Με τις μελωδίες του «Άξιον Εστί», ενός από τα πλέον εμβληματικά έργα του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη, γέμισε την Παρασκευή η Εθνική Λυρική Σκηνή. Μια βραδιά γεμάτη συγκίνηση και ανάταση…
Το «παρών» έδωσε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσουμπας. Κατά την είσοδο του τον υποδέχθηκαν η πρόεδρος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Βένια Παπαθανασοπούλου, ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ΕΛΣ Γιώργος Κουμεντάκης και ο υφυπουργός Σύγχρονου Πολιτισμού Νικολας Γιατρομανωλάκης. Ο Δ. Κουτσούμπας μετά την ολοκλήρωση της παρουσίασης του έργου συνεχάρη θερμά τους συντελεστές.
Η Ορχήστρα και η Χορωδία της ΕΛΣ μαζί με τους Σοφία Ταμβακοπούλου στο πιάνο, Γιώργο Μάτσικα και Βασίλη Κορακάκη στο μπουζούκι, Γιώργο Γουμενάκη και Μιχάλη Σιδηρόπουλο στο μαντολίνο, Ανδρέα Κατσιγιάννη στο σαντούρι, Χρήστο Ζέρβα και Βασίλη Μαστοράκη στην κιθάρα, Θανάση Σοφρά στο κοντραμπάσο, Δημήτρη Χριστοδουλάκη στο κοντραμπάσο και Θανάση Σοφρά στα ντραμς, καθώς και τους εξαίρετους και βαθιά συγκινημένους Γιώργο Νταλάρα, Δημήτρη Πλατανιά και Γιώργο Γάλλο, υπό τη μουσική διεύθυνση του Στάθη Σουλη ταξίδεψαν το κοινό κάθε ηλικίας που είχε γεμίσει την αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Λυρικής Σκηνής σε ένα έργο ορόσημο για τη νεοελληνική μουσική και τη σταδιοδρομία του Θεοδωράκη.
Το κοινό δε σταμάτησε λεπτό να συμμετέχει στη συναυλία. Το χειροκρότημα ήταν τόσο θερμό που μετά την ολοκλήρωση του έργου οι καλλιτέχνες βγήκαν πάλι στη σκηνή και έσμιξαν τις φωνές τους με τον κόσμο τραγουδώντας «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ».
Και το χειροκρότημα έγινε ακόμα πιο θερμό όταν ο μαέστρος έδειξε την παρτιτούρα με το όνομα του Θεοδωράκη στην κορφή…
Το Άξιον Εστί μελοποιήθηκε μετά από παραίνεση του Ελύτη την περίοδο 1960-’61 και σε συνέχεια της τολμηρής στροφής του Θεοδωράκη στη λαϊκή μουσική με τη μελοποίηση του «Επιτάφιου» του Γιάννη Ρίτσου, το «Άξιον Εστί» — λαϊκό ορατόριο όπως το χαρακτήρισε ο δημιουργός του — δισκογραφήθηκε και παρουσιάστηκε δημόσια μόλις το 1964. «Δηλαδή όταν ένα πλατύ κοινό είχε ήδη σχηματισθεί γύρω από τη λαϊκή μουσική μου και όταν οι διάφοροι κύκλοι, καθώς και τα υπόλοιπα τραγούδια μου, είχαν αρχίσει να γίνονται κτήμα μεγάλων μαζών. Έτσι μπορώ να πω ότι το κοινό προσδοκούσε το νέο έργο. “Νέο” από την άποψη ότι θα περνούσε τα όρια του “κύκλου”, σαν φόρμα και σαν περιεχόμενο, ενώ σαν όγκος (πλήθος οργάνων και εκτελεστών) καθώς και σαν χρονική διάρκεια, θα περνούσε στην κατηγορία των μεγάλων παραδοσιακών μουσικών έργων», όπως είχε αναφέρει ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης.
Η επιτυχία όφειλε, αδιαμφισβήτητα, πολλά και στους συντελεστές της πρώτης εκτέλεσης: Τον Θόδωρο Δημήτριεφ στο μέρος του βαρύτονου — ψάλτη, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, λαϊκο τραγουδιστή και τον Μάνο Κατράκη, αφηγητή.
902.gr
