Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Εθνική αναξιότης», ποίημα του Κώστα Βάρναλη για τη Σφαγή των Καλαβρύτων

kalavrita-varnalis

Εθνι­κή αναξιότης
(Ο Κερα­μει­κός των Ναζήδων)

Σκύ­βε, ραγιά, κατά­χα­μα στη λάσπη
και ξύνε τ’ άρβυ­λά σου με τα νύχια.
Κι όσο βαστάς, γενού μικρός. Και τρέμε,
σαν περ­νάς το μαρ­μά­ρι­νο κατώφλι.

Και πέτα την ψυχή σου στα σκουπίδια,
τ’ αχρεί­α­στο ράκος, αφού χρό­νια τώρα
την ατι­μά­ζουν οι προσκυνημένοι.
Που μπαί­νει εδώ, ψυχή δεν πρέ­πει να ’χει!

Μπρο­στά σου η πιο πλα­τιά του κόσμου πύλη
και μέσα οι δια­λε­μέ­νοι των κριμάτων.
Η Ελλά­δα τούς κου­νά­ει στην αγκα­λιά της,
για­τί χαλά­σαν τα μισά παι­διά της.

Όξω μαύ­ρα, γυμνά τα λίγα δέντρα.
Μέσα λόγ­γος οι πρά­σι­νες οι δάφνες.
Όξω αλυ­σί­δες, θάνα­τος και νύχτα.
Μέσα φως, αρχο­ντιά κι αθανασία.

Αν το χωριό σου κάψα­νε και βιάσαν
πλάι στη σφαγ­μέ­νη μάνα το κοράσι
κι αν κρε­μά­σαν τ’ αγό­ρια σου απ’ το δέντρο
και σένα σε κυνή­γη­σαν οι σφαίρες,

καλό­τυ­χε, που γλί­τω­σες! Και τώρα,
προ­σκύ­να τους, σιγά, μην τους ξυπνήσεις.
Τους σάρω­σε η καρ­διά του παρτιζάνου,
μα πίσω τούς ξανά­φε­ρε ο Γραικύλος.

Κοί­τα! Η Δόξα μονά­χη περπατώντας
«μελε­τά­ει τα λαμπρά τα παλικάρια»
και χαρά­ζει στην πλά­κα τ’ όνο­μά τους.
Κι εσύ δεν έχεις όνο­μα και τάφο! …

Σ’ Ανα­το­λή και Δύση αίμα και φλόγες
από Καλά­βρυ­τα ίσα­με Νταχάου,
και στην αιμα­το­λά­σπη και στη στάχτη
φτύ­νει και ξανα­φτύν’ η προδοσία!

Κάν’ ένα βήμα πίσω! Σε ρωτάνε
τ’ αυτό­μα­τα: «ποιός είσαι;» Μην ξεχάσεις,
«Τούρ­κος» να πεις! Το πιο μεγά­λο κρίμα
να ’σαι Έλλη­νας στη σκλά­βα σου πατρίδα.

Τρο­μά­ρα και ντρο­πή! Σε κυνηγάνε
οι νόμοι των θεών και των ολίγων,
των κυρί­ων τ’ ουρα­νού και γης κι ανθρώπων
Και τιμή σου να ’σαι άτι­μος και δούλος!

Και μάθε το καλά το μάθη­μά σου,
με μάλα­μα γραμ­μέ­νο στον πυλώνα,
ύμνος χρυ­σός τ’ αθά­να­του Πινδάρου:
—«Τιμά­τε οι σκο­τω­μέ­νοι τους φονιάδες!

»Τιμά­τε οι προ­δο­μέ­νοι τους προδότες!
»Τιμά­τε τους χτη­νάν­θρω­πους οι ανθρώποι!
»Διπλα­ρώ­νε­τε κάθε ξένο αλήτη!
»Προ­δί­νε­τε με μάσκα ή χωρίς μάσκα·

»και σκο­τώ­νε­τε μ’ άρμα­τα δικά του
»όσους δεν τον αφή­νουν να ριζώσει!»
Στη σαπί­λα του «ελεύθερου…υποκόσμου»
οι κατα­σά­πιοι μονα­χά πρωτεύουν!

 

(Το ποί­η­μα είναι από τη συλ­λο­γή «Ελεύ­θε­ρος Κόσμος»)

 

Σαν σήμε­ρα 13 Δεκεμ­βρί­ου 1943 έγι­νε το πιο απο­τρό­παιο έγκλη­μα των ναζί στη χώρα μας. Η σφα­γή των Καλαβρύτων

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο