Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΕΕΤΕ: Να παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να μην κλείσει η Αλκυονίδα

Έκκλη­ση προς την πολι­τι­κή ηγε­σία να πάρει τα απα­ραί­τη­τα και κατε­πεί­γο­ντα μέτρα για να μην κλεί­σει ο ιστο­ρι­κός κινη­μα­το­γρά­φος «Αλκυο­νί­δα» στην οδό Ιου­λια­νού 42, στην Αθή­να απευ­θύ­νει το ΔΣ του Επι­με­λη­τη­ρί­ου Εικα­στι­κών Τεχνών Ελλάδας.

Το ΕΕΤΕ σημειώνει:

«Η “Αλκυο­νί­δα” από το 1969, στην οδό Ιου­λια­νού, έγι­νε πολύ γρή­γο­ρα το κέντρο του ενδια­φέ­ρο­ντος του κινη­μα­το­γρα­φό­φι­λου κοι­νού, και σφρά­γι­σε μια ολό­κλη­ρη επο­χή, με τις επι­λεγ­μέ­νες κινη­μα­το­γρα­φι­κές προ­βο­λές, που έφε­ραν στο κοι­νό ό,τι πιο προ­ο­δευ­τι­κό και και­νο­τό­μο είχε να προ­σφέ­ρει η σύγ­χρο­νη κινηματογραφία.

Η “Αλκυο­νίς” δεν πρό­βα­λε μόνο ται­νί­ες από τα τότε γνω­στά γρα­φεία εισα­γω­γής και δια­νο­μής ται­νιών, αλλά έκα­νε εισα­γω­γή και η ίδια σε ται­νί­ες, που θα προ­ο­ρί­ζο­νταν για απο­κλει­στι­κή προ­βο­λή στην αίθου­σα της. Έτσι, το νεό­τε­ρο αθη­ναϊ­κό κοι­νό γνω­ρί­ζει τον Αϊζεν­στάιν από τις ται­νί­ες “Ιβάν ο Τρο­με­ρός”, “Αλέ­ξαν­δρος Νιέφ­σκι” που προ­βάλ­λο­νται για πρώ­τη φορά, τον Μίκλος Γιάν­τσο στις ται­νί­ες “Νικη­μέ­νοι”, “Ο ήχος της σιω­πής”, τον Ναγκί­σα Οσί­μα με την “Τελε­τή” και άλλους σπου­δαί­ους σκη­νο­θέ­τες, άγνω­στους όμως στο κοι­νό της πρω­τεύ­ου­σας, καθώς και σημα­ντι­κές ται­νί­ες του αμε­ρι­κα­νι­κού κινη­μα­το­γρά­φου, με αφιε­ρώ­μα­τα στο γου­έ­στερν, στον Ελία Καζάν, στο φιλμ νουάρ κ.α… Εκεί κατ’ απο­κλει­στι­κό­τη­τα προ­βλή­θη­κε το 1971 η “Ανα­πα­ρά­στα­ση” του Θ. Αγγε­λό­που­λου, που έφτα­σε τα 11.000 εισι­τή­ρια μόνο την πρώ­τη εβδο­μά­δα προ­βο­λής της. Σημα­ντι­κά κινη­μα­το­γρα­φι­κά γεγο­νό­τα απο­τέ­λε­σαν οι προ­βο­λές ελλη­νι­κών ται­νιών, με αντι­συμ­βα­τι­κή γρα­φή και περιε­χό­με­νο, ως σχε­δόν πολι­τι­κή πρά­ξη απέ­να­ντι στη δικτα­το­ρία πυρο­δο­τώ­ντας ένα κλί­μα έντο­να αντι­δι­κτα­το­ρι­κό, εντός της αίθουσας.

Με την πτώ­ση της Χού­ντας και την υπο­χώ­ρη­ση της αυστη­ρής λογο­κρι­σί­ας η “Αλκυο­νί­δα” προ­βάλ­λει το σύνο­λο σχε­δόν της πρω­το­πο­ρί­ας του Σοβιε­τι­κού κινη­μα­το­γρά­φου. Αϊζεν­στάιν, Μπου­τόβ­κιν, Ντοβ­ζέν­κο κ.ά. παράλ­λη­λα με την παρου­σί­α­ση των νέων τάσε­ων του παγκό­σμιου κινηματογράφου.

Όμως στις αρχές του ’90, η πολι­τι­κή σχε­τι­κά με τη δια­νο­μή αλλά­ζει και η Αλκυο­νί­δα αδυ­να­τεί πλέ­ον να προ­βά­λει τις ται­νί­ες που θέλει, με κόστος το κλεί­σι­μό της.

Ξανά­νοι­ξε μετά από είκο­σι τρία χρό­νια από τη Νew Star, πατώ­ντας πάνω στα ίδια βήμα­τα της ιστο­ρι­κής της ξεχω­ρι­στής δια­δρο­μής. Μάλι­στα με την ανα­καί­νι­σή της απο­κα­λύ­φθη­κε μέσα στην αίθου­σα προ­βο­λής, και ένα ιδιαί­τε­ρο έργο τέχνης, ένα σημα­ντι­κό δια­κο­σμη­τι­κό ανά­γλυ­φο μήκους 60 μέτρων του δια­κε­κρι­μέ­νου γλύ­πτη Δημή­τρη Αρμα­κόλ­λα που δεν βρί­σκε­ται πια στη ζωή.

Θεω­ρού­με ότι η “Αλκυο­νί­δα” είναι χώρος δεμέ­νος με την πορεία της ελεύ­θε­ρης σκέ­ψης στη σύγ­χρο­νη Ελλά­δα και με το λαϊ­κό κίνη­μα, και σημα­το­δο­τεί τις καλύ­τε­ρες στιγ­μές της κινη­μα­το­γρα­φι­κής δημιουρ­γί­ας, μακριά και έξω από την άλω­ση της κινη­μα­το­γρα­φί­ας από την πολι­τι­στι­κή βιο­μη­χα­νία και τη γυα­λι­στε­ρή κουλ­τού­ρα του σελοφάν.

Καλού­με την πολι­τι­κή ηγε­σία και πρώ­τα — πρώ­τα την υπουρ­γό Πολι­τι­σμού να πάρει όλα εκεί­να τα μέτρα ώστε:

Να χαρα­κτη­ρι­στεί για πάντα ο ιστο­ρι­κός αυτός χώρος ως “κινη­μα­το­γρά­φος” και να απο­κλει­σθεί κάθε άλλη χρή­ση του χώρου».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο