­ται. Και αν η άρχου­σα τάξη και το πολι­τι­κό της προ­σω­πι­κό τρέ­μει τη νέμε­ση της ιστο­ρί­ας, ο λαός ξέρει: «Εγώ Αη Στρά­τη δεν φοβά­μαι, είναι κι αυτή μια ελλη­νι­κή γωνιά…».